Wat is er belangrijker...?

 

Wat is er belangrijker…

Nu na de lange periode van zoveel mogelijk thuisblijven, vrienden en familie niet kunnen ontvangen en bezoeken, er geen ontspanning mogelijk was om restaurant, theater, of een café te bezoeken, zijn velen nu alles weer mag, naar vakanties aan het zoeken, of al te boeken. Wat heb ik de voorpret gemist van het op reis gaan. En… binnenkort ga ik op reis! Een stedentrip naar Istanbul. Een stad die ik altijd al had willen bezoeken, maar nu wordt het dan werkelijkheid. De grote stad aan de o zo bekende rivier ‘De Bosporus’. Een stad rijk aan cultuur en historie gelegen in het Europese en Aziatische deel van Turkije. Mijn zoon en ik trekken binnenkort vier dagen met elkaar op in het oude Constantinopel. Ik verkeer in goed gezelschap wat betreft kennis van geschiedenis. Zijn interesse was, is zijn hele leven al geschiedenis, dus hij kan mij vast veel vertellen over het Ottomaanse- en Byzantijnse rijk. En om mijn aanhef van deze blog aan te vullen: Wat is er belangrijker…  (uit het boek Grote Panda en Kleine Draak) vroeg Grote Panda … ‘de reis, of de bestemming?’ ‘Het gezelschap”, zei Kleine Draak. Ik verkeer dus in goed gezelschap.

Ik ben in het rijke bezit van vier kleinkinderen. Aan ieder van hen heb ik dikwijls uit het boek ‘Mevrouw Beentjes zoekt een huisdier’ voorgelezen. Iedere keer weer opnieuw! Ze konden er geen genoeg van krijgen. Mevrouw Beentjes zoekt een huisdier en gaat op reis in gezelschap van een Rode Kater, die verderop in de straat woonde. Ze bezoeken diverse landen: Patagonië. Mexico, Japan, Afrika, Californië enz. en ontdekken daar verschillende dieren, een lama, een aardvarken, een gordeldier, die misschien een huisdier voor Mevrouw Beentjes kunnen worden. Mevrouw Beentjes en de Rode Kater beleven allerlei avonturen en steeds weer vraagt Mevrouw Beentjes advies aan de Rode Kater. Maar het eind van het verhaal is, dat Mevrouw Beentjes aan de Rode Kater vraagt, of hij haar huisdier wil worden. “Of U het nooit zou vragen’, zei de Rode Kater opgelucht.

Vlak voor de Corona periode heb ik een Single reis gemaakt naar Venetië. Als single stap je dan aan het begin van de reis in een volle bus met als gezelschap allemaal onbekenden. Tijdens het veertiendaagse verblijf in Florence, Venetië en omgeving leerde ik ondertussen diverse mensen uit het gezelschap kennen. Ik trok na een aantal dagen op met een aantal waarbij het klikte. De leeftijd varieerde van de jongste 21 jaar en de oudste 78 jaar. Met ons achten zaten we op een terras, liepen achter een gids aan, zaten op banken in kerken en deden ’s avonds het licht uit.  Leeftijd speelt dus geen enkele rol om plezierig met elkaar om te gaan. Ik heb leuke, maar ook intieme gesprekken gevoerd. Gesprekken die verbinden. Er is bij mij geen relatie uit ontstaan, hoewel er wel een man van mijn leeftijd in onze groep was die mij wat meer aandacht gaf en om vriendschap vroeg. Eenmaal terug in Nederland is het contact vervaagd. Het gezelschap waarin ik tijdens die reis verkeerde heeft er aan toe bijgedragen, dat ik een geweldige vakantie heb gehad.

Als single heb je minder om iets te kunnen delen. Wanneer ik naar muziek luister, alleen in mijn huis, kan ik genieten van de muziek, maar wat is het fijner om gevoelens, of interesses te kunnen delen. In mijn herinnering gebeurde het weleens, dat ik met mijn man spontaan door de kamer danste. Zo is het ook met de reizen die wij met ons gezin en later zonder kinderen samen maakten. Tijdens de reis, maar ook later zijn er veel momenten van beleven waarover nadien nog herhaaldelijk gesproken werd. Wat is er mooier dan samen iets te kunnen delen. En dan is het gezelschap waarin je verkeert belangrijk.

Toeval. Toeval bestaat!?

 

Toeval. Toeval bestaat!? Toevallig

Zoals ik wel meerdere keren doe, maakte ik vanochtend een wandeling op het schelpenpad langs de Vliet. Het riviertje de Vliet is een verbinding tussen de Oude Maas en de Binnenmaas. Geen open verbinding meer, maar de bootjes die aan een steiger bij de achtertuinen liggen kunnen wel de Binnenmaas bereiken. De oever kleurt geel van het bloeiende koolzaad. Er waait een straffe Oostenwind en mijn jasje waait open. Alweer enkele jaren geleden haalde ik in een blog ook al dit riviertje aan. Iemand schreef toen in een reactie, dat hij regelmatig deze route nam om te trainen. Misschien, schreef hij toen, komen wij elkaar eens tegen. Dat zou toevallig zijn geweest en hoewel ik er dikwijls aan dacht wanneer ik iemand zag hard lopen, wij zijn elkaar nooit tegengekomen.

Bijzonder vind ik altijd wanneer ik in de polder loop. Een smal weggetje en ik in de verte een auto zie tegemoetkomen, dichterbij aan de linkerkant een fietser. Terwijl ik rustig doorloop bedenk ik mij, op welk moment zullen wij elkaar passeren. Op het zelfde moment, of is de fietser eerder dan de auto? Het gekke is dan, dat dikwijls wij alle drie op hetzelfde ogenblik het moment van passeren bereiken. Iedere keer moet ik dan denken aan de ‘Wet van Murphy’. Maar aan deze wet van Edward Murphy wordt verschillend uitleg gegeven. Eén ervan luidt: ‘Alles wat fout kaan gaan, gaat dan allemaal fout’. Echter Murphy was niet zo tevreden over deze uitleg. Zijn zoon kwam met een andere uitleg: ‘Als het kan gebeuren, dan gebeurt het’. Wat ik mij vaak afvraag is dit moment van de fietser, de auto, de wandelaar toevallig, of is het de wens van de gedachte, of misschien toch de ‘Wet van Murphy’?

Op een mooie zonnige dag, nu vijf jaar geleden, nog niet zo lang na het overlijden van mijn man, liep ik langs de kerk van mijn nieuwe woonplaats. Ik was er nog nooit binnen geweest, maar de deuren stonden open en in welk land, of plaats waar ik ook ben en een kerk zie, wil ik er naar binnen, en voelen of de deuren open zijn. Ik hoorde een organist spelen en nam binnen plaats op een bank. De organist beëindigde zijn nummer en begon een nieuw nummer te spelen. Een nummer van Leonard Cohen “Halleluja”. Juist dit nummer herinnerde mij aan het moment van de herdenkingsdienst van mijn man toen wij in de kerk allemaal naar dit nummer luisterden. De tranen liepen mij over de wangen en ik was diep ontroerd. Is dit toeval dat ik besloot om deze kerk binnen te lopen en dit nummer juist op dit moment te kunnen beluisteren? Ik weet het niet, maar zo zijn er vaak van deze momenten die, zoals wij het dan noemen, toevallig plaatsvinden.

Twee maanden geleden was ik op een training over dementie i.v.m. deelname als vrijwilliger voor het 75+ Senioren onderzoek van de Gemeente en Welzijn in de Hoeksche Waard. Een tijdje geleden daarvoor had ik een gedicht ‘Vergeten’ gemaakt. Ik besloot het aan de organisatie van de training te sturen. Zomaar, omdat ik het wilde delen en het wel passend vond. Daaropvolgend kreeg ik een mail of het gedicht gebruikt mocht worden bij trainingen en of het geplaatst mocht worden in de dementiewijzer die in de maak was. Het gedicht is geplaatst en ik sprak de trainster opnieuw, die mij vertelde, dat zij op het moment dat mijn gedicht binnenkwam nog zochten naar een aanvulling in deze dementiewijzer. De woorden die zij sprak waren: Toeval bestaat? Toeval bestaat!

Enige dagen later ontving ik een mail, of een blog van mij, eens geschreven op 50plus match, gebruikt mocht worden in het maandblad 50plus Magazine. Deze blog wordt geplaatst in de editie van Mei. Ik was verrast, dat deze momenten bijna op hetzelfde tijdstip plaatsvonden. Toevallig?

Tenslotte nog een verklaring over de wet ‘Wet van Murphy’ die Benjamin Disraeli schreef :  

“Wat we verwachten valt zelden voor, wat we het minst verwachten gebeurt meestal…”

'Alles komt goed'

 

‘Alles komt goed?!’

De aanhef van deze blog was tevens het thema van The Passion afgelopen Witte Donderdag. “Alles komt goed?!”. Een eeuwenoud verhaal getoond in een actuele versie. Actueel, bijzonder in deze tijd dat er in een ander land een oorlog woedt. Opoffering, pijn en leed bij de bevolking van dit land. Maar ‘Alles komt goed’ is een boodschap van hoop.

En hoop is wat ons op de been houdt. Blijven hopen op een positieve uitslag. Zo moet ik denken aan mijn geregeld gebruikte uitdrukking ‘Het komt wel goed’ tijdens de ernstige ziekte van mijn man. “Het komt wel goed’. Ik zal het nooit meer vergeten. Helaas kwam het niet goed. Na vele ups-and-downs overleed hij. De hoop op herstel heeft ons doen leven.

Op dit moment van schrijven is Het Paaszondag. De zon schijnt. De vaas met gele tulpen die ik op een tafeltje voor het raam had staan, heb ik maar even uit de warmte van de zon gezet. De kleur geel is de kleur van Pasen. Geel staat voor vruchtbaarheid en nieuw leven. Oorspronkelijk kom ik uit het Oosten van het land. En daar was het traditie dat mijn ouders op Paaszondag een schaal gevuld met gekookte eieren op tafel zetten. Lang geleden mocht er in de vastentijd geen vlees en eieren gegeten worden. En dan eindelijk na de vastentijd mochten de gelegde eieren opgegeten worden. Met ons gezin rond de tafel begon het spel ‘Eiertje tikken’. Wie een kapot ei had, had verloren. Nu ik hier in Zuid Holland woon en het vertelde tijdens een koffieochtend, keken ze mij verbaasd aan. Nee, die traditie kenden ze niet. Heb de traditie in mijn gezin voortgezet en ook al woonden wij in Zeeuws Vlaanderen, ieder jaar met Pasen keken de kinderen uit naar dit spelletje.      

Gisteren mijn kinderen bezocht. Zij wonen in het dorp waar ik inmiddels al zes jaar niet meer woon Mijn grote zoon omhelsde mij en tilde mij met sterke armen zomaar in de lucht. Van blijdschap mij weer te zien, maar ook omdat elkaar aanraken nu weer kan. Wat heb ik dat gemist de afgelopen paar jaar. Met mijn twaalfjarige kleindochter door de vertrouwde omgeving gewandeld. Samen op een bankje een ijsje gegeten. Ze knuffelde mij en vertelde alsmaar, dat ze mij zo had gemist.

Hoewel ik nu op de zondagmorgen van Pasen hier alleen achter mijn laptop zit te schrijven, besef ik mij terdege hoe rijk en gelukkig ik mij voel. Rijk door de liefde van mijn kinderen.

‘Alles komt goed en hoop doet leven’

Ik wens vanaf deze plaats iedereen Fijne Paasdagen toe en probeer eens het eiertje tikken.

Er was eens...

 In deze tijd waarin elkaar aanraken en elkaar op afstand dienen te begroeten mis ik vooral het knuffelen, omhelzen, de kinderen kunnen zoenen. En ja het niet hebben van een partner versterkt misschien nog wel extra dat gevoel van iets missen. Huidhonger noemen ze dat met een mooi woord.
Daarom moest ik denken aan onderstaande beleving gevat in een gedicht.

Er was eens die eerste keer

dat ik zachte lippen voelen mocht.

Ze bewogen en dansten mee

op golven van die oneindige zee.

Ik haast verdronk in de adem van de wind

die mij meenam naar hogere sferen

waarin ik voor eeuwig verblijven kon.

Ik belandde weer op aarde in het vroege ochtendgloren.

Het muurtje waarop we zaten was ruw en hard

en de ladders in mijn panty

vroegen om weer te klimmen naar waar ik vandaan gekomen was.

De zon kwam op in het hartje van de zomer.

Mensen op weg naar hun werk, reden en liepen ons voorbij.

Maar wij, wij hadden ons niet bewogen.

Onze lippen tastten en zochten,

kusten de glans in onze ogen, voelden de warmte van elkaars huid

en ademden de liefde waarin we verdrinken mochten.

 

 

 

 

 

 

 

Digitale economie

 

Misschien was ik gisteren iets te streng. Ik stond aan de kassa bij een Supermarkt. Ik legde mijn boodschappen op de band, na een hele vracht boodschappen dat behoorde bij een ouder echtpaar voor mij. Mijnheer pakte alles in en mevrouw haalde haar pinpas tevoorschijn om af te rekenen. Haar handen beefden en zij was niet in staat de pincode in te toetsen. Ze riep de hulp van haar man in en noemde in ieders nabijheid de pincode op. Het was aandoenlijk om te zien. Ik kon het weer niet laten. Niet laten om mij ermee te bemoeien. Ik zei: “Mevrouw is het niet beter om de volgende keer een andere oplossing te bedenken. Het is beter om de pincode te beschermen.” Met grote ogen en enigszins betrapt keken zij meer aan, maar ook een houding van hulpeloosheid en droefheid, zoiets als van ‘wij kunnen niet anders’. Ik had met hen te doen.

De digitale economie groeit snel en we hebben er allemaal mee te maken. Jongeren groeien hiermee op en weten niet anders, echter de vele ouderen die er nu zijn en de groep die er nog aankomt zijn er grotendeels niet mee opgevoed. Onlangs heb ik op Netflix de documentaire “Social Dilemma” gekeken en daar wordt je niet vrolijk van. Achter elke digitale beweging van ons zit een woud van gegevens die voor allerlei doeleinden worden gebruikt. Enkel en alleen maar om geld. In ons eigen huis zijn we niet meer veilig. Eigenlijk is wat dat oudere echtpaar deed vergeleken bij wat er achter ligt nog maar een peulenschilletje. De serie “Kara Para” ( geld witwassen} heb ik daaropvolgend bekeken. Geld is macht wordt verondersteld, maar of dat het leven gelukkiger maakt?! In deze serie overwint de liefde in een wereld van bedriegen en rechterlijke dwaling.

Dat oudere echtpaar staat nog steeds op mijn netvlies. Het is ook maar een voorbeeld van meerdere ouderen die met de digitale systemen worstelen. Zij hielpen elkaar op dit moment en zullen dat met vele andere zaken ook doen. Ze hebben elkaar en zorgen voor elkaar. In hun eigen vertrouwde wereldje kan dat goed, maar de digitale economie maakt hen kwetsbaar.

Neem nu de boosterprik. Online moet er een afspraak gemaakt worden wil je snel aan de beurt zijn. De digitale mogelijkheden worden aangeboden, helaas… het werkt niet altijd naar behoren. Telefoonlijnen overbelast. Een half uur, of driekwart uur in de wacht en dan mag nog blij zijn, wil je het goede antwoord ontvangen. Geen bevestiging ontvangen na een digitale afspraak. Van meerdere mensen in mijn omgeving vernomen, dat de jaartallen die aan de beurt waren een latere afspraak krijgen, dan de jaartallen die later geboren zijn, waaronder ikzelf.

We worden onbewust gemanipuleerd en ik hou daar allerminst van. Iedere stap die ik digitaal zet ligt daardoor al grotendeels vast, evenals de volgende stappen, zonder dat ik daar erg in heb. Wie weet… nee ongetwijfeld heeft dit schrijven van dit blog invloed. Ik begeef mij namelijk op internet en actie geeft reactie, in elke vorm dan ook. Echter, dit is geen manipuleren zoals de geldwolven achter Facebook, Twitter enz… doen. Ik heb hier een eerlijke bedoeling mee. Onze geest wordt beïnvloedt. Laat het resultaat dan in elk geval de liefde zijn, zoals bij dat oudere echtpaar. Misschien wel de bedoeling om iedereen nog meer bewust te maken wat digitale communicatie met ons doet.

 

Grégoire - Nuages

Als de wind de wolken duwt

 

https://youtu.be/8vlagVCWP7A

Soms zijn er van die ochtenden, dat ik slecht ontwaak. Mijn lijf niet wil, niet wil opstaan en vrees dat dit gevoel mij de hele dag zal achtervolgen. Ik denk dan vaak aan de tekst van een Franse lyric: Nuage gezongen door Grégoire. Ik hoorde dit lied vaak toen ik in Frankrijk, de Provence woonde. Op warme avonden op het terras luisterden we dan naar radio Vaucluse en kwam deze song vaak voorbij.

Zo goed mogelijk uit het Frans vertaald.

Als de wind de wolken duwt, zullen we de zon zien,
en zullen we de pagina kunnen omslaan,
van deze ochtenden, waarin we slecht ontwaken,
deze ochtenden die in de diepten van de slaap,
onze verlangens gegijzeld houden, haal onze hoofden uit deze soep,
Buig de dromen om die je belemmeren.

Si tus me suis, Si tu me croix aussi (als je mij volgt, als je ook in mij gelooft)

Het beste wat ik dan kan doen en ook meteen doe is een wandeling maken. Naar buiten, Alles wat bekend is weer opnieuw ontdekken. Want niets is nooit hetzelfde, ook al denk je dat, om dat het dezelfde route is, de huizen op dezelfde plek staan. Maar steentjes onder mijn voeten verplaatsen zich, niet alleen door mij, maar ook door al die andere voeten die zich op dit pad begeven. De wind die de gevallen bladeren wegblaast. Ik geniet van de zon, wanneer de wind de wolken duwt. Soms komt er een poes me tegemoet, die langs mijn benen strijkt en zie ik de zwanen op de Vliet die statig ergens naar een voor mij onbekende plek gaan. Komen mensen mij tegemoet en maak ik soms een praatje. Alles lijkt hetzelfde, maar is nooit hetzelfde. Opnieuw ontdekken lost de mist in mijn hoofd op en de buitenlucht doet mijn lijf goed.

Tijdens het wandelen doe ik soms mijn oortjes in en luister dan naar muziek. Ik heb een playlist van muziek waar ik van houd, alles door elkaar, maar ook muziek waar ik herinneringen aan heb. Die mij weer brengen in momenten van leuke, ontroerende en verdrietige ogenblikken. Maar soms ook vergeet ik die playlist en luister ik naar de radio. Muziek ontroert, maakt vrolijk, muziek verbindt.

Als vrijwilliger werk ik voor de gemeente aan een signaleringsonderzoek onderzoek 75+ senioren. Als onderdeel staat er in de vragenlijst ook eenzaamheid. Maar wat is eenzaamheid? Eenzaamheid is niet zomaar aan te geven, of in woorden uit te drukken. Ik merk dat in de gesprekken die ik voer. Niet enkel het alleen zijn kan tot eenzaamheid leiden. Ook in gezelschap, of in een relatie kan iemand eenzaam zijn. Eenzaamheid zit in jezelf en dat zal iemand op eigen kracht moeten doorbreken. Daar helpen goede adviezen misschien een beetje bij, zoals aansluiten bij een vereniging, of activiteit, maar lang niet altijd. Mensen die single zijn voelen zich soms alleen, maar dat hoeft nog geen eenzaamheid te zijn.

Voelt men zich minder alleen, nadat men weer een nieuwe relatie is aangegaan? Dat verwachten we wel. Want het doel waarop singles op een datingsite site verblijven is toch het verlangen naar opnieuw weer die liefde. Het verlangen die bekende verliefdheid weer opnieuw te ontdekken en beleven. Iemand tegen je horen zeggen; ‘er schuilt een bos in je ogen’, of jouw glimlach brengt mij naar de diepten van de zee’. Ik denk dat dat verlangen naar liefde nooit ophoudt, op welke leeftijd dan ook.

Ik blijf mijn wandelingen houden om het bekende opnieuw te ontdekken.

 

      

Ons huis in de Provence, deel 7

 

Ons huis in de Provence

Deel 7

Water en elektriciteit

De eerste nacht in onze woning. Het is dinsdagmorgen 18 augustus 2009. We hebben goed geslapen, ondanks het intermezzo van de agenten midden in de nacht. Het is al een lekkere temperatuur en het beloofd weer een warme dag te worden. Ik loop het terras op en zet met blote voeten een paar stappen op het gras. Het is nat! Ik blijf even vol verbazing stilstaan en roep dan naar boven naar Henk. Er is water! Zo te zien is er gesproeid! Hoe kan ook anders hier het gras zo groen zijn in deze hoge temperaturen! Het is ’s morgens acht uur als Henk al op verkenning uit gaat om te zien, of hij kan ontdekken waar het water voor système d’arrosage (sproei installatie) vandaan komt. Dat er water is, dat is nu zeker, maar voorlopig hebben we daar nog weinig aan. Het water komt van een aansluiting aan de kant van de weg. Een gemeentelijke wateraansluiting vermoeden wij. Henk verandert de tijdschakelaar van elf uur ’s avonds naar zeven uur ’s avonds en acht uur ’s morgens. Sinds we de datum wisten dat wij de woning mochten betrekken waren we, via de opzichter, al begonnen met afspraken proberen te maken met de water- en elektriciteitsmaatschappij. Maar de opzichter werkte niet erg mee en zelf afspraken maken lukte niet. Er was nog niet opgeleverd en we hadden de benodigde papieren niet.  

Eerst een bakje koffie en onze zoon feliciteren met zijn verjaardag. Maar helaas, dat bakje koffie zit er nog even niet in. Geen stroom om water te koken. We zitten op het terras en enkele van de voorbijkomende mensen zwaaien naar ons. Het zijn vooral wielrenners en groepen wielrenners. Het is tenslotte vakantietijd en de woningen staan langs een toeristische route. Je hoort allerlei talen voorbijkomen, maar toch vooral Belgen. Achteraan een groep komen altijd wat achterblijvers die zichtbaar moeite hebben met het vals plat. De tuin is nog kaal, straks in oktober  kunnen we misschien al vast wat struiken planten. Alleen het groene gras steekt wel heel erg af bij het dor gele gras aan de kant van de weg. Ik pak de telefoon. Het lukt mij om afspraken te maken bij de watermaatschappij Saur en de elektriciteitsmaatschappij EDF op maandag 24 augustus. De opzichter zegt ook toe om omstreeks tien uur aanwezig te zijn.  

                    augustus 2013 
  

Ik ren met een paar emmers naar buiten en vang het water tijdens het sproeien op. Mijn bikini heb ik al aan en gebruik de sproei installatie als douche. Henk komt erbij staan en opeens beginnen we beiden onbedaarlijk te lachen. Het is ook een bizarre en bijzondere situatie, maar wat maakt het uit. We zijn waar we wilden zijn en waar we al zolang naar uitgekeken hebben. Het moet maar even zo. Het was vandaag 35 graden en om zeven uur in de avond is het nog warm, dus het is geen afzien. We redden ons wel. Ik zet wat emmers water in het toilet en de rest is voor de afwas en de was.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar een week later hebben we dan eindelijk water en stroom. Wij hadden al dagen geworsteld met drinken en etenswaren om dat redelijk goed en een beetje koel te houden. Vol spanning zien we die maandag uit naar iedereen. Is iedereen op de afgesproken tijd aanwezig. De opzichter laat het afweten. Er wordt gebeld en gebeld. De man van de elektriciteitsmaatschappij vertrekt en beloofd later terug te komen. Alleen de man van het water had voor ons eindeloos geduld. Hij besefte onze penibele situatie. Toen er water uit de kraan kwam kon ik hem wel omhelzen. Voor het plaatsen van de watermeter krijgen we een factuur die we gelijk moeten betalen. Ik pak mijn portemonnee, maar nee, nee, geen contant geld, maar een cheque. Henk en ik kijken elkaar aan. Een cheque? Die hebben we niet. Maar die lieve man, hij regelt het met zijn kantoor. Eindelijk! We kunnen normaal douchen. Later halen we de cheques bij de Bank op. Die lagen al klaar. Wisten wij veel!

We ‘lenen’ een koelkast uit één van de andere huisjes en gaan naar de winkel. Etenswaren en drank kunnen we nu gelukkig koel bewaren. We kopen een elektrisch kookplaatje. ’s Avonds bereid ik de eerste maaltijd in onze huisje.  

 

 25 augustus 2009

Tijdens het wandelen komen we langs het huis van de burgemeester van Propiac, Madame Nadine Ben Amor. Op dat moment is ze in de tuin bezig. Ik stap op haar af om een praatje te maken en tegelijkertijd kennis te maken. Het was leuk om op deze informele manier met de burgemeester te hebben gesproken. Ze zal ons op de hoogte houden en gaf ons mee, dat wij altijd om advies bij haar aan mogen kloppen. En… dat we deel kunnen nemen aan activiteiten en feesten georganiseerd door het Comité des Fètes. Hier in Nederland maak je niet mee, dat contact met de burgemeester zo laagdrempelig is. In Frankrijk heeft iedere stad, of dorp hoe klein ook, een burgemeester.  

Ik houd een stok uit het raam aan de achterkant van onze woning. Henk staat bij de schotel die nog een stukje hoger op de berg staat. Een stukje lager daaronder ligt het zwembad. Ik kan de TV zien achter mij in de kamer. Het is de bedoeling, dat ik de stok omhoog houd wanneer er beeld is. Ik krijg zo langzamerhand een lamme arm, en er is nog steeds geen beeld. We vermoeden, dat er nog geen aansluiting is. Henk haalt de schotel naar beneden en zet hem op een terrasstoel voor op het terras. En… na een tijdje prutsen hebben we beeld. Nederland 1,2 en 3, en Franse zenders.

Schorpioenen

Ik ontdek dat er nog andere huurders gebruik maken van onze woning. Ik vind schorpioenen prachtig, maar liever wel op een afstand en niet in mijn huis. Ik vind er een in de spoelbak in de keuken en bij het fonteintje in het toilet kruipen piepkleine nakomelingen. Ze verdwijnen in mijn nieuwe stofzuiger. Ik ben bij ieder kopje en elke schoen op mijn hoede. Ons leven in dit andere land is niet anders dan in ons vaderland, maar al die nieuwe ervaringen maken het wel intenser. In de rustige schemering zitten we op ons terras en kijken naar de Roche de la Colombe recht tegenover ons huis. Henk heeft al prachtige foto’s gemaakt van boven af. Ik ben nog niet zover geraakt. Als het donker wordt klinken we op de mooie omgeving en op het moment van blijdschap dat we de sleutel kregen. We hebben er vertrouwen in dat binnen afzienbare tijd de woningen opgeleverd zullen worden en we naar de notaris kunnen. Als het donker wordt horen we in de verte een uil roepen. De sterrenbeelden komen tevoorschijn. Ik zie het steelpannetje, de Grote Beer. De Melkweg glijdt over het huis. Al het aanwezige licht in ons dichtbevolkte Nederland, maakt het haast onmogelijk volop de sterrenhemel te zien zoals hier.

We nemen deel aan de activiteiten van het dorp. Ik bak een taart voor deelname aan de taartenwedstrijd wat plaats vindt in het dorpshuis bij het gemeentehuis. Ik word 3e en kom mijn naam tegen in de krant Le Dauphiné van 08 november 2012. We doen mee aan jeu de boules wedstrijden. En ik knap een kastje op bij de hobbyclub, dat ik gekocht heb op de antiekmarkt in Buis les Baronnies. We zijn getuige van de jaarlijkse autoraces op de Col de Propiac.

In de herfst komt Henk na een wandeling terug met eekhoorntjesbrood. Tenminste dat zegt hij en ik moet hem maar geloven. Erg zeker ben ik er niet van maar maak het toch klaar. Het was lekker en zonder nadelige gevolgen.

 We genieten. Van ons huisje, van het weer, de prachtige omgeving. Het is een droom, die is uitgekomen. We genieten van de wandelingen, de mooie vergezichten wanneer we eenmaal boven zijn aanbeland. Genieten van de kersen die we plukken van een boom die we onderweg tegenkomen. Stiekem wat druiven proeven van wijnranken die we passeren. De nachtegaal horen die tijdens de nacht ons met zijn zang vergezelt. We genieten van de zwoele avonden en vergeten dan weer hoe we zwetend die dag zo nodig naar die top moesten.

Kortom: "Leven als God in Frankrijk"

    

 

Recette tarte salée avec légumes

Benodigdheden:

1 ronde taartvorm

1 rouleau de pâte feuilletée

3 eetlepels olijfolie

1 rode paprika

1 groene paprika

1 courgette

1 ui

Teentje knoflook

6 middelgrote champignons

1 groentebouillonblokje,

3 eieren

2 eetlepels bloem

20 cl crème fraiche

3 eetlepels emmentaler rapé

Enkele plakken brie

Verwarm de oven voor op 200 gr.

 

Haal de paté feuilletee 10 minuten voor gebruik uit de koelkast.

Leg bakpapier in de taartvorm, of vet in. Leg de paté feuileltee in de taartvorm en prik er met de vork enkele gaatjes in. Laat het teveel van de paté feuilletee over de rand hangen en vouw het later over de taart heen.

Hak de paprika, courgette, ui en champignons in kleine blokjes, bewaar iets voor de garnering. Pers het teentje knoflook uit en voeg toe aan de groenten.

Verwarm in een roerbakpan de olijfolie en roerbak hierin de groenten, verkruimel het groentebouillonblokje en voeg het bij de groenten. Ongeveer 15 minuten.

Om het pittiger te maken kan er een beetje puree de piment, of peper toegevoegd worden.Vul de taartvorm met het groentemengsel en garneer met streepjes deeg en bak het in de oven plm. 30 minuten.

 Eet smakelijk!