Zoeken in deze blog

donderdag 30 mei 2019

De laatste bladzijde.....zomaar een verhaal



Ik hou van lezen. En dan doel ik niet op het dagelijks openslaan van de krant waarbij de koppen voorbij snellen om de bijbehorende uitleg voor de lezer belangrijk te laten vinden. Of de teletekstpagina over het laatste nieuws ook nog eens door te nemen. Nee, ik ben verzot op het lezen van een boek. Geen E-book, maar een echt boek van papier. Mijn voorkeur gaat uit naar detectives, verhalen over de koude oorlog, historische romans en boeken over rampen, zoals o.a. over Tsjernobyl, het leven na de ramp, het “andere leven” wat daardoor is ontstaan. Heb er overigens ook een documentaire over gezien, dit even terzijde.  


Ik kan mij helemaal verliezen in een boek, er in verdrinken. Laat mijn aardappelen ervoor aanbranden. Beleef de angst en de spanning en maak mij voorstellingen van de personages. Ik ontsnap aan de realiteit. Ik vind het altijd spijtig, wanneer ik het boek na de laatste bladzijde sluit. 


 “Het boek des levens kent vele hoofdstukken echter er is altijd een laatste hoofdstuk en dan is het boek uit”.

Het einde van het verhaal, de historie waarin ik me heb ingeleefd, het opgeloste complot, of niet, dit is waar ik naar toe lees, onderweg naar de laatste bladzijde. Iedereen is op weg naar die laatste bladzijde. Ook ik, maar mijn eigen einde zal ik daarna niet meer kunnen lezen en dat is juist, wat mij beroert.

Ik kan mij er een idee van vormen, zittend op een pluche zetel waarin ik kijk naar mijn eigen voorstelling. Het toneel feestelijk versierd met vlaggetjes en ballonnen, verspreid in de zaal mooie bloemstukken. Het gaat over mij. Al mijn kinderen en kleinkinderen staand op het toneel. Ieder feestelijk gekleed. Ze lachen en wuiven naar mij. Allen hebben een papier in de hand met, naar ik vermoed, de tekst die ze zelf hebben opgesteld over hun herinneringen met mij. Mijn kleindochter begint en verhaalt, eens door mij aan haar verteld, wat ik had uitgespookt op dezelfde leeftijd als zij nu is, 7 jaar. Over de melkbus op de kar van de melkboer die ik open had gezet. Vrolijk verteld ze over de melk die wegstroomde op het wegdek. Mijn andere kleindochter kijkt mij met een grote smile aan. “Ik hou van jou, Oma. Ik ga je missen wanneer je er niet meer bent”. Speeches volgen van mijn zoons en vrienden. Ik voel me geliefd en ben blij met alle aandacht. Mijn jongste zoon strijkt door mijn pas gekapte haar en geeft mij een knuffel. Mijn oudste pakt mijn gerimpelde handen, geeft mij een kus en zegt: ik ben trots op jou, mam. Daarna het uitreiken van cadeaus, waarna het doek zich sluit. Iedereen vertrekt, trekt de jassen aan, de lichten doven. Buiten is de realiteit. Het regent, parapluis worden tevoorschijn gehaald, ieder gaat zijn eigen weegs met herinneringen die in hen verder leven. Ik blijf alleen achter……

Ik zit nog even met het slot van dit verhaal, want uiteindelijk is het gewoon maar een verhaal. Een verzonnen verhaal over een feestelijk gebeuren. Het kan zomaar een laatste bladzijde zijn, maar ook een nieuw begin. Een begin van een nieuw verhaal. Over twee werelden die bij elkaar komen, welke samen een nieuw verhaal kunnen gaan vertellen. Over het mijne en dat van jou. Een Roman wellicht. Tot aan de laatste bladzijde.











 

   



  

  



vrijdag 17 mei 2019

Rafels op een zonnige Moederdag








Soms kom je ergens onverwachts terecht waar je niet op gerekend had, niet had gepland, ook niet had verwacht. In het laken waar ik op lag zaten kleine gaatjes van slijtage, maar ook een grotere, net groot genoeg om mijn vinger in te steken en mij wel heel uitdagend aanspoorde het ook te doen. En daarbij het bijzondere geluid te ervaren van scheurend stof, dat aan rafels uiteen wordt gereten. Mijn mede kamergenoten zagen het voorgestelde idee al gebeuren en wachten al met spanning op dit toch wel foute, maar ook ondeugende moment. Op het onherroepelijk aandurven van het vernielen. Heb het niet gedaan. Ondertussen was er hilariteit en ontspanning ontstaan en was de eerste kennismaking een feit. Wisten we door deze aanleiding, met enige humor omkleed, van welk hout ieder zo ongeveer gesneden was. Bovendien verlichtte het onze angst over het verdere verloop van het gebeurde wat geleid had tot deze plotselinge opname. Onderzoeken waren achter de rug en we waren overgeleverd aan omhangen en omgeven apparatuur die ons moest observeren, maar ook het bed liet houden. Vier alleenstaande vrouwen, welke op de vroege zondag waarop Moederdag thuis gevierd zou worden, met spoed opgenomen werden in het ziekenhuis. Single geworden door overlijden, of scheiding van de partner. Voor dat ogenblik waren we genoodzaakt een periode met elkaar door te brengen. Onbekenden die door een gelijkwaardige situatie een binding ervaren. De angst met gelijkgestemden delen door het gegeven van het niet meer hebben van een partner, waarmee op het moment van een noodsituatie overlegd kan worden en er een vertrouwde naaste is die je bijstaat, voor je zorgt. 

Er ontstonden verhalen over de voorbereiding voor deze dag, waarop bezoek van kinderen werd verwacht en naar uit werd gekeken. Dat het nu zo anders dan verwacht was verlopen. Een gebakken appeltaart, welke nog stond af te koelen op het aanrecht in een leeg huis. Een pan soep waarvan het vlees nog stond te trekken op het fornuis en het vuur eronder door de ambulance broeder was gedoofd. Maar ook verhalen over de rafels in hun leven van het verleden. Ontstane scheuren onherstelbaar voor eventuele reparatie, maar ook scheuren welke de tijd gegeven was om te herstellen. Dit allemaal ontstaan naar aanleiding van een simpel gaatje in een versleten laken. Want vroeger….scheurden we lakens in repen….enz. enz., eens vroeger….. Daardoor kwamen herinneringen boven van persoonlijke belevenissen in een lang verleden. 

Ik werd al gelijk bestempeld als de jongste, mijn buurvrouw was de oudste en had reeds de geweldige leeftijd bereikt van 91. Zij had haar leven voltooid vertelde ze. Niets kon meer gerepareerd worden, alles was stuk en met diverse hulpstukken werd haar leven in stand gehouden en gerekt. Maar haar wijze van vertellen, op zo’n sprankelende , maar ook met van kennis doorspekte manier deed ons boeiend luisteren. Ze was verdrietig omdat ze met de arts had besproken haar leven te beĆ«indigen. “Het is hard, zei ze, de realiteit van het definitieve einde nu hardop uitgesproken te hebben”.

In de loop van de middag stroomden bloemen op onze kamer binnen, meegebracht door de op bezoek komende kinderen waarvan sommigen al vroeg uit bed waren gebeld. Bijgekomen van de schrik waren ze even naar huis gegaan en teruggekomen met de gift om toch dat tintje extra van liefde te betonen aan hun moeder. De geuren en kleuren vervingen de reuk van een ziekenhuis. Het vrolijkte op en deden soms even het vervelende van onze eigen narigheid vergeten.

Met mij is het goed. Bij mijn ontslag met diepe meelevende gevoelens afscheid genomen van mijn onbekende, maar toch ook weer bekend geworden kamergenoten die door een gedeelte van hun levensverhalen gedeeld te hebben, elkaar hebben gevonden in een onverwachte omgeving en situatie.

Een bijzondere Moederdag, op een bijzondere plaats met veel liefde van kinderen voor hun moeder omringd.

“Het beste wat een moeder aan haar kinderen kan geven, is het geschenk van haar tijd”

Liefs,


zaterdag 4 mei 2019

Een verhaal....door mij verteld


Een verhaal…..




Mijn grootouders, van mijn moederskant, geweldige mensen, heb er dierbare herinneringen aan. Ik heb na de oorlog 7 jaar met mijn ouders bij hen ingewoond. Het verhaal wat ik ga vertellen behelst de periode van de oorlog en de jaren daarna. De meegemaakte belevenissen tijdens 1940-45 werden dikwijls aangehaald, gewoon aan de keukentafel door mijn grootouders en ouders. Ik was nog jong, drie jaar na de bevrijding geboren, toch heb ik veel meegekregen van de impact welke alles op hen gehad heeft. Het zijn niet alleen de verhalen, die indruk op mij maakten, maar het was vooral de sfeer en de emoties van ongemak en verdriet die ik toentertijd geproefd heb, waardoor Ik het ontroerende belevenissen vond en naarmate ik ouder werd begon ik me er steeds meer in  te verdiepen, ze te combineren met mijn ervaren gevoelens als klein kind. De wederopbouw verliep in eerste instantie traag. Van alles, was er tekort, bovenal woningen. Als 5 jarige kan ik mij nog heel goed herinneren de resten van puin welke de bombardementen op gebouwen in Deventer hadden aangericht. Mijn verhaal gaat over angst, vreugde, verdriet, geboorte, overlijden, maar ook over liefde.      

Mijn Opa en Oma woonden aan de rand van het dorp in de omgeving van Deventer in een vrijstaand huis. Er was aardig wat grond rondom het huis. Een groentetuin, een appelboom achterin, waar mijn Opa voor mij een schommel aan een tak had gemaakt, diverse schuren, een stuk weiland. Het huis staat er nog, ben er nog diverse keren langs gereden, echter, ik moest mijn herinnering aan de grootte van zowel huis, zowel als tuin aardig bijstellen, toen ik het voor de eerste keer als volwassene weer zag. Het was allemaal niet zo groot. Toch woonden er drie jaar na de oorlog twee gezinnen, waarvan de voorkamer ook nog diende als winkel, waar galanterie producten verkocht werden. Jaren voor de oorlog trok mijn Opa met paard en wagen erop uit om zijn waar in de omgeving aan de man te brengen. Potten, pannen, keukengerei. Gedurende de oorlog werd het hem onmogelijk gemaakt, doordat de paarden in beslag genomen werden. Mijn Opa was een sigarenroker, echter tijdens de oorlog was er geen tabak meer te verkrijgen. Vindingrijk als hij was, is hij zelf tabaksplanten gaan verbouwen. Ik zie nog de tabaksbladeren hangen in de schuur.

Mijn ouders hebben elkaar ontmoet in 1944. Wanneer er een ophanden zijnde bombardement, of gevechten aan kwamen, werden ze gewaarschuwd om te vluchten. Mijn vader woonde met zijn familie op een boerderij in een dorpje aan de IJssel 30 km verderop. Ook zij moesten voor een periode hun boerderij voor hun eigen veiligheid verlaten. Mijn moeder en ouders vonden een schuilplaats bij een boer en daar troffen zij elkaar en zijn verliefd geworden. Dicht tegen elkaar aan, in een schuilplaats  gemaakt door de boer in een berg met bieten. Ik probeer me nog steeds een voorstelling te maken hoe dat er uit moet hebben gezien. Ik vind het nog steeds een bijzondere ontmoeting.  

Mijn vader heeft me dikwijls verteld hoe spannend het was wanneer hij de afstand per fiets aflegde om mijn moeder te ontmoeten. Ook werd hij gedetacheerd om voor de TOT te gaan werken. Te voet moesten ze naar Apeldoorn. Een hele kolonne mannen. Hij vertelde, dat hij zich steeds meer liet zakken in de rij, een maisveld zag, over de sloot sprong, waarna hij zich uit de voeten maakte. Ook in dat jaar kregen mijn grootouders hun eerste kleinkind. Echter hun dochter overleed in het kraambed na de geboorte. Geluk en intens verdriet zo dicht bij elkaar, waarbij de omstandigheden daar nog een extra stempel op drukten. De baby werd voor de verzorging door de vader bij mijn Oma en Opa ondergebracht en heeft bij hen tot zijn 9e jaar gewoond. Mijn “grote” neef, mijn speelkameraadje.

Vlak voor de bevrijding, waren de Canadezen in opmars. Omdat er hevige gevechten verwacht werden, moesten ze opnieuw vluchten. Bij terugkomst vonden ze hun voorgevel volkomen in puin. Waar ze erg van schrokken en onder de indruk van waren, was dat ze twee gedode Canadese soldaten tussen het puin aantroffen. Jaren later in hun verhalen beroerde hen dat iedere keer weer.

Twee jaar na de oorlog trouwden mijn ouders. Het huis was weer hersteld, op de bovenverdieping was woonruimte voor hen gecreƫerd.

Zo zullen er talloze verhalen door onze generatie verteld kunnen worden. Mijn schoonouders die op hun boerderij een schuilplaats boden voor gevluchte Joden uit Amsterdam. De angst en de spanning voor ontdekking wat dat voor hen meebracht, zijn belevenissen waar we door hun wijze van vertellen een beetje een idee van hebben gekregen.

Ik blijf mijn verhaal vertellen, bovenal om te beseffen hoe waardevol in vrijheid leven is. Maar vooral het belang om te blijven gedenken.  

Liefs,