Zoeken in deze blog

vrijdag 31 juli 2020

Vergane glorie

Voormalig gebouw wasmiddelen fabriek

Glorieus tijdens het bestaan
eenmaal hersteld naar een nieuw bestaan
kan de herinnering de vergane glorie eer aan doen.


donderdag 30 juli 2020

Woorden... ik sluit ze in mijn hart

Brieven

 






Woorden overbruggen afstanden,

reizen door de ruimte waarin de ruimte ons is gegund,

waarna ze in een enveloppe op mijn deurmat belanden.

 

Woorden, enkel tussen jou en mij

verhalen over en weer,

op dunne velletjes beschreven, 

boordevol aan elke zij.

 

Emotionele woorden die mijn hart doen overstromen,

kleurrijke uitdrukkingen mijn gedachten betoveren,

de werkelijkheid beleven tijdens mijn dromen.

 

Woorden, ingesloten in een verhaal

soms vergezeld van verlangende akkoorden.

Ik pluk ze eruit en verzamel ze allemaal.

 

Ik bewaar ze op een plekje apart

tot het eind van mijn leven

en ik oud en gerimpeld zal zijn.

Jouw woorden… Ik sluit ze in mijn hart.

 

 

 

 

 


zaterdag 25 juli 2020

Le Vieux Village...


Le vieux Village, het oude dorp






In deze periode dat over de hele wereld een pandemie ons leven beïnvloedt, moet ik denken aan enkele jaren geleden. Niet ver van ons huis, waar we vanuit het dal naar de col van Propiac reden, daar de auto neerzetten en wandelden naar dit oude dorp, gelegen op de zuidelijke helling van de noordelijke Petite Luberon. We liepen over smalle paadjes in een rustig tempo naar boven, waar we volop uitzicht hadden op de hellingen met olijfboomgaarden en druivenvelden. Eenmaal boven zagen we het vernieuwde dorp Merindol les Oliviers (sinds de 18e eeuw met deze uitstraling) aan de oevers van de Durance liggen en in de verte de altijd zichtbare kale berg Le Mont Ventoux. Het oude dorp werd in 1545 verlaten door oorlog en de pest. Waarom ik nu aan dit moment van enkele jaren terug denk, komt door het verhaal wat mij verteld werd door een ‘kasteelheer’ inmiddels eigenaar van het kasteel dat prominent op het hoogste deel van de heuvel van ver zichtbaar is. Dit imposante bouwwerk had hij geheel in eigen beheer gerestaureerd en zichtbaar trots nodigde hij ons uit het van binnen te aanschouwen. Aangekomen op de top van de toren, een prachtig zicht op de vallei en de omgeving, had hij een zwembad. Eenmaal in het water aan één zijde van de rand van de toren, leek het of je zo in de diepte zou verdwijnen. Grandioos.   

Er leefden in de 15e eeuw zo’n 40 gezinnen. De resterende ruïnes en de begraafplaats met oude grafmonumenten gaven in mijn fantasie een beeld hoe het er eeuwen geleden uit moet hebben gezien. Echter het verhaal dat hij vertelde ging vooral over de ziekte de pest, welke vanaf de 14e eeuw in Europa heerste. De ziekte verdween pas aan het eind van de 17e eeuw uit Europa. De oorlog, gepaard gaande met plunderingen en verkrachtingen i.v.m. het protestantisme, en de epidemie die er toen heerste, maakten het beeld wat ik tijdens zijn verhaal voor ogen kreeg, op dat moment staande in dit verlaten dorp, tot een intens beleven van de geschiedenis. Bovenal beroerde mij de impact die deze epidemie op de mensheid had. Herkenningen uit dit verhaal zijn ook nu tijdens deze corona periode aan de orde. “De pest haalde het slechtste in de mens naar boven, maar inspireerde ook tot daden van medemenselijkheid.” Wat dat betreft zal de mens niet zoveel veranderd zijn. Ik heb het gevoel, dat er nu ook in het algemeen veel onvrede heerst, maar daartegenover ook veel initiatieven worden ondernomen om elkaar te ondersteunen. Gelukkig leven wij nu in de omstandigheid van betere kennis en middelen.

Nu in deze vakantieperiode en na het gunstige verloop van het aantal besmettingen zijn er weer veel grenzen open en wordt er gereisd naar andere landen. Even een stukje geschiedenis. In oktober 1347 kwamen enkele Genuese schepen via de Middellandse zee in Sicilië aan. Op die schepen heerste de pest en verspreide zich over Europa. Eigenlijk hoef ik niet uit te leggen, dat reizen in de periode van nu een risico inhoudt. Maar goed, de regels van afstand houden e.d. in acht nemende, kan dit risico verkleind worden. Maar toch…

Nu de regels versoepeld zijn, is het idee geboren, dat we weer volop onze gang kunnen gaan. Weer van een bepaalde vrijheid kunnen gaan genieten. Het leven gaat door, maar afgaan op de actiegroep ‘Viruswaanzin’ tegen de corona maatregelen heeft volgens mij geen zin. We zullen steeds alert moeten blijven. Ik heb nog steeds dat verhaal van die kasteelheer in mijn gedachten. Het heeft een grote indruk op mij gemaakt. Mede is covid 19 op dit moment de aanleiding dat de herinnering aan het bezoek en de geschiedenis van dit oude dorp herhaaldelijk in mijn gedachten aanwezig is.

Wees voorzichtig en blijf gezond.




vrijdag 10 juli 2020

Herinneringen bij het schoonmaken












Wat bewaar ik en wat ruim ik op?
Van alles gaat door mijn handen,
verplaats voorwerpen van hot naar her.
Brieven met emotionele banden,
herinneringen opgediept van ver.

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?
Verwijder het stof op kasten en fotolijstjes,
emoties beroeren mijn hart terwijl ik sop.
Gedachten geven stof tot nadenken,
wat maak ik schoon, wat gaat naar het slop.

Sta met een flesje Boldoot in mijn handen,
eens van mijn moeder.
Van buiten stoffig, van binnen een geur van weleer,
die me in het verleden doet belanden.
Het beeld van haar in mijn gedachten,
door de geur nog meer.

Mama, het flesje laat ik staan.
Ik sprenkel nog wat vloeistof in mijn hand.
Jouw lichaam reeds tot stof vergaan,
doch blijvend verbonden door onze familieband.
Ik koester hiermee de herinnering aan jouw bestaan.









Eau de Cologne








Inherent aan mijn bereikte leeftijd, heb ik vele herinneringen. Bij de schoonmaakbeurt van mijn slaapkamer kwam ik het (bijna volle) flesje Eau de cologne, 4711, van mijn moeder tegen. Als kind kan ik mij nog herinneren, dat ze het in de (katholieke) kerk tijdens de dienst wel eens gebruikte. Ze druppelde dan wat op haar keurig gestreken gebloemde zakdoekje. Zo’n frivool klein doekje, niet te gebruiken als waarvoor een zakdoek gebruikelijk is. Ze hield het dan onder haar neus om er aan te ruiken. Overigens heb ik ook nog die pietepeuterige kleine zakdoekjes, welke nooit in haar tas mochten ontbreken. Zou ze het hebben gebruikt om diezelfde reden waarom dames in de 16e eeuw het vlugzout, oftewel reukzout gebruikten om flauwvallen te voorkomen? Of om iemand hierna weer bij te brengen? Bij openen van het flesje vlugzout, waarin het middel ammoniumcarbonaatoplossing,  komt het sterk prikkelende ammoniakgas vrij. Niet zo aangenaam lijkt mij, dan ruikt eau de cologne toch beter. Ik ken de beweegredenen van mijn moeder niet, heb er nooit naar gevraagd en heb er ook nooit bij stilgestaan om het waarom te weten. Het hoorde gewoon bij haar en merkte als kind, dat vele “oude” mensen het gebruikten.  Deze eenvoudige vondst brengt mij echter wel terug bij mijn herinneringen over mijn moeder. Waar een schoonmaakwoede al niet goed voor is. Ik ruik er nog eens aan en denk dan, zou het nog goed zijn? Het is al zo oud en staat al 24 jaar na haar overlijden bij mij in de kast.

Ik bewaar dingen, vooral als er een emotionele waarde aan vast zit. Ik denk zomaar, dat ik niet de enige hierin ben. Deze voorwerpen kom ik dan tegen wanneer alles eens van zijn plaats komt, om schoon te maken, of om op te ruimen. 

Eigenlijk weet ik dan al van tevoren, dat ik ergens op het bed, of op de grond beland met spullen, foto’s, of brieven rondom mij heen en er van werken niet veel terecht komt. Toch is het heerlijk, soms verdrietig om in het verleden terug te reizen. Soms word ik er ook wel eens melancholisch van. Al zoveel beleefd in een tijd die voorbij is. Uiteindelijk bestaat het hele leven uit vooruitzien. Oh, als ik maar 12 ben, dan mag ik…, als ik maar 16 ben, als ik maar 20 ben en als kind hoop je er op, dat je honderd wordt. Steeds maar naar die toekomst kijken, studeren, een relatie, eventueel kinderen… Nu dit alles achter de rug, maar nog steeds een toekomst, wel een vooruitzicht dat steeds korter wordt, met andere invulmogelijkheden, passend bij de bereikte leeftijd. Echter gevoelens veranderen niet.

Ik zet het flesje Eau de cologne op mijn toilettafel.