Geluk en onvoorwaardelijke liefde

Geluk en onvoorwaardelijke liefde

Het was na het overlijden van mijn lief, mijn maatje. Nu zo’n 4 ½ jaar geleden. Ik keek naar zijn foto en dacht, lieve schat, voor mij gaat het leven door. Helaas zonder jou, maar het is vandaag, dat ik er toch eens aan moet beginnen. De draad van het leven weer oppakken. Zolang ik hier op aarde rondloop is het leven er om geleefd te worden. Daar was ik me grondig van bewust. Afspraken maken. Een auto die naar de garage moet, de tandarts, oppassen op de kleinkinderen, de tuin, het huis wat geschilderd moest worden. Allemaal praktische zaken. Maar ook leuke dingen gaan doen en plannen maken. Wandelingen, vakantie, een leuke fietstocht met een vriendin, met de kleinkinderen knutselen. Me inschrijven op een dating site. Weer weten dat ik als vrouw er nog mag zijn. Misschien ooit nog eens weer verliefd kan worden. Het gaat erom weer het geluk van de liefde te vinden en het leven te omarmen. Geluk ervaar ik bij de  vriendschap van familie, vrienden en hartsvriendin. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen en kleinkinderen en van hen krijg ik ook alle liefde terug. Daar valt geen speld tussen te krijgen. De armpjes van mijn kleindochter om mijn nek, die in mijn oor fluistert:  Jij bent de liefste oma van de hele wereld. Maar wat is de definitie van geluk? Voor iedereen zal dat weer anders zijn. Het geluk zit echter vooral in jezelf. Je open stellen voor al het geluk wat er om je heen is. Helaas zijn we daartoe niet altijd in staat. We worden daarin gehinderd door allerlei bijkomende zaken. De drukte van het bestaan, zorgen, ergernissen. We maken onvoldoende tijd om te genieten van dat ene moment. Geluk kan ook gedefinieerd worden als een puur gevoel, van emoties, maar ook van verdriet. Deze gevoelens duren slechts een moment en worden meestal gevolgd door een melancholische roes. Deze roes kan echter ook een fijn gevoel geven. Momenten van geluk kun je ervaren op reis, in de natuur, in de liefde, na een heerlijke vrijpartij met iemand van wie je houdt. Maar ook door het beluisteren en genieten van muziek. Je blij, of ontroerd voelen, willen dansen, je lief omarmen. Op de gekste plaatsen, of momenten kun je door het horen van muziek geroerd worden. Herinneringen aan gerelateerde mooie, of verdrietige gebeurtenissen komen boven, raken je diep van binnen. Ik was op vakantie en liep een kerk binnen, wat ik overigens altijd doe als ik een deur daarvan open zie staan. Buiten had ik al het geluid van een orgel opgevangen. Ik ga zitten en luister. Kort daarop is het muziekstuk afgelopen. De organist begint weer te spelen en ik werd compleet verrast doordat hij het nummer Halleluja van Leonard Cohen begon te spelen. Het bracht mij terug naar de kerk, waar tijdens de afscheidsdienst van mijn man, dit nummer ook werd gespeeld. Ik zat daar maar en de tranen stroomden over mijn wangen. Echter dit is ook geluk. Het geeft de mogelijkheid de momenten die we samen hadden weer te beleven. We moeten en mogen onze herinneringen koesteren, maar er niet in verdrinken. Ons rugzakje zit vol met allerlei zaken uit het verleden. Dat is nu eenmaal inherent aan onze leeftijden. Maar we moeten het niet dragen als een ballast, maar beschouwen als iets wat bij ons hoort. We kunnen er af en toe iets uithalen, delen met een geliefde, zodat het alleen maar lichter wordt.

Ik ben gelukkig nu, met alle liefde die ik kan geven, maar ook mag ontvangen van alle lieve mensen om mij heen. Echter in mijn nieuwe leven is het geluk van de liefde, een partner, nog niet op mijn pad gekomen. Ik maak me daar voorstellingen van. Hoe het toch zal zijn, om weer een relatie met iemand aan te gaan? Ik weet wat een verbintenis inhoudt, heb het allemaal ervaren. Goede, maar ook minder goede momenten. Echter wel met de vertrouwdheid, welke door de jaren heen samen is ontstaan. Ook dat wil ik weer meemaken. Zie ik het niet teveel door die roze bril? Ja, dat denk ik wel. Maar wat geeft dat? Wensen en dromen mag je hebben. Of ze uit zullen komen is een ander verhaal. Daar wordt aan gewerkt. De toekomst staat open.     

Date in Frankrijk

In mijn vorige leven, want zo noem ik maar de periode waarin ik met manlief woonde in ons tweede huis in Frankrijk. De Provence wel te verstaan. We verbleven er zo’n 9 maanden per jaar. We woonden aan de rand van een klein plaatsje, tussen de bergen, aan de voet van de Mont Ventoux. Waar de Mairie het bewind voert over 109 mensen en nog gewoon aanspreekbaar is. Niet zoals hier in Nederland de Gemeentehuizen steeds verder van de bevolking af staan o.a. door fusies van diverse gemeenten.

We genoten daar samen van de natuur, de wandelingen in de bergen en ’s avonds op ons terras van de zwoele avonden. Luisterend naar de krekels en de maan zien opkomen boven de bergkam. We waren een stel. Samen was samen en hadden geen uitleg nodig om te vertellen wat ons bezig hield. Wat mis ik die zwoele avonden, die vertrouwdheid, de gesprekken, maar ook de stiltes.

Na enkele jaren alleen te zijn geweest zit ik weer in ons huis in Frankrijk. Ik voel me alleen en heb medelijden met mezelf. De avond is warm en alle deuren staan open. Ik neem een besluit en schrijf me in op een dating-site, 50plus match. Ik pak een glaasje wijn en vind dit toch wel heel spannend.

Mijn buurvrouw belt me, of ik zin heb in een glaasje. Heerlijk buiten op het terras vertel ik haar over mijn dating plannen. Ook zij is alleenstaand, maar heeft het niet meer zo op mannen. Na enkele nare ervaringen heeft ze de mannen afgezworen. De waarschuwingen zijn niet van de lucht. Helaas heeft ze niets positiefs meegemaakt, dus ik begrijp het wel (een beetje). Maar bij mij wil het er allemaal niet zo in. Ik wil het toch proberen, want ik hou niet zo van het alleen zijn. Ik mis die vertrouwdheid, die arm, de intimiteit.

Eenmaal weer thuis check ik mijn mail en wonder boven wonder er is een melding van een bericht. Maar ik durf niet goed naar de site te gaan. Het is te spannend. Misschien vind ik hem maar niks en moet ik iemand afwijzen. Ik durf nog niet. Morgen. Ik sluit de luiken en ga naar bed. Het is nog steeds warm.

De volgende morgen kan ik mijn nieuwsgierigheid toch niet bedwingen en open het bericht. Een leuke tekst en het profiel vind ik ook wel aanvaardbaar. Ik antwoord en vertel dat ik op dit moment in Frankrijk zit. Verzend het bericht en sluit de computer en breng mijn dag door met boodschappen doen, een bakje koffie op een terras en in de middag met een boek onder de boom aan het zwembad.

’s Avonds check ik opnieuw mijn mail en heb een bericht terug. En wat blijkt. Hij zit ook in Frankrijk zo’n 40 km van mij vandaan en is daar zijn huis aan het bouwen. We mailen enkele avonden. En het is leuk. Na de vierde dag besluiten we een afspraak te maken. We zoeken voor de volgende dag een plaats  en restaurant uit, bij ons beiden bekend. Het was bijzonder. Twee Nederlanders die elkaar in Frankrijk ontmoeten via een dating-site in Nederland. Hoewel het via de berichten heel goed klikte, ging het bij de ontmoeting helemaal mis. Er was bij mij geen enkele klik, of het voelen van een verwantschap. Bij hem was het enkel en alleen de seksualiteit die een rol speelde. En daar had ik geen zin in. Maar al met al kijk ik terug op een bijzondere ervaring in het zuiden van Frankrijk.    

Mijn eerste verliefdheid

We hebben het allemaal meegemaakt. We herinneren ons eerste vriendje, vriendinnetje als de dag van gisteren. De gevoelens van verliefd zijn welke dat bij ons teweeg bracht. De puurheid van een liefde, soms nog onwetend wat er mee te doen.

Mijn vriendje kende ik al vanaf de lagere school. We woonden vlak bij elkaar en elke dag haalde hij mij van huis op om samen naar school te gaan. We waren echt goede vriendjes. We verdedigden elkaar, waren dikwijls samen, konden niet zonder elkaar. Wat heb ik hem gemist toen hij met zijn ouders ging verhuizen.

Een aantal jaren later kwamen we elkaar weer tegen, allebei inmiddels zittend op een Middelbare school. Als vanouds hervatten we weer onze vriendschap. We waren nu beiden 14 jaar en onze gevoelens veranderden van vriendjes in een vriendschap alleen gericht op ons tweeën. Ik herinner me nog de vakantieperiode in die zomer, het was lekker lang licht. Al onze kameraadjes waren ’s avonds op straat. Hij kwam iedere avond op zijn fiets naar onze buurt. Wat ze nu tegenwoordig noemen “hangplekken van de jeugd” was dat bij ons niet anders. Misschien met het verschil, dat we niet rookten, of blikjes van één of andere drank hadden, die we achterlieten. Nee het was enkel om als jongens en meisjes van dezelfde leeftijd elkaar te ontmoeten. Soms elkaar uitdagend en elkaar achterna zittend in de gangen achter de huizen. We waren jong en speels, beleefden alles nog de 1^e keer. Niets is zo intens als een gebeurtenis voor het eerst te ervaren. Tegen de tijd dat het donker werd waren onze vrienden al verdwenen en waren we alleen met zijn tweeën. Op de hoek van de straat bleven we maar staan praten totdat mijn ouders mij riepen om eens naar huis te komen. Het gaf een ontzettend goed en fijn gevoel zo samen te kunnen zijn. We wilden elkaar elke dag zien en tijdens de vakantie periode was dat ook mogelijk. Toch verloren we elkaar nadien weer uit het oog.

Ik was inmiddels 16 jaar en op een mooie zomeravond stond hij ineens bij mij voor de deur. Onze vriendschap werd weer zoals het was. Met het verschil dat hij me nu naar huis bracht en onze vriendschap veranderde in verliefdheid. Onze eerste zoen, waarbij onze lichamen in brand stonden. Onze eerste vrijpartij. Die gevoelens hierbij heb ik nooit vergeten. Wat hielden we van elkaar. Onze liefde hield stand. We gingen ons verloven en wilden gaan trouwen. Echter, mijn ouders vonden hem niet bij mij passen, het geloof wat o.a. een rol speelde. Ze hadden al jaren op me ingepraat en ik had het genegeerd. Toch kon ik het niet meer naast me neer leggen en heb het uitgemaakt. Jaren heb ik er spijt van gehad.

Liefs

Het weer! Het regent weerrecords.

Het Weer

Niets is zo veelbesproken als het weer in ons koude kikkerlandje, zoals het in het algemeen in Nederland ons klimaat wordt ervaren. Koud is het op dit moment van schrijven allerminst. Met een temperatuur van 36,7 graden zit ik geplakt op mijn stoel. Door transpiratie rollen de druppels gestaag van mijn gezicht. Mijn handen zwetend op het toetsenbord. Op dit moment mag het van mij warm water regenen. Maar ik en de meeste landbouwers zien nog geen bui hangen. De landbouwgrond is gortdroog en over enkele weken zitten de boeren met hun handen in het haar. Hebben een pestbui doordat hun oogsten minder zullen opbrengen. De kippenhouders houden hun hart vast, dat de kwaliteit van eieren minder zal zijn, doordat ze meer water drinken, dan voedsel tot zich nemen. Er worden extra ventilatoren ingezet om de dieren te koelen. Iedereen zit te smachten op een hoosbui. De koeien staan op stal, doordat buiten het gras verdroogd. Ze worden nu overdag gevoerd met wintervoer. Amsterdam ligt 6m onder het zeeniveau. In ons waterrijke land dreigt er nu een tekort aan water. Rivieren stromen niet meer en door hun lage waterpeil wordt het water zilt vanwege het terugvloeien van het zeewater in de rivieren en dat is slecht voor de landbouwgrond. Het regent weerrecords. De warmste nacht ooit, nog nooit zo warm geweest aan het strand. Vandaag op weg met mijn kleinkinderen om verkoeling te zoeken in een Openlucht zwembad. Helaas……..net voor ons werd de poort gesloten en kregen de mededeling: “Vol”. Eén van mijn kleindochters had opeens niet meer zo’n goede bui. We vonden een vennetje en gingen zitten onder een omgekeerde paraplu. Snel het water in voor de broodnodige verkoeling, waarop mijn kleindochter riep: Oma, ik zie allemaal kleine bolletjes en banaantjes en…..het stinkt!! Blauwalg! Ik zag de bui al hangen, twee waterratjes die graag hadden willen zwemmen, maar nu even de teleurstelling in de hitte moesten verwerken. Toen maar een binnenzwembad opgezocht.

 Onder de brandende zon regent het klachten: “Voor mij hoeft het niet. Kan niet slapen. Het lijkt wel een deken wat om me heen ligt. Word er zo moe van”. Maar ook voordelen: Zit al in de sauna, koel mij af met de tuinslang. Ik hoef nu niet naar het buitenland op vakantie. We slapen nu ’s nachts lekker buiten en bewonderen de sterren, ondertussen geeft het onze romantiek een boost. En nu hebben we een goede reden om ijsjes te eten”.

Wij willen altijd van alles weten over het weer. We hebben Buienradar, de Zonradar, de Onweersradar, de Muggenradar, de Pollenradar. Het weer mag dan onberekenbaarder zijn dan ooit, door de digitale wijze kunnen we altijd wel een manier vinden om een droge uitweg te zoeken.

Verkoeling is er echter op komst. Lagedrukgebieden boven Engeland, Frankrijk en België zijn in voorbereiding de temperatuur wat te temperen en plaatselijk wat water los te laten. Het zullen druppels worden op een gloeiende plaat en de diepte niet bereiken, omdat de grond gewoon dichtgeslagen is door de droogte. Het blijft daarna gewoon zomeren. “Hondsdagen” Nog 6 weken droog???????

Keep it cool.

   

“Un ami est le plus grand trésor de la vie”

“Un ami est le plus grand trésor de la vie”

“Een vriend is de grootste schat van het leven”

Lang geleden stond dit  spreekwoord in één van mijn studieboeken Frans. Meerdere spreekwoorden zijn me bijgebleven, maar deze sprong er voor mij uit en ben ik nooit vergeten. Wat schetst mijn verbazing toen ik in een winkel in Frankrijk op een kaartje, deze tekst weer tegenkwam. Ik zocht een kaartje voor mijn toenmalige vriend en had het niet beter kunnen treffen. Deze tekst was precies toepasbaar in de wijze hoe ik hem kon laten weten, hoe dankbaar ik was voor deze speciale vriendschap. Beiden nog niet zolang weduwe en weduwnaar. We kwamen elkaar bij toeval tegen op de markt. We stonden allebei voor een kraam gordijnstoffen. Ik was hardop aan het berekenen hoeveel stof ik nodig zou hebben voor een gordijn in mijn slaapkamer. Hij mengde zich in de berekening toen hij dacht, dat ik er niet uit kwam. Verontwaardigd keek ik hem aan…….Zijn reactie ziend, zei ik tegen hem, zullen wij het hier samen verder over hebben tijdens een bakje koffie? Was zelf verbaasd over mijn reactie. Mijn agitatie betreffende zijn inmenging was echter bij het 1^e kopje al snel verdwenen. We knoopten er een lunch aan vast en hebben daarna nog een stuk gewandeld. Het voelde goed, heerlijke gesprekken. Wel bleek, dat we beiden nog niet echt toe waren aan een relatie. Beiden nog volop in het verwerkingsproces van het verlies van een geliefde. Toch wilden we elkaar niet loslaten. Hieruit is een fijne vriendschap ontstaan. Onvergetelijk ook omdat onze omgang met elkaar ons geholpen heeft vorm te geven aan de voortzetting van ons beider leven.     

Het kaartje ligt nu twee jaren later met gekrulde hoeken in het dashboardkastje van zijn auto. Zo af en toe komt hij het tegen en wordt dan herinnerd aan deze fijne vriendschap, zo vertelde hij mij onlangs. Nu hij een vaste relatie heeft houden we af en toe contact omdat we gewoon nieuwsgierig zijn hoe het met de ander gaat. Maar weggooien dat kaartje…….nooit, zegt hij. Een dierbare herinnering.  

“partir c’est mourir un peu”

“Afscheid nemen is altijd een beetje sterven”. Hieraan moest ik denken toen wij besloten dat onze vriendschap zou blijven, maar een andere vorm zou krijgen. Beiden de mogelijkheid te geven om een partner te vinden voor het verdere leven.   

Geregeld komt dit gezegde op verschillende momenten bij mij voorbij. Bij het uitzwaaien van mijn kinderen en kleinkinderen, mijn familie, maar ook bij het bij het afscheid nemen van mijn collega’s op de laatste dag dat ik zou werken. Na het bezoek aan mijn vrienden in Frankrijk, of na het vertrek uit een ver land, waar ik van genoten heb.

Onlangs een aanleiding waarbij dit gezegde nu nog steeds door mijn hoofd dwarrelt. Een leuke correspondentie met iemand, hier tegengekomen op 50 plus. Elkaar nog nooit ontmoet, maar een periode een fijne berichtenwisseling gevoerd. Veel dingen gedeeld, onderworpen belicht en meningen uitgewisseld. Het is voorbij, maar betrap me erop dat ik de berichtjes mis.

Afscheid nemen is altijd een beetje sterven.  

Maakt zoeken naar geluk ons gelukkig?

Maakt zoeken naar geluk ons gelukkig?

Het digitale tijdperk van nu biedt ons de mogelijkheden om een partner te gaan zoeken, maar vooral te kunnen vinden. Veelal het vinden levert niet zoveel problemen op. Een onderzoek door Leidsche Psychologen d.m.v. het invullen van een vragenlijst gaf aan dat 23% van de ondervraagden binnen 6 maanden een partner had gevonden. Al was een derde van hen die ook al weer kwijt. Volgens het CBS zijn er meer dan 2,5 miljoen alleenstaanden in ons land. Verwacht wordt dat dit aantal in 2025 zal stijgen naar 3,3 miljoen. Vrijwel iedereen daarvan is op zoek naar een partner. Het doel omdat te realiseren staat bij sommigen bovenaan het verlanglijstje. Elke leeftijdscategorie heeft andere redenen om een partner te willen hebben, bijvoorbeeld een kinderwens. Echter senioren zijn vooral weer op zoek naar dat ultieme geluk van het weer samenzijn. Het zal ons welbevinden schaden wanneer we ons streven naar het levensgeluk enkel en alleen laten afhangen in het verlangen naar een partner. Aan niets anders kunnen denken en van mening zijn, dat de wereld weer opengaat indien men een levensgezel heeft. “Ik moet en zal een partner vinden” draagt niet echt bij aan het gelukkig voelen. Men wordt ongelukkig in het zoeken naar het geluk. Vooral wanneer het maar niet lukt iemand te vinden die bij je past. Het loslaten van de volharding van het moeten vinden van die zo gewenste partner schept weer de mogelijkheid te kunnen genieten van de gewone dagelijkse dingen. Ondertussen heeft de ervaring mij geleerd, dat door mijn aanwezigheid op een datingsite, ik een mogelijke kans heb de liefde van mijn leven eens tegen te komen. Een mogelijke kans!!! Het is niet meer en niet minder dan dat.

Vroeger, héél vroeger, in elk geval voor de 60er jaren, ontmoeten we een lief in de kerk, in de kroeg, op de dansschool, of op de kermis. Dat is nu al lang verleden tijd. Ik had het geluk in die tijd, nu een halve eeuw geleden, mijn lief te ontmoeten in een besloten nachtclub “Extase”.  Bands, met landelijke bekendheid, traden er op. Inventief, maar vooral idealistisch, creëerden jongeren in de 60er jaren zelf uitgaansgelegenheden, zonder sponsering,  met een eigen sfeer en muziek. Er ontstonden daardoor dansgelegenheden, die later uitgroeiden tot algemeen bekende uitgaansgelegenheden. De Pop scene speelde zich in die tijd af in ongezellige grote zalen, welke versierd werden met visnetten, druipkaarsen en blauwe Tl-verlichting, om er toch wat sfeer in aan te brengen. Die zalen waren de voorgangers van de huidige disco’s. En daar gaan wij 50 plussers nu merendeels niet meer naartoe. Of het moet zo zijn, dat velen van mijn generatie het For Ever Young Festival onlangs hebben bezocht. Als grote groep ouderen, welke allemaal de jaren 60/70 hebben meegemaakt zouden we eigenlijk weer net zo inventief, ondernemend moeten worden als we in die periode waren. De handen ineen moeten slaan en op creatieve wijze muziek/dansavonden passend bij onze leeftijden moeten organiseren. Toen konden en deden wij het ook. Het lijkt wel, of we nu achterover leunen en afwachten tot het ons wordt aangeboden. Saamhorigheid lijkt steeds meer te verdwijnen, uitzonderingen, zoals o.a. acties voor ziektes, zoals kanker daargelaten. De maatschappij schiet door in ïkkigheid”. In een overwaardering van de autonomie. “Ik kan het lekker alleen”. Ik vermoed dat dit een reden kan zijn, waarom het zo moeilijk is in de huidige tijd, mensen warm te krijgen, of de noodzaak ervan te laten inzien,  om gezamenlijk iets op touw te zetten. Wie het weet mag het zeggen.

Als men vroeger op een zeepkist ging staan stroomden de toehoorders toe en kreeg men aandacht. Nu vragen we aandacht door gebruikmaking van de technologie. Enigszins passief schrijven we ons in op datingsites. Zittend voor een scherm, enkel actief door het verplaatsen van de cursor voor het bezichtigen van foto’s en profielen. Het is een luiheid, waarvan we verwachten dat het ook nog iets oplevert. Ja, in enkele gevallen gewenste, maar in de meerderheid ongewenste reacties, waar dan weer aan wordt geërgerd. Het menselijk dier is vergeten hoe aaibaar het is. De kilheid van het scherm geeft ons geen enkel idee hoe de mens, die we menen in de pixels op ons scherm te zien, in werkelijkheid is. We voelen niet bij een aanraking nadat je elkaar toevallig passeert, we ruiken niet, zien niet de blik in iemands ogen. Naast het surfen op internet zullen we ook in het echte leven actie moeten ondernemen om mensen te ontmoeten. Internet daten is enkel maar een hulpmiddel.

De grote liefde in ons leven vinden we niet zomaar. We komen het misschien tegen op onverwachte momenten. We hebben geen controle over van wie we gaan houden. Wordt er bij een match aan al onze voorkeuren voldaan, toch kan dan nog die aantrekkingskracht achterwege blijven.

Liefde is onverklaarbaar.

“Te hard zoeken maakt alleen maar ongelukkig”.  

Liefs,