Veilig voelen
Soms gebeuren er dingen in het
leven, verdrietige, maar ook zorgwekkende situaties die onverwachts een leven
binnen vallen. Wanneer je gaat schrijven, is het nodig om met woorden zinnen te
vormen. Zinnen die pas ontstaan nadat je de gedachten over een onderwerp, of een
gebeurtenis ordent en vastlegt. Hetzij op papier, of d.m.v. de letters op een
toetsenbord. Echter gebeurtenissen worden door de zichtbaarheid van het geschrevene
extra bevestigd, worden meer werkelijkheid.
Zo ook bij de taalcursisten die
proberen nieuwe woorden en de betekenis daarvan in een voor hen andere taal te
leren. Het enthousiasme waarbij ze dit doen, ondanks de moeilijke situatie
waarin ze soms verkeren, geeft mij de energie om ze daarin te ondersteunen.
Onlangs vertelde een Syrische vader mij, dat de vrouw van zijn zoon, die bij
hem verblijft, door een ongeluk in Syrië was overleden. 23 Jaar oud. Over twee
maanden zou ze naar Nederland zijn gekomen. “Mijn zoon doet niets anders dan huilen”
vertelde hij. Vaak zijn gezinnen nog niet compleet en verblijven de partner en
eventuele kinderen nog in het onveilige land. Ieder geval is apart, hoe de
discussie over immigratie op dit moment ook wordt gevoerd. Ieder mens wil zich
geborgen en veilig voelen. Kunnen zijn zoals je bent.
Tijdens een taalcursus vroeg ik aan de cursisten om in eigen
woorden een verhaaltje te schrijven. Eén van de cursisten schreef: ‘Ik kwam aan
op een station in Nederland. Het was een raar gevoel. Ik wist niet waarheen en
kon niemand verstaan. Ik hoorde mensen praten en lachen en wist niet waar ze
het over hadden. Maar nu ben ik gelukkig. Mijn gezin is bij mij. We wonen in
een klein huis. Het huis heeft een prachtig dak.” Deze zin intrigeerde mij en
heb hem er naar gevraagd. Hij wilde ermee zeggen, dat hij zich veilig voelde.
Deze cursist kon de woorden vinden om zijn aankomst en
verblijf in Nederland te beschrijven. Zij het niet diepgaand. Dat laatste
blijkt in gesprekken vaak moeizaam. De meegemaakte belevenissen vertellen en
dan ook nog aan het papier toevertrouwen doet opnieuw de pijn van de vlucht
herleven. Ik heb vele verhalen gehoord hoe men moest vluchten en de gevaren die
ze tegen kwamen onderweg hebben getrotseerd. Trieste gebeurtenissen die diep
zijn ingegraven in het geheugen. Maar deze cursist voelt zich nu veilig. ‘Het
huis heeft een prachtig dak’”
“Thuis is denk ik, slechts het idee van een kind. Een
huis in de nacht, en een lamp in huis. Een plek om je veilig te voelen.” Quote
van V.S. Naipaul
Wanneer de wind rondom het huis
waait en de regen tegen de ruiten klettert voel ik mij binnen veilig, ook al
leven we in de tegenwoordige tijd in een onzekere wereld. Ik voel mij geborgen
achter de gesloten gordijnen. Veilig onder de deken in mijn warme bed.
Geborgen voelen, net zoals ik als kind mijn handje in mijn
vaders hand legde.
Mijn vader
Mijn grote sterke beer, dat
kind in mij hoe ik je zag.
Jij liet de wereld aan mij zien,
een buiten dat nog geheel voor
mij open lag.
Jij kon dan weliswaar niet
alles voorzien,
je begon mij te leiden over mijn levenspad.
Nam mijn handje in jouw grote
hand,
leerde mij hoe bloesems appels
worden,
de blaadjes tellen van het
klaverblad.
Ik schaterde toen je nadeed
hoe varkens knorden.
Samen op de schommel aan de
appelboom.
Hoger papa, hoger in de lucht,
ik kan er bijna bij!
uit ‘Wolken die gedachten toveren’
