Mijn hart is de Hemel

 

Liefde die blijft

Vroeger dacht ik als kind altijd, het werd mij ook verteld, dat er een hemel was. Dat daar nu mijn Oma en Opa waren. Vrolijk gekleurde plaatjes hielpen daar een handje bij. Zeker, het helpt natuurlijk bij het verwerken van het verdriet wanneer een geliefde is overleden, te weten dat ze het goed hebben. De oude Egyptenaren geloofden zelfs in een leven na de dood. Het is niet zo vreemd om dat te bedenken. Hoe vaak wordt niet gezegd: ‘Er is meer tussen Hemel en Aarde’. Het zijn onze herinneringen die de gedachten naar de dierbaren sturen. De liefde die men voor elkaar voelde en die nooit verdwijnt. De geur van een bloem, de eerste kus, Muziek die men hoort op cruciale momenten. Een vlinder die voorbijkomt, wanneer men een graf bezoekt. Mijn hart is eigenlijk de Hemel waarin mijn dierbaren verblijven.  

 

Er was altijd een hemel, dacht ik als kind,

een plek waar je heen zou gaan na het aardse bestaan.

Aan een lange dis zag ik mijn oma en opa met vrolijke gezichten,

maar voor dat beeld moest ik zwichten,

nadat mij werd verteld dat er in de hemel engelen leefden,

Hoe zou ik ze dan ooit nog kunnen herkennen

in alle engelen die daar zweefden?

 

Ik lig op het strand, allemaal kleine steentjes rond mijn lijf.

Bij iedere ademteug voel ik ze bewegen,

het is alsof ik drijf.

Ik kijk naar de sterren,

Ik zie een vliegtuig met knipperende lichten en een satelliet.

Met daarachter het heelal, mijn ogen verdwalen in het niets.

 

het niets, maar toch het iets.

Ik lig hier op mijn rug

aan de einder kussen het water en de lucht elkaar.

Het land, de lucht en het water, zo verbonden,

ieder op hun eigen manier.

Het niets is het iets waar onze liefde verblijft,

vanuit het hart worden berichten verzonden.

Ik weet nu, dat dat de Hemel moet zijn.

 

 

 

 

 

 

 

Dromen (gedachten) waarmaken

 

Gedachten waarmaken

‘Met de gedachten en intenties van vandaag, vorm je de wereld van morgen’ Hans Peter Roel

Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan wanneer ik mijn dagelijkse wandeling maak. Ik noem het een rondje om de kerk. Soms wordt het een lange ronde en is de kerk niet meer het middelpunt. Op zondagen is de kerk in mijn dorp nog een redelijk groot middelpunt voor de gelovigen. Naderhand komen de bezoekers bijeen in het ‘bezoekerscentrum’ nabij de kerk gelegen. De kerkklokken bepalen de tijd in het dorp en roepen een kwartier voor aanvang van de dienst ook op om samen te komen. Mijn intentie was helemaal niet om in deze blog het over de kerk in mijn dorp te hebben, maar gedachten dwalen en veranderen gedurend van onderwerp.

Zoals afgelopen zondag toen ik wandelde door het bosrijk gebied in de omgeving van Oosterhout. Een groot deel was met stroomdraad afgezet om de runderen die daar lopen niet te laten ontsnappen. Er waren veel wandelaars. Stelletjes, gezinnen en enkele alleenstaanden, zoals ik. Er waren maar heel weinig toegangshekjes om er binnen te geraken en… uiteraard weinig om er weer uit te komen. Te weinig. Dat was ook de mening van een wandelaarster die met mij opliep. Ze hield een kaart van het gebied in haar hand. Daarvoor had ik mij bedacht, dat de enige mogelijkheid was er weer uit te komen, simpel weg dezelfde route die ik al had bewandeld weer terug te lopen. Wij bekeken samen de kaart. Wat ik zag waren maar enkele mogelijkheden om te ontsnappen, maar dat betekende wel, dat ik vele kilometers nog onderweg zou zijn, en dan nog was ik niet op mijn beginpunt beland. Net als de dieren voelde ik mij gevangen in een overigens prachtig natuurgebied. De runderen heb ik niet gezien, maar in een plas die ik passeerde was het overstemmende geluid van parende kikkers te horen. Het herinnerde mij aan de vijver bij het huis waar ik samen met mijn echtgenoot heb geleefd. Alweer enige tijd geleden. In het voorjaar werden we ’s ochtends vroeg gewekt door het geluid van de kikkers in onze vijver. Ik vond het vaak barbaars hoe soms wel tien mannetjes een vrouwtje belaagden. De vrouw met de kaart wees mij op een pad dat naar een poortje zou leiden. Ik had al diverse kleine paadjes gezien die volgens mij in de richting van waar ik van was gekomen zouden lopen, echter ik bedacht mij, dat het misschien ook wel runderpaadjes zouden kunnen zijn. Ik denk aan de vele wandelingen welke ik met mijn man maakte. We zijn dikwijls verdwaald door het volgen van deze runderpaadjes, zoals ik ze dan noemde. Het gevoel van opgesloten zijn ervaarde ik opnieuw toen ik op een paadje liep dat langs de stroomdraden voerde. Evenwijdig aan de andere kant liep een breed pad, maar geheel onbereikbaar voor mij. Ik kreeg de neiging te proberen het draad aan te raken om te voelen of er daadwerkelijk stroom op stond, zeker toen mijn weg versperd werd door struiken en de bladeren om mijn hoofd zwiepten Toch maar niet geprobeerd en heb nog een heel eind moeten lopen eer ik het toegangspoortje had bereikt.

Ik denk aan de strofe die ik eens ergens heb gelezen: ‘Je bent wat je bent en waar je bent door je gedachten’. Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan tijdens mijn wandelingen. Genieten, herinneringen, nieuwe indrukken en frisse ideeën. Doe ik werkelijk iets met waar mijn gedachten toe leiden? Ja, soms wel. Het ligt in mijn natuur en in mijzelf opgesloten. Ikzelf ben degen die een actie kan uitvoeren, Geluk kan nastreven. Maar toch is het niet altijd mogelijk om de wereld van morgen te vormen met mijn intenties van vandaag. Ik blijf afhankelijk van anderen. Welke gedachten, of ideeën ik ook heb, of wil bereiken, ikzelf ben nog steeds degene die de koers van mijn leven bepaalt. Maar soms moet je een lange weg bewandelen om het resultaat van je denkwijze te bereiken. Ik kon echter niets veranderen aan de manier om het gebied te verlaten bij mijn wandeling in de omgeving van Oosterhout. De enige manier was om mijn gezonde verstand te gebruiken.

“Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken” Marcus Aurelius

 

Laat mij wezen

 Laat mij wezen

Zie je mij, zoals ik ben

In al mijn doen en laten?

Zie je de glans in mijn ogen,

bereikt het licht jou?

Voel je mij, zoals ik ben

wanneer ik je nader?

Raakt de warmte jouw hart,

zoals ik de warmte ervaar van jou?

Luister je mij, zoals ik ben

en hoor je ook wat ik niet zeg?

Spreekt de melodie van mijn stem jou aan,

erken je mij in mijn gesproken woorden?

Ervaar je mij, zoals ik ben

in mijn hele wezen, in mijn hele ‘zijn’?

Overheers je niet, wat niet van jou kan zijn,

wat van mij is en nooit van jou kan wezen?

Vertrouw je mij, zoals ik ben

In al de vrijheden die ik wens?

Leg je jouw achterdocht opzij,

bereikt jouw jaloezie een grens?

Laat mij wezen

de mens die ik wil zijn.

Ik laat jou wezen

de mens die jij wilt zijn.

Geen ruimte om te verliezen

 

Geen ruimte om te verliezen

 

De heerlijke zorgeloosheid van eens.

 

Daar stond je dan voor mijn deur,

terug van lang weggeweest.

Verzonken in jouw blauwe ogen

hield ik mijn adem in

en zakte weg in ademloos geluk.

 

De geur van jouw zweet.

Jouw brede lach.

De zorgeloosheid van toen die ik nooit vergeet

Want… later komt later.

 

En toch…later komt snel dichterbij

 

Je staat voor mijn geopende deur

Jouw haren wat dunner,

wat meer rimpels om jouw brede lach.

En immer jouw eigen geur,

herinneren mij aan eens die zorgeloze dag.

 

Die zorgeloosheid ben ik kwijt.

Ik kijk je na en breng je nog een sjaal.

“Het is koud”. “Kom gezond weer terug”.

Mijn hart heeft geen ruimte om te verliezen.

 

 

 

"Korkma"... niet bang zijn

 

Een uitgestoken hand

Mijn zoontje van twee had zich eens verstopt. Ik was hem overal in huis aan het zoeken, daarna buiten overal gekeken. We hadden net ons nieuwe huis betrokken waarvan de tuin nog moest worden aangelegd waardoor rondom het huis alles nog open en bloot was. Geen omheining van struiken, een schutting, of een heg afgesloten met een tuinhek. Eenmaal binnen riep ik hem en zei aldoor: “Waar je ook bent, kom tevoorschijn. Wees maar niet bang, ik zal niet boos op je zijn. Mama maakt zich alleen maar ongerust”. En daar ging het keukenkastje onder de gootsteen open en zag ik mijn kind met een glunderend gezichtje naar mij opkijken. Ik stak mijn hand naar hem uit en hielp hem naar buiten, nam hem in mijn armen voor een zoen. Voor hem was het een spelletje en ik lachte met hem mee.

Het moet er binnen donker zijn geweest, met misschien een klein kiertje licht. Het is een rare overgang, maar door al die verschrikkelijke beelden van de recente aardbevingen in Turkije en Syrië, kwam de herinnering aan mijn zoontje in het keukenkastje weer boven. Hoe men zich dan wel niet moet voelen, wanneer men het heeft overleefd. In het donker gelegen onder het puin met misschien een klein kiertje licht. Op één van die vele beelden op Tv zag ik een reddingswerker met uitgestoken hand tegen iemand gelegen onder het puin in het Turks zeggen: “Korkma”, ‘niet bang zijn’.

Op 13 April 1992 in de vroege ochtend was er in de omgeving van Roermond een aardbeving met een kracht van 5,8, net zo hevig als de derde hevige aardbeving van gisteren in het grensgebied van Turkije en Syrië. In Zeeuws Vlaanderen heb ik die beving in het Zuiden van ons land toen ook gevoeld. Ik werd wakker en ik hoorde een geluid wat leek op een aankomende trein, daarna beefde het bed een korte periode. Mijn toen inmiddels 16 jarige zoon kwam naar beneden en vroeg: “Mam, wat was dat? Heb jij het ook gevoeld?” Het was een vreemde gewaarwording, maar totaal niet te vergelijken en voor te stellen wat al die mensen in het huidige rampgebied ervaren.

 Niet bang zijn

Een uitgestoken hand

van mensen die helpen

komend uit een ander land.

Verschil in ras, of geloof

is niet van belang.

Een uitgestoken hand

voor mensen in nood,

voor mensen die bang

en verdrietig zijn,

om het verlies van geliefden

door de dood.

 

Wanneer er wereldwijd zoveel liefde is om mensen in nood te helpen, kan ik mij haast niet voorstellen dat er mensen zijn die zo nodig in hun machtsstrijd volkeren door hun oorlog willen vernietigen. En toch gebeurt het nu al een jaar in Oekraïne. De uitgestoken hand om vrede te bewerkstelligen zal nooit door de Russische leider aangenomen worden. Mijn hoop daarop is tenminste al lang vervlogen. Helaas.

 

Zoveel warmte ,liefde en begrip zat er in die uitgestoken hand van de reddingswerker. Een beeld dat mij altijd bij zal blijven.

“Korkma” “Niet bang zijn”

 

 

 

 

 

Aan huis gekluisterd

 

Aan huis gekluisterd

Ik kan mij de lock down in 2020 nog goed herinneren. Mensen in Verpleeghuizen zwaaiend achter de ruiten. Geïsoleerd door een heersende pandemie, die maar niet scheen op te houden. Heftige maatregelingen die ernstige zieken in ziekenhuizen van familie scheidden. Aanraken was uit den boze, terwijl een knuffel juist kan bijdragen aan herstel.

Dit alles lig ik te bedenken onder mijn dekbed. Ik lig te rillen zo koud als ik het heb. Mijn hoofd barst haast uit elkaar, mijn keel is als schuurpapier…Ik heb Corona, of Covid 19, of Omikron, hoe je dit ellendige virus ook mag noemen, of wat het ook mag zijn. Ik weet het niet, het is alleen de uitslag van de test die mij bewees dat ik positief was. Ik voel mij verstopt achter de voordeur, achter de neergelaten jaloezieën, misschien wel achter de plinten waar het stoffig is en waar nog meer leven lijkt verstopt als nu in mijn woning. Het is akelig stil en het wordt steeds stoffiger. Niemand mag binnenkomen, en de stofzuiger heeft voorlopig ook rust. Het leven buiten gaat gewoon door, maar hierbinnen heerst rust, alleen mijn lichaam is hard bezig dit virus buiten de deur te krijgen. Zelfs mijn geluidsinstallatie is ermee opgehouden. Ik heb nu geen energie om er naar te kijken. Wanneer ik probeer iets van het nieuws in de grote wereld mee te krijgen moet ik het zonder geluid doen. Uiteindelijk geeft het niet, mijn hoofd kan geluiden toch nog slecht aan. Regelmatig dommel ik weg en droom de vreemdste dromen. Het herinnert mij als kind eraan toen ik ziek was. Er was altijd mijn moeder, met een strelende hand, een drankje voor de hoest, of een warm kopje thee, of kippensoep. Nu zou ik heel graag kunnen roepen: “Mama!”. Het kind zijn in jezelf raak je nooit kwijt. Ik ben zelf moeder en heb op die manier ook voor mijn kinderen gezorgd. Ik weet hoe het voelt. Ziek zijn zonder iemand in de buurt om je met liefde te omringen, voor je te zorgen, je kunnen verwennen voelt toch wel als een gemis. Mij ellendig voelen benadrukt dit gevoel nog maar eens extra. Soms voelt het eenzaam. Ik ga er uit voor het maken van een kopje thee met honing. Boodschappen regel ik met de buren, die het voor mijn gesloten deur achterlaten.

Nu ik dit schrijf ben ik gelukkig weer aan de beterende hand. Alleen de hoofdpijn is nog wat rest, maar dat schijnt te horen bij de naweeën van dit virus en kan volgens de huisarts nog wel even duren. Kan mij niet heugen dat ik ooit zoveel Paracetamol heb gebruikt. Het is een raar virus.

Enkele dagen voordat de eerste verschijnselen zich voordeden heb ik nog een klassiek concert bezocht en ik heb genoten van de muzikanten die speelden op klarinet en piano. Daarna met vriendin in een nabijgelegen restaurant nog iets gegeten en gedronken. Zoals velen die ziek zijn, of zijn geweest is er vaak een periode voor en na het ziek zijn. Gelukkig waren achteraf mijn ziekteverschijnselen mild.    

Vandaag schijnt de zon en ga ik straks maar eens naar buiten voor een blokje om. Rustig aan mijn verloren conditie weer opbouwen. Alle verstopte muizenissen buiten weer vergeten, mensen spreken, weer deelnemen aan het leven. De stofzuiger tevoorschijn halen  en al de stofresten, ook achter de plinten verwijderen. De jaloezieën ophalen en de zon binnenhalen. De strijd is gestreden. Ik voel me niet meer verstopt.

    

Mijn vreemdeling

 

Mijn vreemdeling

 

Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,

plaatste mijn vingers op de toetsen.

Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.

Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

 

De openbare ruimte vol met divers publiek.

Je begon te spelen en  nam mij mee

in een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.

Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

 

Ik voelde de warmte van onze billen.

Twee onbekenden op een te kleine kruk.

In de cultuur kunnen we verschillen.

Het is de muziek die ons verbindt.

 

Twee mensen, elk uit een ander land.

Je nam mijn hand, donker op wit,

leidde mijn vingers, ik mocht het ritme volgen

in de emotie die in jouw verleden zit.

 

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.

Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,

laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.

In mijn herinnering luister ik met je mee.