Zoeken in deze blog

woensdag 13 maart 2024

In de diepste herinnering

 

In de diepste herinnering

 


Je vertelde mij, dat de Lente in aantocht is,

maar de storm raast en regen klettert tegen mijn raam.

Ik zit hier klein en warm.

De narcissen krommen de stelen

en buigen hun gele kroontjes naar de grond.

Ze kussen de aarde en trotseren de kracht met velen.

Ik zit hier stil.

Een zeemeeuw landt op mijn vensterbank,

met opgezette veren kijkt hij speurend rond.

Uitnodigend kijkt hij mij aan.

Ik wil niet.

Een weerspiegeling in mijn raam.

Een gezicht uit mijn droom van lang geleden.

De storm raast door de haren als opgezette veren.

Een hand wenkt…

Ik wil niet.

Dan vliegt hij weg. Zo ver, dat ik hem niet meer bereiken kan.

Waarom huil ik dan?

 


zondag 10 maart 2024

'Ik plant een plant"

 


“Ik plant een plant”.  Door deze opmerking van een cursist werd het idee in mijn brein geplant om met deze opmerking aan de slag te gaan. Ik houd daarbij nog wel een slag om de arm, of ik in deze missie, het schrijven van deze blog, wel zal slagen. Aan de kans van slagen twijfel ik niet, daar er genoeg voorbeelden en vervoegingen van dezelfde woorden, maar met andere betekenissen voorhanden zijn. Beiden handen rusten nu op mijn toetsenbord. Beelden schieten nu door mijn hoofd. Beelden van vroeger, herinneringen die ik nog goed in gedachten kan verbeelden. Door een beeldje uit Denemarken van de ‘Kleine Zeemeermin” wat mijn vriend meebracht van zijn reis, kan ik in mijn gedachten de beelden van mijn jeugdliefde toentertijd nog steeds oproepen. De ‘Kleine Zeemeermin” is het boegbeeld van de stad Kopenhagen. Zittend op een rots, kijkt ze uit over de haven. Ze is het gezicht van de stad en wereldberoemd. Boegbeelden werden door de Vikingen op de voorplecht van een schip geplaatst om het tegen monsters te beschermen.

Ik bezit een eigenschap die op zijn zachtst gezegd niet zo slim is. Namelijk op tijd komen. Altijd moet ik voordat ik vertrek en de deur achter mij dicht trek, nog even allerlei dingen doen. De bus zal niet op mij wachten en vertrekt op het vastgestelde uur. Ik zal meer de tijd moeten nemen, om op tijd te kunnen komen. Zeker wanneer ik naar de tandarts moet voor het trekken van een kies. Hoewel ik daar liever helemaal niet graag kom, het is wel een aardige man, maar de vorige keer merkte ik op, dat hij trekt met zijn been.

Op mijn werk hing een bordje met de tekst: “Wie niet werkt, maakt geen fouten”. Een hele opluchting, want ik hoefde mij niet direct te verontschuldigingen voor als ik eens iets niet goed had gedaan. Ieder jaar moet ik wel werk maken van het invullen van het belastingformulier. Veel werk is het niet, omdat veel gegevens al vooraf verwerkt zijn. Wel controleren natuurlijk, maar dat is het werk niet. Het is wel een opgave om de mogelijkheid uit te vinden om zo min mogelijk te hoeven te betalen. Maar ik geef het nog niet zo snel op.

Ben je verliefd dan sta je in vuur en vlam. Dan moet je je hart laten spreken en erg je best doen om te kunnen gaan vlammen.

Een hart is het middelpunt van het lichaam. Een cardioloog sprak de wijze woorden: “Hier klopt iets niet”. Ik was op weg naar het hart van de stad. Een groot plein in het centrum. Maar iets klopte er niet. Mijn navigatiesysteem was de weg kwijt. Ik klopte aan bij een woning om advies te vragen. De mevrouw die open deed klopte mij op de schouder met de geruststelling, dat het niet zo ver meer was en dat ik goed op weg was.

‘Ik plant een plant”. Misschien komen er wel bloemen, of een bloem aan de plant. Die kan ik dan mooi op een vaas op tafel zetten. Ik heb ook nog bloem in de kast staan. Ik bak een taart en samen op de bank kunnen we dan genieten van de bloemen en de taart en misschien wel van de belastingcenten op de Bank.

“Ik zit op een bank in de Bank”


 

  

 

woensdag 6 maart 2024

Is het leven een sprookje?

 

Is het leven een sprookje?




Er was eens… Sprookjes spelen zich af in een onbepaalde tijd en op een onbepaalde plaats. Fantasie en magie spelen een hoofdrol. Sprookjesfiguren spelen tot de verbeelding en laten je dromen over een andere wereld. Vaak lopen sprookjes goed af. De goeden winnen het van de kwaden. Soms hebben ze een moraliserende boodschap. Ik hou van het lezen van sprookjes. Vaak heb ik ze aan mijn kinderen verteld. Soms maakte ik er zelf een verhaal van wanneer ik ze iets duidelijk wilde maken over een voorval dat gepasseerd was. Ik vertellend en uitbeeldend, ondertussen zittend op het deksel van het toilet, terwijl mijn kinderen in het bad zaten.

Wij waren al bijtijds opgestaan. De trein vertrok in de vroege ochtend om 07.17 uur vanaf het station in Deventer. Het was de eerste dag van onze vakantie begin Augustus 1965. Station Utrecht was ons eerste doel, kort Utrecht verkennen en dan door naar het strand van Scheveningen en zeker een wandeling maken op de Pier. In de komende dagen bezochten we Valkenburg, Hoek van Holland, Castricum, Amsterdam, Delfzijl, Arnhem en nog meerdere plaatsen doorheen het land. ’s Avonds laat weer thuis om te slapen en de volgende ochtend weer vroeg op. Twee tieners van zeventien jaren oud en verliefd tot over de oren, planden acht dagen om samen Nederland te ontdekken. Zonder ouders samen op pad. Een ongekende vrijheid ervaren en beleven. Vandaag de foto’s nog eens bekeken. Foto’s van ons beiden uit een lang verleden. Wat waren wij, was ik gelukkig. Het is geen verhaal zoals uit een sprookje, het was werkelijkheid.

Ik hou van jou.

We spreken soms wel eens van een sprookjeshuwelijk wanneer we de beelden op TV bekijken van een Huwelijk van een vorstenpaar. Allen herinneren we nog wel ‘de traan” van Koningin Maxima tijdens het Huwelijk van Willem Alexander en Maxima. De tango Adios Nonino, gespeeld door Carel Kraayenhof op de bandoneon, waarbij Maxima zichtbaar ontroerd raakte, zagen wij als kijkers massaal tijdens deze Huwelijksceremonie. Ook ik en vele kijkers raakten daarbij ontroerd. Het leven is geen sprookje. En ook vorstenhuizen kennen hun moeilijkheden. Wanneer ik ’s morgens na het douchen in een wazige spiegel kijk, zie ik even niet de rimpels ontstaan door de tand des tijds, denk ik even niet aan de teleurstellingen van het leven. Het sprookje van het lelijke eendje komt, nu ik dit schrijf, tevoorschijn. Het lelijke eendje dat in het water kijkt en zichzelf ziet als een wonderschone zwaan. De mist op de spiegel trekt weg en ik zie mijn werkelijke gezicht. Ik ben blij met mijzelf, maar besef terdege dat niet alles goud is wat er blinkt. Het leven kan soms best weerbarstig zijn.

Mijn vriend en ik kenden elkaar al vanaf de Lagere School. Vanaf mijn zevende jaar trokken wij samen op. Door verhuizing op elf jarige leeftijd elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar op veertienjarige leeftijd werd ik, werden wij verliefd. Opnieuw hadden wij elkaar gevonden. En…ik, ik voelde mij in een sprookjeswereld. Prachtige jaren volgden in bijzondere vriendschappelijke verbondenheid, tegelijkertijd met wederzijdse vrienden en vriendinnen. Op mijn achttiende verjaardag hebben wij ons verloofd. Helaas mijn ouders begonnen steeds meer op mij in te werken, bang dat ze waren omdat in hun opinie, ik de verkeerde keus maakte. Ik kon de druk niet meer aan die mijn ouders mij oplegden om de vriendschap te beëindigen en heb onze relatie op twintig jarige leeftijd beeindigd. Einde van een sprookje van twee jonge mensen, die elkaar al zo lang kenden. Einde van een vriendschap. Maar voor mij geen einde van de liefde.


 Pure Liefde

Ik moet jullie iets vertellen,

het is al heel lang gelee.

Er woonde in de straat een vriendje

daar speelde ik mee.

Elke ochtend stond hij aan het hekje bij mijn huis,

samen lopend naar school en ook weer terug naar huis.

Dan ineens naar school alleen.

Snapte niet waarom hij ineens verdween.

Jaren later zag ik hem weer.

Niets was veranderd sinds de vorige keer.

Zo verliefd, zo jong, zo pril,

op het gras in het zwembad, opgewonden maar o zo stil.

Liggend zij aan zij,

ik dacht hij en hij dacht mij.

Zo mooi, zo puur, zo rein,

een intimiteit die later nooit meer zo zou zijn.

Uit: “Wolken die gedachten toveren”

 


   

 

 

 

 

zaterdag 3 februari 2024

Kom...Kom met mij mee

 Een gedicht over liefde


Kom

Kom met mij mee

Ik zal je neervlijen op het natte zand,

ons laten overspoelen door de golven van de zee.

Zoals het zout versmelt in het water van de oceaan

zal ik met jou versmelten in eenheid op het strand.

 

Kom met mij mee

Geef mij je hand, ik zal je leiden

in de stroming van de rivier die aan ons trekt,

zoals de liefde ons meetrekt naar hogere sferen.

Met onze handen ineen zal geen stroom ons scheiden.

 

Kom met mij mee

naar de bergen. Ik wil je uitdagen om naar de top te gaan.

Langs kronkelende paden, verrassend na elke bocht.

Terwijl wij ons levenspad bewandelen

zal ik de bloemen plukken die langs onze weg zullen staan.

 

Kom met mij mee

Kom naar de velden met madeliefjes,

Ineengestrengeld de liefde laten samenvloeien.

Onze harten zullen de lippen bereiken

en kussen tussen al die liefjes.

 

 

 

 

 

 

woensdag 31 januari 2024

Wat zal er gebeuren...over dromen en aarzelen

 


Wat zal er beuren…

wanneer je aarzelt? Wanneer je te lang wacht tot misschien wel die belangrijke beslissing? Wat zal er gebeuren wanneer ik twijfel over die aankoop. Aarzelen en twijfelen.Twee verschillende woorden die qua betekenis aan elkaar verwant zijn. Toch hebben ze een andere invalshoek. Ik aarzel, omdat ik  eigenlijk diep van binnen het toch niet wil. Het liefst zou ik het idee ver weg stoppen, er niet meer aan willen denken. Ik twijfel omdat er toch ook weer wel gunstige voorwaarden aan zitten. Ik twijfel of ik wel de goede beslissing zal nemen. Waar gaat het over? Mijn auto moest voor een APK keuring naar de garage. Toen ik laat in de middag terug kwam om de auto weer op te halen, was hij nog niet klaar. Ik liep de showroom in en zag een jonger model met een gering aantal kilometers. De prijs voor mijn auto viel reuze mee en de aanschaf van de andere auto was financieel goed te doen. Ik heb mijn twijfel laten varen en besloten niet van de huidige auto afstand te gaan doen. De aarzeling in de koelkast gedaan en de twijfel goed geïnterpreteerd. Het was het overdenken waard. Niet meer dan dat.

Ik denk dat ik wakker ben en toch droom ik. Een vreemde gewaarwording afgelopen nacht. De omgeving wit door sneeuw zag ik door de wit omrande ruiten. Iemand lag er naast mij, een man, onherkenbaar. Ik probeerde mij te focussen, het lukte mij niet. Een vreemde? Een bekende? Misschien wel jij?! Samen hadden wij besloten een cadeau te maken. Een slee. Geen idee voor wie, maar we waren verheugd om het samen te realiseren. Geen aarzeling, geen twijfel tussen ons. We kropen dicht tegen elkaar, als lepeltjes voelden we elkaars warmte. Was dit werkelijkheid, of droomde ik nog steeds.

In mijn wakende droom was er geen twijfel of aarzeling om een slee samen te gaan maken. Het voelde goed. Samen zijn, die verbondenheid beleven welke geen aarzeling behoeft.

We suizen samen naar beneden vanaf een gigantisch hoge bergtop. Geen angst, of twijfels hielden mij tegen. Ik voelde mij veilig in jouw armen zittend en suizend op die slee. We gleden en gleden, steeds maar door. Zonder einde, zonder begin. Een moment in het luchtledige. Dan stonden we ineens stil. Ik draaide mij half om. Zijn mond naderde mijn gezicht en toen was er de zekerheid van kussen en omhelzen. En toen ik wakend wakker werd, was het er nog steeds. Even dacht ik dat het werkelijkheid was.

“De waarheid heeft geen vorm, het is als water dat de vorm aanneemt van datgeen waarin men zich bevindt”.

Een uitspraak van Rumi, een Perzische 13e -eeuwse dichter.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

zaterdag 6 januari 2024

Overleven

 

Overleven



Ik zag gisteren de narcissen al bloeien,

de zonnige kopjes geheven in een groot veld.

De warme temperatuur heeft ze al vroeg doen bloeien,

echter, het is januari en er is winterweer voorspeld.

Zijn ze niet te vroeg ontwaakt,

nu ze in volle glorie zijn herrezen,

en zij de overwinning van de ontplooiing uit de grond hebben behaald?

Moet ik nu voor hun vroege sterven vrezen?

Net nu ik aan vreugdevol nieuw leven dacht,

waardoor ik in een sprankje hoop, naar vrede smacht,

zie ik in getoonde beelden, lijken van soldaten op modderige velden.

Het is niet de kou, of de vorst die hen velden,

maar zij sneuvelden in een oorlog door de prijs van de macht.

zondag 31 december 2023

The show must go on

 

Afsluiten en opnieuw beginnen



Vandaag, oudejaarsdag, sluiten we weer een periode af en morgen staan we weer aan het begin van een nieuw jaar. Ondertussen dat ik dit schrijf luister ik naar de Top 2000. Diverse overzichten van het afgelopen jaar worden deze laatste dagen op Radio en TV uitgezonden. Herinneringen over het afgelopen jaar. Maar de muziek van de Top 2000 brengt mij weer vele jaren terug in de tijd. Muziek begeleidt ons in de reis door heel ons leven, uit het verleden, en muziek maakt weer nieuwe herinneringen voor de reis in de toekomst. Muziek brengt ons terug in mooie, gezellige, lieve en droevige momenten. Op dit moment om 10.08 luister ik naar ‘The show must go on’ Queen. (133) Freddy Mercury, een man in het harnas van zijn ziekte, die het presteert om aan het eind van zijn leven zo’n prachtig lied te vertolken.

The show must go on

Inside my haert is breaking

My make up may be faking

But my smile still stays on

My soul is painted like the wings of butterflies

Fairy tales of yesterday grow but never die

I can fly my friends  

Daaraan mooi aansluitend op 131 Claudia de Brey met het nummer ‘Mag ik dan bij jou’.

Natuurlijk denk ik dan aan de periode van ziekte en het overlijden van mijn man wat diepe indruk op mij heeft gemaakt.

Ondertussen ben ik de afgelopen dagen door de diverse nummers van de Top 2000 in diverse steden, landen en momenten belandt. Ik was weer in het jaar 2010 in ons huis in de Provence. Oudejaarsavond, we luisterden naar de top 2000. We dansten op het nummer ‘Avond’ van Boudewijn de Groot.

Wanneer ik het nummer ‘Ground Control door Major Tom hoor denk ik terug aan mijn vakantie in Spanje op 16 july 1969. Midden in de nacht stonden mijn vriendin, ik en een groot aantal mensen op het strand in Calella en keken naar de maan. We wilden dit speciale moment beleven. André Kuipers opende de Top 2000 met dit nummer op 25 december 2011 vanuit de ruimte.

 Maar het jaar 1969 is wel het jaar waarin de muzikale herinneringen een grote rol hebben gespeeld. Ik werd dat jaar 21 en werd verliefd.  

 1969

Toen ik had gehoord dat er muziek was

dat er een Nederlandse band speelde in een disco bar

en ik de gloed in jouw ogen las

antwoordde ik spontaan: Ik ga met je mee!

ik kon ik mijn verlangen niet bedwingen

jou beter te leren kennen.

We stapten binnen in ‘Extase’,

de neonlichten dansten over de lichamen en hoofden.

We moesten nog aan elkaar wennen,

maar de aantrekkingskracht was daar,

alsof we elkaar liefde beloofden.

Je vond in de drukte een vrije stoel

Je nam mij mee naar de dansvloer

‘Suzanne’:  ‘een bankje aan het water’

en voor het eerst is het dat ik je warmte voel.

later, uren later

zaten wij op een muurtje aan een rivier.

De zon kwam op in hartje zomer,

onze lippen tastten en zochten

en ademden de liefde waarin we verdrinken mochten.

 

Ik wens alle lezers een spetterende jaarwisseling toe en heel veel goede wensen voor het nieuwe jaar.

Liefs,