Allerzielen gedicht

 

Allerzielen

 

Ach, waarom om jouw heengaan huilen,

ik ga met jou feesten.

Niet enkel achter verdriet verschuilen,

herdenken de jaren die voorbij raceten.

 

Versier jouw foto, zet bloemen erbij neer.

Brand een kaarsje,

het licht wijst jou de weg,

keer op keer.

 

Ik wil dansen,

de tango de hartstocht laten opzwepen.

Jouw armen om mij heen

in gedachten van weleer.

 

Ik laat de muziek uit de luidsprekers schallen,

laat vuurwerk knallen.

Zorg met verdovende oren,

dat jij er gewoon nog bij blijft horen.

 

En…midden in de nacht sta ik op wacht

totdat ik een lichtflits ontwaar.

ik doe een wens,

die ik in mijn hart tot eens ons samenzijn bewaar.

Verdriet om het gemis, maar ook geluk om het leven wat samen gedeeld is. Laat ook dat geluk toe en maak van de herinneringen een feestje. 

 

 

Allerzielen

Onzichtbaar

 

Onzichtbaar

Ik kan deuren sluiten,

mij begeven in een ander gebied,

de bedreiging is er, maar die zie ik niet.

Ik kan de wereld buitensluiten

naar geen enkel nieuws meer luisteren

maar het aanwezige gevaar blijft in mijn brein fluisteren.

Ik kan mijn mond afsluiten

geen bacillen meer verspreiden,

maar de vijand is moeilijk te misleiden.

Ik kan mijn ogen sluiten,

verstoppertje spelen zoals een kind,

achter elke boom verschuilen, ziende blind.

Ik wil besluiten…

de angst niet te laten overheersen

het virus mijn leven niet te laten beheersen.

Dus…

niets kan mij weerhouden

de zon mijn lijf te laten verwarmen,

de wind mijn gezicht te laten strelen,

het leven liefdevol te omarmen.

 

 

 

 

 

Avond

 

Het late licht strijkt over de heuvels

over de toppen van de bomen

en kleurt nog even de bladeren,

in een flamboyante laatste groet.  

Bladeren, 

vurig in het avondrood,

wachtend op de onvermijdelijke dood,

wanneer ze met verschrompelende aderen,

geluidloos op de bodem belanden.

De herfst tekent met haar kleurenpalet

de natuur in een prachtig portret.

de ondergaande zon verft de hemel rood tot vermiljoen,

wanneer de schemering zijn intrede gaat doen.

De avond is gevallen.

 

Monument van eens de Barendrechtse brug

 

Afbeelding: Tekst van Eelse Bies

Eens was er een verbinding naar deze of gene zijde

de brug verdween en de weg loopt dood,

nu varen schepen ongestoord langs het monument aan de ene of andere zijde.

 

Herfst... de zomer vervlied in de tijd

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

De bladeren ritselen in de wind.

Zwaluwen zijn naar het Zuiden vertrokken.

In de verte echoot de lach van een kind.

Vogels zingen niet meer hun hoogste lied om partners te lokken.

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

De zon schijnt en wolken trekken langs,

het gras wuift nog altijd.

Op het boerenland zit eenzaam een gans.

De zomer vervlied in de tijd.

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

Mieren, immer bedrijvig in het kreupelhout,

kruipen langs en over elkaar heen.

Hun nesten eens volgestouwd,

de nieuwe generatie uitgevlogen, zoals jaren voorheen.

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

Mensen bewegen over paden en wegen,

krioelen op deze aarde langs en om elkaar heen.

Komen elkaar op straten en in winkels tegen,

toch is alles anders dan voorheen.

 

Niets en veel is veranderd…

Ontmoetingen niet meer onbevangen,

elkaar aanraken verleden tijd.

Een knuffel in gedachten vol van verlangen,

uitziend naar een middel dat ons van het virus bevrijdt.

Hoop...

De zomer verglijdt in de herfst,

altijd is er weer de zonsopkomst

en de lente die ons na de winter begroet.

Hoop is het leven van de toekomst,

doorheen de tijd komt een nieuw begin ons tegemoet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik droom dat ik zweven kan...

 De wind door mijn haren

wiegend het luchtruim doorkruisen

op de golven van verplaatste lucht

hoor ik de melodie in mijn oren ruisen.

ik droom... dat ik zweven kan.

Vrij, samen de vleugels uitslaan

naar overal, zonder navigatie

de weidsheid tegemoet gaan

naar waar de vlucht ons brengen zal.

ik droom... dat ik zweven kan.

  

Tegenstrijdigheden... verdeelde meningen... mensen

 

Mensen, mensen, mensen, zoveel mensen. Mensen, ieder met eigen ideeën, eigen karakter, eigen uiterlijk, eigen meningen. Mensen met uitgesproken meningen, maar ook mensen die zich terughoudend opstellen, hun eigen gedachten vormen, maar de kerk in het midden willen houden. Gelukkig zijn er regels en wetten die ons in het gareel houden, want anders zou het een grote janboel worden. Gelukkig overheerst bij velen het fatsoen en de beleefdheid naar anderen toe, om discussiepunten niet te laten escaleren.

Kort geleden was ik in Zeeuws Vlaanderen op bezoek i.v.m. de verjaardag van mijn zoon. Het plaatsje ligt tegen de Belgische grens aan en wat ik dikwijls doe, net als toen ik daar nog woonde, tanken net over de grens. In het grote geheel is het maar een stap net over die landen barrière. Nu is het weer toegestaan dat wij Nederlanders België mogen bezoeken. Ik loop nog even de tankshop binnen na het tanken en bemerk dat iedereen een mondkapje draagt. Bij binnenkomst loop ik een man tegemoet, ik schat zo’n 35 jaar. Ik maak een opmerking tegen hem, enigszins verbaasd, dat iedereen een mondkapje draagt. Achteraf stom van mij, dat ik hier niet van op de hoogte was. Ja, zegt hij: ‘Je krijgt een flinke boete wanneer je die niet draagt’. In Nederland raakt de discussie over het nut  van het gebruiken van een mondkapje nu wat op de achtergrond en hoeft het hier niet. Wereldwijd vechten we tegen dit virus om het besmettingsgevaar in te dammen. In Europa lukt het maar niet daar een eensluidende aanpak voor te vinden. Vreemd vond ik het daarom dat, maar één stap in een ander land gezet te hebben, de regels zo totaal anders zijn. Een virus stoort zich niet aan een barrière op een kaart. Net las ik in de krant, dat het aantal besmettingen in België terugloopt. Misschien toch een goed hulpmiddel dat mondkapje?!

Mensen met diverse gedachten en ideeën vertegenwoordigen gemeenteraden, regeringen, instanties enz.. Eensluidend zullen er beslissingen gemaakt dienen te worden. Zelfs in Nederland zijn er verschillen tussen diverse gemeenten, laat staan, dat Europa, met diverse culturen, eensluidende afspraken zou kunnen maken. Afspraken maken tussen twee mensen gaat al niet van een leien dakje. Er zal dikwijls water bij de wijn moeten worden gedaan.

Zoveel mensen, met zoveel verschillende denkwijzen. Het is moeilijk om in kleine kring overeenstemming te bereiken, laat staan in het grote geheel. Nu in deze corona tijd worden er nieuwe regels om het virus in te dammen ingevoerd met het advies ons eraan te houden. Als dan van minister Grapperhaus, minister van veiligheid en justitie, comprimenterende foto’s i.v.m. het niet voldoende afstand houden van gasten op zijn bruiloft worden gepubliceerd, ik zou bijna willen zeggen met de intentie om iemand aan de schandpaal te kunnen nagelen, barsten de boze commentaren los. Enigszins begrijpelijk, maar in mijn optiek zitten er altijd twee kanten aan een verhaal. Het is allemaal democratisch, maar soms is de moraal in spreken en handelen tegenwoordig ver te zoeken. De man die het volk opdroeg om anderhalve meter afstand te bewaren, gaat nu zelf in de fout. Hij is door dit voorval beschadigd en heeft een deel van zijn geloofwaardigheid verloren. Ben benieuwd hoe hij zich de komende tijd er doorheen slaat om weer het vertrouwen terug te winnen. Het broodnodige vertrouwen in een minister van veiligheid en justitie, die de paragraaf uit het regeerakkoord: 'Dat een vrije, rechtvaardige en veilige samenleving een kerntaak van de overheid is.' in zijn vaandel heeft staan. 'De democratische rechtstaat is daarvoor het fundament.' Overigens geldt dit regeerakkoord voor alle regeringsleiders. 

Zoveel mensen, zoveel meningen, het is goed, dat er wetten en regels zijn…