Vinden...

Als ik jou vind,

in alles wat ik verlangen mocht

vind je mij dan ook,

in alles wat je zocht?

Als je mij vindt,

in alles wat je verlangen mocht

vind ik jou dan ook

in alles wat ik zocht?

Als ik niets vind

in jouw ogen,

ben ik dan blind

om de rest van jouw te vinden?

Als jij niets vindt

in mijn ogen,

sluit je ze dan

voor de rest om mij te vinden?

Elkaars vinden,

begint als zintuigen

elkaar vinden

en woorden verbinden.

Ik wil je vinden

in het vinden van jou.

Wil jij mij dan ook vinden

in het vinden van mij?

Hamsters

Twee hamstertjes draaien in een molentje, zo blij.

‘Zwartje’ is van mijn zusje en ‘Witje’ is van mij.

Soms gaan ze vechten en moet ik de ruzie beslechten,

dan neem ik witje in mijn handje

en geef ik haar een standje, heel even,

want ik voel haar lichtjes beven.

Snel geef ik haar een kusje

en aai haar zachte lijfje.

Ze kruipt over mijn haar en onder mijn truitje

en snuffelt aan mijn lippen met haar snuitje.

“Je bent mijn lieve knuffeldiertje en dat blijf je.”

Vergeten

Ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Ik liep heen en weer

langs alle producten, koffie, melk en thee,

groenten, fruit en middelen voor de was.

Een moment geleden wist ik het nog,

vast door dat praatje bij de kassa

zat ik nu met dat verloren idee,

kwijtgeraakt ergens in die hersenmassa.

Ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Zomaar van dat ene, op dat andere moment,

Ik was al onderweg naar… ja, waar was ik nu naar onderweg?

De winkel was mij niet onbekend

en wist tussen al die schappen de weg.

Ik kon nog langer blijven dolen,

er zou geen herinnering meer boven komen.

Wat ik wel wist was, dat het niet de eerste keer was,

dat ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Monogaam

Monogaam

Ik zag op TV een documentaire over de boerenzwaluw. Na de lange reis vanuit Zuid Afrika wist het mannetje exact de dakpan terug te vinden, waaronder het paartje het jaar daarvoor hun nest had. Het vrouwtje arriveerde wat later in het nest. Minutenlang begroeten ze elkaar van blijdschap om het weerzien. Zwaluwen zijn monogaam, evenals vele andere vogelsoorten, zoogdieren en vissen. Neem nu de ons aller bekende tortelduif. De paartjes zijn samen voor het leven, tot de dood hen scheidt. Wie denkt niet aan de liefde als je ze samen ziet kusjes geven, maar ook het mannetje tortelt wel eens met anderen bij het overnemen van het broeden. Het vrouwtje komt daar zelden achter. En wanneer ze het toevallig eens ontdekt, is ze boos op het vrouwtje. Wie kent niet het symbool van een hartje wat gevormd vormt van twee zwanenhalzen elkaar omstrengeld. Ze blijven voor langere tijd bij elkaar, soms voor hun hele leven. Ook in de dierenwereld is het niet altijd pais en vree. Zelfs daar wordt gescheiden. Termieten blijven hun hele leven, dat kan wel 20 jaar zijn, samen, maar als ze uit elkaar gaan, bijten ze zelfs elkaars antennes af. Een vechtscheiding! Gibbons zijn het meest verwant aan de mens. Ze vormen een sterke band met elkaar en fysieke en biologische kenmerken wijzen erop dat man en vrouw behoorlijk gelijk zijn aan elkaar. Echter, bij de gibbon zien we soms ook trouble in paradise. Het gebeurt soms dat ze van elkaar scheiden. Ze lijken wel erg op de mens! Wolven zijn partners voor het leven en het familieleven van een wolf is ontzettend hecht. Een roedel bestaat meestal uit vader, moeder en jongen. De oudere jongen helpen zelfs met de opvoeding van de kleinere broertjes en zusjes.

Mensen gaan in beginsel een relatie aan voor jaren. Monogaam (trouw) “tot de dood ons scheidt” is onze doelstelling. Zelfs op oudere leeftijd willen we een relatie aangaan voor de rest van ons leven. Diverse profielen vermelden dit verlangen, met vaak als aanvulling: “monogaam”. Dit wil toch wel wat zeggen, dat we daar zoveel belang aan hechten. We leggen het elkaar als het ware op. “In het geval jij vreemdgaat, voor iemand anders kiest, dan…..” Tussentijds zijn dit gevleugelde uitspraken welke tijdens een relatie, als soort waarschuwing, nogal eens uitgesproken worden. De angst voor het kwijt raken van een partner aan iemand anders speelt ons parten. Het is ook een enorm pijnlijk vooruitzicht. Het tast geestelijk, zowel als fysiek, je hele wezen aan. Kunnen we dit aan elkaar opleggen, afdwingen? We gaan ervan uit, wanneer we voor elkaar kiezen, monogamie als vanzelfsprekend dient te zijn. En dan nog wel voor ons hele leven! Evenals vele soorten dieren leven ook wij in een groep soortgenoten. Daarin zijn we vol van de “ware” liefde, maar ondertussen verslijten we heel wat partners, gaan we scheiden en tussendoor gaan we ook nog eens vreemd. Monogamie past dat wel bij een mens? De eerste jaren zijn we verliefd, sterk emotioneel tot elkaar aangetrokken, vol van seksuele passie, voelen ons gewaardeerd. Na een aantal jaren ebt de verliefdheid weg, de sterke emotionele band met de partner neemt af. Dan nemen de verlangens naar die hevige romantische verliefdheid weer toe. We gaan vreemd, beëindigen onze relatie en gaan opnieuw een relatie aan. De cyclus herhaalt zich. Deze seriële monogamie zien we tegenwoordig veelvuldig voorkomen. Instinct? Natuurlijke drang? De natuurlijke drang zal ongetwijfeld een rol spelen, maar waarom geven we er dan aan toe? Veelal spelen allerlei factoren een rol. Daarnaast willen we ons geliefd en gewaardeerd voelen. Nemen die gevoelens af, neemt ook de seksuele aantrekkingskracht af, wat dan weer de aanleiding kan zijn voor die natuurlijke drang. Ook al hebben we in ons leven diverse relaties, we zijn monogaam aan de partner van dat moment. Des te langer partners bij elkaar blijven, beklijfd die emotionele band, neemt de vertrouwdheid,  gegroeid in al die jaren toe, wat samen die houvast geeft voor het voortbestaan van de relatie. Vaststellend zijn er diverse stellen welke hun 50/60 jarig Huwelijksfeest vieren. Zelfs kort geleden nog een Koperen Huwelijk. Concluderend: de mens kan monogaam zijn, ook al is het in diverse relaties. Liefde brengt geluk, maar of het gelukkig zijn al die tijd aanwezig blijft, ook al is de relatie monogaam………?  

 

Vriendschap

Vriendschap

Ver weg en toch dichtbij.

Een stem van lang geleden,

onveranderd en vertrouwd

brengt die nabijheid terug in het heden

van eens wat samen werd gesjouwd.

Ver weg en toch dichtbij,

herinneringen van jaren voorbij

gevoelens verstopt, maar bewaard.

Uit de diepte opnieuw aan de oppervlakte geraakt.

Een vriendschap welke nooit is verjaard.

Ver weg en toch dichtbij.

Levenswandelingen die ons scheidden.

Elkaar uit het oog verloren.

Een vriendschapsband, die niet is te doorsnijden.

Afstand kan genegenheid niet verstoren.

Ver weg en toch dichtbij.

Het verleden weer terug in het heden

in dat onverwachte telefoongesprek.

Vertrouwd, of jaren niet voorbij waren gegleden,

een hervonden vriendschap voor een nieuw vertrek.

Deventer

Deventer

Gedachteloos leg ik mijn veldboeket naast mij neer

terwijl ik mij vlij op de uiterwaarden in het zand.

Het pontje vaart heen en weer naar deze of gene zijde

het brengt iedereen naar de overkant.

de IJssel stroomt in zachte golven richting Kampen,

naar het IJsselmeer, om uiteindelijk in zee te belanden.

Om mij heen grazen koeien, enkelen zijn aan het pootjebaden,

ik moet oppassen, want zomaar laten ze hun vlaaien ergens landen.

Achter mij het IJsselhotel, waar gasten sinds een dikke eeuw terug

al het zicht op Deventer stad aanbaden.

Bezie rechts de Wilhelminabrug en aan de overkant de Deventertoren.

Net zoals dat schilderij bij mij thuis aan de muur,

in kruistekens gevangen, komt ook dit beeld prachtig naar voren.

Iedere keer weer slaak ik een diepe zucht,

wanneer ik vanuit het Westen

de brug zie naderen,

ik in het midden de knik voel,

waarmee ik enkel maar wil zeggen:

Het is het thuiskomen dat ik bedoel.

Het nieuwe normaal... 'wen er maar aan...'

Het nieuwe normaal. Wen er maar aan hoor ik zeggen. Mooi, zonnig, droog en warm weer, zoals wij dat de laatste weken hadden, daar hoef ik niet aan te wennen, dat is er en daar geniet ik van. Tegen de volle zon kan ik mij beschermen door gebruik te maken van een product tegen zonnebrand. De regen, die nu met volle hevigheid op mijn dak kletst, dat is niet leuk, wel broodnodig voor de natuur, maar ik weet, dat het niet voor lang zal zijn. Het is een kortdurende periode. Ja, ik word er nat van, maar daar kan ik mij tegen wapenen, middels een regenjas, of een paraplu, of gewoon door thuis te  blijven. Dat laatste, thuis blijven, handen wassen, anderhalve meter afstand enz,enz.. zijn nu de wapens om mij tegen heel wat anders, dan regen of zon te beschermen. Namelijk een onzichtbaar virus dat mij zomaar ongemerkt zal kunnen aanvallen. Dus zijn er nu allerlei regels om besmettingen in te perken. 

Het nieuwe normaal: ‘Wen er maar aan.’

“Blijf thuis”, was wekenlang de boodschap. Sinds enkele dagen worden de teugels wat gevierd. Echter het spontane doen is niet meer. Zomaar ergens gaan eten, een restaurant, of café binnen wandelen, gaat alleen op afspraak en voor diverse musea, attractieparken en dierentuinen zijn tijdsloten ingesteld, zodat het aantal bezoekers op bepaalde tijden beperkt is en men weet hoeveel aantallen er binnen zijn. Allemaal praktische zaken waar op den duur aan te wennen is, lijkt mij. Na verloop van tijd zullen wij niet anders meer weten, maar misschien wel met heimwee terug kijken op eens…de spontane manier van leven.

Waar ik moeite mee heb en waarschijnlijk nooit aan zal kunnen wennen zijn de regels die mij persoonlijk opgelegd worden. Boetes die worden opgelegd wanneer ik met mijn kleindochter in de auto zit bijvoorbeeld. Dat mag niet, want wij zijn geen gezinsleden uit één gezin. Iemand niet spontaan kan omhelzen, omdat ik zo blij ben na het ontvangen van een bloemetje.

Te zien wat die afstand houden met mijn kleindochters van acht en tien doet, daar word ik niet vrolijk van. Zij zijn op een leeftijd, dat ze de regels begrijpen, maar ze zijn ook op een leeftijd, dat ze nog geheel open staan om aanhankelijkheid te tonen en liefde te geven en te ontvangen. Zij willen knuffelen. Op allerlei andere manieren uiten ze dat nu, door een elleboog, of een voetje te geven en daarbij de woorden: ‘Oma, ik hou  van jou.’

Dit jaar vieren wij 75 jaar bevrijding. Als na-oorlogskind probeer ik mij na het horen van al die verhalen, in te leven wat beperking van die vrijheid inhoudt. Toch is het nu een heel andere situatie, maar er is wel degelijk beperking van vrijheid. De vrijheid van fysiek uiten wordt in deze periode als alleenstaande nu behoorlijk ingedamd. Niemand in de directe omgeving waar ik mijn gevoelens op een intieme manier kan vormgeven en tonen. Ik bedoel niet specifiek op het seksuele vlak, maar gewoon iemand kunnen aanraken.

‘Wen er maar aan.’ Hier zal ik echter nooit aan wennen. Het nieuwe normaal… Het elkaar aanraken hoort bij het leven, elkaars emoties delen, middels elkaar voelen. Een mens kan niet zonder. Nu overheerst de angst voor een onzichtbare vijand. Ik wil een mens huid op huid voelen, zoals ik de zon en de regen op mijn huid voel.

  

   

The last post...herdenken

Vreemd en ongemakkelijk haast…

The Last Post, een melodie met maar vier tonen

gespeeld tijdens de nationale herdenking op vier mei

een eresaluut aan alle gesneuvelden betonen,

dan is het stil, stiller aan de stilte voorbij.

Vreemd en ongemakkelijk haast.

Leger dan leeg, de Dam te Amsterdam,

zelfs de duiven zijn verbaasd.

Ze zitten met zijn allen bijeen, heel stil…

op dat hele lege plein, waar andere jaren,

in samen herdenken, in samen niet vergeten,

vele aanwezigen in samenzijn waren.

Vreemd en ongemakkelijk haast.

Leger dan leeg, die hele grote kerk,

de echo van spreker galmt door het gebouw

de vlag halfstok, rood wit en blauw.

Zonder oorlog op dit moment

herdenken wij nu thuis

door een rondwarend virus, 
dat het samenzijn remt.

Vreemd en ongemakkelijk haast.

Klaproos

Klaproos… 

een groene knop aan een harige steel

in de inhoud nog verscholen

                               de symbolen van slapen, 
                               dromen, passie,

hoogmoed

en vergankelijkheid van aardse glorie.

Door vele voeten omgewoelde zoden

verschenen over velden van oorlogsdoden

bloemenblaadjes

roder dan rood in grote aantallen

boven de aarde van soldaten

die in de strijd waren gevallen.

Niet tegen te houden, kwetsbaar,

maar ook verheffend

zodra de wind de zaadjes meevoert

naar overal waar leven opnieuw geluk vind

in haar eeuwige kringloop

klappen rozen open

Vurig,

bloedvlekken in groene graanakkers

offers brengen om levenskracht te kunnen oogsten

Zacht,

met haar fluwelen blaadjes

streelt ze in vluchtige luchtstromen

de halmen van het koren

Deze bloem, met al haar symbolen,

doet mijn hart bekoren.

Muquet de Mai. Dag van de Arbeid, Le jour de La Fête du travail

1 mei... Muquet de Mai

“Dag van de Arbeid”. In veel landen in Europa is dit een Nationale Feestdag, dus is iedereen vrij en zijn alle bezienswaardigheden en winkels gesloten. In Nederland lukt het maar niet om hier een vrije dag van te maken. Zoals in onze omringende landen de strijd om de arbeiders en fabrieksbazen in het verleden heftiger werden uitgevochten dan hier in Nederland, kan het om die reden zijn, dat het nooit is gelukt om ook hier een vrije dag van te maken. Dat zal ook een van de oorzaken zijn, dat ik me nooit echt heb verdiept in de geschiedenis en het belang van deze dag. In ons land werd en wordt er op die dag niet gedemonstreerd, in het algemeen wordt er hier ook weinig aandacht aan geschonken, is de 1 mei traditie zo goed als vergeten. Hier in Nederland gaat alles gewoon zijn gangetje, het is een gewone wekelijkse dag en alles is gewoon open.  In o.a. Spanje, Frankrijk, België en Duitsland werden jaarlijks door vakbonden en organisaties campagne gevoerd voor arbeidsrechten. Nu in deze crisis tijd die het virus covid-19 veroorzaakt, zal de belangstelling om te demonstreren waarschijnlijk niet zo op de voorgrond liggen. De geschiedenis vertelt ons dat vroeger de Dag van de Arbeid werd gevierd als een Lentefeest, totdat in 1889 op de tweede Internationale van Parijs als officiële Nationale Dag van de Arbeid werd uitgeroepen om het belang van de achturige werkdag te versterken. Sinds 1817 was er gestreden om die invoering.   

Door de periode, dat ik in Frankrijk vertoefd heb werd ik er meer op geattendeerd. De eerste keer overkwam het mijn man en ik, doordat wij op deze dag boodschappen wilden gaan doen, en erachter kwamen, dat alles, maar dan ook alles gesloten was. Wel stonden er overal kleurrijke kraampjes volop lelietjes-der-Daalen. Een traditie van May Day, het begin van de Lente, een dubbele feestdag in Frankrijk dus. Zoals een van de bloemenverkopers ons vertelde mag iedereen deze bloemetjes verkopen zonder fiscaal belast te worden door een speciale regeling in de wet. Volgens de traditie van May Day is het een goede gewoonte in Frankrijk om je vriend, of vriendin op deze dag een boeketje Muquet de Mai te schenken als symbool van vriendschap en waardering.

Ooit, in een ver verleden had ik van mijn man een plantje convallaria majalis gekregen als teken van liefde, zonder de traditie van May Day in Frankrijk te kennen. Heb het toen in mijn tuin geplant wat jarenlang zich heeft uitgebreid en mij elk jaar weer verraste met heerlijk geurende bloemetjes. Wat tevens een dierbare herinnering is geworden.

Enkele jaren na het overlijden van mijn man was ik met een goede vriend in die periode opnieuw in Frankrijk. Hij, een tuinarchitect, kende de traditie en gaf me als waardering voor onze vriendschap een boeketje. Op mijn verzoek plantte hij het op het omliggende terrein van mijn woning. Helaas heeft dit plantje niet de mogelijkheid gekregen zich te vermenigvuldigen. Tijdens heftige regenbuien, stond een gedeelte van het terrein geregeld blank. Water wat van de bergen afkomt vind zich een weg en maakt nieuwe stromen. Tijdens mijn afwezigheid was er gegraven en waren nieuwe afvoeren gecreëerd. Ik was er al bang voor, want bij mijn terugkomst in de zomer was het plantje verdwenen evenals de andere planten, nu restte op juist dat deel waar het plantje stond een kale droge vlakte.

Het lelietje-der-Daalen, een algemeen gezegde luidt: “Treize fleurs portent bonheur”, oftewel: “Dertien bloemen dragen geluk”. Het zullen er niet altijd dertien zijn, die aan zo’n steeltje zitten, maar het zijn lieflijke, kleine klokjes die een heerlijk parfum verspreiden. Bovenal vind ik het bijzonder om zo’n boeketje te hebben mogen ontvangen. Het gebaar en de gevoelens van blijken van liefde en waardering achter dit geschenk maakt dat ik de herinnering hieraan in mijn hart bewaar.

May Day en Le jour de la Fête du travail. Een bijzondere combinatie, maar ze worden al jaren samen in Frankrijk gevierd. Die vrije dag zal er voor ons Nederlanders niet meer van komen, maar de traditie van het vieren op 01 Mei van de Lente met een boeketje lelietje-der-Daalen mag van mij ook hier een traditie worden.

Muquet de Mai.

Vandaag geen lief

die mij een bloemetje brengt

mij met een ontbijtje verwend

of zijn hart aan mij schenkt

doch al even gelée

verraste mijn lief mij eens

met een klein plantje:

‘Convallaria majalis.’.

Klokjes met geurende bloemetjes,

symbool voor zuiverheid, prilheid

oprechtheid en discretie.

Ieder voorjaar wanneer ik ze weer zie,

denk ik aan dat ene plantje,

wat mij in haar geuren

iedere keer weer doet beleven

de herinnering aan de boodschap van geluk

eens door mijn lief aan mij gegeven.

Het Lelietje der Dalen

      

             

Anker symboliek van geloof, hoop en liefde

Anker...symboliek van geloof, hoop en liefde

In een schelp aan een oor

vangt men het geluid van de zee.

Aanrollende golven voeren met kracht

het zand naar het land,

waar de wind wacht,

om duinen te vormen, die zorgen

dat ze onze veiligheid waarborgen.

De natuur is de kracht in ons leven,

reikt ons diverse ankerboeien,

de aarde, de zon en de maan, tijdmaten,

bloesems en rozen,

in alle kleuren en maten,

waarvan bloemen prachtig bloeien,

en de geur ons in mijmeringen doen verpozen.

Herinneringen aan eens,

maar opeens…

een hemel zonder vliegtuigstrepen,

schone lucht in diverse steden.

Misschien eindelijk de schoonheid van de natuur begrepen

na ons handelen in het verleden.

In het anker de symboliek van geloof, hoop en liefde.

Men hierin de veerkracht vindt,

om een nieuwe toekomst op te bouwen,

troost uit kan putten na het verlies van geliefden.

Laat de natuur het anker zijn waarop we kunnen vertrouwen,

maar laat ons ook hieruit de kracht onthalen, 
om de crisis van covid-19 te doorstaan.  

De klokken beierden...

De klokken beierden…

Vanmorgen, eerste Paasdag, een wandeling gemaakt door de polders van de Hoeksche Waard. Eerst Langs de huizen, veelal de luiken nog gesloten. Het is rustig. Daarna lopend over het schelpenpad van de Vliet. Eenden, meestal paartjes op het water en futen op en langs het pad, die snel het hazenpad kozen wanneer ik te dicht in de buurt kwam. Er is geen, of weinig verkeer in de omgeving te horen, enkel maar het geluid van vogels en het communiceren van eenden en de futen. De stilte past bij het moment, dat ik de begraafplaats nader. Doden die in alle rust omgeven zijn door de natuur van de lente. Vogels die neerstruiken op de grafzuilen en hen met hun gezang een symfonie in hen eeuwige rust ten gehore brengen. In de verte, heel ver weg lijkt het, hoor ik klokken beieren. Lichte vrolijke klanken en zware tonen van de grote klokken, welke tezamen mij een bijzondere noot geven aan deze Paasochtend. Uitnodigend…ja, natuurlijk het is kwart voor tien, ergens zal een dienst beginnen om tien uur. Komt allemaal! Maar er zal geen kerkdienst zijn in deze periode van corona, tenzij door het geringe aantal wat de kerken bezoekt er toch een mogelijkheid is gevonden. Anderhalve meter van elkaar. Ik heb op dit moment geen idee. Het geluid komt van ver, meegevoerd door de wind over het water van de Binnenmaas. Ik probeer de plaats te bepalen waar deze kerk zou kunnen staan. Hoever van mij het water deze klanken draagt.

Later op deze mooie dag zullen ongetwijfeld weer bootjes de wijde plas opgaan. Nu in dit vroege uur is er nog niets te zien. Wel een eenzame zwaan, wat een prachtig plaatje oplevert op het vlakke water. Even later vliegt hij/zij op en scheert over het water. Op zoek naar…? Ik moet denken aan wat ik enkele dagen geleden zag. Een zwaan die een eindje verder tussen het riet op de wal lag. Er viel mij iets op. Zo stil, ik liep terug en zag, dat het dier was overleden. Het zal toch niet, dacht ik vanmorgen.

Eenmaal weer terug tussen de huizen, komt er een mevrouw naar mij toe en vraagt, of ik ook geen stroom heb. Ik kom niet uit die buurt en ik ben al een tijdje niet thuis geweest, dus ik weet het niet. Een praatje gemaakt. De eieren die ze aan het koken was, zullen even moeten wachten tot ze hard zijn gekookt.

Mijn kleinkinderen zijn vanmorgen in hun tuin aan het eieren zoeken. Chocolade eieren wel te verstaan, want daar zijn ze gek op. Ik zal het wel vernemen wanneer we weer gaan videobellen. Want…, dat is nu natuurlijk een prachtige manier om contact te blijven houden. Hoewel ik steeds meer het fysieke contact begin te missen.

De klokken zijn inmiddels stilgevallen. Toch hebben ze deze ochtend ertoe bijgedragen aan mijn gevoel van de viering van het Paasfeest. De viering van de opstanding. Ikzelf ben niet gelovig, maar heb met mijn katholieke achtergrond wel het verhaal meegekregen. Pasen betekent dat wij mensen opnieuw kunnen beginnen. Nu in deze bizarre periode, tegelijkertijd aan het begin van de lente, waarin nieuw leven ontstaat,  hebben de vrolijke klanken van de klokken mij hoop gebracht.

Bij thuiskomt heb ik gewoon stroom.  

Ik wens iedereen Fijne Paasdagen toe.  

    

Het is lente, youtube

Het is lente...

Het is Lente…

Een stralend blauwe lucht,

de zon die mijn gezicht verwarmt.

De wind die als een zucht

strelend mijn lijf omarmt.

Het is lente…

Vogels in de lucht,

vrij om te gaan en staan.

Elkaar ontmoeten tijdens de vlucht,

wellicht om te paren voor een nieuw bestaan.

Het is lente…

Knoppen, op het punt van ontluiken.

Insecten die tussen bloemen fuiven.

Groene bladeren aan bomen en struiken

en hommels en bijen die planten bestuiven.

Het is Lente…

De natuur stoort zich niet aan de pandemie,

gaat gewoon zijn gang.

Geeft ons vernieuwde energie

en toont nog maar eens haar grote belang,

Het is Lente…

In Europa en in dit land,

maar een virus houdt ons in huis gevangen.

Regels houden ons aan een leiband,

met groeiende hang naar fysiek verlangen.

Het is Lente…

Ik wil me weer vrij voelen zoals vogels in de lucht.

Net als insecten tussen bloemen kunnen fuiven.

Niet meer angstig zijn wanneer iemand kucht.

Zou wensen, dat ik de tijd vooruit kon schuiven.

Het is Lente…

Ik wil weer gewoon naar buiten,

een hand kunnen geven en kunnen kussen.

Niet hoeven wuiven achter ruiten.

In een wereld bevrijd van virussen,

kan ik weer gewoon…, ja, gewoon gaan

en mijn armen om iemand heen slaan.  

Challenge

Het is stil...

Het is stil rondom mij heen.

Alleen met mijn gedachten

hier in mijn huisje, alleen.

Op deze aarde tussen zeven en een half miljard mensen

zit ik te wachten,

evenals vele aantallen,

op een vijand, die mij zal kunnen aanvallen.

Het is stil rondom mij heen.

Alleen met mijn gedachten,

niemand om mij heen.

Geluidloos heeft dit monster ons allen in zijn tang,

die onzichtbaarheid, maakt me een beetje bang.

Ik kan mij enkel verdedigen, alleen,

zonder iemand om mij heen.

Het is stil rondom mij heen.

Alleen met mijn gedachten,

mijmerend over hoe mooi het leven op deze wereld is.

ik kan niet in woorden zeggen,

hoe het mooie nu verstild in droefenis.

Wereldwijd ons leven ontwricht

door een virus wat in onze lichamen schade aanricht.

Het is stil rondom mij heen

in gedachten, alleen.

Het leven, eerst zo vanzelfsprekend,

doet mij denken aan hoe het nog maar kort geleden is geweest,

wat het omgaan met de aarde voor ons mensen heeft betekend.

Is het de aarde die ons van dit feest geneest?

Het is stil rondom mij heen.

Het is nu nog maar alleen,

dat mijn gedachten gaan in dit late uur

naar de wonderen van de natuur,

die ons met haar kracht zal leiden

naar hoe het leven, na alle pijn, zou kunnen zijn,

en wij een nieuw toekomst pad kunnen gaan voorbereiden.

Mensen, zoals mensen zijn

Mensen zijn mensen,

zoals ik denk dat mensen zijn,

verwacht zoals mensen zijn,

ervaar zoals mensen zijn.

Saamhorigheid in het menszijn,

met zijn allen sterk zijn

in moeilijke situaties er voor elkaar zijn,

dat is wat ik denk, zoals mensen zijn.

Nadenkend, zoals mensen zijn,

wil ik niet bang voor mensen zijn,

ze vertrouwen in het mens zijn,

ook al handelen ze niet altijd naar hun menszijn.

Het is meer de angst voor de mensheid die mij beklemd

niet het virus, dat wereldwijd in lichamen rondzwemt,

zijn gang gaat, nog steeds ongetemd.

Nee, het is de massahysterie, die de intelligentie remt.

Het is niet het einde der tijden

aan het einde, is er weer een nieuw begin.

Door mijn gevoel laat ik mij leiden,

omdat ik denk en hoop dat mensen zijn, zoals mensen zijn,

en menselijk zullen blijven, dat geeft de mensheid zin.

Sociale onthouding

Sociale onthouding

Een nieuw ontstane uitdrukking? Volgens mij is het in de Van Dale nog niet in die samenstelling opgenomen, maar misschien heb ik het mis. Wel sociale contrôle, sociale media, seksuele onthouding, enz.. Maar goed, misschien wordt het nog eens het woord van het jaar. Het is natuurlijk ook een bijzondere situatie die naar deze uitdrukking heeft geleid. Was het onze minister president Mark Rutte die deze uitdrukking heeft uitgesproken? Maakt ook niet uit, het is een dringend advies , niet zozeer een gebod, maar er wordt ons 17 miljoen Nederlanders geadviseerd dit advies na te leven, ons gezonde verstand te gebruiken om uitbreiding van dit virus zoveel mogelijk te verkleinen.

Ik doe mee aan de sociale onthouding. Nu wordt mij dit niet zo heel moeilijk gemaakt. Mijn mailbox stroomt vol van de geannuleerde evenementen. A.s. Zondag zou ik naar een concert gaan, een kaartmiddag wat niet doorgaat tot nader orde, voorlopig geen jeu des boules meer, koffieochtenden geschrapt tot 30 April, vergaderingen afgelast en zo kan ik nog wel even doorgaan. Uiteindelijk leidt dit er toe, dat ik alleen de deur uitkom om naar de winkel te gaan, een wandeling, of een fietstocht te maken. Maar onderweg ergens een restaurant bezoeken voor een bakje koffie? Het kan nog, maar ik moet twee meter afstand houden van andere mensen. Wat dit alles met zich meebrengt is dat ik beducht ben op ieder kuchje, ieder niesje. Ik daardoor bijna iedereen in mijn naaste omgeving ga verdenken. Iemand ga zien als een onzichtbare vijand waartegen ik mij moet wapenen. Daarom snap ik die mondkapjes ook wel, ook al schijnen ze niet te helpen. Je hebt in elk geval het gevoel, dat je je beschermt, jezelf verdedigd: “Mij zal je niet krijgen, niet zonder slag, of stoot overvallen”. “Ik was ook regelmatig mijn handen”. Wat helpt is, dat ik nu door die sociale onthouding ook minder handen hoef te schudden, eenvoudigweg omdat al die gelegenheden die daar voor in aanmerking komen zijn afgezegd. Wat er wel weer positief aan is, dat ik over een aantal dagen gewoon met het Openbaar Vervoer kan reizen, er gaat door die sociale onthouding bijna niemand meer met de bus, of trein.

Gelukkig hoef ik niet twee meter van mijn scherm te blijven en is er nog geen advies voor digitale onthouding afgegeven. Dit is een grapje natuurlijk. Maar nu even serieus. Wat gaan al die daters doen die nu op datingsites misschien wel in opperste verwachting, spanning en/of verliefdheid elkaar graag in het echt willen ontmoeten? Kunnen ze dat verlangen naar elkaar ontmoeten omzetten in sociale onthouding door geen afspraak te maken? Denkt men wat langer na, eer men swypt op Tinder?  Of neemt men het risico en houdt zich aan de voorwaarden: Twee meter van elkaar blijven, geen handen schudden… Elkaar kussen is dan helemaal uit den boze. En ja… seksuele onthouding is dan helemaal vanzelfsprekend.

Ik heb de Aziatische griep (1957), de Hong Kong griep (1968) en de Mexicaanse griep (2009) overleefd, maar toen was ik nog ‘jong’. Nu wordt ik geacht mij te bevinden in de kwetsbare groep van ouderen. Ergens voel ik mij daar toch niet zo prettig bij. Ik begrijp dat er oudere mensen zijn met al bestaande ziektes, die dit virus, of daarnaast een andere ziekte een extra wissel trekt om deze griep te kunnen overleven. Echter er zijn ook jonge mensen met een chronische ziekte. Maar ja, de ouderen, de babyboomers,  zijn natuurlijk in grote getale aanwezig. Nee, eigenlijk maak ik mij niet zo bezorgd. Ziek worden wil ik natuurlijk liever niet, maar ik maak mij eigenlijk veel meer bezorgd over mijn kinderen en kleinkinderen. Ach, uiteindelijk wil ik maar het liefst dat het snel zomer wordt, zodat de temperatuur een handje meehelpt om aan deze hele toestand een einde te maken.  

Mara 8 jaar

Een verhaaltje aan de telefoon

Mijn kleindochter haar verhaaltje

Ze vertelt mij aan de telefoon,

dat ze een verhaaltje heeft getekend

van een spel dat ze op de computer speelt.

Ze legt in het Engels uit wat het allemaal betekent:

“Tien leiders, waarvan één vrouw

ze noemt namen, die ik niet onthoud”.

“Ze sturen mensen aan en geven ze een energy drank,

leiden anderen af, want ze moeten naar een hol.”

ik luister naar haar, zittend op mijn bank,

een Oma die het eigenlijk allemaal niet snapt,

maar mijn lieverd en ik hebben lol,

bovenal zit in dit gesprekje verborgen,

de liefde voor elkaar die onze band verklapt.

Avondbries

Gezeten voor het geopende raam,

wordt mijn huid gestreeld door een fluweelzachte bries,

die geuren omhoog laat stijgen van de rozen.

Een avond waar ik mij in dromen verlies.

Een warme zwoele avond,

die ik zou willen beetpakken en bewaren,

om later weer in te kunnen verpozen.

Het laatste restje licht treuzelt op de erkers,

de bladeren van de bomen en het mos op de daken.
Ik zou het willen vasthouden,
want zo is het donker.

Valentijnsdag

Valentijnsdag, volgens Wikipedia een verhaal vol met legendes. In de huidige tijd geromantiseerd naar het verhaal van  de Priester Valentijn die soldaten hielp om te trouwen. Hij werd gearresteerd door keizer Claudius II omdat hij de wet van de Keizer overtrad. De keizer vond het onwenselijk dat jonge mannen trouwden, om de reden dat ze onvoldoende geschikt waren voor de strijd indien ze ver weg waren van hun geliefde.

De Liefde romantiseren, dat is in feite wat wij doen op deze ene dag in het jaar. En dan is er nog de commerciële business die er dankbaar gebruik van maakt. Gelijk hebben ze, want velen doen er aan mee. Gegarandeerd dat ook op vrijdag 14 februari  veel berichtjes, likes en tweets worden rondgestuurd, al dan niet vergezeld van gezellige emotions in de vorm van kusjes, bloemetjes en hartjes. We leven nu eenmaal in het digitale tijdperk. Even gaan mijn gedachten dan terug, ver in de tijd, naar de balkonscene  van Romeo en Julia geschreven in 1595 door William Shakespeare. Het liep niet goed af, maar romantischer kan het niet zijn door de verkondiging van zijn liefde voor haar, opziend naar zijn geliefde op het balkon. Het gaat nu allemaal anders dan vroeger. Brievenbusbloemen, gewoon in een doosje door de brievenbus. Bloemen worden bezorgd. Ook al leven we in het digitale tijdperk, er zullen vast nog kaartjes verstuurd worden.  Het is misschien leuk om te verhalen, dat Valentijn iedereen die hem om raad vroeg een bloem cadeau gaf. Daaruit zal ontstaan zijn het geven van bloemen tijdens Valentijnsdag.

Toch is er ergens in mij die hang naar vroeger. Ik zal het zeer zeker romantiseren en er zal vast geen Romeo voor mijn deur staan, wanneer ik kijkend vanuit mijn raam op de bovenverdieping luister naar zijn liefdesverklaring. Maar mijn verlangen is vooral gericht op de meer persoonlijke omgang met elkaar. Ik zou het hectische leven van vandaag de dag willen kunnen vervangen door het verlangen naar de rust en de eenvoud van eens… eigenlijk nog niet eens zo lang geleden.

Ik ben wel benieuwd hoe de liefde tussen twee mensen vroeger werd beleefd. Ik vermoed dat het toch door de diverse omstandigheden anders was dan nu, of is liefde gewoon liefde, onveranderd dezelfde beleving, in welke situatie dan ook. Wanneer ik aan mijn ouders denk, elkaar ontmoet tijdens de oorlog en getrouwd na de bevrijding. Vluchten, schuilen, angst, woningnood… allemaal situaties die invloed hebben op gevoelens. Zouden dan die gevoelens, emoties intenser zijn geweest door de omstandigheden? Wij vieren nu 75 jaar Nederland bevrijd. Na de bevrijding werden de ‘bevrijdingskinderen’, oftewel ‘oorlogskinderen geboren, verwekt door (buitenlandse) soldaten. De bevrijding was een bevrijding van de onderdrukking. Een feest! Het kon alleen maar beter worden. Gevoelens van enorme vreugde over het bevrijd zijn, moeten een enorme emotie teweeg gebracht hebben en wat is er mooier om dat te delen met iemand in een seksuele overgave. De angst van onderdrukking voorbij, zullen vast de normen van wat geoorloofd is voor de omgeving wat losser hebben aangevoeld. Ja, ik denk wel dat liefde in diverse omstandigheden niet veranderd, maar ik denk wel, dat emoties in verschillende leefomstandigheden anders, of intenser kunnen zijn.

Fijne Valentijnsdag