Respect…waar is het soms gebleven?
Respect, of eerbied is een uiting naar een ander toe van
waardering, of hoogachting. Je treedt iemand met respect tegemoet en verlangt
dat ook terug. Eerbied betekent ook gevoel van bewondering met name op
geestelijk en zedelijk gebied. We gaan zeker iemand niet in status verlagen,
maar eerder verhogen.
Soms hoor je mensen zeggen: Ik voel me respectloos
behandeld. Vaak is dit wanneer men kwetsend, of op een oneerbiedige manier werd
bejegend.
Waardoor komt het toch dat men naar een ander toe
beledigende, of neerbuigende opmerkingen plaatst? Wat kan de reden zijn om alle
beleefdheidsvormen opzij te schuiven om zijn gram te halen?
Komt het door teleurstelling, boosheid, geen grip meer
hebben op de situatie? Wanneer ga je over die grens van jouw eigen waarde?
Ongeveer een half jaar geleden een leuk contact ontmoet via
deze site. We spraken af bij een restaurant. We hadden een leuke middag. Onze
gesprekken gingen voornamelijk over het nieuws, weinig privé en ik heb veel
geluisterd. Het persoonlijke mistte ik wel in onze gesprekken. Voelde daarbij
niet echt dat wij nader tot elkaar kwamen. Het was meer een gesprek wat je hebt
met een buschauffeur, of zomaar iemand in de winkel. Op een gegeven moment vond
ik het inspannend worden en ebde mijn belangstelling voor hem weg. Toch wilde
ik het ergens nog wel een kans geven. Maar voor dat moment vond ik het genoeg.
Ik rekende af, waarop hij zei, dat hij de volgende keer graag de rekening voor
zijn deel wilde nemen. We zijn uit elkaar gegaan met de afspraak contact te houden
en eventueel een vervolgafspraak te plannen. Een ietwat afstandelijk
uiteengaan.
Thuisgekomen begonnen mijn twijfels toe te nemen. Hoe meer
ik er over nadacht en alles had overwogen, kwam ik tot de conclusie, dat mijn
gevoel niet met hem over een kwam. Totaal niet paste. Hier moest ik echt geen
energie meer insteken. Ik heb een mail gestuurd, het e.e.a uitgelegd en dat het
mij speet, maar wilde afzien van een verder vervolg van ons samen. Het enige
wat ik mezelf nog kwalijk kan nemen is dat ik bij het afscheid niet gesproken
heb over mijn twijfels. Maar ik zat op dat moment nog vol in mijn emoties en
kon het nog niet goed duiden.
Naar mijn gevoel heb ik op een correcte manier gehandeld.
Vond het vervelend om hem dit mede te delen, maar naar mijn mening is dit
all-in the game. Het is het risico van het vak. Wanneer eenmaal die stap is
gezet om elkaar te ontmoeten, kan het gebeuren, dat het geen Halleluja is. Daar
zul je mee moeten kunnen dealen.
Echter, zo is mijn ervaring, schijnen enkelen door een afwijzing
te ontvangen niet met hun gevoelens overweg te kunnen. Tenminste dat is mijn
uitleg, mijn vermoeden. De reactie die ik ontving was op zijn minst niet aardig
te noemen. Wil het hier ook niet vermelden. Ik kan het eigenlijk moeilijk onder
woorden brengen. Ik ben er toch wel van geschrokken, voelde me niet eens zozeer
beledigd, maar eerder verdrietig, ook wel verbaasd. Was vooral aangegrepen door het feit, dat iemand zo kan
zijn. Dit had ik niet verwacht, want ik had hem gewaardeerd om zijn
interessante hobby, zijn opleiding enz..
Nadat al mijn emoties wat gezakt waren, dacht ik alleen
maar: Goede beslissing die je gemaakt hebt. Heb gewoon mijn intuïtie gevolgd.
Daten is niet altijd leuk.
Liefs,