Zondagmorgen
Kerst
Ik word wakker en open mijn ogen. Door het licht wat door de gordijnen kiert, weet ik ongeveer hoe laat het zou kunnen zijn. Rond 08.00 uur, vermoed ik. Ik kijk op mijn horloge en zit er dicht bij, exact is het 08.15 uur. Het is stil. Zonder het geluid van wekelijks verkeer in de verte. Het is de stilte van de zondagmorgen. Ik open de gordijnen, laat het licht binnen. Windstil. Enigszins bewolkt, waar de zon achter treuzelt om tevoorschijn te komen. Aarzelend licht. De daken van de huizen zijn wit. Het ontbreekt nog aan sneeuw, witte watten die zonder geluid te maken neerdwarrelen. Het zou het winterplaatje compleet maken. Een sfeerrijk tafereel. Het doet mij denken aan wintertaferelen die schilders op hun doek in ware weergave afgebeeld hebben. Zoals schilderijen uit de vierde kleine ijstijd, die in 1430 begon en zou duren tot 1830 (Bron: Historiek, André Horlings), maar ook aan afbeeldingen uit de 19e -eeuwse schilderkunst. En dat niet alleen. Ook foto’s uit mijn eigen archief en herinneringen aan beelden van de besneeuwde tuin, ijskristallen op de takken van de bomen en op het riet bij de vijver. Gedachten aan schaatsen op de ondergelopen tennisbaan en ijsschotsen op de IJssel in Deventer, veroorzaakt door vorst en stroming.
Zonder buiten te zijn geweest, oogt het koud. De winter is
in aantocht, maar binnen is het warm. De kachel slaat steeds aan en ik zie op
de daken de witte pluimen van stoom die de kachels van de andere huizen in mijn
omgeving uitstoten. In al die huizen verblijven mensen en koesteren de warmte
binnen. Velen zullen gisteravond pakjesavond binnen hun gezin gevierd hebben. Opwindend
voor de allerkleinsten en knus en gezellig voor de ouders. En voor de gelovigen
onder ons bevinden we ons nu in de Adventsweken in aanloop naar de Kerst. Adventus
is de Latijnse naam voor Advent en betekent komst. (Bron: Wikipedia}. De komst wordt
herdacht van de geboorte van het Jezuskind, zo’n tweeduizend jaar geleden. Vier
zondagen voor de Kerst wordt er elke zondag een kaars aangestoken. En op
Kerstavond alle vier.
Kerstmis.
Wat is er wat ik zou missen tijdens de aanstaande Kerst? Voor
mij veranderd er niet zoveel t.a.v. de familiebezoeken i.v.m. corona. En dan
passen we ons toch aan de omstandigheden aan! Het is natuurlijk jammer, dat we
niet allemaal tegelijk samen kunnen zijn, maar we kunnen wel plannen maken voor
een andere keer, wanneer het allemaal weer kan. Het hoeft niet zo nodig met
Kerst. Vrijheid, blijheid. Onveranderd blijft onze hechte familieband, het gehele
jaar door. Niet door de uiterlijke schijn, vastgelegd door de smartphone, om de
hele wereld maar te laten zien, hoe knus en gezellig het is. En eenzaam?
Eenzaamheid zit in jezelf. En ja, er zijn mensen die zich eenzaam voelen.
Ouderen en jongeren. Historisch is het misschien zo gegroeid, dat we de
Kerstdagen vooral met familie moeten doorbrengen. Dat beeld wordt nog eens
versterkt door alle films en reclames over knusse familietaferelen aan lange
tafels volop gevuld met diverse gerechten. Je zou je er als single vanzelf
eenzaam door gaan voelen.
Vorige week sprak ik een achtenzeventigjarige man. Vier jaar weduwnaar. Hij kon er maar niet aan wennen dat hij nu alleen was. Alleen, in een huis wat steeds groter lijkt te worden en alleen in dat nog steeds aanwezige grote bed. Hij mistte de warmte van zijn maatje, zoals hij haar noemde. De warmte van haar aanwezigheid. Hij mistte de warmte van haar lichaam in dat grote bed. Niet meer koude voeten kunnen hullen in een warm lijf naast hem. “Dat zal ze vast niet zo leuk hebben gevonden”, was mijn reactie. “Nee”, zei hij, en hij moest wel lachen. Maar dat is nu juist hetgeen ik mis. ‘Een kus voor het slapen gaan en elkaar een goede nacht toewensen’. Tegen de Kerstdagen zag hij niet op. “Ik vermaak mij wel”. “Het gemis blijft, maar niet alleen doordat het Kerstmis is”. "En... die ene stoel blijft altijd leeg".
Ik wens iedereen fijne Kerstdagen toe in vooral goede gezondheid.
