Jeg Elsker Dei

 

Jeg Elsker Dei,

dat zei mijn toenmalige vriend aan de telefoon tegen mij tijdens zijn verblijf in Noorwegen wegens zijn werkzaamheden bij de Marine. Later, inmiddels mijn echtgenoot geworden, fluisterde hij nog wel eens die woorden. Ik kende de taal niet, maar door de intonatie tijdens het gesprek begreep ik het wel. “Jeg Elsker Dei.’ “Ik houd van jou.”

Taal is een oceaan van woorden en taal was er al voor wij werden geboren en zal er daarna nog altijd zijn. We hebben de keuze uit al die woorden die hun betekenis hebben en aan ons de keus hoe we taal gebruiken en dat zelf invullen. In films kom ik de uitspraak ‘ik hou van jou’ vaak tegen tijdens verliefde scènes, onlangs in een Turkse serie; “Ben seni Seviyorum”  “Ik houd van jou.” Ik hoef de taal niet te kennen om te begrijpen wat er werd gezegd. In een prachtige Turkse Lyric van Chem Adrain “Ben seni cok sevdim’ wordt met mooie tekst de liefde verhaalt.  Jane Birkin met Je t’aime, een nummer door ons aller bekend denk ik zo. Door de wijze van zingen, de gevoelens en de muziek  tijdens dit nummer, is het kennen van de Franse taal niet eens nodig. En of de uitdrukking nu in het Spaans “Te Amo”, in het Engels “I love You”, of in het Duits “Ich liebe dich” wordt gezegd, wanneer men elkaar omhelst, het gevoel laat spreken, verstaat men elkaar.

En of de maan nu in Italië “Luna”, in Frankrijk “La Lune”, of in Engeland “The Moon” schijnt, we hoeven er maar naar te wijzen, of men begrijpt elkaar. Taal is niet enkel kunnen spreken, maar ook communiceren via gezichtsuitdrukking, gevoelens, en gebaren.

Men kan een vreemde taal leren, maar kent dan nog lang niet alle uitdrukkingen die in dat land al jarenlang in gebruik zijn. Door onze moedertaal zijn wij ermee opgegroeid. En om onze eigen uitdrukkingen in een andere taal te vertalen en te gebruiken zal men vaak niet begrepen worden. Bijvoorbeeld de uitdrukking “Beren op de Weg”, met deze uitdrukking wordt vaak aangegeven, dat men problemen verwacht. Echter vertaald in het Engels: “Bears on the road” komt deze uitspraak geheel anders over. Het is geen bestaande uitdrukking en zal dan ook niet begrepen worden.

Ik heb enkele jaren in Frankrijk mogen verblijven. Hoewel ik redelijk de Franse taal beheers, mistte ik dikwijls om mij  eenvoudig te kunnen uiten met een gerelateerde uitspraak. Ik heb enkele Franse uitdrukkingen geleerd, maar ééntje hoorde ik dikwijls wanneer mensen aan elkaar vroegen hoe het ging: “Au Boulot, Au Boulot”, Werken, werken, werken, oftewel altijd maar werken, druk, druk.

Hoe dan ook, communiceren is belangrijk om te verbinden, te kunnen uiten op wat voor manier dan ook. Ik heb genoten toen mijn kinderen de eerste woordjes na zeiden en later hun eigen gesprek voerden in een taal die alleen wij als ouders konden verstaan. Grappige woordkeuzes, die ons vaak aan het lachen maakten. Wijzend naar een vliegtuig en dan horen van mijn zoon: Kijk, vlievuig!

Hoewel mijn moedertaal Nederlands is vind ik “Je t’aime”, of “I love you” toch romantischer klinken dan “Ik hou van jou” in het Nederlands. En natuurlijk “Jeg Elsker Dei” zal ik nooit vergeten, al spreek ik verder geen woord Noors.

Istanbul

APK

 

APK

Het is irritant, er zit een steentje in mijn schoen. En ja… niet zo verstandig, ik ben met blote voeten in de schoenen vertrokken. Geen sokken aan. Aangezien ik op een schelpenpad loop is het geen optie om mijn schoen uit te trekken en op één been te gaan staan. Bijna zeker is dat ik mijn evenwicht verlies en met mijn voet nu zonder schoen nog meer steentjes verzamel. Maar een eindje verder weet ik dat er een bankje staat. Het bankje aan de Vliet.

Er komt een hondje naar mij toe en ik weet aan wie die behoort. Het bankje zal dus bezet zijn. Ik heb er al eerder over geschreven. De man die al plaats heeft genomen op het bankje ken ik. Nou ja, kennen, dat ook weer niet echt, ik weet niet eens zijn naam. Een wat oudere man, die op deze plek vaak uit rust i.v.m. zijn etalagebenen. We komen elkaar regelmatig tegen tijdens een wandeling. Iedere keer wanneer hij er al zit, klopt hij uitnodigend naast zich, zonder iets te zeggen. We maken vaak een praatje.

Ik wens hem goedemorgen en ga naast hem zitten. Ik krijg een aai van de tong van de hond over mijn benen. Ik trek mijn schoen uit, schud hem ondersteboven heen en weer en trek hem weer aan. ‘Geen sokken’, zegt mijn buurman. Hij voegt er nog aan toe: ‘Niet zo verstandig!’ Ik weet het, antwoord ik, maar soms ben ik gewoon lui. Ja, dat gebeurt mij ook wel eens, bromt hij. ‘Ik moest alweer een tijdje geleden voor de APK en ik had geen zin om een afspraak te maken.’ Ze vinden altijd wel wat! Ik kijk hem aan, ja, soms kunnen ze wel wat ontdekken, maar soms ook niet. En de APK is toch verplicht?! Daar kun je toch niet onderuit?! Al brommend gaat hij verder: nee, niet van de auto, van mijn lijf. Ze willen weten, of alles nog gesmeerd loopt. Ietwat verbouwereerd vraag ik: ‘Wil jij dat dan niet weten?’ Ach ja, is zijn reactie, ik voel mij goed, geniet van het leven. Geniet van alles wat mijn vrouw op tafel zet, de heerlijke maaltijden die zij klaar maakt. En ik weet, dat we voeding gebruiken die zo gezond mogelijk is. Ik drink af en toe een biertje, of een glaasje wijn. En dan komt de uitslag, krijg ik het advies om wat aan mijn gewicht te doen en mag ik niks meer en krijg ik er ook nog een aantal pilletjes bij. En met een gefronst voorhoofd kijkt hij in de verte naar zijn hond. Roept hem en voegt eraan toe: ‘Daarna ga ik mij pas zorgen maken en daar heb ik geen zin in. Dus blijf ik lekker op mijn manier door gaan. Wat dat betreft ben ik liever lui dan moe!’ Hij staat op: ‘mijn vrouw wacht op ons hondje en mij, want de koffie zal ze al wel klaar hebben’. ‘Gisteren heb ik haar nog een bloemetje meegebracht. Al staand voegt hij er nog aan toe: ‘We genieten op onze leeftijd samen van de kleine dingen en voelen ons daar gelukkig bij. Is dat niet wat er toe doet?’ Hij heft zijn arm als een groet en wenst mij nog een fijne, maar vooral zorgeloze dag toe.

Ik vertrek ook en moet nog steeds aan het gesprek denken. Meten is weten, maar is soms jezelf happy voelen niet belangrijker, dan van alles maar de wetenschap hebben wat in getallen is vastgelegd? In dit geval dan van de medische APK? Ik vraag mij dat wel eens af. Na metingen zullen er altijd bepaalde indicaties zijn die actie vereisen. En niet iedereen zal een meting op dezelfde manier beoordelen. Iedere situatie kan anders zijn. Het gaat om actie te ondernemen over het totaal plaatje om, in samen spraak met, tot een eventuele behandeling te komen.

Moet men dan maar de kop in het zand steken, zoals die man met het hondje doet? Ik stel mij zelf maar gerust. Hij moppert wel wat, maar zijn vrouw houdt van hem en zal wel een oogje in het zeil houden.