Zoeken in deze blog

zaterdag 11 maart 2023

Geen ruimte om te verliezen

 

Geen ruimte om te verliezen

 


De heerlijke zorgeloosheid van eens.

 

Daar stond je dan voor mijn deur,

terug van lang weggeweest.

Verzonken in jouw blauwe ogen

hield ik mijn adem in

en zakte weg in ademloos geluk.

 

De geur van jouw zweet.

Jouw brede lach.

De zorgeloosheid van toen die ik nooit vergeet

Want… later komt later.

 

En toch…later komt snel dichterbij

 

Je staat voor mijn geopende deur

Jouw haren wat dunner,

wat meer rimpels om jouw brede lach.

En immer jouw eigen geur,

herinneren mij aan eens die zorgeloze dag.

 

Die zorgeloosheid ben ik kwijt.

Ik kijk je na en breng je nog een sjaal.

“Het is koud”. “Kom gezond weer terug”.

Mijn hart heeft geen ruimte om te verliezen.

 

 

 

dinsdag 21 februari 2023

"Korkma"... niet bang zijn

 

Een uitgestoken hand





Mijn zoontje van twee had zich eens verstopt. Ik was hem overal in huis aan het zoeken, daarna buiten overal gekeken. We hadden net ons nieuwe huis betrokken waarvan de tuin nog moest worden aangelegd waardoor rondom het huis alles nog open en bloot was. Geen omheining van struiken, een schutting, of een heg afgesloten met een tuinhek. Eenmaal binnen riep ik hem en zei aldoor: “Waar je ook bent, kom tevoorschijn. Wees maar niet bang, ik zal niet boos op je zijn. Mama maakt zich alleen maar ongerust”. En daar ging het keukenkastje onder de gootsteen open en zag ik mijn kind met een glunderend gezichtje naar mij opkijken. Ik stak mijn hand naar hem uit en hielp hem naar buiten, nam hem in mijn armen voor een zoen. Voor hem was het een spelletje en ik lachte met hem mee.

Het moet er binnen donker zijn geweest, met misschien een klein kiertje licht. Het is een rare overgang, maar door al die verschrikkelijke beelden van de recente aardbevingen in Turkije en Syrië, kwam de herinnering aan mijn zoontje in het keukenkastje weer boven. Hoe men zich dan wel niet moet voelen, wanneer men het heeft overleefd. In het donker gelegen onder het puin met misschien een klein kiertje licht. Op één van die vele beelden op Tv zag ik een reddingswerker met uitgestoken hand tegen iemand gelegen onder het puin in het Turks zeggen: “Korkma”, ‘niet bang zijn’.

Op 13 April 1992 in de vroege ochtend was er in de omgeving van Roermond een aardbeving met een kracht van 5,8, net zo hevig als de derde hevige aardbeving van gisteren in het grensgebied van Turkije en Syrië. In Zeeuws Vlaanderen heb ik die beving in het Zuiden van ons land toen ook gevoeld. Ik werd wakker en ik hoorde een geluid wat leek op een aankomende trein, daarna beefde het bed een korte periode. Mijn toen inmiddels 16 jarige zoon kwam naar beneden en vroeg: “Mam, wat was dat? Heb jij het ook gevoeld?” Het was een vreemde gewaarwording, maar totaal niet te vergelijken en voor te stellen wat al die mensen in het huidige rampgebied ervaren.

 Niet bang zijn

Een uitgestoken hand

van mensen die helpen

komend uit een ander land.

Verschil in ras, of geloof

is niet van belang.

Een uitgestoken hand

voor mensen in nood,

voor mensen die bang

en verdrietig zijn,

om het verlies van geliefden

door de dood.

 

Wanneer er wereldwijd zoveel liefde is om mensen in nood te helpen, kan ik mij haast niet voorstellen dat er mensen zijn die zo nodig in hun machtsstrijd volkeren door hun oorlog willen vernietigen. En toch gebeurt het nu al een jaar in Oekraïne. De uitgestoken hand om vrede te bewerkstelligen zal nooit door de Russische leider aangenomen worden. Mijn hoop daarop is tenminste al lang vervlogen. Helaas.

 

Zoveel warmte ,liefde en begrip zat er in die uitgestoken hand van de reddingswerker. Een beeld dat mij altijd bij zal blijven.

“Korkma” “Niet bang zijn”

 

 

 

 

 

woensdag 8 februari 2023

Aan huis gekluisterd

 

Aan huis gekluisterd


Ik kan mij de lock down in 2020 nog goed herinneren. Mensen in Verpleeghuizen zwaaiend achter de ruiten. Geïsoleerd door een heersende pandemie, die maar niet scheen op te houden. Heftige maatregelingen die ernstige zieken in ziekenhuizen van familie scheidden. Aanraken was uit den boze, terwijl een knuffel juist kan bijdragen aan herstel.

Dit alles lig ik te bedenken onder mijn dekbed. Ik lig te rillen zo koud als ik het heb. Mijn hoofd barst haast uit elkaar, mijn keel is als schuurpapier…Ik heb Corona, of Covid 19, of Omikron, hoe je dit ellendige virus ook mag noemen, of wat het ook mag zijn. Ik weet het niet, het is alleen de uitslag van de test die mij bewees dat ik positief was. Ik voel mij verstopt achter de voordeur, achter de neergelaten jaloezieën, misschien wel achter de plinten waar het stoffig is en waar nog meer leven lijkt verstopt als nu in mijn woning. Het is akelig stil en het wordt steeds stoffiger. Niemand mag binnenkomen, en de stofzuiger heeft voorlopig ook rust. Het leven buiten gaat gewoon door, maar hierbinnen heerst rust, alleen mijn lichaam is hard bezig dit virus buiten de deur te krijgen. Zelfs mijn geluidsinstallatie is ermee opgehouden. Ik heb nu geen energie om er naar te kijken. Wanneer ik probeer iets van het nieuws in de grote wereld mee te krijgen moet ik het zonder geluid doen. Uiteindelijk geeft het niet, mijn hoofd kan geluiden toch nog slecht aan. Regelmatig dommel ik weg en droom de vreemdste dromen. Het herinnert mij als kind eraan toen ik ziek was. Er was altijd mijn moeder, met een strelende hand, een drankje voor de hoest, of een warm kopje thee, of kippensoep. Nu zou ik heel graag kunnen roepen: “Mama!”. Het kind zijn in jezelf raak je nooit kwijt. Ik ben zelf moeder en heb op die manier ook voor mijn kinderen gezorgd. Ik weet hoe het voelt. Ziek zijn zonder iemand in de buurt om je met liefde te omringen, voor je te zorgen, je kunnen verwennen voelt toch wel als een gemis. Mij ellendig voelen benadrukt dit gevoel nog maar eens extra. Soms voelt het eenzaam. Ik ga er uit voor het maken van een kopje thee met honing. Boodschappen regel ik met de buren, die het voor mijn gesloten deur achterlaten.

Nu ik dit schrijf ben ik gelukkig weer aan de beterende hand. Alleen de hoofdpijn is nog wat rest, maar dat schijnt te horen bij de naweeën van dit virus en kan volgens de huisarts nog wel even duren. Kan mij niet heugen dat ik ooit zoveel Paracetamol heb gebruikt. Het is een raar virus.

Enkele dagen voordat de eerste verschijnselen zich voordeden heb ik nog een klassiek concert bezocht en ik heb genoten van de muzikanten die speelden op klarinet en piano. Daarna met vriendin in een nabijgelegen restaurant nog iets gegeten en gedronken. Zoals velen die ziek zijn, of zijn geweest is er vaak een periode voor en na het ziek zijn. Gelukkig waren achteraf mijn ziekteverschijnselen mild.    

Vandaag schijnt de zon en ga ik straks maar eens naar buiten voor een blokje om. Rustig aan mijn verloren conditie weer opbouwen. Alle verstopte muizenissen buiten weer vergeten, mensen spreken, weer deelnemen aan het leven. De stofzuiger tevoorschijn halen  en al de stofresten, ook achter de plinten verwijderen. De jaloezieën ophalen en de zon binnenhalen. De strijd is gestreden. Ik voel me niet meer verstopt.


    

maandag 19 december 2022

Mijn vreemdeling

 

Mijn vreemdeling

 


Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,

plaatste mijn vingers op de toetsen.

Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.

Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

 

De openbare ruimte vol met divers publiek.

Je begon te spelen en  nam mij mee

in een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.

Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

 

Ik voelde de warmte van onze billen.

Twee onbekenden op een te kleine kruk.

In de cultuur kunnen we verschillen.

Het is de muziek die ons verbindt.

 

Twee mensen, elk uit een ander land.

Je nam mijn hand, donker op wit,

leidde mijn vingers, ik mocht het ritme volgen

in de emotie die in jouw verleden zit.

 

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.

Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,

laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.

In mijn herinnering luister ik met je mee.


dinsdag 1 november 2022

Een man aan een tafel

 


Een man aan een tafel

 

Hij hing zijn jas over de leuning van de stoel

en legde zijn sleutels neer.

In de weerkaatsing van het raam zijn evenbeeld,

voor deze avond zijn enige metgezel.

 

De man aan de tafel hield van het leven.

Hij hief het glas

en proostte naar zijn schaduw.

Een glimlach vergezelde de toost voor even

 

De man aan de tafel hield van een goed gesprek.

Zo leeg de stoel tegenover hem.

De glans in haar ogen was hij niet vergeten.

Haar woorden slechts herinneringen uit een voorbijtijdsbestek.

 

De man aan de tafel was in gedachten.

Met zijn vinger tekende hij de patronen na op het tafelkleed,

zag beelden terug van tijden toen ze samen lachten,

over zijn wang een traan die uit zijn ooghoek gleed.

 

De man aan de tafel knikte naar de andere gasten.

Allen onwetend over het eiland waarop hij verbleef.

Gedachteloos reikte hij naar handen die moeiteloos in elkaar pasten

en liet zich meevoeren met de golven waarop hij dreef.

 

 

 

 

 

zondag 23 oktober 2022

Ritme van leven

 

Ritme van leven






Een hart dat zoveel slagen kent.

Het aantal door een monitor worden geteld.

Draden naar apparatuur ter controle aangelegd

Een lichaam dat door ziekte is geveld.

 

Vloeistof wat geruisloos verdwijnt

via een slangetje naar een hand.

Druppel na druppel,

totdat alles in het lichaam is beland

 

Een kraan die ergens lekt.

Vallende druppels die harttonen overstemmen.

Het ritme in de kamer onderbroken.

Een gevoel van veiligheid geremd.

 

Voeten dwingen te gaan de kraan te sluiten.

Zachte voetstappen op de gang.

De wereld hierbinnen stopt het buiten.

Apparaten hebben het leven in de tang.

 

Het verkeer buiten is zich nergens van bewust.

Ineengestrengelde handen.

Een hoofd dat op een buik rust.

De zon tekent patronen op witte wanden.

 

Vaag het horen van gesprekken bij de koffieautomaat.

Hierbinnen serene rust.

Enkel het geluid van een kloppend hart.

Het ritme van leven.

 

 

vrijdag 7 oktober 2022

Spinnen en minnen

 Spinnen en minnen 





Misschien dat ik van je zou kunnen houden 


wanneer ik je ergens ontmoet. 


Misschien dat ik je zou kunnen omarmen


wanneer je mij vol van verlangen begroet. 


Misschien zou ik je kunnen aaien


wanneer je mij probeert te verleiden met je harige vacht.


Maar ik ben de dans ontsprongen. 


Binnen je territorium heb je te lang gewacht. 


Ook al zwaai je enthousiast.


Maak je uitnodigende bewegingen.


Dans je de ruimte rond... 


Voor geen goud zal ik van je gaan houden. 


Ik zet je buiten, jij harige spin, 


Je zwaait maar tegen mij achter de ruiten.