Maakt zoeken naar geluk ons gelukkig?
Het digitale tijdperk van nu biedt ons de mogelijkheden om
een partner te gaan zoeken, maar vooral te kunnen vinden. Veelal het vinden
levert niet zoveel problemen op. Een onderzoek door Leidsche Psychologen d.m.v.
het invullen van een vragenlijst gaf aan dat 23% van de ondervraagden binnen 6
maanden een partner had gevonden. Al was een derde van hen die ook al weer
kwijt. Volgens het CBS zijn er meer dan 2,5 miljoen alleenstaanden in ons land.
Verwacht wordt dat dit aantal in 2025 zal stijgen naar 3,3 miljoen. Vrijwel
iedereen daarvan is op zoek naar een partner. Het doel omdat te realiseren
staat bij sommigen bovenaan het verlanglijstje. Elke leeftijdscategorie heeft
andere redenen om een partner te willen hebben, bijvoorbeeld een kinderwens.
Echter senioren zijn vooral weer op zoek naar dat ultieme geluk van het weer
samenzijn. Het zal ons welbevinden schaden wanneer we ons streven naar het
levensgeluk enkel en alleen laten afhangen in het verlangen naar een partner.
Aan niets anders kunnen denken en van mening zijn, dat de wereld weer opengaat
indien men een levensgezel heeft. “Ik moet en zal een partner vinden” draagt
niet echt bij aan het gelukkig voelen. Men wordt ongelukkig in het zoeken naar
het geluk. Vooral wanneer het maar niet lukt iemand te vinden die bij je past. Het
loslaten van de volharding van het moeten vinden van die zo gewenste partner
schept weer de mogelijkheid te kunnen genieten van de gewone dagelijkse dingen.
Ondertussen heeft de ervaring mij geleerd, dat door mijn aanwezigheid op een
datingsite, ik een mogelijke kans heb de liefde van mijn leven eens tegen te
komen. Een mogelijke kans!!! Het is niet meer en niet minder dan dat.
Vroeger, héél vroeger, in elk geval voor de 60er jaren,
ontmoeten we een lief in de kerk, in de kroeg, op de dansschool, of op de
kermis. Dat is nu al lang verleden tijd. Ik had het geluk in die tijd, nu een
halve eeuw geleden, mijn lief te ontmoeten in een besloten nachtclub
“Extase”. Bands, met landelijke
bekendheid, traden er op. Inventief, maar vooral idealistisch, creëerden
jongeren in de 60er jaren zelf uitgaansgelegenheden, zonder sponsering, met een eigen sfeer en muziek. Er ontstonden
daardoor dansgelegenheden, die later uitgroeiden tot algemeen bekende uitgaansgelegenheden.
De Pop scene speelde zich in die tijd af in ongezellige grote zalen, welke
versierd werden met visnetten, druipkaarsen en blauwe Tl-verlichting, om er
toch wat sfeer in aan te brengen. Die zalen waren de voorgangers van de huidige
disco’s. En daar gaan wij 50 plussers nu merendeels niet meer naartoe. Of het
moet zo zijn, dat velen van mijn generatie het For Ever Young Festival onlangs
hebben bezocht. Als grote groep ouderen, welke allemaal de jaren 60/70 hebben
meegemaakt zouden we eigenlijk weer net zo inventief, ondernemend moeten worden
als we in die periode waren. De handen ineen moeten slaan en op creatieve wijze
muziek/dansavonden passend bij onze leeftijden moeten organiseren. Toen konden
en deden wij het ook. Het lijkt wel, of we nu achterover leunen en afwachten
tot het ons wordt aangeboden. Saamhorigheid lijkt steeds meer te verdwijnen,
uitzonderingen, zoals o.a. acties voor ziektes, zoals kanker daargelaten. De
maatschappij schiet door in ïkkigheid”. In een overwaardering van de autonomie.
“Ik kan het lekker alleen”. Ik vermoed dat dit een reden kan zijn, waarom het
zo moeilijk is in de huidige tijd, mensen warm te krijgen, of de noodzaak ervan
te laten inzien, om gezamenlijk iets op
touw te zetten. Wie het weet mag het zeggen.
Als men vroeger op een zeepkist ging staan stroomden de
toehoorders toe en kreeg men aandacht. Nu vragen we aandacht door gebruikmaking
van de technologie. Enigszins passief schrijven we ons in op datingsites. Zittend
voor een scherm, enkel actief door het verplaatsen van de cursor voor het
bezichtigen van foto’s en profielen. Het is een luiheid, waarvan we verwachten
dat het ook nog iets oplevert. Ja, in enkele gevallen gewenste, maar in de
meerderheid ongewenste reacties, waar dan weer aan wordt geërgerd. Het
menselijk dier is vergeten hoe aaibaar het is. De kilheid van het scherm geeft
ons geen enkel idee hoe de mens, die we menen in de pixels op ons scherm te
zien, in werkelijkheid is. We voelen niet bij een aanraking nadat je elkaar toevallig
passeert, we ruiken niet, zien niet de blik in iemands ogen. Naast het surfen
op internet zullen we ook in het echte leven actie moeten ondernemen om mensen
te ontmoeten. Internet daten is enkel maar een hulpmiddel.
De grote liefde in ons leven vinden we niet zomaar. We komen
het misschien tegen op onverwachte momenten. We hebben geen controle over van
wie we gaan houden. Wordt er bij een match aan al onze voorkeuren voldaan, toch
kan dan nog die aantrekkingskracht achterwege blijven.
Liefde is onverklaarbaar.
“Te hard zoeken maakt alleen maar ongelukkig”.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten