Valentijn, een bijzondere dag vandaag

 

Valentijn, een bijzondere dag vandaag

 

Zondagmorgen ontbijtje,

een beschuitje, kopje thee,

een zacht gekookt eitje.

 

Het bed nog warm van de nacht,

buiten ligt nog een sneeuw-dekbed

maar vandaag verliest de vorst zijn kracht.

 

Een bijzondere dag  vandaag “Valentijn”

om elkaar geven, elkaar liefde geven,

elkaar beschermen in het sturen van een cherubijn.

 

Vandaag een bijzondere dag,

zonder knuffels te kunnen geven,

stuur ik genegenheid naar eenieder die ik graag mag.

 

Happy Valentijn

 

 

 

 

 

 

 

Winterbeelden

Levertraan...

 

Vanmorgen een wandeling gemaakt. Het is nu op dit moment van schrijven vier uur en zeven minuten  in de middag. Het is een prachtige dag. Winter, maar het lijkt de komst van het voorjaar. De zon scheen op mijn gezicht vanmorgen en op mijn zo langzamerhand te warm geworden jas. Ik knoopte mijn jas los. Er was geen zuchtje wind. Een temperatuur van negen graden. Wat is het bijzonder om zo te kunnen genieten van de warmte van de zon. Ik zag Billy, de hond, al lopen, druk doende om achter een waterhoentje aan te zitten. Hij moest het onderspit delven, want het waterhoentje vluchtte het water in en water… nee dat was niet zijn ding. Zijn baasje kon niet ver weg zijn en inderdaad het bankje in de verte was bezet. Ik naderde en hij klopte uitnodigend met zijn hand op de plaats naast zich: ‘kom zitten’. Zijn gezicht naar de zon gericht begon hij te praten. Zijn televisie had er ineens de brui aangegeven. Nu zal ik er heus niet zoveel aan missen, bromde hij. Het is corona voor en na. Vooral die herhaaldelijk terugkerende beelden van die arm waarin een spuit wordt gezet. “Iedere keer weer ondervind ik het bijna aan den lijve”.  En dan de politici die elkaar vliegen proberen af te vangen i.v.m. de naderende verkiezingen. Al die praatprogramma’s met diverse opgeroepen deskundigen. “Wat moet je er nog van geloven”. Genietend van het zonnetje hoorde ik hem stilzwijgend aan. Even bleef het stil, ik vermoedde dat hij nog meer op zijn lever had. Zijn buurvrouw, 92 jaar, was gevaccineerd. Ze was met haar zoon naar de prik locatie toe gegaan. In geuren en kleuren had de buurvrouw hem de bijzonderheden verteld. “Er ontstonden twee wachtrijen. Een korte en een lange. De korte rij mocht gelijk naar de afdeling waar geprikt werd, maar de lange rij ontstond van wege mensen met onderliggende ziektes en mensen die bloedverdunners gebruikten. Zij moesten eerst naar de dokter”. Ja, was mijn reactie, geen wonder dat die rij zo lang was; eerst al de anderhalve meter afstand, hij vulde aan: ‘en wat dacht je van de rolstoelen en de rollators’. Buurvrouw had drie kwartier in de rij gestaan, ze moest naar het toilet. Buiten de locatie waren twee units geplaatst geschikt voor twee toiletten. Het gebouwtje stond op een verhoging, waarvoor een trappetje was geplaatst. “Notabene zonder leuning, vertelde hij verontwaardigd”. En hij schudde zijn hoofd, kon er niet over uit over zoveel onnadenkendheid.

Na de ergernissen en frustraties van ons te hebben afgezet, genoten we van het heerlijke weer op deze winterdag begin februari. Ook Billy had er zo te zien zin in. Met kwispelende staart daagde hij voorbijkomende honden uit om te spelen. “Heb je de weerberichten gevolgd?” , vroeg ik hem. “Jazeker, alles via mijn smartphone, het gaat vriezen a.s. zondag. Kunnen misschien de schaatsen weer uit het vet.” Zijn oogjes begonnen te glinsteren. Er schoot vast een herinnering door zijn gedachten. Ik vertelde hem, dat toen ik 15 jaar was in 1963 ik met mijn eerste vriendje iedere avond op de tennisbaan hand in hand de rondjes schaatste. Wanneer er geen goede redenen waren mocht ik ’s avonds nooit zomaar ergens buiten rondhangen. Tegen deze ‘sportbeoefening” hadden mijn ouders geen bezwaar. Wat een heerlijke tijd was dat! Hij knikte instemmend. “Het was een lange en koude winter in 1963, vanaf december tot begin Maart, 8 Maart begon het te dooien, meende hij zich te herinneren. Op de gracht maakten wij jongens een lange sliert en lieten in een snelle bocht de meisjes achteraan gillen, zij hadden de snelheid en vlogen uit de bocht de sneeuw in”. En natuurlijk was er de Elfstedentocht op 18 januari 1963. Samen bedachten we, dat vanzelf nu ook weer velen de elfstedenkoorts zullen gaan voelen. Bij een beetje vorst begint het bij de schaatsers al te kriebelen. Maar ja, stel…vroegen wij ons af, stel, dat er een Elfstedentocht gereden zal kunnen worden, kan dat dan wel doorgaan? We hadden beiden daar zo onze ideeën over. Waarschijnlijk niet. Wat een teleurstelling moet dat dan zijn. “Een bittere pil, dat corona virus”. Hij floot zijn hond en hij en ik gingen op huis aan. In elk geval hadden we genoten van de buitenlucht en tegelijkertijd de benodigde vitamine D opgedaan.

Ps. Weten jullie nog… levertraan???

Dag vriend

 

Dag vriend

 

Het regent, mijn haar en wangen nat,

druppels vermengen zich met tranen

vloeiend verdriet vanuit mijn hart.

 

Overvallen door het bericht,

evenals bij alle vrienden uit jouw leven.

WhatsAp toont nog jouw gezicht.

 

Digitaal is er nog steeds jouw bestaan,

door foto’s en berichtjes, wat rest zijn de herinneringen

nu je van ons bent heengegaan.

 

Dag vriend

 

“Liefde leeft altijd voort waar het leven eindig is”

Vlinder video youtube

Vlinders in je buik

 

De uitdrukking ‘vlinders in je buik’ wie kent die term niet. En velen zullen die uitdrukking gebruiken wanneer men verliefd is. Het zijn eigenlijk geen echte vlinders. Door het gelukzalige gevoel stuurt het brein signalen naar de maag. Het zijn dezelfde signalen die men beleefd bij angst, alleen door het gevoel van geluk wordt het anders ervaren. Het is maar goed, dat verliefdheid op den duur overgaat in liefde, tenminste dat is de bedoeling, want anders zou ons lichaam met al die adrenaline, overuren maken. Echte vlinders in de buik kunnen alleen maar vrouwen ervaren, en dan voornamelijk zwangere vrouwen. Een baby die zachtjesaan begint te bewegen. Ik voelde het als lichtjes kriebelen, een teken van nieuw leven. Alleen binnen in mijn buik te voelen. Een aai tegen mijn buikwand, een dwarrelen van minuscuul kleine vlindervoetjes. Zoals de haartjes op een arm bijna onzichtbaar mee bewegen door het zuchtje wind van een neerdalende vlinder en de landing de huid doet kriebelen.

Achttien januari 2021 is het Blue Monday (oftewel Depri maandag). De bedenker is de Britse psycholoog Cliff Arnall. Volgens een door hem wetenschappelijk berekende formule zou de derde maandag van de eerste maand van het jaar de dag zijn waarop men zich het meest neerslachtig, treurig, of weemoedig zou voelen. Redenen hiervoor zou de winterperiode zijn, de maandag het begin van de week, vakantie nog ver weg en wat voor oorzaken nog meer te verzinnen zijn. Een remedie hier tegen zou kunnen zijn verliefd worden, vlinders in je buik hebben. Maar daar rept de heer Cliff Arnall niet over.

Maar in deze lockdown periode zijn er voor singles, jong of oud, die een relatie wensen, weinig mogelijkheden om verliefd te worden. Niets mag. Geen kroeg, disco, bioscoop, restaurant, café is open. Komt men in contact met iemand via een datingsite, is er weinig mogelijk om elkaar te ontmoeten. Ja, een wandeling maken en eventueel neerstrijken op een bankje. Ik zou dan in elk geval een plaid meenemen om niet al te koude billen te krijgen. Het is gewoon nog winter en op die anderhalve meter afstand is ook de warmte van die ander niet te voelen. Elkaar verwarmen is uit den boze. Al die maatregelingen nodigen niet direct uit om het verliefd worden aan te moedigen.

Wie wil er nu geen vlinders in de buik? Er zit niets anders op dan te wachten tot het voorjaar en de zomer. Zon en warmte. Dan misschien ook een plaid mee voor op het gras, of de billen verwarmen op het warme zand van het strand. Een vooruitzicht bij meer mogelijkheden voor ontmoetingen, waarin die vlinders in de buik een betere kans zullen krijgen. Blijf moed houden. Eens zal het tij keren.

Vlinder

 

Vlinder

Veilig verblijf ik in mijn cocon.

Een spinsel van zijde rondom mij heen.

Ik zou willen dat ik al naar buiten kon,

dat het virus snel verdween.

Ik voel me als een harlekijn,

dansend aan de touwtjes, neer en op.

Het wachten krijgt mij niet klein

eens zal ik ontluiken uit deze pop.

Zal ik mijn vleugels ontvouwen,

ze laten drogen aan de warmte van de zon.

De weidsheid weer aanschouwen,

vrij en onbekommerd vliegen zoals het eerder kon.

 

 

 

 

La Casa de...

 

La casa de…

Om televisie te kijken heb ik eigenlijk nooit veel gegeven. Ja, het nieuws volgde ik en volg ik nog steeds, dat vind ik belangrijk. Liever lees ik een boek, of trek de natuur in voor een wandeling. Ik had zo mijn bezigheden door mijn hele leven heen, vooral het vrijwilligerswerk dat ik voor diverse verenigingen en instanties deed. En tot voor kort nog deed. Nu liggen echter door het bekende virus al mijn activiteiten stil. Dat is even wennen. Boeken verslind ik tegenwoordig bij de vleet. En… ik kijk Netflix en volg series. Heb een tv op mijn slaapkamer geïnstalleerd en kan nu casten via een kastje. Ik volg de Crown. Echt een aanrader. Tevens haal ik hierdoor mijn Britse geschiedenis op . Maar de serie La casa de Papel is mijn favoriet. Een bijeengeraapt groepje mensen berooft een bankgebouw. De instelling van de leider, de professor, is om geld van de belastingbetaler terug te geven door heel veel geld te gaan drukken, in ballonnen op te laten en ze dan stuk te schieten. En… vooral er mogen geen doden vallen. Het moet een vriendelijke gebeurtenis worden met verrassend resultaat. Waarbij iedereen natuurlijk wel ongeschonden vrij komt. Maar het bijzondere is, dat door de afleveringen heen duidelijk wordt, dat ook binnen deze, eerst hechte groep, er scheuringen ontstaan. Macht en ontstane verliefdheden maken dat de homogeniteit van de groep veranderd en daardoor het gevaar dat de intentie van de overval in gevaar dreigt te komen. Er is bijzondere vriendschap en omzien naar elkaar, dat ook. Zoals iedereen weet leidt gevaar, of angst tot verbroedering. Ik herinner mij nog de veel gezegde zin na de oorlog: “In tijden van oorlog vindt men wel het geloof, of de kerk”. Steun zoeken bij elkaar.

Ik moet dan denken aan de eerste lock down wegens het corona virus. Mensen stonden op balkons naar elkaar te zwaaien en te roepen. Er werd muziek gemaakt. We ontstaken lichtjes om mensen in de zorg te ondersteunen. Muziekbandjes traden op voor verpleeghuizen. Het gevoel, allen één in de strijd om deze zware tijd goed door te komen. Eensgezindheid was volop aanwezig. Nu, in de huidige lock down, is dat beeld alweer geschiedenis en eensgezindheid totaal vervlogen. Er zijn groepen die onrust proberen te zaaien i.v.m. de opgelegde regels. Er wordt verkondigd, dat het virus niets voorstelt, het maar een griepje is. Ik heb het idee, dat vooral de ontevredenheid overheerst.

Kijk, als mijn kleindochter van elf belt en zegt: “Oma wanneer zie ik je weer? Ik mis jou!” Dan smelt mijn hart. Ik ga er binnenkort naar toe, want liefde kunnen geven en ontvangen hoort bij de mens en het leven. De angst voor besmetting is altijd op de achtergrond aanwezig, maar leven betekent ook elkaar aanraken, omarmen, kunnen knuffelen, elkaar liefhebben. Een mens kan niet zonder.

De grootste angst van de eerste lockdown lijkt nu verdwenen. Het lijkt dat hiermee ook onze saamhorigheid op de achtergrond is geraakt. Dat wil echter niet zeggen, dat er iets is veranderd aan de mensen die voor ons zorgen wanneer wij ze nodig hebben.

“Het goede is wat voor eensgezindheid zorgt. En het kwade is datgene wat voor afgescheidenheid zorgt”  Aldous Huxley      

Langs de Vliet 01 januari 2021

 

Nieuwjaarsmorgen 01 januari 2021

                                            Schelpenpad langs de Vliet

Op mijn smartphone heb ik een app gedownload van Eric Scherder, hoogleraar neuropsychologie. Velen zullen hem wel herkennen van uitzendingen over weetjes van de hersenen op de televisie. De app heet “Ommetje”. Het is geen stappenteller, maar het is wel mogelijk bij thuiskomst de gelopen route te zien, tevens de afgelegde afstand. Het zou Eric Scherder niet zijn, om diverse weetjes na afloop van de wandeling toe te voegen. Nu maak ik regelmatig een ommetje. Het liefst loop ik langs de Vliet, een zijriviertje naar de Oude Maas. Er is een schelpenpad aangelegd en er staan langs de route enkele bankjes. Wanneer je regelmatig dezelfde route loopt, gebeurt het dikwijls dat je dezelfde mensen tegenkomt. Vanmorgen, Nieuwjaars ochtend, zag ik al uit de verte dat het bankje bezet was. En ik wist ook wie. Regelmatig komen wij elkaar tegemoet tijdens een wandeling. Hij met zijn hond. Het is van de toevallige ontmoetingen, dat ik hem ken. Nou ja, eigenlijk ken ik hem niet, weet niet eens zijn naam. Wel van de hond. ‘Billy’. Zo af en toe maken wij een praatje en ga ik naast hem zitten op het bankje. Hij heeft last van étalagebenen en moet zo af en toe rusten, zo vertelde hij mee eens. Ik ga naast hem zitten en wij wensen elkaar alle goeds toe voor het Nieuwe Jaar. En ja, het zal niemand die dit op deze Nieuwjaarsdag leest verbazen, denk ik zo, dat we het over de jaarwisseling hadden. En… het verbod op het afsteken van vuurwerk. We konden er niet over uit, dat er zoveel vuurwerk nog werd afgestoken. Vooral de bijna ‘bommen’ te noemen, waarvan de ruiten rinkelden. We vervolgden onze weg. Hij met “Billy” de andere kant op. Ik ben afgelopen nacht tot twee uur wakker gebleven. Telefoontjes en whatsAppjes van kinderen, kleinkinderen beantwoord. De digitale communicatie geven mij toch het gevoel om mij niet alleen te voelen.

Onverwachte ontmoetingen zoals deze vind ik waardevol. Contact maken met mensen, praten over onderwerpen maken mijn dag goed. En tijdens wandelingen kom ik dikwijls mensen tegen. Niet iedereen houdt van een praatje, maar toch heb ik soms bijzondere gesprekken, bijzondere momenten.

Maar goed, we staan weer aan het begin van een Nieuw Jaar. Wat het ons zal gaan brengen…? Een tijd waarin er zorgen zijn om het verloop van de pandemie, maar ook het klimaat. In wat voor een wereld worden mijn/onze kleinkinderen groot, zeker in deze sterk veranderende tijd. Als individu kan ik er maar het beste van maken. 

 

 

De laatste dag van het jaar 2020

 Zo stil

Een bankje om te rusten.

In de winterzon,

misschien dat hier verliefde paartjes elkaar kusten

toen het zomers in de schaduw kon.

Het bankje heeft haar geheimen bewaard,.

Warme billen, kindervoetjes, opgetrokken benen.

Verdriet, emoties, geluk en liefde vergaard. 

Gesprekken die op de golven van de wind verdwenen.

Vaststaand, op steeds dezelfde plek.

Storm, zon, wind en regen doorstaan.

Jaar in jaar uit nodigt dit bankje uit

om gedachten te laten gaan. 

Ik nam op het bankje plaats vandaag,

het jaar tweeduizendentwintig overdenkend.

Wat overheerst is het virus dat ons nog steeds belaagd

Ik put hoop uit de natuur. Een nieuw jaar is wenkend.

ik wens een ieder een voorspoedig Nieuw Jaar!