Gedachten waarmaken
‘Met de gedachten en intenties van vandaag, vorm je de
wereld van morgen’ Hans Peter Roel
Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan wanneer ik mijn
dagelijkse wandeling maak. Ik noem het een rondje om de kerk. Soms wordt het
een lange ronde en is de kerk niet meer het middelpunt. Op zondagen is de kerk in
mijn dorp nog een redelijk groot middelpunt voor de gelovigen. Naderhand komen de
bezoekers bijeen in het ‘bezoekerscentrum’ nabij de kerk gelegen. De
kerkklokken bepalen de tijd in het dorp en roepen een kwartier voor aanvang van
de dienst ook op om samen te komen. Mijn intentie was helemaal niet om in deze
blog het over de kerk in mijn dorp te hebben, maar gedachten dwalen en
veranderen gedurend van onderwerp.
Zoals afgelopen zondag toen ik wandelde door het bosrijk gebied in
de omgeving van Oosterhout. Een groot deel was met stroomdraad afgezet om de
runderen die daar lopen niet te laten ontsnappen. Er waren veel wandelaars.
Stelletjes, gezinnen en enkele alleenstaanden, zoals ik. Er waren maar heel
weinig toegangshekjes om er binnen te geraken en… uiteraard weinig om er weer
uit te komen. Te weinig. Dat was ook de mening van een wandelaarster die met
mij opliep. Ze hield een kaart van het gebied in haar hand. Daarvoor had ik mij
bedacht, dat de enige mogelijkheid was er weer uit te komen, simpel weg dezelfde
route die ik al had bewandeld weer terug te lopen. Wij bekeken samen de kaart.
Wat ik zag waren maar enkele mogelijkheden om te ontsnappen, maar dat betekende
wel, dat ik vele kilometers nog onderweg zou zijn, en dan nog was ik niet op mijn
beginpunt beland. Net als de dieren voelde ik mij gevangen in een overigens
prachtig natuurgebied. De runderen heb ik niet gezien, maar in een plas die ik
passeerde was het overstemmende geluid van parende kikkers te horen. Het
herinnerde mij aan de vijver bij het huis waar ik samen met mijn echtgenoot heb
geleefd. Alweer enige tijd geleden. In het voorjaar werden we ’s ochtends vroeg
gewekt door het geluid van de kikkers in onze vijver. Ik vond het vaak barbaars
hoe soms wel tien mannetjes een vrouwtje belaagden. De vrouw met de kaart wees
mij op een pad dat naar een poortje zou leiden. Ik had al diverse kleine
paadjes gezien die volgens mij in de richting van waar ik van was gekomen
zouden lopen, echter ik bedacht mij, dat het misschien ook wel runderpaadjes zouden
kunnen zijn. Ik denk aan de vele wandelingen welke ik met mijn man maakte. We
zijn dikwijls verdwaald door het volgen van deze runderpaadjes, zoals ik ze dan
noemde. Het gevoel van opgesloten zijn ervaarde ik opnieuw toen ik op een paadje
liep dat langs de stroomdraden voerde. Evenwijdig aan de andere kant liep een
breed pad, maar geheel onbereikbaar voor mij. Ik kreeg de neiging te proberen
het draad aan te raken om te voelen of er daadwerkelijk stroom op stond, zeker
toen mijn weg versperd werd door struiken en de bladeren om mijn hoofd zwiepten
Toch maar niet geprobeerd en heb nog een heel eind moeten lopen eer ik het
toegangspoortje had bereikt.
Ik denk aan de strofe die ik eens ergens heb gelezen: ‘Je
bent wat je bent en waar je bent door je gedachten’. Zoveel gedachten er door
mijn hoofd gaan tijdens mijn wandelingen. Genieten, herinneringen, nieuwe
indrukken en frisse ideeën. Doe ik werkelijk iets met waar mijn gedachten toe leiden?
Ja, soms wel. Het ligt in mijn natuur en in mijzelf opgesloten. Ikzelf ben
degen die een actie kan uitvoeren, Geluk kan nastreven. Maar toch is het niet
altijd mogelijk om de wereld van morgen te vormen met mijn intenties van
vandaag. Ik blijf afhankelijk van anderen. Welke gedachten, of ideeën ik ook
heb, of wil bereiken, ikzelf ben nog steeds degene die de koers van mijn leven
bepaalt. Maar soms moet je een lange weg bewandelen om het resultaat van je denkwijze
te bereiken. Ik kon echter niets veranderen aan de manier om het gebied te
verlaten bij mijn wandeling in de omgeving van Oosterhout. De enige manier was
om mijn gezonde verstand te gebruiken.
“Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken”
Marcus Aurelius
