Geur
Op de grote tafel waaraan ik nu zit en ik mijn blog aan het
schrijven ben, staat een vaas met gedroogde pioenrozen. De kleuren zijn
prachtig oudroze. Ik houd van die kleur. Het doet mij denken aan vroeger. De oudroze gordijnen in een woonkamer
en doet mij denken aan mijn Oma die zo n kleur blouse droeg. Een kleur van
tijdloze elegantie. Ikzelf ben nu in het bezit van een trui in deze zachte
tint. Bovendien doet mij het denken aan de rozen die ik van mijn lief kreeg
tijdens onze verlovingstijd. Bij zijn lange afwezigheid op zee, legde ik een
roos tussen de bladen van een boek. Ik kwam er laatst nog één tegen tussen
boeken uit die tijd, boeken die ik nooit zal wegdoen. Vervaagde bloemblaadjes
in een haast antieke tint uit een lang verleden. Helaas is de geur hiervan
verloren, daartegenover heeft deze roos de geur overgenomen van het oude
boek.
“Niets doet het verleden zo volledig herleven als een geur
die er ooit mee werd geassocieerd” Vladimir Nabokov
Echter deze pioenrozen die ik in dit afgelopen jaar in de maand Mei heb geplukt en daarna heb gedroogd, is de geur nog steeds aanwezig. Ik kan het niet laten om er af en toe aan te ruiken. Deze pioenrozen hebben ooit in de tuin van mijn moeder gestaan. Wanneer ik de geur weer ruik, denk ik aan haar, maar ook aan de geur die ze verspreiden wanneer ik bij haar op bezoek de geur rook van de bij haar op tafel staande vaas met deze geurende bloemen. Ik zie dan nog de woonkamer voor mij en zie ik haar daar aan tafel zitten.
Evenals bij
muziek worden geuren herinneringen. Simpelweg omdat ze te maken hebben met onze
emoties. Tijdens het wandelen in de zomer kwam ik een keer langs een struik kamperfoelie.
Door een vleugje wind kwam de geur van de bloemen mij al tegemoet. Het bracht
mij weer terug naar de plek waar ik was als kind tijdens een fietstocht met mijn ouders in de omgeving van Diepenveen. Mijn moeder liet mij de bloemetjes ruiken. Doordat mijn moeder mij attendeerde op deze heerlijke geur, ben ik ervan gaan houden. Vast ook de reden, dat we in Propiac te Frankrijk kamperfoelie hebben laten opgroeien tegen de pergola. Al vanaf mijn 22e verjaardag gebruik ik een Eau de toilette Chanel No. 5. Destijds gekregen van wat later mijn eega zou worden. Ik kende het niet, maar door het te blijven gebruiken associeer ik het met de herinneringen.
“Liefde is in de eerste plaats van de geur van de ander
houden” Pascal Quinaard
Wat is er heerlijker dan het ruiken van een pasgeboren baby.
Kinderen ruiken nog neutraal en bij hen zijn de zweet klieren nog niet zo
ontwikkelt. Ieder mens is uniek, in zijn/haar karakter, maar ieder mens heeft
ook een eigen geur. En daar houdt je van, of je loopt er hard bij weg. Dus onze
keus om verliefd te worden hangt niet alleen van onze zintuiglijke vermogens
af, maar ook van ieders geur.
Geef mij maar de geur van pas gemaaid gras, dan denk ik aan
de Lente. Of de geur van net gezette koffie. Uitnodigend bij iemand binnen
komend. Of… geef mij maar iemand die ik lekker vind ruiken!
