Momenten
.jpg)
Toen ik jong was had ik nog de pretentie en het geloof dat
ik een steentje kon bijdragen aan tot iets goeds tot stand te brengen, in mijn
omgeving, in mijn dorp, in de sport, landelijk. De wereld verbeteren is een
groot woord, maar ik wilde er in elk geval deel van uit maken. Nu, 50 jaar
verder, realiseer ik mij dat de wereld verbeteren een beetje te hoog gegrepen
was en ik niet meer de last kan dragen om de wereld op mijn schouders te nemen,
tenminste zo voelt het nu. Toch heb ik een steentje bijgedragen aan de
maatschappij, in mijn omgeving althans, al was ik maar dat kleine radertje. En
ik doe het nog steeds door taalles aan vluchtelingen te geven,
vrijwilligerswerk te doen en ik volg nog steeds cursussen. Waar ik wel in kan
bijdragen is mijn stem uitbrengen bij de verkiezingen, maar ook dat geeft in
deze warrige tijd niet meer zo’n goed gevoel. Maar ik blijf mij nietig voelen
doordat ik moet constateren dat zelfs de wereldleiders de vrede niet kunnen
bewerkstelligen.
Gisteren was ik aanwezig bij de afscheidsdienst van mijn
achterbuurvrouw. Zij overleed op 83 jarige leeftijd. Er waren heel veel mensen
aanwezig om haar een laatste groet te kunnen brengen. Ze was geliefd voor velen
door haar algemene interesses, haar welbelezenheid, maar vooral door haar
interesse in de mens. Mijn persoonlijke relatie met haar was een gevoel van
vanzelfsprekendheid, vertrouwdheid, dat we bij elkaar pasten in de gesprekken
en de discussies die wij voerden. En dat terwijl wij elkaar pas voor het eerst
zo’n zes jaar geleden hebben ontmoet. Het klikte vanaf het eerste moment. We
bespraken onderwerpen o.a. zoals hierboven ik mijn blog ben begonnen, maar ook
over verlies van een partner, een nieuwe relatie. Over de geschiedenis, het
geloof en hoe een leven zich in de loop der jaren ontwikkelt. Dat het leven
bestaat uit momenten en we vanuit die momenten weer verder gaan en zelfs ervan
leren. En dat tijd moeilijk is uit te leggen.
Momenten
De tijd dat ik langzaam leefde,
nog onbewust van haast en stress.
De momenten van stilte streelde,
de tijd dat ik buiten speelde.
De tijd dat ik jong volwassen was en naar een toekomst
streefde.
Het moment van de liefde voor een partner ontwaakte,
waarna de jaargetijden in beminnen vervlogen.
Het moment van afscheid, dat de regen kwam
en stille tranen zich vermengden.
Het moment dat het leven weer kleurde door regenbogen.
De tijd dat het langzame leven staakte,
omdat ik minder herinneringen maakte.
Hoe had ik dit alles kunnen weten
zonder de tijd te hebben gehad om te leven,
hoe kon ik dat ooit vergeten.
“De vlinder telt geen maanden, doch momenten. En heeft tijd
genoeg”.
Rabindranath Tagore
