Riekie Jansen Blog: Mijn Verhalen en Gedichten
Blog over mijn dagelijkse belevenissen gevat in een verhaal, of gedicht
dinsdag 19 januari 2021
Vlinder video youtube
Reacties: |


Vlinders in je buikt
De uitdrukking ‘vlinders in je buik’ wie kent die term niet.
En velen zullen die uitdrukking gebruiken wanneer men verliefd is. Het zijn eigenlijk
geen echte vlinders. Door het gelukzalige gevoel stuurt het brein signalen naar
de maag. Het zijn dezelfde signalen die men beleefd bij angst, alleen door het
gevoel van geluk wordt het anders ervaren. Het is maar goed, dat verliefdheid
op den duur overgaat in liefde, tenminste dat is de bedoeling, want anders zou
ons lichaam met al die adrenaline, overuren maken. Echte vlinders in de buik
kunnen alleen maar vrouwen ervaren, en dan voornamelijk zwangere vrouwen. Een
baby die zachtjesaan begint te bewegen. Ik voelde het als lichtjes kriebelen, een
teken van nieuw leven. Alleen binnen in mijn buik te voelen. Een aai tegen mijn
buikwand, een dwarrelen van minuscuul kleine vlindervoetjes. Zoals de haartjes
op een arm bijna onzichtbaar mee bewegen door het zuchtje wind van een neerdalende
vlinder en de landing de huid doet kriebelen.
Achttien januari 2021 is het Blue Monday (oftewel Depri
maandag). De bedenker is de Britse psycholoog Cliff Arnall. Volgens een door
hem wetenschappelijk berekende formule zou de derde maandag van de eerste maand
van het jaar de dag zijn waarop men zich het meest neerslachtig, treurig, of
weemoedig zou voelen. Redenen hiervoor zou de winterperiode zijn, de maandag
het begin van de week, vakantie nog ver weg en wat voor oorzaken nog meer te
verzinnen zijn. Een remedie hier tegen zou kunnen zijn verliefd worden,
vlinders in je buik hebben. Maar daar rept de heer Cliff Arnall niet over.
Maar in deze lockdown periode zijn er voor singles, jong of
oud, die een relatie wensen, weinig mogelijkheden om verliefd te worden. Niets
mag. Geen kroeg, disco, bioscoop, restaurant, café is open. Komt men in contact
met iemand via een datingsite, is er weinig mogelijk om elkaar te ontmoeten.
Ja, een wandeling maken en eventueel neerstrijken op een bankje. Ik zou dan in
elk geval een plaid meenemen om niet al te koude billen te krijgen. Het is
gewoon nog winter en op die anderhalve meter afstand is ook de warmte van die
ander niet te voelen. Elkaar verwarmen is uit den boze. Al die maatregelingen nodigen
niet direct uit om het verliefd worden aan te moedigen.
Wie wil er nu geen vlinders in de buik? Er zit niets anders
op dan te wachten tot het voorjaar en de zomer. Zon en warmte. Dan misschien
ook een plaid mee voor op het gras, of de billen verwarmen op het warme zand
van het strand. Een vooruitzicht bij meer mogelijkheden voor ontmoetingen, waarin
die vlinders in de buik een betere kans zullen krijgen. Blijf moed houden. Eens
zal het tij keren.
Reacties: |


Vlinder
Vlinder
Veilig verblijf ik in mijn cocon.
Een spinsel van zijde rondom mij heen.
Ik zou willen dat ik al naar buiten kon,
dat het virus snel verdween.
Ik voel me als een harlekijn,
dansend aan de touwtjes, neer en op.
Het wachten krijgt mij niet klein
eens zal ik ontluiken uit deze pop.
Zal ik mijn vleugels ontvouwen,
ze laten drogen aan de warmte van de zon.
De weidsheid weer aanschouwen,
vrij en onbekommerd vliegen zoals het eerder kon.
Reacties: |


vrijdag 15 januari 2021
La Casa de...
La casa de…
Om televisie te kijken heb ik eigenlijk nooit veel gegeven. Ja, het nieuws volgde ik en volg ik nog steeds, dat vind ik belangrijk. Liever lees ik een boek, of trek de natuur in voor een wandeling. Ik had zo mijn bezigheden door mijn hele leven heen, vooral het vrijwilligerswerk dat ik voor diverse verenigingen en instanties deed. En tot voor kort nog deed. Nu liggen echter door het bekende virus al mijn activiteiten stil. Dat is even wennen. Boeken verslind ik tegenwoordig bij de vleet. En… ik kijk Netflix en volg series. Heb een tv op mijn slaapkamer geïnstalleerd en kan nu casten via een kastje. Ik volg de Crown. Echt een aanrader. Tevens haal ik hierdoor mijn Britse geschiedenis op . Maar de serie La casa de Papel is mijn favoriet. Een bijeengeraapt groepje mensen berooft een bankgebouw. De instelling van de leider, de professor, is om geld van de belastingbetaler terug te geven door heel veel geld te gaan drukken, in ballonnen op te laten en ze dan stuk te schieten. En… vooral er mogen geen doden vallen. Het moet een vriendelijke gebeurtenis worden met verrassend resultaat. Waarbij iedereen natuurlijk wel ongeschonden vrij komt. Maar het bijzondere is, dat door de afleveringen heen duidelijk wordt, dat ook binnen deze, eerst hechte groep, er scheuringen ontstaan. Macht en ontstane verliefdheden maken dat de homogeniteit van de groep veranderd en daardoor het gevaar dat de intentie van de overval in gevaar dreigt te komen. Er is bijzondere vriendschap en omzien naar elkaar, dat ook. Zoals iedereen weet leidt gevaar, of angst tot verbroedering. Ik herinner mij nog de veel gezegde zin na de oorlog: “In tijden van oorlog vindt men wel het geloof, of de kerk”. Steun zoeken bij elkaar.
Ik moet dan denken aan de eerste lock down wegens het corona
virus. Mensen stonden op balkons naar elkaar te zwaaien en te roepen. Er werd
muziek gemaakt. We ontstaken lichtjes om mensen in de zorg te ondersteunen. Muziekbandjes
traden op voor verpleeghuizen. Het gevoel, allen één in de strijd om deze zware
tijd goed door te komen. Eensgezindheid was volop aanwezig. Nu, in de huidige
lock down, is dat beeld alweer geschiedenis en eensgezindheid totaal vervlogen.
Er zijn groepen die onrust proberen te zaaien i.v.m. de opgelegde regels. Er
wordt verkondigd, dat het virus niets voorstelt, het maar een griepje is. Ik
heb het idee, dat vooral de ontevredenheid overheerst.
Kijk, als mijn kleindochter van elf belt en zegt: “Oma
wanneer zie ik je weer? Ik mis jou!” Dan smelt mijn hart. Ik ga er binnenkort
naar toe, want liefde kunnen geven en ontvangen hoort bij de mens en het leven.
De angst voor besmetting is altijd op de achtergrond aanwezig, maar leven
betekent ook elkaar aanraken, omarmen, kunnen knuffelen, elkaar liefhebben. Een
mens kan niet zonder.
De grootste angst van de eerste lockdown lijkt nu verdwenen.
Het lijkt dat hiermee ook onze saamhorigheid op de achtergrond is geraakt. Dat
wil echter niet zeggen, dat er iets is veranderd aan de mensen die voor ons
zorgen wanneer wij ze nodig hebben.
“Het goede is wat voor eensgezindheid zorgt. En het kwade is
datgene wat voor afgescheidenheid zorgt” Aldous Huxley
Reacties: |


vrijdag 1 januari 2021
Langs de Vliet 01 januari 2021
Nieuwjaarsmorgen 01 januari 2021
Schelpenpad langs de Vliet
Op mijn smartphone heb ik een app gedownload van Eric Scherder, hoogleraar neuropsychologie. Velen zullen hem wel herkennen van uitzendingen over weetjes van de hersenen op de televisie. De app heet “Ommetje”. Het is geen stappenteller, maar het is wel mogelijk bij thuiskomst de gelopen route te zien, tevens de afgelegde afstand. Het zou Eric Scherder niet zijn, om diverse weetjes na afloop van de wandeling toe te voegen. Nu maak ik regelmatig een ommetje. Het liefst loop ik langs de Vliet, een zijriviertje naar de Oude Maas. Er is een schelpenpad aangelegd en er staan langs de route enkele bankjes. Wanneer je regelmatig dezelfde route loopt, gebeurt het dikwijls dat je dezelfde mensen tegenkomt. Vanmorgen, Nieuwjaars ochtend, zag ik al uit de verte dat het bankje bezet was. En ik wist ook wie. Regelmatig komen wij elkaar tegemoet tijdens een wandeling. Hij met zijn hond. Het is van de toevallige ontmoetingen, dat ik hem ken. Nou ja, eigenlijk ken ik hem niet, weet niet eens zijn naam. Wel van de hond. ‘Billy’. Zo af en toe maken wij een praatje en ga ik naast hem zitten op het bankje. Hij heeft last van étalagebenen en moet zo af en toe rusten, zo vertelde hij mee eens. Ik ga naast hem zitten en wij wensen elkaar alle goeds toe voor het Nieuwe Jaar. En ja, het zal niemand die dit op deze Nieuwjaarsdag leest verbazen, denk ik zo, dat we het over de jaarwisseling hadden. En… het verbod op het afsteken van vuurwerk. We konden er niet over uit, dat er zoveel vuurwerk nog werd afgestoken. Vooral de bijna ‘bommen’ te noemen, waarvan de ruiten rinkelden. We vervolgden onze weg. Hij met “Billy” de andere kant op. Ik ben afgelopen nacht tot twee uur wakker gebleven. Telefoontjes en whatsAppjes van kinderen, kleinkinderen beantwoord. De digitale communicatie geven mij toch het gevoel om mij niet alleen te voelen.
Onverwachte ontmoetingen zoals deze vind ik waardevol. Contact
maken met mensen, praten over onderwerpen maken mijn dag goed. En tijdens
wandelingen kom ik dikwijls mensen tegen. Niet iedereen houdt van een praatje,
maar toch heb ik soms bijzondere gesprekken, bijzondere momenten.
Maar goed, we staan weer aan het begin van een Nieuw Jaar.
Wat het ons zal gaan brengen…? Een tijd waarin er zorgen zijn om het verloop
van de pandemie, maar ook het klimaat. In wat voor een wereld worden mijn/onze
kleinkinderen groot, zeker in deze sterk veranderende tijd. Als individu kan ik
er maar het beste van maken.
Reacties: |


De laatste dag van het jaar 2020
Zo stil
Een bankje om te rusten.
In de winterzon,
misschien dat hier verliefde paartjes elkaar kusten
toen het zomers in de schaduw kon.
Het bankje heeft haar geheimen bewaard,.
Warme billen, kindervoetjes, opgetrokken benen.
Verdriet, emoties, geluk en liefde vergaard.
Gesprekken die op de golven van de wind verdwenen.
Vaststaand, op steeds dezelfde plek.
Storm, zon, wind en regen doorstaan.
Jaar in jaar uit nodigt dit bankje uit
om gedachten te laten gaan.
Ik nam op het bankje plaats vandaag,
het jaar tweeduizendentwintig overdenkend.
Wat overheerst is het virus dat ons nog steeds belaagd
Ik put hoop uit de natuur. Een nieuw jaar is wenkend.
ik wens een ieder een voorspoedig Nieuw Jaar!
Reacties: |


dinsdag 22 december 2020
Ik vertel jou...
Ik vertel jou…
In gedachten verzonken is het net of jij…
Jij… niets veranderd.
Je lacht om mijn mondkapje,
ik praat je even bij.
Over het virus, corona.
De lock down, over de Brexit.
En dat Rutte nog steeds premier is.
Ik vertel jou, dat ik jouw analyses zo mis.
Ik vertel jou over de anderhalve meter afstand,
dat het met Kerstmis nu zo anders is.
En ik vertel jou over de coronamelder app.
Je komt dichterbij,
zeven jaar voorbij in die anderhalve meter stap.
Je omhelst mij in dromenland.
Liefs
Reacties: |


zaterdag 19 december 2020
Kerstkindje...kerstverhaal Schalkhaar 1942
Kerstkindje
Het verhaal wat ik nu ga vertellen zou een Kerstverhaal
kunnen zijn. Een kindje wat tijdens de Kerstdagen geboren wordt. Een Kerstkindje
zoals een nieuw boreling werd en nog steeds zo wordt genoemd als de baby
tijdens de herdenking van de geboorte van het Jezuskind wordt geboren. Maar het
verhaal krijgt een andere wending. Het verhaal loopt niet zo gelukkig en
bijzonder af als het Bijbelverhaal over Jozef en Maria. Allen kennen we dit
verhaal. Het zoeken van de ouders naar een slaapplaats. Uiteindelijk een plek gevonden
in een stal te Bethlehem, waar het kindje Jezus is geboren.
Het was Kerstmis 1942, winterweer en het was oorlog. Mijn
grootouders, opoe en opa zoals ik ze als kind altijd noemde, werden verblijdt
met hun eerste kleinkind, een jongetje Laurens, geboren op 23 december. Een ‘Kerstkindje”. Mijn Opa en Oma woonden in het Oosten van het land. In Schalkhaar, waar ook ik ben opgegroeid. Hun dochter woonde zo’n twintig kilometer bij hen vandaan. Op 2e
Kerstdag bezochten de trotse grootouders en mijn moeder de kersverse ouders en bewonderden
de nieuwe boreling. Het was koud en het vroor. Lichte sneeuwval had de wegen
glad gemaakt. Het maakte de tocht er niet makkelijker op. Maar het was te doen.
Ze keerden huiswaarts in de overtuiging, dat alles in orde was met moeder en
kind. ’s Nachts om een uur of drie werd er op de deur van de winkel gebonsd. Ze
hadden een galanterie winkel. Potten, pannen, bestek, borden en alles wat
benodigd is voor in de keuken. Dagelijks trok mijn Opa erop uit om de
producten, vervoerd op een kar met daarvoor twee paardjes, in de omgeving aan
de man te brengen. Maar dat kon niet meer, omdat de paardjes door de Duitsers ingevorderd
waren. Een politieagent uit het dorp maakte hen wakker met de mededeling, dat
ze met spoed naar hun dochter moesten vertrekken. Het ging niet goed met haar.
Hevig geschrokken en ontdaan door het bericht pakten ze weer de fiets en gingen
haastig op pad. Ze kwamen echter te laat. De moeder, hun dochter, was aan een
bloeding overleden. De aanwezige huisarts en de baker hadden de bloeding niet
kunnen stelpen. Hoewel het nu ook nog weleens voorkomt, dat een moeder in het
kraambed overlijdt, komt het tegenwoordig in Nederland gelukkig niet zo vaak
meer voor. Maar in de veertiger jaren was de gezondheidszorg geheel anders dan
nu het geval is. Pas in de vijftiger jaren kwamen er betere opleidingen voor
kraamverzorgsters. Zij verbleven daarvoor vijftien maanden tijdens hun
opleiding in een internaat.
Nadat de baker/kraamverzorgster na een aantal weken
verzorging van de baby was vertrokken, is het kindje bij mijn grootouders komen
wonen. Het zou maar een tijdelijke oplossing zijn, maar uiteindelijk is het negen
jaar geworden, dat mijn neefje bij hen verbleef. Zijn vader kreeg een nieuwe
relatie waardoor hij na lange tijd weer naar zijn vader terugkeerde. Tien jaar
later, hij was inmiddels negentien, geen contact meer te hebben gehad met zijn
Opa en Oma, stond hij opeens voor hun deur. In de nabijgelegen plaats was hij
opgeroepen voor zijn Dienstperiode. Het weerzien was emotioneel en ik zal het
nooit vergeten. Ik was dertien en zag mijn grote neef weer terug. Vijf jaar
verschilden wij in leeftijd, maar ik had nog flarden van herinneringen dat wij
samen speelden.
De gebeurtenis was
voor mijn grootouders en mijn moeder een ingrijpende belevenis. De pijn en
verdriet kon ik nog steeds ervaren wanneer ze het erover hadden. Het overlijden
van hun dochter en afscheid nemen van hun kleinkind, die ze negen jaar opgevoed
hadden. Uiteindelijk was de hereniging een happy end en heeft het contact zich
tot aan hun overlijden voortgezet. Ze hebben zijn huwelijk meegemaakt en de geboorte
van een achterkleinkind.
Nu, in deze kerstperiode is het dan weliswaar geen oorlog,
maar zal de beleving van de viering van Kerst in familiekring toch anders zijn,
dan we gewend zijn. We worden enigszins in onze vrijheid door het corona virus beknot. Daar tegenover
staat, dat we op straat, in het bos, onze gang kunnen gaan. Er is geen spertijd
en angst voor oorlogsvoering in de buurt. Geen gebrek aan voedsel. In onze
huizen is het warm en we hebben voldoende communicatiemiddelen ter beschikking
om feeling te houden met familie en de buitenwereld. Ik zou zeggen tel de
zegeningen van deze tijd en geniet van Kerstmis, het feest van het licht.
Reacties: |


donderdag 17 december 2020
The Best Christmas Song I've Ever Heard. It Will Give You Chills.
Reacties: |


Kerst... 'Het feest van het licht'
Kerst…
Het feest van het licht
Buiten is
het donker en somber,
binnen is
het warm en licht.
Uitziend naar
dat grote wonder
de geboorte
van het Jezuskind.
Samen is nu even
voorbij.
Kerst vieren
op anderhalve meter.
Stoelen aan
tafel blijven vrij,
lege armen, zonder
die knuffel om te verwarmen.
Lichtjes in
huizen, op straten en pleinen,
kaarsjes verwarmen
ons hart en maken ons blij.
De warmte binnen
in ons zal nooit verdwijnen,
en brengt herinneringen
aan verloren dierbaren dichterbij.
Germanen
leefden het ritme van de natuur.
Vierden midwinter
en ontstaken het vuur.
De dagen die na
de Kerst weer gaan lengen,
de zon, die het duister steeds verder weg zal brengen.
We laten de donkerte achter ons.
Vervolgen de
weg van het licht,
over ongeplaveide paden naar de eindstations,
met onze blik op
een virusvrije toekomst gericht.
Ik wens eenieder
met dit gedicht
een mooi
Kerstfeest toe.
En... aan het
einde van de tunnel…
schijnt
altijd weer het licht.
Blijf Gezond!
Liefs,
Riekie
Reacties: |


vrijdag 11 december 2020
De adem van de wind
De adem van de wind
Een virus heeft
de wereld overvallen.
Licht ons
van achteren pootje,
waardoor
velen ziek erbij neervallen.
En soms... doodt
het je.
Waar men zich
ook bevindt,
de lucht verspreidt
bacillen en aerosollen.
‘Een vijand in
de adem van de wind’.
Alleen een
vaccin kan ons beschermen tegen het gevaarvolle.
De adem van
de wind bedoelt het niet kwaad.
Ongewild is de
wijze van handelen door de mens
de oorzaak van het
onheil dat ons belaagd.
Virusvrije
en schone lucht is nu onze kerntaak.
De adem van
de wind,
eens weer
schoon en virusvrij,
duwt de
wolken met een diepe zucht
en laat de
zon in ons leven weer vrij.
Reacties: |

