Voor alles is een tijd

 

Voor alles is een tijd

‘Het is een druilige zondagochtend’, zoals de nieuwslezer van SBS6 het deze morgen vroeg aankondigde. Bij het ontwaken hoorde ik de druppels al vallen op de tuintafel die niet ver van mijn slaapkamerraam af staat. Ik zie vanuit mijn raam de pioenrozen, gebogen naar de aarde, lichtjes heen en weer wiegend het gras beroeren. De bloemen, zwaar door de regen, heb ik afgeknipt en in een vaas gedaan en geplaatst op de tafel waar ik nu aan zit. Dit was niet zo’n goed idee. Het gezelschap van de mieren heb ik er gratis bijgekregen, dus toch maar de vaas met bloemen verhuisd naar het tuinhuis. Een aantal had ik al eerder afgeknipt en ook daar opgehangen om te drogen. In de winterperiode kan ik ook dan nog genieten van de bloemen met hun heerlijke geur. Helaas is de bloeiperiode maar van korte duur en regen doet er geen goed aan.

Factoren, buiten onze wil om, waar we geen invloed hebben. De regen die de bloemen sneller doen verwelken in dit geval. Oogsten die mislukken door droogte, of zware regenval op het ongunstigste moment in de groeiperiode. Echter ook factoren in ons leven die van invloed kunnen zijn op ons welbevinden. Ons lichamelijke en misschien daarbij uitvloeiend ook wel ons psychische in orde voelen. Zeker bij het ouder worden rijst dikwijls de vraag: hoe gaan we om met fysieke klachten en afnemende vitaliteit.

Door mijn taallessen ben ik regelmatig aanwezig in de bibliotheek. De bibliotheek is een onderdeel van een zorginstelling. Er is een restaurant, een kapper en een grote zaal waar cursussen, lezingen en kerkdiensten kunnen worden gehouden. Inmiddels verblijven drie kennissen van mij daar doordat ze meer verzorging nodig hebben.

Bij het mooie weer de afgelopen periode zaten we enkele malen tijdens de lessen op het terras buiten. Op een middag ben ik aangeschoven bij een aantal dames en heren die in een rolstoel buiten heerlijk van de zon en elkaar genoten. Tenminste dat was mijn gevoel toen ik bij hen ging zitten. De gespreksstof ging echter voornamelijk over het eventueel sluiten van het restaurant en hoe het dan moest met het gezamenlijke eten in de toekomst. Een dame van 88 had het voortouw genomen om een commissie van bewoners op te richten om te protesteren en om nogmaals een bijeenkomst aan te vragen met het management. Hoe dan ook, lichamelijke ongemakken, maar ondanks alles nog steeds strijdbaar. Een week later sprak ik dezelfde strijdbare vrouw. Het gesprek ging meer over haar persoonlijk, nadat ik had gevraagd hoe ze het verblijf in een zorginstelling vond. Ze vertelde dat ze het afhankelijk zijn van hulp en dingen niet meer zelf kunnen haar soms wel eens verdrietig maakten. Eerst het auto rijden op moeten geven. Dan de fiets moeten verkopen, waardoor ze steeds minder mobiel was en kon gaan en staan waar ze wilde, vond ze het moeilijkst. Maar zei ze: Accepteren dat het zo is maakt dat ik evenwel nog kan genieten van de komst van de kinderen en kleinkinderen en van het mooie weer nu. Ze voegde eraan toe: “Voor alles is een tijd”. En die uitspraak sloot naadloos aan bij mijn gedachten hierover. We gaven elkaar een hand en nu, wanneer ik haar weer tegenkom, maken we een praatje. Het gaat nog steeds goed met haar.

In September 2021 schreef ik onderstaand gedicht. Ik vind het wel mooi aansluiten op deze blog.

  Ouderdom

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat je lichaam oud is, maar je nog jong bent van geest.

Je het argument weerlegt,

dat rimpels de aftakeling bevestigen,

maar rimpels vervagen door hoe je spreekt en leest.

 

Ik begrijp wat je bedoelt

wanneer je zegt,

dat bergen beklimmen je knieën doen kraken

op weg naar die onbereikbare top.

Je uitlegt, dat je verlost bent van prestatiedraken,

die hoogste berg hoef je niet zo nodig meer op.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat vele herinneringen je vergezellen

maar dat jouw nieuwsgierigheid naar het onbekende vertelt,

dat jouw leven nog niet is afgeschreven

en je nog steeds mee blijft tellen.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat alleen passie niet meer jouw hoofdmoot is

maar liefdevol beminnen,

en je in diepe genegenheid

strelend het hoogtepunt bereikt.

Ieders hart zal er garen bij spinnen.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt:

dat je vele paden hebt bewandeld, donder en bliksem hebt overwonnen,

het leven blijft voor jou een feest,

dat er nog steeds een toekomst voor je ligt, geheel onontgonnen.

Ik begrijp wat je bedoelt…

Want ook mijn lichaam wordt steeds ouder,

en ooit ben ik ook jong geweest.