Zoeken in deze blog

dinsdag 20 augustus 2019

Liefde overwint afstand








Daar zit ik dan op zolder, met om mij heen drie boeken met bewaarde brieven die mijn lief en ik elkaar lang geleden gedurende een periode van tweeënhalf jaar naar elkaar hebben geschreven. Ik zocht naar een belangrijk formulier in mijn kast op zolder, zag de brieven, verstopt onder andere mappen en werd er toe aangetrokken om ze eruit te halen. Eerst bladerde ik ze vluchtig door, daarna zat ik op mijn knieën, om uiteindelijk op de grond met mijn rug tegen de kastdeur te belanden. Het was niet mijn bedoeling, had vanmorgen andere plannen, wilde verder om mijn schutting in de beits te gaan zetten, maar ik kan niet ophouden met ze te lezen. Keurig netjes heb ik ze ingebonden, het antwoord van iedere brief daaropvolgend. Het is een verhaal doorheen deze periode wat vooral gaat over elkaar missen en liefdesverklaringen. Echter ook over de belevenissen en gebeurtenissen die toen plaats vonden en hoe we daar over dachten. De belangrijkste gebeurtenis was toch wel de eerste man die een stap zette op de maan: Neil Armstrong. Uitvoerig, maar ook verwonderd vertellen we elkaar op schrift hoe we dit bijzondere moment ervaren hadden. Ik was op dat moment 21 juli 1969 op vakantie in Spanje. Ik meen mij te herinneren rond drie uur in de nacht. Mijn vriendin en ik stonden op het strand en keken naar de maan en konden ons niet voorstellen, dat daar nu een levend wezen, de mens, een uitstapje maakte. Mijn lief zat op zee op weg naar Halifax, Canada.

Nu ik aan het lezen ben begonnen, brengen die brieven mij helemaal terug in de tijd. Songs van de Golden Earing, the Bee Gees en nummers zoals Suzanne, Venus, Je t’aime, No milk to day en Mrs. Robinson maken dit plaatje en gevoelens van al die herinneringen compleet.

Het was een mooie maand Mei in 1969. De zomer stond voor de deur en mijn verjaardag op 02 Juni aanstaande. Een toch wel bijzonder gebeurtenis in mijn beleving toen, want ik zou 21 jaar worden en ik verheugde mij er ook op. Bovendien was er die week kermis in de stad. Deventer heeft en had altijd een leuke kermis en meestal viel en valt die tegelijkertijd in de periode van mijn verjaardag.  

De zaterdag voorafgaande aan mijn verjaardag op maandag ging ik, zoals gebruikelijk elk weekend, uit met mijn vriendin. Er waren meerdere uitgaansgelegenheden, maar de chique nachtclub Extase spande wel de kroon. Er was een heuse uitsmijter en een deur met een kijkgaatje. Een colbert en stropdas waren verplicht voor de Heren evenals gepaste kleding voor de Dames. Nadat je had aangebeld, keek de portier door een kijkgaatje en opende dan pas de deur. Voldeed je niet aan de voorwaarden, dan kwam je er niet in.  De levende muziek werd verzorgd door professionele nachtclubbands met landelijke bekendheid. Iedere week weer een feest om naar toe te gaan.

Daar was dan dat moment die avond. Ik zag hem binnenkomen. Hij torende door zijn lengte hoog boven de anderen uit. Door zijn bruine gezicht en licht blonde haren viel ik als een blok voor hem. Er was een ronde grote bar en hij zat recht tegenover mij. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en terwijl de band een nieuw nummer “Suzanne” begon te spelen ben ik naar hem toegelopen en heb zijn hand gepakt en leidde hem naar de dansvloer. Hij keek verbaasd, maar ging mee. Na enkele nummers later en nog een drankje besloten we samen de kermis te bezoeken. Het was zo’n avond, waarbij alles klopte en je nooit van tevoren had kunnen bedenken dat het zo zou verlopen. Een memorabele avond. Hij bracht mij naar huis , we zoenden en spraken af om elkaar weer te ontmoeten op mijn verjaardag.

Het was goed weer die maandagavond, na wat gedronken te hebben in de bar slenterden we nog even de kermis over, om daarna aan de IJssel te belanden. We raakten niet uitgepraat. Om twaalf uur feliciteerde hij mij met mijn 21e verjaardag. We zaten op een muurtje aan de kade en hij vertelde, dat hij bij de Marine werkte en halverwege zijn verlofperiode van 6 weken zat en begin Juli voor 6 maanden weer naar zee zou vertrekken. We zaten daar tot de volgende morgen. Hij moest zo’n 10 km lopen naar zijn huis en Ik ben rechtstreeks naar mijn werk gegaan en werd toen door collega’s er op geattendeerd, dat er van mijn panty’s aan de achterkant niet veel over was. Het muurtje had er geen goed aan gedaan. Nog drie weken te gaan eer hij zou vertrekken. Dagelijks zagen wij elkaar, om zoveel mogelijk nog van de resterende tijd te benutten. En we zouden elkaar gaan  schrijven.

Nu ik al die data van de brieven bekijk, is het bijna dagelijks dat wij elkaar schreven. Iedere periode dat hij voor langere tijd op zee verbleef hebben we elkaar al onze belevenissen en gevoelens verhaald. Nu ik, na een heel lange tijd, deze brieven weer herlees, zijn ze voor mij vooral ook een mooie terugblik op een bijzondere tijd die we samen op afstand, in woorden overbrugd hebben. Vooral dat onze liefde voor elkaar al die periodes van afwezigheid overleefd heeft. Liefde overwint afstand.