Riekie Jansen Blog: Mijn Verhalen en Gedichten
Blog over mijn dagelijkse belevenissen gevat in een verhaal, of gedicht
Zoeken in deze blog
woensdag 24 april 2024
Petula Clark ~ Downtown (1964)
zondag 21 april 2024
De trein
De trein
Wachtend op een trein op een bijna verlaten station.
Vaak komt hij op tijd, soms wat later,
mijn vriend en de trein.
De wind vindt zijn weg over de sporen naar het perron,
waar het altijd tocht en ik in de wachtruimte beschutting
zocht.
De lampen werpen schaduwen op de reizigers en de spoorbaan.
Eenmaal uit het licht zullen ze weer verdwijnen,
de vluchtige voorbijgangers onderweg
van het ene punt naar het andere punt.
In een trein die niet stopt,
snellen de schaduwen van hen op weg naar huis.
De verlichte ramen flitsen voorbij als dia’s uit een
projector.
Dan komt hij aan, mijn vriend en de trein.
Na het kabaal van piepende remmen openen geruisloos de
deuren.
Onze schaduwen vloeien ineen tot een liefdevol moment
Er klinkt een fluitje, de nu bijna lege trein vertrekt.
Het is stil. Alleen wij met zijn twee op een verlaten perron.
zondag 24 maart 2024
Wegdansen zonder te bezinnen
Wegdansen zonder te bezinnen
is het dat wat ik zou willen? Juist nu de Lente begint na een
lange winterslaap? Eens kwam ik de strofe “Wegdansen zonder te bezinnen” tegen
in een gedicht over voorjaar van Vasalis. Die samenvatting is blijven hangen,
omdat er zoveel meer achter schuilt en in deze eenvoudige woorden verborgen
zit. Voor mij althans. Zeker nu het voorjaar is begonnen denk ik aan vrijheid, nieuw
leven door de natuur die ontwaakt uit een winterslaap. Ieder Lenteseizoen voelt
het voor mij als een nieuw begin. Diverse mogelijkheden staan weer open. Zomaar
te gaan naar onbekende plekken. Het buiten wordt zoveel groter. Meer de
mogelijkheden hebben om andere mensen te ontmoeten: Wegdansen zonder te
bezinnen. Ik ben zo vrij geweest om aan deze zin een andere invulling aan te
geven, dan aan de betekenis in het gedicht van Vasalis. Omdat het Lente is…
onderstaand het gedicht van Vasalis:
Het licht vlaagt over ’t land in stoten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind- gefronsde sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lammeren naast een stijf grauw schaap
staan wit, bedrukt van jeugd in ’t gras…
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht dromen is, maar hevig groeien,
schoon en hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
M. Vasalis.
Ik hou van dansen, zodra ik muziek hoor nodigt muziek met
haar ritme mij uit om te bewegen op de klanken. Afgelopen vrijdagavond heb ik
gedanst. Ik was uitgenodigd door enkele van mijn cursisten op een Iftar maaltijd
georganiseerd door Turkse vluchtelingen in de Hoeksche Waard. Iftar is een
maaltijd die wordt gegeten tijdens de Ramadan na zonsondergang. De melancholieke
tonen uit de fluit, de Ney, sloten mooi aan bij de woorden die gesproken werden
tijdens de opening. Woorden waarin optimisme over de toekomst van de ouders en
de kinderen. Woorden over de pijn van het verlaten land. Het thuisland waarnaar
de meesten niet meer kunnen terugkeren. Woorden over zorg in het politieke
klimaat in Nederland. Woorden van waardering en aandacht ontvangen in het
Nieuwe land. Woorden over de nieuwe vrienden die zo belangrijk zijn om hier in
Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Woorden over dat we moeten omzien
naar de mensen die minder bedeeld zijn in de samenleving. Ik was onder de
indruk van deze inleiding en ben heel blij dat ik deze Iftar maaltijd heb mogen
meemaken. Een andere cultuur heb ontdekt dankzij de mensen die ik heb ontmoet tijdens de taallessen van het Taalhuis in de Bibliotheek. En dankbaar dat
ik veel nieuwe vrienden heb gemaakt. Na de maaltijd werd de muziek ritmischer
en dansten we in een kring, pink aan pink, een tradionele Turkse dans.
Wegdansen zonder te bezinnen. Soms heb ik de neiging hieraan
gevolg te geven. Verdwalen in mijn dromen over wat ik nog graag zou willen,
maar realistisch zoals ik ben, bijna onmogelijk zijn geworden gezien mijn
leeftijd. Die dromen werkelijkheid laten worden. Gewoon wegdansen zonder te
bezinnen.
Het is nog niet zo eenvoudig om zonder te bezinnen weg te
dansen. Maar soms… heel soms wanneer het prachtig weer is, pak ik de auto, of
de fiets en rijd zonder doel totdat ik ergens iets tegenkom wat ik aantrekkelijk
vind en ontdek dan weer iets nieuws. En wie weet ontmoet ik dan nog nieuwe
mensen. Dat gevoel geeft de Lente mij. Bovenal genieten van de natuur en van het leven.
Fijn voorjaar voor iedereen.
woensdag 13 maart 2024
In de diepste herinnering
In de diepste herinnering
Je vertelde mij, dat de Lente in aantocht is,
maar de storm raast en regen klettert tegen mijn raam.
Ik zit hier klein en warm.
De narcissen krommen de stelen
en buigen hun gele kroontjes naar de grond.
Ze kussen de aarde en trotseren de kracht met velen.
Ik zit hier stil.
Een zeemeeuw landt op mijn vensterbank,
met opgezette veren kijkt hij speurend rond.
Uitnodigend kijkt hij mij aan.
Ik wil niet.
Een weerspiegeling in mijn raam.
Een gezicht uit mijn droom van lang geleden.
De storm raast door de haren als opgezette veren.
Een hand wenkt…
Ik wil niet.
Dan vliegt hij weg. Zo ver, dat ik hem niet meer bereiken
kan.
Waarom huil ik dan?
zondag 10 maart 2024
'Ik plant een plant"
“Ik plant een plant”. Door deze opmerking van een cursist werd het
idee in mijn brein geplant om met deze opmerking aan de slag te gaan. Ik houd
daarbij nog wel een slag om de arm, of ik in deze missie, het schrijven van
deze blog, wel zal slagen. Aan de kans van slagen twijfel ik niet, daar er
genoeg voorbeelden en vervoegingen van dezelfde woorden, maar met andere
betekenissen voorhanden zijn. Beiden handen rusten nu op mijn toetsenbord.
Beelden schieten nu door mijn hoofd. Beelden van vroeger, herinneringen die ik nog
goed in gedachten kan verbeelden. Door een beeldje uit Denemarken van de ‘Kleine
Zeemeermin” wat mijn vriend meebracht van zijn reis, kan ik in mijn gedachten de
beelden van mijn jeugdliefde toentertijd nog steeds oproepen. De ‘Kleine Zeemeermin”
is het boegbeeld van de stad Kopenhagen. Zittend op een rots, kijkt ze uit over
de haven. Ze is het gezicht van de stad en wereldberoemd. Boegbeelden werden door
de Vikingen op de voorplecht van een schip geplaatst om het tegen monsters te
beschermen.
Ik bezit een eigenschap die op zijn zachtst gezegd niet zo
slim is. Namelijk op tijd komen. Altijd moet ik voordat ik vertrek en de deur
achter mij dicht trek, nog even allerlei dingen doen. De bus zal niet op mij
wachten en vertrekt op het vastgestelde uur. Ik zal meer de tijd moeten nemen,
om op tijd te kunnen komen. Zeker wanneer ik naar de tandarts moet voor het
trekken van een kies. Hoewel ik daar liever helemaal niet graag kom, het is
wel een aardige man, maar de vorige keer merkte ik op, dat hij trekt met zijn
been.
Op mijn werk hing een bordje met de tekst: “Wie niet werkt,
maakt geen fouten”. Een hele opluchting, want ik hoefde mij niet direct te
verontschuldigingen voor als ik eens iets niet goed had gedaan. Ieder jaar moet
ik wel werk maken van het invullen van het belastingformulier. Veel werk is het
niet, omdat veel gegevens al vooraf verwerkt zijn. Wel controleren natuurlijk,
maar dat is het werk niet. Het is wel een opgave om de mogelijkheid uit te
vinden om zo min mogelijk te hoeven te betalen. Maar ik geef het nog niet zo
snel op.
Ben je verliefd dan sta je in vuur en vlam. Dan moet je je
hart laten spreken en erg je best doen om te kunnen gaan vlammen.
Een hart is het middelpunt van het lichaam. Een cardioloog
sprak de wijze woorden: “Hier klopt iets niet”. Ik was op weg naar het hart van
de stad. Een groot plein in het centrum. Maar iets klopte er niet. Mijn
navigatiesysteem was de weg kwijt. Ik klopte aan bij een woning om advies te
vragen. De mevrouw die open deed klopte mij op de schouder met de
geruststelling, dat het niet zo ver meer was en dat ik goed op weg was.
‘Ik plant een plant”. Misschien komen er wel bloemen, of een
bloem aan de plant. Die kan ik dan mooi op een vaas op tafel zetten. Ik heb ook
nog bloem in de kast staan. Ik bak een taart en samen op de bank kunnen we dan genieten
van de bloemen en de taart en misschien wel van de belastingcenten op de Bank.
“Ik zit op een bank in de Bank”
woensdag 6 maart 2024
Is het leven een sprookje?
Is het leven een sprookje?
Er was eens… Sprookjes spelen zich af in een onbepaalde tijd
en op een onbepaalde plaats. Fantasie en magie spelen een hoofdrol.
Sprookjesfiguren spelen tot de verbeelding en laten je dromen over een andere
wereld. Vaak lopen sprookjes goed af. De goeden winnen het van de kwaden. Soms
hebben ze een moraliserende boodschap. Ik hou van het lezen van sprookjes. Vaak
heb ik ze aan mijn kinderen verteld. Soms maakte ik er zelf een verhaal van
wanneer ik ze iets duidelijk wilde maken over een voorval dat gepasseerd was.
Ik vertellend en uitbeeldend, ondertussen zittend op het deksel van het toilet,
terwijl mijn kinderen in het bad zaten.
Wij waren al bijtijds opgestaan. De trein vertrok in de
vroege ochtend om 07.17 uur vanaf het station in Deventer. Het was de eerste
dag van onze vakantie begin Augustus 1965. Station Utrecht was ons eerste doel,
kort Utrecht verkennen en dan door naar het strand van Scheveningen en zeker een
wandeling maken op de Pier. In de komende dagen bezochten we Valkenburg, Hoek
van Holland, Castricum, Amsterdam, Delfzijl, Arnhem en nog meerdere plaatsen
doorheen het land. ’s Avonds laat weer thuis om te slapen en de volgende
ochtend weer vroeg op. Twee tieners van zeventien jaren oud en verliefd tot
over de oren, planden acht dagen om samen Nederland te ontdekken. Zonder ouders
samen op pad. Een ongekende vrijheid ervaren en beleven. Vandaag de foto’s nog eens
bekeken. Foto’s van ons beiden uit een lang verleden. Wat waren wij, was ik
gelukkig. Het is geen verhaal zoals uit een sprookje, het was werkelijkheid.
Ik hou van jou.
We spreken soms wel eens van een sprookjeshuwelijk wanneer
we de beelden op TV bekijken van een Huwelijk van een vorstenpaar. Allen
herinneren we nog wel ‘de traan” van Koningin Maxima tijdens het Huwelijk van
Willem Alexander en Maxima. De tango Adios Nonino, gespeeld door Carel Kraayenhof
op de bandoneon, waarbij Maxima zichtbaar ontroerd raakte, zagen wij als
kijkers massaal tijdens deze Huwelijksceremonie. Ook ik en vele kijkers raakten
daarbij ontroerd. Het leven is geen sprookje. En ook vorstenhuizen kennen hun
moeilijkheden. Wanneer ik ’s morgens na het douchen in een wazige spiegel kijk,
zie ik even niet de rimpels ontstaan door de tand des tijds, denk ik even niet
aan de teleurstellingen van het leven. Het sprookje van het lelijke eendje komt,
nu ik dit schrijf, tevoorschijn. Het lelijke eendje dat in het water kijkt en
zichzelf ziet als een wonderschone zwaan. De mist op de spiegel trekt weg en ik
zie mijn werkelijke gezicht. Ik ben blij met mijzelf, maar besef terdege dat niet
alles goud is wat er blinkt. Het leven kan soms best weerbarstig zijn.
Mijn vriend en ik kenden elkaar al vanaf de Lagere School.
Vanaf mijn zevende jaar trokken wij samen op. Door verhuizing op elf jarige
leeftijd elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar op veertienjarige
leeftijd werd ik, werden wij verliefd. Opnieuw hadden wij elkaar gevonden. En…ik,
ik voelde mij in een sprookjeswereld. Prachtige jaren volgden in bijzondere vriendschappelijke
verbondenheid, tegelijkertijd met wederzijdse vrienden en vriendinnen. Op mijn achttiende
verjaardag hebben wij ons verloofd. Helaas mijn ouders begonnen steeds meer op
mij in te werken, bang dat ze waren omdat in hun opinie, ik de verkeerde keus
maakte. Ik kon de druk niet meer aan die mijn ouders mij oplegden om de
vriendschap te beƫindigen en heb onze relatie op twintig jarige leeftijd
beeindigd. Einde van een sprookje van twee jonge mensen, die elkaar al zo lang
kenden. Einde van een vriendschap. Maar voor mij geen einde van de liefde.
Pure Liefde
Ik moet jullie iets vertellen,
het is al heel lang gelee.
Er woonde in de straat een vriendje
daar speelde ik mee.
Elke ochtend stond hij aan het hekje bij mijn huis,
samen lopend naar school en ook weer terug naar huis.
Dan ineens naar school alleen.
Snapte niet waarom hij ineens verdween.
Jaren later zag ik hem weer.
Niets was veranderd sinds de vorige keer.
Zo verliefd, zo jong, zo pril,
op het gras in het zwembad, opgewonden maar o zo stil.
Liggend zij aan zij,
ik dacht hij en hij dacht mij.
Zo mooi, zo puur, zo rein,
een intimiteit die later nooit meer zo zou zijn.
Uit: “Wolken die gedachten toveren”
zaterdag 3 februari 2024
Kom...Kom met mij mee
Een gedicht over liefde
Kom
Kom met mij mee
Ik zal je neervlijen op het natte zand,
ons laten overspoelen door de golven van de zee.
Zoals het zout versmelt in het water van de oceaan
zal ik met jou versmelten in eenheid op het strand.
Kom met mij mee
Geef mij je hand, ik zal je leiden
in de stroming van de rivier die aan ons trekt,
zoals de liefde ons meetrekt naar hogere sferen.
Met onze handen ineen zal geen stroom ons scheiden.
Kom met mij mee
naar de bergen. Ik wil je uitdagen om naar de top te gaan.
Langs kronkelende paden, verrassend na elke bocht.
Terwijl wij ons levenspad bewandelen
zal ik de bloemen plukken die langs onze weg zullen staan.
Kom met mij mee
Kom naar de velden met madeliefjes,
Ineengestrengeld de liefde laten samenvloeien.
Onze harten zullen de lippen bereiken
en kussen tussen al die liefjes.