Mijn vreemdeling

 

Mijn vreemdeling

 

Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,

plaatste mijn vingers op de toetsen.

Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.

Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

 

De openbare ruimte vol met divers publiek.

Je begon te spelen en  nam mij mee

in een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.

Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

 

Ik voelde de warmte van onze billen.

Twee onbekenden op een te kleine kruk.

In de cultuur kunnen we verschillen.

Het is de muziek die ons verbindt.

 

Twee mensen, elk uit een ander land.

Je nam mijn hand, donker op wit,

leidde mijn vingers, ik mocht het ritme volgen

in de emotie die in jouw verleden zit.

 

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.

Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,

laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.

In mijn herinnering luister ik met je mee.

Een man aan een tafel

 

Een man aan een tafel

 

Hij hing zijn jas over de leuning van de stoel

en legde zijn sleutels neer.

In de weerkaatsing van het raam zijn evenbeeld,

voor deze avond zijn enige metgezel.

 

De man aan de tafel hield van het leven.

Hij hief het glas

en proostte naar zijn schaduw.

Een glimlach vergezelde de toost voor even

 

De man aan de tafel hield van een goed gesprek.

Zo leeg de stoel tegenover hem.

De glans in haar ogen was hij niet vergeten.

Haar woorden slechts herinneringen uit een voorbijtijdsbestek.

 

De man aan de tafel was in gedachten.

Met zijn vinger tekende hij de patronen na op het tafelkleed,

zag beelden terug van tijden toen ze samen lachten,

over zijn wang een traan die uit zijn ooghoek gleed.

 

De man aan de tafel knikte naar de andere gasten.

Allen onwetend over het eiland waarop hij verbleef.

Gedachteloos reikte hij naar handen die moeiteloos in elkaar pasten

en liet zich meevoeren met de golven waarop hij dreef.

 

 

 

 

 

Ritme van leven

 

Ritme van leven

Een hart dat zoveel slagen kent.

Het aantal door een monitor worden geteld.

Draden naar apparatuur ter controle aangelegd

Een lichaam dat door ziekte is geveld.

 

Vloeistof wat geruisloos verdwijnt

via een slangetje naar een hand.

Druppel na druppel,

totdat alles in het lichaam is beland

 

Een kraan die ergens lekt.

Vallende druppels die harttonen overstemmen.

Het ritme in de kamer onderbroken.

Een gevoel van veiligheid geremd.

 

Voeten dwingen te gaan de kraan te sluiten.

Zachte voetstappen op de gang.

De wereld hierbinnen stopt het buiten.

Apparaten hebben het leven in de tang.

 

Het verkeer buiten is zich nergens van bewust.

Ineengestrengelde handen.

Een hoofd dat op een buik rust.

De zon tekent patronen op witte wanden.

 

Vaag het horen van gesprekken bij de koffieautomaat.

Hierbinnen serene rust.

Enkel het geluid van een kloppend hart.

Het ritme van leven.

 

 

Spinnen en minnen

 Spinnen en minnen 

Misschien dat ik van je zou kunnen houden 

wanneer ik je ergens ontmoet. 

Misschien dat ik je zou kunnen omarmen

wanneer je mij vol van verlangen begroet. 

Misschien zou ik je kunnen aaien

wanneer je mij probeert te verleiden met je harige vacht.

Maar ik ben de dans ontsprongen. 

Binnen je territorium heb je te lang gewacht. 

Ook al zwaai je enthousiast.

Maak je uitnodigende bewegingen.

Dans je de ruimte rond... 

Voor geen goud zal ik van je gaan houden. 

Ik zet je buiten, jij harige spin, 

Je zwaait maar tegen mij achter de ruiten. 

 

 

Verhalen en ontmoetingen

 

Boekensteunen, verhalen en ontmoetingen

In mijn wandmeubel in de huiskamer staan diverse boeken ondersteund aan weerszijden door boekensteunen. Ze zijn bijna net zo oud als ik nu ben. Boekensteunen die, als ze de mogelijkheid hadden, een verhaal zouden kunnen vertellen. Een verhaal over mijn leven, mijn interesses, een soort levenscyclus. Ze zijn al oud en aan het eind van de reeks worden ze nog steeds verplaatst voor nieuwe aanwas. Van het verleden naar het nu. Een historie waarin te zien is hoe de tijd is veranderd. De schrijfstijl, het woordgebruik, maar vooral ook de vooruitgang van kennis en wetenschap. Vanaf mijn huwelijk staan er boeken die mij lief zijn en ik nog steeds bewaar. Exemplaren zijn er in de loop van mijn leven ook verdwenen. O.a. de encyclopedie. Door al onze digitale communicatie zijn ze nu helaas overbodig geworden. Hoewel ik nu wel eens het naslagwerk op papier mis. Om ruimte te maken heb ik afscheid genomen van boeken en gebracht naar de bibliotheek, of een kringloopwinkel, en wie weet staan ze nu tussen boekensteunen bij iemand anders in huis die ervan kunnen genieten.

Achter gesloten deurtjes in mijn kast liggen verborgen de fotoalbums, Een heel leven zichtbaar in beeld en met vergezeld van die beelden is het een heel verhaal. Wanneer ik vanaf het allereerste begin over die foto’s zou gaan vertellen en zou gaan opschrijven zou ik mijn levensverhaal inzichtelijk kunnen plaatsen tussen de  boekensteunen. Gelukkig zijn boekensteunen om te verschuiven, want het verhaal van mijn leven is nog lang niet ten einde.

Mijn moeder zei dikwijls: ‘Wie veel reist kan veel verhalen’. Mijn laatste reis, eind Juli, was naar het Noord Westen van Spanje. Ik verbleef bij een vriend in de stad Oviedo, gelegen in de provincie Asturië. Een levendige stad, vol met o.a. bars, café's en restaurants. De omgeving is prachtig met groene heuvels. Heel anders dan hier in Nederland, waar door de droogte het gras op diverse plekken verdord en geel is. Tijdens het reizen ontmoet je en zie je op afstand veel mensen en kom je gewild, of ongewild in diverse situaties terecht. Ik zat ingeklemd in het vliegtuig tussen twee mensen. Ze zijn totaal onbekend voor mij en weet niet uit welk land ze komen. Stiekem ben ik dan benieuwd naar de achtergrond van hen, de taal en het doel van de reis. Ja in 1^e instantie naar Madrid waar het vliegtuig heen ging en ik moest overstappen. Soms lukt het om een gesprek te voeren, maar de mensen naast mij hadden er kennelijk geen behoefte aan. Aan de krant te zien die mijn medepassagier las die links van mij zat, kon ik opmerken dat de taal Duits was, maar ja… Duitsland? Zeker weten doe ik het nog niet.

Dat was op de terugweg anders. Door omstandigheden wegens de treinstaking, stremden veel reizigers op het treinstation van vliegveld Brussel Zaventem, waaronder ook ik. Leed brengt veel mensen samen. De gesproken woorden van mijn moeder nog maar eens aanhalen: ‘In tijden van oorlog, gaat iedereen naar de kerk’. Dit is nu natuurlijk al lang niet meer het geval, maar deze uitspraak geeft wel de situatie weer zoals afgelopen week in Brussel. Mensen met volle koffers dromden op het station bij elkaar. Mensen uit diverse landen, met bestemmingen naar Nederland, maar ook om verder te reizen onderweg naar Schiphol en andere luchthavens. Ik heb met diverse mensen uit verschillende landen, maar ook Nederlanders gesproken. Maar één ontmoeting is mij bijgebleven. Een man van ongeveer vijfenveertig tot vijftig schat ik, vroeg mij om hulp. We raakten in gesprek. Hij vertelde, dat hij uit Oekraïne kwam en onderweg was naar vrienden in Almere. In het Engels konden we redelijk communiceren. Hij was vriendelijk en behulpzaam. Droeg mijn koffer waar nodig en samen hebben we onze weg gezocht om zo dicht mogelijk bij de grens te belanden. Na een aantal uren, het was ondertussen bijna middernacht, zijn we op station Roosendaal beland. We staan op het station nog wat te praten, maar opeens zie ik op het bord een trein die hem dichter bij Almere kan brengen. Haastig rent hij de trappen af naar het andere perron en hij was verdwenen. Een ontmoeting met iemand die vreemd is, maar die toch een saamhorigheid met zich meebracht, namelijk samen een doel te bereiken. Ik zal hem nooit weer ontmoeten en nooit weten hoe het hem gelukt is en hoe het verder met hem gaat. Een kortstondige ongeplande ontmoeting van een aantal uren, waarover ik nu een verhaal kan vertellen. Maar ik zal mij altijd blijven afvragen… 

Uiteindelijk ben ikzelf met een taxi thuisgekomen.

 

   

    

De liefde verloren

 

De liefde verloren

 

Aan een ragfijn spinsel draadje een druppel,

verworven door het vocht van de koele nacht.

Het spat uiteen in de palm van mijn hand,

net zoals dromen uiteenvallen na de liefde te hebben verloren.

 

De verdwenen liefde voor de aarde, de mensheid, het land,

de grond waar voedsel op wordt verbouwd.

De liefde kwijtgeraakt in het leiderschap

waarop door gestemde burgers werd vertrouwd.

 

Machthebbers die de liefde voor de mensheid hebben verloren.

De druppel spat uiteen in de palm van mijn hand,

waarna verspreide nevel verdwijnt in een afgrond

waarin vrede moeilijk te vinden valt.

 

Het schip met het graan is vertrokken. 

Hopelijk in veilige wateren onderweg.

Met de druppel die uiteenspat in de palm van mijn hand

wens ik, dat dit nevelbad liefde verspreidt en bijdraagt aan verder vredesoverleg.

 

 

 

 

 

 

 

Jeg Elsker Dei

 

Jeg Elsker Dei,

dat zei mijn toenmalige vriend aan de telefoon tegen mij tijdens zijn verblijf in Noorwegen wegens zijn werkzaamheden bij de Marine. Later, inmiddels mijn echtgenoot geworden, fluisterde hij nog wel eens die woorden. Ik kende de taal niet, maar door de intonatie tijdens het gesprek begreep ik het wel. “Jeg Elsker Dei.’ “Ik houd van jou.”

Taal is een oceaan van woorden en taal was er al voor wij werden geboren en zal er daarna nog altijd zijn. We hebben de keuze uit al die woorden die hun betekenis hebben en aan ons de keus hoe we taal gebruiken en dat zelf invullen. In films kom ik de uitspraak ‘ik hou van jou’ vaak tegen tijdens verliefde scènes, onlangs in een Turkse serie; “Ben seni Seviyorum”  “Ik houd van jou.” Ik hoef de taal niet te kennen om te begrijpen wat er werd gezegd. In een prachtige Turkse Lyric van Chem Adrain “Ben seni cok sevdim’ wordt met mooie tekst de liefde verhaalt.  Jane Birkin met Je t’aime, een nummer door ons aller bekend denk ik zo. Door de wijze van zingen, de gevoelens en de muziek  tijdens dit nummer, is het kennen van de Franse taal niet eens nodig. En of de uitdrukking nu in het Spaans “Te Amo”, in het Engels “I love You”, of in het Duits “Ich liebe dich” wordt gezegd, wanneer men elkaar omhelst, het gevoel laat spreken, verstaat men elkaar.

En of de maan nu in Italië “Luna”, in Frankrijk “La Lune”, of in Engeland “The Moon” schijnt, we hoeven er maar naar te wijzen, of men begrijpt elkaar. Taal is niet enkel kunnen spreken, maar ook communiceren via gezichtsuitdrukking, gevoelens, en gebaren.

Men kan een vreemde taal leren, maar kent dan nog lang niet alle uitdrukkingen die in dat land al jarenlang in gebruik zijn. Door onze moedertaal zijn wij ermee opgegroeid. En om onze eigen uitdrukkingen in een andere taal te vertalen en te gebruiken zal men vaak niet begrepen worden. Bijvoorbeeld de uitdrukking “Beren op de Weg”, met deze uitdrukking wordt vaak aangegeven, dat men problemen verwacht. Echter vertaald in het Engels: “Bears on the road” komt deze uitspraak geheel anders over. Het is geen bestaande uitdrukking en zal dan ook niet begrepen worden.

Ik heb enkele jaren in Frankrijk mogen verblijven. Hoewel ik redelijk de Franse taal beheers, mistte ik dikwijls om mij  eenvoudig te kunnen uiten met een gerelateerde uitspraak. Ik heb enkele Franse uitdrukkingen geleerd, maar ééntje hoorde ik dikwijls wanneer mensen aan elkaar vroegen hoe het ging: “Au Boulot, Au Boulot”, Werken, werken, werken, oftewel altijd maar werken, druk, druk.

Hoe dan ook, communiceren is belangrijk om te verbinden, te kunnen uiten op wat voor manier dan ook. Ik heb genoten toen mijn kinderen de eerste woordjes na zeiden en later hun eigen gesprek voerden in een taal die alleen wij als ouders konden verstaan. Grappige woordkeuzes, die ons vaak aan het lachen maakten. Wijzend naar een vliegtuig en dan horen van mijn zoon: Kijk, vlievuig!

Hoewel mijn moedertaal Nederlands is vind ik “Je t’aime”, of “I love you” toch romantischer klinken dan “Ik hou van jou” in het Nederlands. En natuurlijk “Jeg Elsker Dei” zal ik nooit vergeten, al spreek ik verder geen woord Noors.