Liefde...Polyamorie

Liefde-Love with limits-Polyamorie

“Make love, no war”, één van de vele gezegdes tijdens de flower power periode in de jaren zestig. Aanleiding was vooral de Vietnamoorlog (1954-1975) tussen de Verenigde Staten die Zuid Vietnam hielpen en Noord Vietnam geholpen door Rusland en Noord China. Vele liedjes uit de jaren zestig herinneren mij aan die tijd: Give peace a change-John Lennon, Born in the USA-Bruce Springsteen om maar wat te noemen uit de reeks van talloze anderen. Het waren veelal protestliederen.

Er ontstond een hippiecultuur in Amerika, welke zich verzette tegen de materialistische en kapitalistische maatschappij. Ten grondslag lag daaraan de Flower Power beweging. Een tegencultuur in de Amerikaanse samenleving. De leefwijze van de hippie was vooral gericht op zelfredzaamheid, vrijheid, plezier en vrede. Vooral de vrijheid in liefde stond centraal. Men vormde communes. Seksuele vrijheid, zonder taboes, waarbij de vrije liefde ook binnen vaste relaties werd bedreven.

Eind jaren zestig en begin jaren zeventig had de Flower Power ook in Europa en Nederland zijn gevolg. Ik heb mijn jonge jaren, ik was toen rond de twintig, die periode volop meegemaakt en ervaren. Het was voor mij een tijd van grote veranderingen, veelal in mijn gevoel een beleving van vrijheid op allerlei terreinen. Ook op het gebied van seksualiteit. Aan de strenge opvoeding op de vrijheid van openlijk spreken hierover, of niet kunnen tonen van seksuele gevoelens kwam een einde. Men moest in vrijheid over al de aspecten van liefde, maar ook seksualiteit zich kunnen uiten. De NVSH ondersteunde en bevorderde het seksuele vrije gedrag. Maar die vrijheid had ook andere gevolgen. De emancipatie van de vrouwen. Er ontstonden vrouwenbewegingen: Dollo Mina’s, Baas in eigen buik. In ons kleine dorpje openden wij met een aantal vrouwen een vrouwencafé. Er werden sensitivy trainingen gegeven hoe de vrouwen met die nieuwe situatie thuis moesten omgaan. In de zeventiger jaren leidde dat tot veel onenigheid in de relaties en dikwijls tot scheidingen.

Gisteravond heb ik gekeken naar de documentaire Love with Limits door Louis Theroux. In de westerse samenleving is monogaam zijn in een intieme relatie de basis voor het goede verloop ervan. Wanneer er een derde in het spel komt, een partner verliefd word op iemand anders, zijn de poppen aan het dansen. Dikwijls is een scheiding dan het gevolg. Vreemd gaan wordt het dan genoemd. Het wordt ervaren als een groot verlies en veroorzaakt een diepe pijn. Het tast het hele menselijk zijn aan, zowel geestelijk, als fysiek. Degene waar je je hele hebben en houden aan hebt blootgegeven, welke alles voor je is, heeft jouw vertrouwen beschaamd. Voor velen is het onmogelijk nog een partner, met jouw liefde van je leven, te accepteren, of te delen. In de documentaire, over polyamorie in Portland, probeert Louis Theroux meer te weten te komen over mensen die op een andere manier naar relaties kijken. Een vrouw met twee mannen, samen slapen, de vrouw in het midden. Er werd door hen uitgelegd hoe ze de liefde bedreven. Nee, geen triootje, ze hadden het geprobeerd, maar voelden zich er toch niet behaaglijk bij. Ze kozen de tijd ervoor, wanneer de ander afwezig was. Een ander stel, waarbij de zwangere vrouw verliefd werd op iemand anders. Ik had het idee dat haar partner er toch enige moeite mee had, zeker nu er een baby op komst is. Maar hij wilde toch voornamelijk, dat zij gelukkig was, dus accepteerde hij de nieuwe liefde en hij werd ook zijn beste vriend. Schrijnend vond ik om te zien bij een ander stel, hoe in het bijzijn van haar echtgenoot haar vriend uit een andere relatie begroet werd. Een kleffe bedoening, waarbij echtgenoot op een afstandje het stond aan te zien. Het moest voor iedereen overkomen, dat beide gezinnen één grote familie waren en alles verliep in pais en vree. Ik vraag mij af, hoe kan men zich happy voelen bij zo’n situatie. In het algemeen heb ik de indruk, dat de vrije liefde veel haken en ogen met zich meebrengt. Dat werd in het laatste deel dan ook door één van de ondervraagden opgemerkt. Praktisch is het niet makkelijk, maar gevoelsmatig wordt er toch een aanslag gepleegd op gevoelens, tenminste naar mijn idee. Maar al de deelnemers wilden alleen maar, dat de ander gelukkig zou zijn. Men moet wel een heel groot hart hebben als men de extra liefdespartner van een lief in het hart kan sluiten en accepteren. Een mens heeft een groot hart en kan hierin vele liefdes bergen. De onvoorwaardelijke liefde voor een kind, de liefde voor de ouders, voor familie en genegenheid voor vrienden. Echter samen leven met nog een extra partner die verliefd is op jouw lief, welke niet jouw keuze is…  Ach als men maar gelukkig is, dat was eigenlijk de rode draad door de documentaire, die door allen van belang werd geacht.

Laat ik het maar bij twee houden om elkaar gelukkig te maken en gelukkig te houden, dat is al niet zo eenvoudig.

Vergane glorie

Voormalig gebouw wasmiddelen fabriek

Glorieus tijdens het bestaan

eenmaal hersteld naar een nieuw bestaan

kan de herinnering de vergane glorie eer aan doen.

Woorden... ik sluit ze in mijn hart

Brieven

 

Woorden overbruggen afstanden,

reizen door de ruimte waarin de ruimte ons is gegund,

waarna ze in een enveloppe op mijn deurmat belanden.

 

Woorden, enkel tussen jou en mij

verhalen over en weer,

op dunne velletjes beschreven, 

boordevol aan elke zij.

 

Emotionele woorden die mijn hart doen overstromen,

kleurrijke uitdrukkingen mijn gedachten betoveren,

de werkelijkheid beleven tijdens mijn dromen.

 

Woorden, ingesloten in een verhaal

soms vergezeld van verlangende akkoorden.

Ik pluk ze eruit en verzamel ze allemaal.

 

Ik bewaar ze op een plekje apart

tot het eind van mijn leven

en ik oud en gerimpeld zal zijn.

Jouw woorden… Ik sluit ze in mijn hart.

 

 

 

 

 

Le Vieux Village...

Le vieux Village, het oude dorp

In deze periode dat over de hele wereld een pandemie ons leven beïnvloedt, moet ik denken aan enkele jaren geleden. Niet ver van ons huis, waar we vanuit het dal naar de col van Propiac reden, daar de auto neerzetten en wandelden naar dit oude dorp, gelegen op de zuidelijke helling van de noordelijke Petite Luberon. We liepen over smalle paadjes in een rustig tempo naar boven, waar we volop uitzicht hadden op de hellingen met olijfboomgaarden en druivenvelden. Eenmaal boven zagen we het vernieuwde dorp Merindol les Oliviers (sinds de 18^e eeuw met deze uitstraling) aan de oevers van de Durance liggen en in de verte de altijd zichtbare kale berg Le Mont Ventoux. Het oude dorp werd in 1545 verlaten door oorlog en de pest. Waarom ik nu aan dit moment van enkele jaren terug denk, komt door het verhaal wat mij verteld werd door een ‘kasteelheer’ inmiddels eigenaar van het kasteel dat prominent op het hoogste deel van de heuvel van ver zichtbaar is. Dit imposante bouwwerk had hij geheel in eigen beheer gerestaureerd en zichtbaar trots nodigde hij ons uit het van binnen te aanschouwen. Aangekomen op de top van de toren, een prachtig zicht op de vallei en de omgeving, had hij een zwembad. Eenmaal in het water aan één zijde van de rand van de toren, leek het of je zo in de diepte zou verdwijnen. Grandioos.   

Er leefden in de 15^e eeuw zo’n 40 gezinnen. De resterende ruïnes en de begraafplaats met oude grafmonumenten gaven in mijn fantasie een beeld hoe het er eeuwen geleden uit moet hebben gezien. Echter het verhaal dat hij vertelde ging vooral over de ziekte de pest, welke vanaf de 14^e eeuw in Europa heerste. De ziekte verdween pas aan het eind van de 17^e eeuw uit Europa. De oorlog, gepaard gaande met plunderingen en verkrachtingen i.v.m. het protestantisme, en de epidemie die er toen heerste, maakten het beeld wat ik tijdens zijn verhaal voor ogen kreeg, op dat moment staande in dit verlaten dorp, tot een intens beleven van de geschiedenis. Bovenal beroerde mij de impact die deze epidemie op de mensheid had. Herkenningen uit dit verhaal zijn ook nu tijdens deze corona periode aan de orde. “De pest haalde het slechtste in de mens naar boven, maar inspireerde ook tot daden van medemenselijkheid.” Wat dat betreft zal de mens niet zoveel veranderd zijn. Ik heb het gevoel, dat er nu ook in het algemeen veel onvrede heerst, maar daartegenover ook veel initiatieven worden ondernomen om elkaar te ondersteunen. Gelukkig leven wij nu in de omstandigheid van betere kennis en middelen.

Nu in deze vakantieperiode en na het gunstige verloop van het aantal besmettingen zijn er weer veel grenzen open en wordt er gereisd naar andere landen. Even een stukje geschiedenis. In oktober 1347 kwamen enkele Genuese schepen via de Middellandse zee in Sicilië aan. Op die schepen heerste de pest en verspreide zich over Europa. Eigenlijk hoef ik niet uit te leggen, dat reizen in de periode van nu een risico inhoudt. Maar goed, de regels van afstand houden e.d. in acht nemende, kan dit risico verkleind worden. Maar toch…

Nu de regels versoepeld zijn, is het idee geboren, dat we weer volop onze gang kunnen gaan. Weer van een bepaalde vrijheid kunnen gaan genieten. Het leven gaat door, maar afgaan op de actiegroep ‘Viruswaanzin’ tegen de corona maatregelen heeft volgens mij geen zin. We zullen steeds alert moeten blijven. Ik heb nog steeds dat verhaal van die kasteelheer in mijn gedachten. Het heeft een grote indruk op mij gemaakt. Mede is covid 19 op dit moment de aanleiding dat de herinnering aan het bezoek en de geschiedenis van dit oude dorp herhaaldelijk in mijn gedachten aanwezig is.

Wees voorzichtig en blijf gezond.

Herinneringen bij het schoonmaken

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?

Van alles gaat door mijn handen,

verplaats voorwerpen van hot naar her.

Brieven met emotionele banden,

herinneringen opgediept van ver.

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?

Verwijder het stof op kasten en fotolijstjes,

emoties beroeren mijn hart terwijl ik sop.

Gedachten geven stof tot nadenken,

wat maak ik schoon, wat gaat naar het slop.

Sta met een flesje Boldoot in mijn handen,

eens van mijn moeder.

Van buiten stoffig, van binnen een geur van weleer,

die me in het verleden doet belanden.

Het beeld van haar in mijn gedachten,

door de geur nog meer.

Mama, het flesje laat ik staan.

Ik sprenkel nog wat vloeistof in mijn hand.

Jouw lichaam reeds tot stof vergaan,

doch blijvend verbonden door onze familieband.

Ik koester hiermee de herinnering aan jouw bestaan.

Eau de Cologne

Inherent aan mijn bereikte leeftijd, heb ik vele herinneringen. Bij de schoonmaakbeurt van mijn slaapkamer kwam ik het (bijna volle) flesje Eau de cologne, 4711, van mijn moeder tegen. Als kind kan ik mij nog herinneren, dat ze het in de (katholieke) kerk tijdens de dienst wel eens gebruikte. Ze druppelde dan wat op haar keurig gestreken gebloemde zakdoekje. Zo’n frivool klein doekje, niet te gebruiken als waarvoor een zakdoek gebruikelijk is. Ze hield het dan onder haar neus om er aan te ruiken. Overigens heb ik ook nog die pietepeuterige kleine zakdoekjes, welke nooit in haar tas mochten ontbreken. Zou ze het hebben gebruikt om diezelfde reden waarom dames in de 16^e eeuw het vlugzout, oftewel reukzout gebruikten om flauwvallen te voorkomen? Of om iemand hierna weer bij te brengen? Bij openen van het flesje vlugzout, waarin het middel ammoniumcarbonaatoplossing,  komt het sterk prikkelende ammoniakgas vrij. Niet zo aangenaam lijkt mij, dan ruikt eau de cologne toch beter. Ik ken de beweegredenen van mijn moeder niet, heb er nooit naar gevraagd en heb er ook nooit bij stilgestaan om het waarom te weten. Het hoorde gewoon bij haar en merkte als kind, dat vele “oude” mensen het gebruikten.  Deze eenvoudige vondst brengt mij echter wel terug bij mijn herinneringen over mijn moeder. Waar een schoonmaakwoede al niet goed voor is. Ik ruik er nog eens aan en denk dan, zou het nog goed zijn? Het is al zo oud en staat al 24 jaar na haar overlijden bij mij in de kast.

Ik bewaar dingen, vooral als er een emotionele waarde aan vast zit. Ik denk zomaar, dat ik niet de enige hierin ben. Deze voorwerpen kom ik dan tegen wanneer alles eens van zijn plaats komt, om schoon te maken, of om op te ruimen. 

Eigenlijk weet ik dan al van tevoren, dat ik ergens op het bed, of op de grond beland met spullen, foto’s, of brieven rondom mij heen en er van werken niet veel terecht komt. Toch is het heerlijk, soms verdrietig om in het verleden terug te reizen. Soms word ik er ook wel eens melancholisch van. Al zoveel beleefd in een tijd die voorbij is. Uiteindelijk bestaat het hele leven uit vooruitzien. Oh, als ik maar 12 ben, dan mag ik…, als ik maar 16 ben, als ik maar 20 ben en als kind hoop je er op, dat je honderd wordt. Steeds maar naar die toekomst kijken, studeren, een relatie, eventueel kinderen… Nu dit alles achter de rug, maar nog steeds een toekomst, wel een vooruitzicht dat steeds korter wordt, met andere invulmogelijkheden, passend bij de bereikte leeftijd. Echter gevoelens veranderen niet.

Ik zet het flesje Eau de cologne op mijn toilettafel.

Schalkhaar

Glas halfvol...

Hoe vaak horen wij niet zeggen, of lezen: ‘Mijn glas is half vol, i.p.v. half leeg.’ Ik ben het dan ook met deze stelling eens. Een positieve benadering. Ik ben altijd van mening, dat er aan een gebeurtenis, een voorval, of een conflict altijd twee kanten zitten. En aan het verkondigen van aannames heb ik een grondige hekel. Het leidt alleen maar tot verwarring, geeft een onjuist beeld en leidt nergens toe. Sommige mensen zijn daar goed in, daarbij vergeet men, dat men aan de waarheid voorbijgaat. Nu in deze corona tijd komen veel conflicten voor tussen buren. Lawaai makende kinderen die thuis zijn omdat de scholen gesloten zijn, met daarnaast buren die thuis moeten werken. Een sluimerende onmin wordt in deze periode extra gevoed, wat leidt tot een uitbarsting, die de goede verstandhouding met de buren geen goed doet. Hierbij zal het glas half leeg zijn, i.p.v. halfvol. Toch wanneer men in staat is een andere zijde te bekijken, voor- en nadelen afwegend, en ook de voordelen er van in wil zien, men dikwijls tot een positievere benadering komt. Daarna zal in een gesprek met de buren de toon heel wat gematigder zijn met als resultaat een betere uitkomst, dat maakt het glas weer halfvol is.

Hoe vaak heb ik tijdens het begin van de intellectuele lock-dowm mensen in mijn omgeving niet horen verzuchten: ‘heerlijk die rust.’ ‘Een lege agenda, even niets moeten.’ In een druk werkzaam en sociaal leven tot de ontdekking komen, dat die rust welkom is. De andere kant zien van de enigszins gedwongen beperking van de vrijheid. Een positieve benadering van een glas halfvol.

Veel grenzen zijn nu open en de mogelijkheid is om naar het buitenland op vakantie te gaan, met beperkingen die ook in ons land gelden. Indien toch het besluit wordt genomen om te gaan, laat dan de zwaarmoedigheid om dingen die niet haalbaar zijn thuis en maakt dat halvolle glas vol en geniet van wat wel kan.

Respect heb ik voor het verzorgend personeel. Het hele land heeft voor hen geklapt, kaarsen laten branden, klokken gingen beierden, met een beloofde bonus van het Rijk. Nu het virus wat lijkt in te dammen en de heftige periode achter de rug is, zal voor het verplegend personeel het glas half leeg zijn. De toegezegde bonus is nog steeds niet toegekend. Laat ook voor hen het glas weer snel half vol zijn.

Nu de regels versoepelt zijn kunnen we weer gewoon op een terras, zeker met dit mooie weer, met elkaar proosten, een vol glas heffend met een positieve benadering van het leven.

“Het maakt niet uit of mijn glas half vol, of half leeg is, zolang ik het maar kan vullen!”