Afscheid van het oude jaar

 

Afscheid

Bij het afscheid van het voorbije jaar

denk ik na over hoe het is geweest.

Soms was er verdriet, maar vaak het leven een feest.

De wijzers van de klok tikten de seconden weg

en de tijd die was ontstaan

ging voorbij eer ik wist van het bestaan.

De winter wil ik snel vergeten

door herinneringen in het verleden aan verdriet en pijn,

maar de wijzers van de klok vermaalden de uren en de dagen,

langere lichtdagen gaven het juiste medicijn.

Ik stapte op mijn fiets,

de wind gaf mij vleugels en de zon energie.

Weerstand deerde mij niets, helemaal niets.

Na een wandeling op het strand

heb ik de zon zien ondergaan

en de maan zien verschijnen.

Een moment van zingeving aan mijn bestaan.

Maar de klok tikte onversaagd

en was naar het einde van de zomer gegaan.

De bladeren aan de bomen

verkleurden van rood tot bruin

en werden door wind en regen verjaagd.

De klok draaide zijn wijzers en tikte de seizoenen voorbij.

De cirkels doorheen de tijd,

Jaargetijde na jaargetijde,

maken dat in het nieuwe jaar de tijd opnieuw verschijnt

in uren en in dagen onderweg naar een toekomst later.

Ik wens aan iedereen een fijne jaarwisseling en een goed

en gezond Nieuwjaar.

 

 

 

 

Een Kerstverhaal

 

Kerstmis, vrede, licht

Het is een sombere, gure en een natte dag, de twee dagen voor de kerst dat ik dit schrijf. Van de winterplaatsjes met volop sneeuw op de wegen en daken is niets te bekennen. Toch heb ik sneeuw in mijn vensterbank gecreëerd met daarop lampjes en de oude Kerststal van mijn Oma en Opa versierd met sneeuw. En ook daarin natuurlijk lampjes. Kerst het feest van het licht. In de pre-christelijke periode werd dit al gevierd op het moment dat de kortste dag voorbij is en de ‘Zonnewende’ werd genoemd. Heel langzaam worden de dagen nu langer. Deze dagen van het vieren van het licht en de geboorte van het Jezuskind kunnen een reflectie zijn op onszelf. Het licht vinden in onszelf en het licht vinden in die ander. Op 25 december 2018 schreef ik dit gedicht. Er is niet zoveel veranderd de afgelopen zes jaren en nog steeds van toepassing. Het regime van Assad is nu voorbij, echter de taalcursisten die ik spreek zijn aan de ene kant blij, zij blijven hoop houden op terugkeer naar hun land, maar zijn nog niet gerust op de huidige situatie.

Vrede op aarde

Ik fluister zachtjes: Kerstmis is vrede.

Geef het door aan allen die het horen moeten.

Aan al die dictators, die het volk hun wil opleggen.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Vertel het aan de Palestijnen en de Israëliërs,

dat ze hun grenzen moeten verleggen,

ophouden met geweld en terreur.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Zeg het tegen Assad, zodat na een vreedzame dialoog

de Christenen, de Druzen, de Koerden, weer op

de wijze van weleer naast elkaar kunnen leven.

Fluister hem in zijn oor: Kerstmis is vrede.

Zorg goed voor de bevolking, zodat degene

welke gevlucht zijn, weer kunnen terugkeren naar hun land

Kerstmis is Vrede. Geef het door aan al die terroristen,

dat ze hun politieke motieven kunnen bereiken,

anders dan door het gebruik van aanslagen.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Stop met angstzaaiingen, oorlogsmisdrijven in vredestijd

en fluister zachtjes: koester deze vrede,

jullie hebben het in de hand: gebruik het verstand.

De wind fluistert zachtjes: Kerstmis is vrede

nadert de oortjes van een jongetje in het vluchtelingenkamp,

zal het licht van Kerst hem bereiken? De ster hem de weg

kunnen wijzen, ooit… naar een veilig land?

Ook al fluister ik niet meer: Kerstmis is vrede,

roep ik heel hard vanuit mijn hart vol van liefde

naar ieder die het horen kan: Kerstmis is vrede,

echter Kerstmis belooft iedere keer weer,

 dat het morgen beter wordt.

Helaas is Kerstmis maar eens per jaar.

 

Een mooi kerstverhaal heb ik gevonden en is te lezen op de website van Firda. “Alles wat we willen voor kerstmis is vrede!’ Een mooi waargebeurd Kerstverhaal: Als vijanden vrienden worden.

Muziek verbindt. We hebben het gezien tijdens de corona periode toen Oekraïense en Russische koren samen zongen. Het verhaal gaat over de eerste Wereldoorlog tijdens Kerstavond 1914. Gewone mensen, met een leven, vrienden en hobby’s, die hun geliefden, familie mistten, maar op deze avond in de loopgraven lagen. Aan de ene kant de Duitsers en aan de andere kant de Engelsen. De Duitsers staken lichtjes aan en begonnen Stille Nacht Heilige Nacht te zingen, waarop de verbaasde Engelsen uit hun loopgraven kwamen. De Duitsers en Engelsen naderden elkaar, zongen samen en verbroederden op deze Kerstavond. Een moment van vrede in oorlogstijd.

Soms zijn de Kerstdagen ook beladen dagen. Vooral tijdens ernstige ziekte van partner, familielid, of door eerder overlijden van een geliefde. Al de reclames over samen dineren en vooral de kerstdagen gezamenlijk doorbrengen versterken dit gemis nog eens extra. Die ene stoel blijft altijd leeg. Maar ik blijf hoop houden met het vurig verlangen naar eens die vrede. Hoop is het leven van de toekomst.

Ik wens iedereen met alle liefde in mijn hart een vredig, liefdevol en gelukkig Kerstfeest toe.  

 

 

 

 

 

 

Uitdaginen en Keuzes

 

Uitdagingen en keuzes

Het is donker, somber en nat buiten. De regen klettert letterlijk op mijn zolderraam. Mijn wandeling stel ik nog maar even uit, vanmiddag belooft het beter te worden op deze tweede zondag van deze donkere maand december 2024. Nog even te gaan dit jaar en dan worden de dagen weer langer en steeds lichter. Ik zie er naar uit. Velen houden van deze periode. Het is knus in huis met de schemerlichten aan, de kaarsjes die worden aangestoken. En nu Sinterklaas weer het land uit is, richten we ons op de versieringen voor en tijdens de Kerstdagen. Kerstreclames zijn al weer volop te zien. Uitnodigingen voor Kerstdiners van familie worden besproken. Ik heb ze nog niet ontdekt, maar zeer zeker zullen in de reclames weer de eenzaamheid van de oudere, of alleenstaande mens tijdens kerstdiners getoond worden. Zeker ben ik welkom bij mijn kinderen tijdens het Kerstdiner, maar ergens denk ik dan aan mijn eigen gemaakte Kerstdiners met ons gezin en uitgenodigde broers, zussen en ouders. Denk ik toch wel aan de stress die het met zich meebracht. Denk ik aan de voorbereidingen, de logés, de keus die ik ga maken voor het menu, het grote aantal mensen en de indelingen van de stoelen en de tafels. Het blijft toch wel een hele organisatie. En ja, je wilt het natuurlijk iedereen laten smaken en een leuke sfeer bewerkstelligen. Eigenlijk wens ik mijn kinderen deze stress niet toe. Voor mij mogen ze boerenkoolstamppot op tafel zetten. Ik denk er nu en al veel langer zo over. Het gaat om het kunnen samen zijn.

Eens, heel lang geleden had ik mijn keus laten vallen om St. Jacobsschelpen op het menu te zetten. Helaas een slechte keus. Niemand, maar ook niemand van mijn kinderen en familie was ervan gecharmeerd. In veel reclames worden recepten aangeboden. Makkelijke, eenvoudige recepten wordt er dikwijls bij gemeld. Ik blijf het nog steeds een uitdaging vinden om gerechten die ik nog nooit heb bereid, klaar te maken. En toch heb ik het gedaan, met wisselend succes.

Ga ik dit jaar toch maar weer een Kerstboom zetten? Ik heb een kunstboom en die ligt hier naast mij verstopt achter de deurtjes op de bovenverdieping. Hij is prachtig, groot en dus heel zwaar. Dus heb ik bedacht om steeds enkele takken naar beneden te brengen. Het zou dus kunnen. Ik denk er nog even over na.

Enkele jaren geleden ben ik de drukte rond de Kerstdagen ontvlucht, want dat is natuurlijk ook een mogelijkheid. Met mijn zoon heb ik de Kerstdagen in Wenen doorgebracht. En dat is nog steeds een blijvende herinnering aan ons samenzijn en om in die bijzondere en prachtig verlichtte stad tijdens deze dagen te vertoeven.

Zeven jaar geleden kreeg ik een relatie met iemand die ik via 50plusmatch had leren kennen. Het was niet zozeer mijn keus, maar ergens klikte het wel. En ik loop niet weg voor uitdagingen en ik maakte de keus om elkaar beter te leren kennen. Het klikte ook wel. Tijdens dat jaar besloten we de Kerstdagen op het eiland Texel door te brengen. Texel is een leuk eiland om te verblijven. Ik genoot van de wandelingen in de duinen en langs de zee. We bereiden een eenvoudig maaltijd en maakten het met kaarsjes knus in ons verblijf. Echter we kregen een meningsverschil en hebben deze vakantie eerder afgebroken dan de planning was. Deze Kerstdagen verliepen dus anders dan ik gehoopt had, maar van de keuze die ik gemaakt had heb ik geen spijt. Het is gegaan, zoals het is gegaan. Ik heb genoten van de reis, van het eiland, van ook wel de leuke momenten en bovenal was ik een ervaring rijker.

Nu ik ouder word zijn er veel ervaringen. Ervaringen die iets toevoegen aan mijn leven. Het maakt dat ik anders over dingen, of situaties ga denken. In dit geval over de kerststress. Ik maak geen gekke sprongen meer om recepten die ik nog nooit heb bereid, te gaan proberen. Het zal gewoon boerenkoolstamppot worden. Gemakkelijk klaar te maken en geschikt voor een lange tafel waar veel mensen aan zitten. Maar toch ben ik weer een uitdaging aangegaan. Een Nieuwjaarsborrel organiseren voor mijn buren.

Ik denk dat ik toch maar die Kerstboom naar beneden haal.

 

Reizen soms avontuurlijk, soms verrassend

 

Avontuurlijk

Ik hou van reizen. Het hoeven voor mij niet altijd verre reizen te zijn. Gewoon met de bus, of trein naar een bestemming, al is het maar in de omgeving. Onlangs was ik op weg naar mijn kleindochter wonend in Zeeuws Vlaanderen. Ik besloot met de trein te gaan i.p.v. met de auto, i.v.m. wegwerkzaamheden. Nu is Nederland niet zo groot, maar het deel van Nederland wat in het Zuidwesten tegen de Belgische grens aan ligt, is toch wel een ander verhaal om daar met het Openbaar vervoer van deur tot deur te komen. Ik heb er 42 jaar gewoond. In het verleden was het Openbaar Vervoer daar al niet geweldig, maar nu is het nog lastiger geworden. In totaal heb ik deze dag zeven uur gereisd.

Op het perron zat ik te wachten op de trein naar Goes. Op een bankje gezeten genoot ik van de zon op mijn gezicht. Al de bewegingen van aan- en vertrekkende treinen, van mensen, sommigen gehaast, enkelen met koffers. Ik vind het leuk om al die bewegingen gade te slaan. Radend naar de bestemmingen van hen, de achtergrond waarom en waarnaar iedereen op pad is. Waar gaan al die mensen naar toe? Bovendien vind ik reizen avontuurlijk, vooral ook spannend, soms verrassend,  er kan altijd iets gebeuren, of de mogelijkheid om andere onbekende mensen te ontmoeten. Zo ook deze morgen. Er kwam een jongere vrouw naast mij op de bank zitten. Ze hief , net zoals ik haar gezicht naar de zon. “Dit is toch genieten!” Zo begon ons gesprek. In de trein namen we tegenover elkaar plaats. Zij was onderweg naar Vlissingen naar haar dochter en ik naar Goes. We zetten ons gesprek voort. Over wonen in Zeeland, over haar  vakanties in Zeeuws Vlaanderen. Raakvlakken en ervaringen die van wederzijds bekende plaatsen ons stof gaf om over te praten. Interesses te delen.

Kennelijk reis ik toch nog niet genoeg, want de conducteur controleerde mijn OV kaart en meldde, dat ik niet ingecheckt was. Bleek, dat ik door het poortje van een andere vervoerder was gegaan. Het bijzondere en  mooie was, dat deze onbekende vrouw mij aanbood om op haar seizoenkaart mee te reizen. Uiteindelijk was het niet nodig, daar de conducteur zeer coulant was, mij geen boete gaf en aanraadde om in Goes niet uit te checken en achter iemand anders door het poortje te lopen. Waarop voor onze zitplaats een reactie kwam van een man: “Je kunt met mij meelopen, ik moet ook in Goes uitstappen.”

Uiteindelijk kan ik terugkijken op een bijzonder mooie dag. Het was prachtig weer. Zonder jas met mijn kleindochter naar buiten. Spontaan besloten we op een terras mosselen te gaan eten. Vooral de ontmoetingen en de vriendelijkheid van onbekende mensen zullen eveneens in mijn herinnering blijven.

Samen liepen we door het poortje in Goes. De hulpvaardige man keerde terug om alsnog zijn koffers te pakken. Ik zwaaide nog naar hem, voordat ik de bus naar Zeeuws Vlaanderen in stapte.