Ik hou van lezen. En dan doel ik niet op het dagelijks
openslaan van de krant waarbij de koppen voorbij snellen om de bijbehorende
uitleg voor de lezer belangrijk te laten vinden. Of de teletekstpagina over het
laatste nieuws ook nog eens door te nemen. Nee, ik ben verzot op het lezen van
een boek. Geen E-book, maar een echt boek van papier. Mijn voorkeur gaat uit
naar detectives, verhalen over de koude oorlog, historische romans en boeken
over rampen, zoals o.a. over Tsjernobyl, het leven na de ramp, het “andere
leven” wat daardoor is ontstaan. Heb er overigens ook een documentaire over
gezien, dit even terzijde.
Ik kan mij helemaal verliezen in een boek, er in verdrinken.
Laat mijn aardappelen ervoor aanbranden. Beleef de angst en de spanning en maak
mij voorstellingen van de personages. Ik ontsnap aan de realiteit. Ik vind het
altijd spijtig, wanneer ik het boek na de laatste bladzijde sluit.
“Het boek des levens kent vele hoofdstukken
echter er is altijd een laatste hoofdstuk en dan is het boek uit”.
Het einde van het verhaal, de historie waarin ik me
heb ingeleefd, het opgeloste complot, of niet, dit is waar ik naar toe lees,
onderweg naar de laatste bladzijde. Iedereen is op weg naar die laatste
bladzijde. Ook ik, maar mijn eigen einde zal ik daarna niet meer kunnen lezen
en dat is juist, wat mij beroert.
Ik kan mij er een idee van
vormen, zittend op een pluche zetel waarin ik kijk naar mijn eigen
voorstelling. Het toneel feestelijk versierd met vlaggetjes en ballonnen,
verspreid in de zaal mooie bloemstukken. Het gaat over mij. Al mijn kinderen en
kleinkinderen staand op het toneel. Ieder feestelijk gekleed. Ze lachen en
wuiven naar mij. Allen hebben een papier in de hand met, naar ik vermoed, de
tekst die ze zelf hebben opgesteld over hun herinneringen met mij. Mijn
kleindochter begint en verhaalt, eens door mij aan haar verteld, wat ik had
uitgespookt op dezelfde leeftijd als zij nu is, 7 jaar. Over de melkbus op de
kar van de melkboer die ik open had gezet. Vrolijk verteld ze over de melk die
wegstroomde op het wegdek. Mijn andere kleindochter kijkt mij met een grote
smile aan. “Ik hou van jou, Oma. Ik ga je missen wanneer je er niet meer bent”.
Speeches volgen van mijn zoons en vrienden. Ik voel me geliefd en ben blij met
alle aandacht. Mijn jongste zoon strijkt door mijn pas gekapte haar en geeft
mij een knuffel. Mijn oudste pakt mijn gerimpelde handen, geeft mij een kus en
zegt: ik ben trots op jou, mam. Daarna het uitreiken van cadeaus, waarna het
doek zich sluit. Iedereen vertrekt, trekt de jassen aan, de lichten doven.
Buiten is de realiteit. Het regent, parapluis worden tevoorschijn gehaald,
ieder gaat zijn eigen weegs met herinneringen die in hen verder leven. Ik blijf
alleen achter……
Ik zit nog even met het slot van dit verhaal, want
uiteindelijk is het gewoon maar een verhaal. Een verzonnen verhaal over een feestelijk
gebeuren. Het kan zomaar een laatste bladzijde zijn, maar ook een nieuw begin.
Een begin van een nieuw verhaal. Over twee werelden die bij elkaar komen, welke
samen een nieuw verhaal kunnen gaan vertellen. Over het mijne en dat van jou. Een
Roman wellicht. Tot aan de laatste bladzijde.
