Zoeken in deze blog

donderdag 22 april 2021

Prikken en pel pinda's...

 

Prikken en pel pinda’s…







Nieuws kan ons op allerlei manieren bereiken. Via het lezen van de dagelijkse krant, via het kijken van de journaals op de TV, het luisteren naar nieuwsberichten op de radio en het surfen op internet. En dan ook nog kunnen we bijgepraat worden door de praatprogramma’s met diverse deskundigen. Ieder met een eigen mening, advies en/of opinie. Het nummer één nieuws is al geruime tijd “Corona”. De wetens en waardigheden over het virus, de voortgang, het aantal besmettingen en het R-getal worden ons ingehamerd, net alsof we de gegevens zoals op school, in ons hoofd dienen te stampen. We er maar van doordrongen worden hoe belangrijk vaccineren voor ons allen is. Ik vind het allemaal prima die informatie, hoewel ik het soms wel eens teveel van het goede vind en het goed beu ben. Maar daar zal ik niet de enige in zijn. Ik kan er natuurlijk nog altijd voor kiezen om het nieuws het nieuws te laten. Maar wat ik eigenlijk goed beu ben, is dat iedere keer maar weer op TV die arm wordt getoond waarin een spuit verdwijnt. In allerlei hoeken wordt dat gebeuren belicht. Keer op keer. En dan zie je ook, dat door degene die die prikken zet, het toch niet door iedereen op dezelfde manier wordt gedaan. Ik ben niet bang voor die prik, als het maar goed gebeurt. De gevolgen van de bijwerkingen daar maak ik me meer zorgen over.

Het is Lente. De natuur is verliefd. Roept ook bij de mens verliefde gevoelens op. Ik schreef er al eerder over. Wat ik vanmorgen zag wil ik even hier delen. Ik werd wakker in de vroege morgen. De daken zagen wit door een dun ijslaagje. Het had licht gevroren. Ik open mijn raam en kruip weer onder mijn dekbed. Heerlijk nog de warmte van de nacht te voelen en de kou buiten te sluiten. Ik ervaar die warmte des temeer en voel mij behaaglijk. Ik hoor de vogels naar elkaar roepen. Dan zie ik een kauw op het dak van mijn tuinhuis landen. Vast geïnteresseerd in de pel pinda’s die ik voor de koolmeesjes heb opgehangen. Echter het draadje wol waaraan ik de pinda’s geregen had, trok meer zijn belangstelling. Twee pinda’s zaten er nog aan. Heel slim haakt hij met zijn snavel het touwtje van het spijkertje. Het touwtje belandt op de grond. Ik sta op en ben nieuwgierig wat hij er nu mee gaat doen. Voor het raam zie ik dat hij met enkele pikken van zijn snavel het touwtje tot een pakketje vormt en er dan mee weg vliegt. Vast bezig voor een nestje, dat hij/zij ergens aan het creëren is. Zo wonderlijk en prachtig de natuur. Ik geniet ervan.

Mijn dag kan niet meer stuk en ik laat al het nieuws over Rusland, Poetin, Navalny, politiek, toeslagaffaire en over Corona vandaag maar eens aan mij voorbij gaan. De zon schijnt en ik ga  een wandeling maken in de natuur.  

 

 

 

 

 

dinsdag 13 april 2021

Als planten huilen

 

Als planten huilen





Heldere druppels op de bladeren

In de vroege morgen verschenen, 

als parels belichten zij de aderen,

het lijkt of ook planten wel eens wenen.

 

Net als ik…

mijn tranen vallen als druppels op het papier,

waarbij het blauw van de inkt uitvloeit,

zoals de rode verf van een batikfabriek uitstroomde

in een Pakistaanse rivier.

 

eens…

leek het leven op aarde zo cool.

Zweten in de sportschool,

men bezocht dance events,

restaurants en terrassen.

Voeten dansten overal naar toe.

 

Gedachteloos leefde men op deze kwetsbare aarde,

totdat een virus de mens ging bedreigen in verspreiding via Aero sollen, 

langzamerhand groeit het besef van haar waarde,

en dat de aarde er niet is om mee te sollen.

 

 


 

 

 

 

Voorjaarsgevoel

 

Voorjaarsgevoel




Terwijl ik in de morgen achter mijn bureau zit te schrijven, heb ik het licht aan. Het is donker. Het dakraam is bedekt met een laagje sneeuw. Grote sneeuwvlokken vallen in een snel tempo naar beneden en bedekken korte tijd de daken. Het is voorjaar. Was het winter geweest, had ik die sneeuw kunnen waarderen, maar nu past sneeuwpret en mooie beelden niet meer bij mijn gevoel. Bovendien waait het ook nog eens hard en de tere bloesems die al aan de bomen waren ontsproten, worden door de harde wind weggeblazen en vermengen zich met de sneeuwvlokken. Ik heb medelijden met de koolmeesjes, die in een nestkastje in mijn tuin aan het nestelen zijn. Ik zie ze op dit moment een tijdje niet. Misschien dat ze instinctmatig wachten op betere tijden. Maar paartjes hebben elkaar al gevonden. De romantiek in de natuur hangt overal in de lucht. En niet alleen in de lucht. De net geboren lammetjes in de weilanden. Op het water. Ik zag tijdens een wandeling twee zwanen verliefd om elkaar heen draaien, hun lange halzen elkaar omstrengelen, hun vederdracht prachtig opgezet. Voorjaar is verwachting. Voorjaar is nieuw leven. Voorjaar is schoonmaken, opruimen wat in de winter verzameld is. Ramen en deuren open. Maar het voorjaar is op dit moment ver weg. Het vriest in de nacht en de boeren moeten hun fruitbomen beregenen.

Een paar dagen geleden de wilgen takken met de vrolijke kleuren van de geverfde eieren verwijderd. De verwelkte, eens kleurige tulpen, in de container gegooid. In de groene container wel te verstaan, met het idee, dat die overblijfselen nog eens voor een ander doel goed terecht zullen komen.

Terwijl het voorjaar verliefde gevoelens kan aanwakkeren. Het is langer licht. Het warmer worden van het weer leidt tot meer buiten activiteiten. Alles in de natuur is verliefd, bijen, kippen, schapen… Maar de dieren kunnen onbekommerd bij elkaar komen, terwijl wij mensen bedreigd worden door Aero sollen van een virus en op afstand dienen te blijven. Wordt dan maar eens verliefd.

Maar ik heb mijn woonkamer weer wat kleur gegeven. Een aantal vaasjes met kleurige tulpen en heerlijk geurende hyacinten neergezet. Het voorjaar binnen gehaald. En buiten komen er vast weer betere tijden, daar moeten we maar naar uitzien De zon krijgt steeds meer kracht. Hopen op verbetering van alles wat door de corona epidemie ons nu tegenzit. Hoop is uiteindelijk het leven van de toekomst.

Riekie

 

maandag 5 april 2021

Papa Jansen mondharmonica, accordeon


Helaas is de kwaliteit van het geluid niet geweldig. Maar ja... opgenomen via een bandje in een cassetterecorder in 1978. Toch leuk om deze herinnering te hebben. 
Hij speelde mondharmonica en heeft op zijn 65e jarige leeftijd nog accordeon 
leren spelen. Petje af. Eveneens was hij een voetbalfanaat. De combinatie van foto's en muziek is
een leuke herinnering aan mijn vader.

zaterdag 3 april 2021

Gevecht om de macht...

 

Gevecht om de macht





Ze zaten op het waarheidsbankje,

twee verkenners en de demissionair minister president.

Alle partijen in de aanval met vragen,

maar herinneringen werden niet gekend.

Het debat duurde tot ver in nacht.

De leider werd op Goede Vrijdag bijna terechtgesteld.

Hij is geen God, Koning, of Jezus van Nazareth,

maar leider van een partij, en was onze minister president.

Ter voorbereiding van een machtsgreep in de nieuwe formatie,

nagelde mevrouw Kaag hem met woorden aan het kruis.

Rutte trok het boetekleed aan, excuses makend her en der

en vertrok uit de kamer als een lamgeslagen muis.

De demissionair president heeft de motie van goedkeuring overleeft.

Zal het volk nog in hem geloven,

hem nog steeds bejubelen bij de wederopstanding?

Wellicht komt hij na de herrijzenis het ontstane wantrouwen te boven.

Wat hem misschien zal steunen

is een nieuwe heldere aanpak van de coronacrisis,

dat het volk weer op hem en een nieuwe regering kan leunen,  

wanneer hij ervoor zorgdraagt dat de politiek weer geloofwaardig is,


Wij vieren Pasen, het feest van het licht.

Ondanks alle politieke hectiek, corona, vaccinatie problemen, economische problemen, klimaat…

wens ik iedereen Fijne Paasdagen toe.

Riekie

 

 

 

 

donderdag 1 april 2021

De maan... Heimwee naar Frankrijk mijn vakantieland

 

De Maan



Het licht van de volle maan schijnt door het zolderraam.

Ik dim de lamp

en mijmer over Frankrijk,

mijn vakantieland.

Herinner mij de opkomst van de maan,

nog verscholen achter de bergen.

Het intieme licht tekent de contouren van de omgeving.

Zie de fles wijn op de terrastafel staan,

en denk aan het geluid bij het vullen van het glas,

dat harmonieert met het kabbelend water

in de rivier ergens daar beneden.

Die diep gele bal midden in het zolderraam,

zou ik willen oppakken en weer

neerleggen op die berg waar hij toen tevoorschijn kwam.

Zou willen meeliften op zijn wereldreis,

zijn licht volgen over al die landen,

in vrijheid over gesloten grenzen kunnen gaan,

om onderweg op de plek van mijn herinnering te belanden.

Frankrijk… mijn vakantieland