Ik loop graag op blote voeten, in huis, maar ook buiten. Nu
het zomer is nodigt dit nog veel meer uit. In de vroege morgen de dauw op het
gras en de sprietjes tussen je tenen voelen. De warmte van het zand op het
strand en in de koelte van het zeewater, het natte zand door de golven onder je
voeten voelen verdwijnen. Het is de sensitieve eigenschap van de huid. Niets is
er zo gevoelig als aanraking van de huid. Een vleugje wind, wat als een
aanraking van een veertje de haartjes op je armen laten bewegen. De
vingertoppen die de kleinste oneffenheid van je huid ontdekken. Een pasgeboren
baby laten uitrusten op de borst van de moeder, huid op huid om de stress van
de geboorte te vergeten en de baby zich veilig laten voelen. Aanraken is ons
niet aangeleerd, het zit in ons vanaf de geboorte. Dat is wat aanraken doet.
Het vervelende is dat op blote voeten buiten lopen ook
risico’s met zich meebrengt. Waarschijnlijk heb ik toch op iets scherps
getrapt, want onder de bal van mijn voet heb ik pijn. Ik kan niet zo snel iets
ontdekken. Misschien zit er een splintertje in, maar dan zie ik toch een
sneetje. Een pleister erop en ik trek mijn wandelschoenen aan. Echter erg
comfortabel is het niet en ik krijg steeds meer last van mijn voet.
Ik zit op de dijk op een bankje aan de oever van de rivier ‘De
Kil”. Het is een aangename temperatuur met de zon aan een strakblauwe hemel. Het
is druk op het water diverse schepen met vracht doen golven tegen de kant
slaan, maar ook plezier bootjes vinden tussen de grotere schepen hun weg. Ik
houd van de omgeving van water. De activiteit zien van de schepen bij het in-
en uitvaren van sluizen. De weidsheid en de verdwijnende horizon van de zee. De
zilte lucht en de wind door mijn haren.
Wanneer het even rustig is kijk ik naar het water, naar de
stroming, de bewegingen die soms alle kanten opgaan. Waardoor het zo ontstaat,
ik weet het niet. Waarom is de stroming niet rustig richting naar zee? Ik kan
niet onder water kijken, maar het intrigeert mij wel. Evenals waar al die
schepen naar toe gaan, het leven aan boord en de mensen op de plezierbootjes.
Een jong stel wat al liggend op het dek elkaar zoent, een ouder echtpaar, hij
aan het stuur en zij ontspannen rondkijkend in een ligstoel. Ik heb mijn fiets
tegen het bankje gestald Op een ander bankje iets verder weg, eveneens een
fiets tegen het bankje, waarop een man zit, die net als ik over het water en de
omgeving tuurt. Ik ken zijn gedachten niet. Hij zal vast dingen anders beleven
dan ik. Zo probeer ik soms mensen te analyseren. Op een druk station
bijvoorbeeld. Wachtend op mijn trein en diverse reizigers zie aankomen en
vertrekken. Geliefden die vertrekken en elkaar nog even omhelzen. Mensen met
aktentassen en mensen die met zware koffers zeulen. Allerlei mensen met een
eigen leven. Misschien als ik het zou kunnen ontdekken, mensen die gelukkig, of
ongelukkig zijn, mensen die een gezin thuis hebben, of misschien wel
alleenstaand zijn. Ze gaan voorbij en ik zal ze nooit meer zien. Maar die man
op het bankje even verderop zal vast genieten van de omgeving neem ik dan maar
aan, net als ik doe. Ik zie hem opstaan, nog een slokje water nemen en zie hem
vertrekken. Ik had natuurlijk een praatje kunnen gaan maken, mijn gedachten kunnen
delen. Dikwijls doe ik dat ook. Ik heb het moment laten varen.
Gisteravond ben ik naar een cursus geweest wat ging over
dementie. Het herkennen van de ziekte, hoe ga je om met mensen die dementeren,
het belang van aanraken. Een hand op iemands hand, aanraken als middel tegen
stress.
Fysieke aanrakingen zijn belangrijk voor een mens. We hebben
de gelukshormonen nodig die zorgen voor een veilig gevoel. We kunnen niet
zonder. Als je aangeraakt wordt kun je pijn beter verdragen, je ervaart minder
stress en je voelt je gelukkiger. Het zijn niet alleen woorden die troosten,
maar aangeraakt worden, een arm om je heen, een knuffel. Aanraking is net als
zuurstof en voeding een primaire behoefte.
Dat zat ik dus allemaal te bedenken op dat bankje aan de
rivier op een mooie zonnige dag gisteren. En ja… ik mis als alleenstaande de
aanrakingen, maar ook om op bepaalde momenten fijne belevenissen te kunnen
delen, zoals mijn gedachten aan het water.
