Zoeken in deze blog

maandag 30 maart 2020

Het is lente...






Het is Lente…
Een stralend blauwe lucht,
de zon die mijn gezicht verwarmt.
De wind die als een zucht
strelend mijn lijf omarmt.

Het is lente…
Vogels in de lucht,
vrij om te gaan en staan.
Elkaar ontmoeten tijdens de vlucht,
wellicht om te paren voor een nieuw bestaan.

Het is lente…
Knoppen, op het punt van ontluiken.
Insecten die tussen bloemen fuiven.
Groene bladeren aan bomen en struiken
en hommels en bijen die planten bestuiven.

Het is Lente…
De natuur stoort zich niet aan de pandemie,
gaat gewoon zijn gang.
Geeft ons vernieuwde energie
en toont nog maar eens haar grote belang,

Het is Lente…
In Europa en in dit land,
maar een virus houdt ons in huis gevangen.
Regels houden ons aan een leiband,
met groeiende hang naar fysiek verlangen.

Het is Lente…
Ik wil me weer vrij voelen zoals vogels in de lucht.
Net als insecten tussen bloemen kunnen fuiven.
Niet meer angstig zijn wanneer iemand kucht.
Zou wensen, dat ik de tijd vooruit kon schuiven.


Het is Lente…
Ik wil weer gewoon naar buiten,
een hand kunnen geven en kunnen kussen.
Niet hoeven wuiven achter ruiten.
In een wereld bevrijd van virussen,
kan ik weer gewoon…, ja, gewoon gaan
en mijn armen om iemand heen slaan.  












vrijdag 27 maart 2020

Challenge

vrijdag 20 maart 2020

Het is stil...








Het is stil rondom mij heen.
Alleen met mijn gedachten
hier in mijn huisje, alleen.
Op deze aarde tussen zeven en een half miljard mensen
zit ik te wachten,
evenals vele aantallen,
op een vijand, die mij zal kunnen aanvallen.

Het is stil rondom mij heen.
Alleen met mijn gedachten,
niemand om mij heen.
Geluidloos heeft dit monster ons allen in zijn tang,
die onzichtbaarheid, maakt me een beetje bang.
Ik kan mij enkel verdedigen, alleen,
zonder iemand om mij heen.

Het is stil rondom mij heen.
Alleen met mijn gedachten,
mijmerend over hoe mooi het leven op deze wereld is.
ik kan niet in woorden zeggen,
hoe het mooie nu verstild in droefenis.
Wereldwijd ons leven ontwricht
door een virus wat in onze lichamen schade aanricht.

Het is stil rondom mij heen
in gedachten, alleen.
Het leven, eerst zo vanzelfsprekend,
doet mij denken aan hoe het nog maar kort geleden is geweest,
wat het omgaan met de aarde voor ons mensen heeft betekend.
Is het de aarde die ons van dit feest geneest?

Het is stil rondom mij heen.
Het is nu nog maar alleen,
dat mijn gedachten gaan in dit late uur
naar de wonderen van de natuur,
die ons met haar kracht zal leiden
naar hoe het leven, na alle pijn, zou kunnen zijn,
en wij een nieuw toekomst pad kunnen gaan voorbereiden.








zondag 15 maart 2020

Mensen, zoals mensen zijn








Mensen zijn mensen,
zoals ik denk dat mensen zijn,
verwacht zoals mensen zijn,
ervaar zoals mensen zijn.

Saamhorigheid in het menszijn,
met zijn allen sterk zijn
in moeilijke situaties er voor elkaar zijn,
dat is wat ik denk, zoals mensen zijn.

Nadenkend, zoals mensen zijn,
wil ik niet bang voor mensen zijn,
ze vertrouwen in het mens zijn,
ook al handelen ze niet altijd naar hun menszijn.

Het is meer de angst voor de mensheid die mij beklemd
niet het virus, dat wereldwijd in lichamen rondzwemt,
zijn gang gaat, nog steeds ongetemd.
Nee, het is de massahysterie, die de intelligentie remt.

Het is niet het einde der tijden
aan het einde, is er weer een nieuw begin.
Door mijn gevoel laat ik mij leiden,
omdat ik denk en hoop dat mensen zijn, zoals mensen zijn,
en menselijk zullen blijven, dat geeft de mensheid zin.







vrijdag 13 maart 2020

Sociale onthouding








Sociale onthouding
Een nieuw ontstane uitdrukking? Volgens mij is het in de Van Dale nog niet in die samenstelling opgenomen, maar misschien heb ik het mis. Wel sociale contrôle, sociale media, seksuele onthouding, enz.. Maar goed, misschien wordt het nog eens het woord van het jaar. Het is natuurlijk ook een bijzondere situatie die naar deze uitdrukking heeft geleid. Was het onze minister president Mark Rutte die deze uitdrukking heeft uitgesproken? Maakt ook niet uit, het is een dringend advies , niet zozeer een gebod, maar er wordt ons 17 miljoen Nederlanders geadviseerd dit advies na te leven, ons gezonde verstand te gebruiken om uitbreiding van dit virus zoveel mogelijk te verkleinen.

Ik doe mee aan de sociale onthouding. Nu wordt mij dit niet zo heel moeilijk gemaakt. Mijn mailbox stroomt vol van de geannuleerde evenementen. A.s. Zondag zou ik naar een concert gaan, een kaartmiddag wat niet doorgaat tot nader orde, voorlopig geen jeu des boules meer, koffieochtenden geschrapt tot 30 April, vergaderingen afgelast en zo kan ik nog wel even doorgaan. Uiteindelijk leidt dit er toe, dat ik alleen de deur uitkom om naar de winkel te gaan, een wandeling, of een fietstocht te maken. Maar onderweg ergens een restaurant bezoeken voor een bakje koffie? Het kan nog, maar ik moet twee meter afstand houden van andere mensen. Wat dit alles met zich meebrengt is dat ik beducht ben op ieder kuchje, ieder niesje. Ik daardoor bijna iedereen in mijn naaste omgeving ga verdenken. Iemand ga zien als een onzichtbare vijand waartegen ik mij moet wapenen. Daarom snap ik die mondkapjes ook wel, ook al schijnen ze niet te helpen. Je hebt in elk geval het gevoel, dat je je beschermt, jezelf verdedigd: “Mij zal je niet krijgen, niet zonder slag, of stoot overvallen”. “Ik was ook regelmatig mijn handen”. Wat helpt is, dat ik nu door die sociale onthouding ook minder handen hoef te schudden, eenvoudigweg omdat al die gelegenheden die daar voor in aanmerking komen zijn afgezegd. Wat er wel weer positief aan is, dat ik over een aantal dagen gewoon met het Openbaar Vervoer kan reizen, er gaat door die sociale onthouding bijna niemand meer met de bus, of trein.

Gelukkig hoef ik niet twee meter van mijn scherm te blijven en is er nog geen advies voor digitale onthouding afgegeven. Dit is een grapje natuurlijk. Maar nu even serieus. Wat gaan al die daters doen die nu op datingsites misschien wel in opperste verwachting, spanning en/of verliefdheid elkaar graag in het echt willen ontmoeten? Kunnen ze dat verlangen naar elkaar ontmoeten omzetten in sociale onthouding door geen afspraak te maken? Denkt men wat langer na, eer men swypt op Tinder?  Of neemt men het risico en houdt zich aan de voorwaarden: Twee meter van elkaar blijven, geen handen schudden… Elkaar kussen is dan helemaal uit den boze. En ja… seksuele onthouding is dan helemaal vanzelfsprekend.

Ik heb de Aziatische griep (1957), de Hong Kong griep (1968) en de Mexicaanse griep (2009) overleefd, maar toen was ik nog ‘jong’. Nu wordt ik geacht mij te bevinden in de kwetsbare groep van ouderen. Ergens voel ik mij daar toch niet zo prettig bij. Ik begrijp dat er oudere mensen zijn met al bestaande ziektes, die dit virus, of daarnaast een andere ziekte een extra wissel trekt om deze griep te kunnen overleven. Echter er zijn ook jonge mensen met een chronische ziekte. Maar ja, de ouderen, de babyboomers,  zijn natuurlijk in grote getale aanwezig. Nee, eigenlijk maak ik mij niet zo bezorgd. Ziek worden wil ik natuurlijk liever niet, maar ik maak mij eigenlijk veel meer bezorgd over mijn kinderen en kleinkinderen. Ach, uiteindelijk wil ik maar het liefst dat het snel zomer wordt, zodat de temperatuur een handje meehelpt om aan deze hele toestand een einde te maken.  


maandag 9 maart 2020

Mara 8 jaar


Een verhaaltje aan de telefoon


Mijn kleindochter haar verhaaltje




Ze vertelt mij aan de telefoon,
dat ze een verhaaltje heeft getekend
van een spel dat ze op de computer speelt.
Ze legt in het Engels uit wat het allemaal betekent:
“Tien leiders, waarvan één vrouw
ze noemt namen, die ik niet onthoud”.
“Ze sturen mensen aan en geven ze een energy drank,
leiden anderen af, want ze moeten naar een hol.”
ik luister naar haar, zittend op mijn bank,
een Oma die het eigenlijk allemaal niet snapt,
maar mijn lieverd en ik hebben lol,
bovenal zit in dit gesprekje verborgen,
de liefde voor elkaar die onze band verklapt.





zaterdag 7 maart 2020

Avondbries





















Gezeten voor het geopende raam,
wordt mijn huid gestreeld door een fluweelzachte bries,
die geuren omhoog laat stijgen van de rozen.
Een avond waar ik mij in dromen verlies.

Een warme zwoele avond,
die ik zou willen beetpakken en bewaren,
om later weer in te kunnen verpozen.

Het laatste restje licht treuzelt op de erkers,
de bladeren van de bomen en het mos op de daken.
Ik zou het willen vasthouden,
want zo is het donker.