Blog over mijn dagelijkse belevenissen gevat in een verhaal, of gedicht
Zoeken in deze blog
zondag 25 november 2018
Mooie beelden: Vaucluse Drome Provence
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
zondag, november 25, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
donderdag 22 november 2018
Herfst in Propiac
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
donderdag, november 22, 2018
1 opmerking:
Labels:
Mooie beelden omgeving Propiac
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
dinsdag 20 november 2018
Respect…waar is het soms gebleven?
Respect…waar is het soms gebleven?
Respect, of eerbied is een uiting naar een ander toe van
waardering, of hoogachting. Je treedt iemand met respect tegemoet en verlangt
dat ook terug. Eerbied betekent ook gevoel van bewondering met name op
geestelijk en zedelijk gebied. We gaan zeker iemand niet in status verlagen,
maar eerder verhogen.
Soms hoor je mensen zeggen: Ik voel me respectloos
behandeld. Vaak is dit wanneer men kwetsend, of op een oneerbiedige manier werd
bejegend.
Waardoor komt het toch dat men naar een ander toe
beledigende, of neerbuigende opmerkingen plaatst? Wat kan de reden zijn om alle
beleefdheidsvormen opzij te schuiven om zijn gram te halen?
Komt het door teleurstelling, boosheid, geen grip meer
hebben op de situatie? Wanneer ga je over die grens van jouw eigen waarde?
Ongeveer een half jaar geleden een leuk contact ontmoet via
deze site. We spraken af bij een restaurant. We hadden een leuke middag. Onze
gesprekken gingen voornamelijk over het nieuws, weinig privé en ik heb veel
geluisterd. Het persoonlijke mistte ik wel in onze gesprekken. Voelde daarbij
niet echt dat wij nader tot elkaar kwamen. Het was meer een gesprek wat je hebt
met een buschauffeur, of zomaar iemand in de winkel. Op een gegeven moment vond
ik het inspannend worden en ebde mijn belangstelling voor hem weg. Toch wilde
ik het ergens nog wel een kans geven. Maar voor dat moment vond ik het genoeg.
Ik rekende af, waarop hij zei, dat hij de volgende keer graag de rekening voor
zijn deel wilde nemen. We zijn uit elkaar gegaan met de afspraak contact te houden
en eventueel een vervolgafspraak te plannen. Een ietwat afstandelijk
uiteengaan.
Thuisgekomen begonnen mijn twijfels toe te nemen. Hoe meer
ik er over nadacht en alles had overwogen, kwam ik tot de conclusie, dat mijn
gevoel niet met hem over een kwam. Totaal niet paste. Hier moest ik echt geen
energie meer insteken. Ik heb een mail gestuurd, het e.e.a uitgelegd en dat het
mij speet, maar wilde afzien van een verder vervolg van ons samen. Het enige
wat ik mezelf nog kwalijk kan nemen is dat ik bij het afscheid niet gesproken
heb over mijn twijfels. Maar ik zat op dat moment nog vol in mijn emoties en
kon het nog niet goed duiden.
Naar mijn gevoel heb ik op een correcte manier gehandeld.
Vond het vervelend om hem dit mede te delen, maar naar mijn mening is dit
all-in the game. Het is het risico van het vak. Wanneer eenmaal die stap is
gezet om elkaar te ontmoeten, kan het gebeuren, dat het geen Halleluja is. Daar
zul je mee moeten kunnen dealen.
Echter, zo is mijn ervaring, schijnen enkelen door een afwijzing
te ontvangen niet met hun gevoelens overweg te kunnen. Tenminste dat is mijn
uitleg, mijn vermoeden. De reactie die ik ontving was op zijn minst niet aardig
te noemen. Wil het hier ook niet vermelden. Ik kan het eigenlijk moeilijk onder
woorden brengen. Ik ben er toch wel van geschrokken, voelde me niet eens zozeer
beledigd, maar eerder verdrietig, ook wel verbaasd. Was vooral aangegrepen door het feit, dat iemand zo kan
zijn. Dit had ik niet verwacht, want ik had hem gewaardeerd om zijn
interessante hobby, zijn opleiding enz..
Nadat al mijn emoties wat gezakt waren, dacht ik alleen
maar: Goede beslissing die je gemaakt hebt. Heb gewoon mijn intuïtie gevolgd.
Daten is niet altijd leuk.
Liefs,
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
dinsdag, november 20, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
maandag 5 november 2018
Datingsite
Datingsite
Hoera!!! Ik heb vandaag in totaal 14.302 bezoekers op mijn profiel mogen begroeten.Ik
roep nu wel Hoera, maar resultaat…….ho maar. Kijken is nog niet kopen. Nu hoef
ik niet gekocht te worden, maar een beetje meer aandacht dan alleen kijken zou
ik toch wel appreciëren. Ik krijg wel steeds meer het gevoel, dat ik in een étalage
zit, waar voorbij gewandeld wordt, gekeurd en daarna verder naar de volgende afbeelding.
Er is geen koe zo bont, of er zit wel een vlekje aan. Kijk, iedereen is niet
perfect, maar je kunt toch wel verder kijken, dan je neus lang is. Stuur eens
gewoon een berichtje, of reageer eens op een schrijven, of ben je dat gedurende
al jouw drukke bezigheden vergeten? Je weet het: Uitstel is afstel! Vooral druk hebben we het allemaal. Het valt
mij op, in diverse profielen te lezen, ja men ons er zelfs voor waarschuwt, dat
men vooral door de week aller bezigheden heeft, dat het zelfs in het weekend
voor kan komen, dat men bezet is.. Maar…..en nu komt het….: “Voor een nieuwe liefde
zou ik nog wel ruimte willen maken”. Nou ja zeg…zo kan die wel weer. Waar een
wil is, is een weg. Maar hebben we wel werkelijk die wil om opnieuw een relatie
aan te gaan? Krijgen we opeens de bibbers wanneer we een uitnodiging krijgen
voor een date, het daarna toch nog serieus lijkt te gaan worden. Zijn we bang
onze vrijheid te moeten opgeven? Alleen kijken kost natuurlijk niets.
Ik ben nu
onderhand ook al een tijdje op deze site aanwezig. Opmerkelijk vind ik de
steeds terugkerende dezelfde profielen. Soms een periode afwezig geweest, maar
dan toch weer aanwezig. De reden…..? Even een tijdje genoeg gehad van het
lidmaatschap? Een relatie gehad, welke weer beëindigd is? Ja, er zijn
natuurlijk de succesverhalen, ons aangeprezen door 50plus op th2sh. Echter
helaas, ik krijg het niet geopend, dus kan het niet lezen. Maar het zal wel een
waarheid als een koe zijn, maar deze successen zijn voor mij altijd bij een
ander en niet bij mezelf. Soms krijg ik een afwijzend antwoord die luidt: Ik
zou je graag willen ontmoeten, maar helaas, in de toekomst wordt de afstand wel
wat ver als we geen auto meer kunnen rijden. 36 km……waar hebben we het over? Er
is dan ook altijd nog het Openbaar Vervoer! In mijn optiek moet je de dag
plukken en genieten van wat een geluk we nog zouden kunnen ervaren, indien we
die afstand in de toekomst aan onze laars zouden lappen. Reëel moeten we zijn,
maar wie kan in de toekomst kijken? Of…..mooie
foto’s, ik vind je heel lief, maar ben al met iemand anders aan het daten.
Gewoon smoesjes, maar ik krijg in elk geval antwoord, ik wil het nog wel
positief blijven zien.
Waar ik mij iedere keer over verbaas, is wanneer ik een
berichtje wil sturen, ik de boodschap lees: Ik wil alleen maar berichten
ontvangen van degenen welke voldoen aan mijn zoekleeftijd. Het komt nogal eens
voor. Een 69 jarige man zoekt dan een 56 jarige dame!!! En dan denk ik: oké,
deze man lust wel een groen blaadje. Daar is niks mis mee en ik gun hem dat.
Maar voor mij houdt het dan op. Dus zo wordt de selectieprocedure al steeds
dunner gemaakt. Bijzonder vind ik altijd wanneer ik een voor mij leuke man aanklik
en dan de mededeling krijg: Dit profiel is voor jou niet zichtbaar. Hè? Dit is
mijn eerste maal, dat ik dit profiel bezoek. Wat heb ik misdaan? Ben ik zo
afgrijselijk, dat ik al vooraf geblokt moet worden? Nou ja, dan denk ik maar:
Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Hij heeft de keuze al voor mij gemaakt,
het zou toch nooit wat zijn geworden.
Al met al geef ik het nog niet op. Mijn motto: “Op ieder
potje past een dekseltje”
Succes
is krijgen wat je verlangt. Geluk is houden wat je hebt.
Liefs
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
maandag, november 05, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
vrijdag 2 november 2018
Propiac Cimétière Gemiddeld 1
mooie momenten
in mijn geheugen gegrift
Herinneringen...... verankerd
Beleef elke keer weer:
Jou!
Bij deze muziek.
Jouw muziek.
Voor altijd. Liefs
Riekie
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
vrijdag, november 02, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
maandag 29 oktober 2018
Gevoelens….Hoezo oud?
Gevoelens….Hoezo oud?
Auto’s….ik heb er niets mee. Modellen, grootte, kleinere,
het maakt mij niet uit. Ik rijd zelf auto en waar het mij vooral om gaat is
veiligheid. Dat het een auto is waar ik me goed in voel, waar ik op kan
vertrouwen. Wat ik wel belangrijk vind is de kleur. Mijn voorkeur gaat uit naar
wit. Uit diverse onderzoeken is gebleken, dat licht gekleurde auto’s het minst
betrokken zijn bij ongelukken. Mijn auto is mijn vrijheid en moet me brengen
waar ik wens. Ik controleer zelf het oliepeil, de koelvloeistof en vul het waterreservoir
bij voor de ruitensproeiers. In het
verleden deed mijn man al die klusjes en ik vond het heerlijk, want ik heb er
de pest aan. Enkele weken geleden constateerde ik ’s avonds dat een lampje van
mijn rechter koplamp stuk was. Ik probeer het zelf altijd op te lossen, maar
hier zag ik uiteindelijk toch geen gat in. Gelukkig heb ik een goede buurman,
die mij uit de brand hielp. Om de banden op te pompen heb je bij benzinepompen
van die prachtige apparaten waar je digitaal de hoeveelheid lucht moet bepalen
benodigd voor jouw banden. Ik had er al een muntje ingegooid en ingesteld op de
waarden en dan……eigenlijk is het heel makkelijk…een kind doet de was! Toch…..op
de één of andere manier…..heb ik er…..ja zoiets.
Er naderde een grote Jeep, hoog op de wielen, met open
laadbak. Passeerde mij rakelings met open raam. Een guitig gezicht, van zo te
zien jonge, grote man, keek me lachend aan. Mijn spontane reactie was: Zou je
mij even kunnen helpen? Het antwoordde, ja hoor, even mijn auto wegzetten.
Ondertussen babbelden we wat, terwijl hij in de weer was. Wat een leuke man, bedacht
ik mij. Jammer dat ik heel wat jaartjes ouder ben en hij echt niet zulke
gedachten over mij heeft, als ik over hem. Zijn bereidwilligheid zal eerder
voortkomen uit de gedachte: ik zie een oudere dame, welke mij, ietwat
hulpeloos, om hulp vraagt.
Later nadenkend over mijn gevoelens van dat moment,
realiseerde ik mij, dat naar buiten toe, die gevoelens helemaal niet bij die
oudere leeftijd passen. Mijn lichaam wordt ouder, maar mijn geest blijft jong.
Dat is de tegenstrijdigheid. Daarom is het ook niet vreemd, dat je in de
diverse profielen leest: “Ben al wel op leeftijd, maar voel me als een
veertiger”. De aanwezigheid van al die 50 plussers op diverse datingsites
bewijst maar weer eens, dat we onze dromen waar willen maken. Dat men actief
deelneemt aan allerlei activiteiten. De geest actief houdt door zich aan te
passen aan de diverse veranderingen in de maatschappij, nieuwe dingen leert om
jong te blijven.
Dat je ouder wordt betekent niet, dat je je ook te oud moet
voelen om iets te bereiken. Door mijn verhuizing heb ik een nieuwe start
gemaakt. Nieuwe contacten opgedaan. Het heeft een totaal nieuwe invulling
gegeven aan mijn leven. Cursussen gevolgd voor vrijwilligerswerk. Nu volg ik
een cursus bridge. Waarschijnlijk ben ik hééél oud, wanneer ik het eindelijk
onder de knie heb om ergens in de top te belanden. Maar wat geeft het.
Mijn auto wordt ouder en heeft onderhoud nodig. Dat doe ik
door hem te poetsen, op tijd onderhoudsbeurten te geven en van binnen te
reinigen. Zo ook met mijn lichaam. Ouder worden kunnen we niet vermijden, maar
kunnen wel een aantal effecten op ons lichaam verminderen door gezond te leven
en onze geest actief te houden.
“Wanneer liefde aan de deur klopt, houdt ze geen rekening
met leeftijd”. Verliefde gevoelens hebben niets met leeftijd te maken.
Laten we onze droom waarmaken!
Liefs,
Riekie
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
maandag, oktober 29, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
zondag 28 oktober 2018
Zomertijd-Wintertijd
Zomertijd-Wintertijd
Hebben jullie dat nu ook? Hoe zat het ook al weer. Gaat nu de klok een uur vooruit of een uur achteruit. O ja, het wordt ’s morgens eerder licht en ’s avonds eerder donker. Dus één uur de klok terugzetten. Er is een handig ezelsbruggetje voor: In het voorjaar gaat de klok vooruit en in het najaar terug. Ik vind het altijd weer een heel gedoe. In je dagelijkse doen heb je er niet zo’n erg in hoeveel klokken er in je huis aanwezig zijn. Je let er ook niet zo op, maar ongemerkt werp je er doorgaans wel dikwijls een blik op. Eerst de digitale: mijn weegschaal, de oven, de magnetron, het weerstation. Allen moet ik handmatig aanpassen. En……hoe werkte dat ook alweer? Het ergste nog is de digitale wekkerradio, die het met al zijn instellingen mogelijk moet maken om ontspannen en op tijd wakker gemaakt te worden. Al die complexe handelingen om de juiste tijd in te stellen moet ik iedere keer weer opnieuw uitvinden. De handleidingen heb ik nog wel, maar heb ik ergens opgeborgen, maar waar?
Door de klok een uur terug
te zetten geven we eigenlijk het uur weer terug aan de wintertijd. Er
zijn diverse discussies gaande over deze materie. Permanente zomertijd? Altijd
Zomer- Wintertijd? Het invoeren van een permanente zomertijd
zou volgens sterrenkundige Langbroek geen goede keuze zijn, omdat Nederland dan
nog verder de 'verkeerde' kant opschuift. "Dan heb je qua zonsopgang en
zonsondergang niet de logische tijd voor Amsterdam, maar voor Kiev in Oekraïne.
Dat moeten we echt niet willen."
Is het gedraai aan de klok ergens goed
voor? Tegenstanders wijzen vooral op de gezondheidsklachten. Verstoord
slaapritme, concentratieverlies en irritaties door het verstoorde bioritme van
de mens. En ouders met baby’s hebben het ook niet makkelijk. De baby let niet
op de tijd en zal afgaan op zijn ritme van slapen en eten. De 1e
dagen zal de baby zich minstens een uur eerder blijven melden. Voorstanders
hebben het er vooral over dat het invoeren van een permanente zomertijd, energiebesparend
zou zijn. Uit onderzoek is echter gebleken dat die besparing maar marginaal is.
De landen van de Europese Unie mogen zelf beslissen welke
tijd ze gaan aanhouden. België zal bijvoorbeeld de wintertijd aanhouden en
Nederland beslist permanent de zomertijd aan te gaan houden. Het kan dan toch
lastig worden met o.a. gemaakte afspraken, of met aanleveringsbedrijven vanuit
Nederland e.d.. Een voorbeeld: Ik ken
mensen in Zeeuws Vlaanderen welke vestigingen hebben van hun bedrijf in Zeeland
en in België. Personeel wat over en weer werkt moet dan in België een uur later
beginnen. Die periode dat je in België werkt heeft dan wel weer een voordeel,
je kunt een uurtje langer slapen. Ook wanneer je beiden een afspraak plant,
bijvoorbeeld om 10 uur, zul je er terdege rekening mee moeten houden, dat 10
uur Nederlandse tijd, dan 11 uur Belgische tijd is. Iets om misverstanden in de
hand te werken. Het zou handig zijn wanneer de Europese Commissie overeenkomt
en een eensluidend besluit voor heel Europa neemt. In elk geval zullen de
grenslanden goed met elkaar moeten afstemmen, zodat er niet allerlei
verschillende tijdzones ontstaan.
Wat is nu een uur! We zijn het in één nacht kwijt en in één nacht
rijk. Maar horlogewinkeliers hebben minstens een dag nodig, om al de horloges
en klokken aan de nieuwe tijd aan te passen. Personeel wat in nachtdienst werkt
zal blij zijn met dat ene uur korter werken. In het voorjaar werken ze echter
een uur langer eer ze afgelost worden.
Vandaag echter is onze dag een uur langer. Hebben we er
werkelijk iets meegedaan? Of keken we op ons horloge en constateerden dat het
nog maar zo laat was, duurde de tijd ons langer! Gaan we nu vanavond een uur
eerder naar bed, of toch op de nieuwe tijd?
“Verloren tijd wordt nooit teruggevonden” Benjamin Franklin
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
zondag, oktober 28, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
maandag 15 oktober 2018
Zondagavond
Zondagavond
Soms heb je van die dagen, of avonden, zoals vanavond…..zondagavond.
Loop met mijn ziel onder mijn arm. Wat zal ik eens doen? Alleen thuis. Heb mijn
boek uit. Een heerlijke Zweedse detective. Altijd spannend totdat de zaak is
opgelost en ik het boek heb dichtgeslagen. Voel me daarna altijd een beetje
ontheemd. Ja… hoe voel ik me eigenlijk dan? Melancholiek? Leeg? Het is of ik iets mis. Een afscheid van de
personen welke je hebt leren kennen. Met wie je hebt meegeleefd. Zat helemaal
in het verhaal en moet nu weer even wennen aan het gebeuren rond om mij heen. Kan
gewoon een nieuw boek pakken. Maar om direct weer in een ander verhaal te
duiken, past even niet bij mijn gevoel. De Tv dan maar aanzetten? Eigenlijk
boeit me dat op dit moment ook niet. Ik zou natuurlijk naar “Boer zoekt vrouw”
kunnen gaan kijken. Het is een manier om de liefde tussen twee personen te
ontdekken. Maar 3 dames die om een heer heen dartelen, of andersom 3 heren
rondom een dame vind ik doorgaans toch heel ongemakkelijk om aan te zien. De
logeerpartij ziet er gezellig uit. Er lijkt harmonie tussen de kandidaten.
Samen koken, samen eten. Er moet dan toch haast wel een onderhuidse strijd
ontstaan om wie uiteindelijk met de eer zal gaan strijken. Of in het gunstigste
geval dan ook nog echt verliefd wordt op die boer, of boerin. Het is in elk spel zo, je wilt niet graag
verliezen. Ook als je nog niet direct die verliefde gevoelens hebt, wil je toch
niet als eerste naar huis gestuurd worden. Maar…..soms vindt men elkaar uiteindelijk
toch in de liefde.
Ik zet de radio aan en steek wat kaarsjes aan. Val midden
het lied van John Legand: “All of me”. De
songtekst, de stem van de zanger en de rustige muziek roepen gelijk een sfeer
op van romantiek. “Alles van mij, houdt van alles van jou”. Een verlangen waar
wij allen eigenlijk diep in ons hart naar uitzien. “Jij bent mijn einde en mijn
begin”. “Ik geef alles van mij en jij geeft mij alles van jou”. De diepe gevoelens die uit deze tekst spreken,
geven mij op dit moment tenminste een gevoel van heimwee. Iets wat ik mis, nu
alleen op de bank, met de kaarsjes aan. Zo’n sfeerrijk moment zou ik met iemand
waar ik van houd willen delen.
Het zijn soms van die momenten die je kunnen overvallen. In
wezen romantiseer je die momenten. Het zijn vooral gevoelens van verlangen naar
die verliefdheid. Die verliefdheid die we nog eens willen meemaken. We maken
het mooier en liefdevoller dan het in de praktijk werkelijk is.
Maar of ik het nu romantiseer, of niet, wat zou het leuk
zijn om iemand te ontmoeten waarbij de chemie op alle fronten klopt. Ik de keus
zou hebben om weer lief te hebben. Aan het begin zou staan van een lange reis samen.
Ondertussen de hobbels nemend van obstakels en onenigheden. Weer die vertrouwdheid
ondervinden wat ontstaat naarmate de lengte van de periode die we samen onderweg
zijn. Dus gewoon weer: “Houden van”.
“Ik zal liefhebben met alles wat ik heb”.
Liefs,
Riekie
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
maandag, oktober 15, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
maandag 8 oktober 2018
Zoenen! De eerste basis?
Zoenen! De eerste basis?
Ruiken, zien, horen, voelen en proeven, allemaal fysieke
zintuigen die onze intuïtie versterken over het beeld wat we hebben van
onze omgeving, van een persoon. Loop maar eens een winkel binnen waarbij je de
geur ruikt van pasgebakken brood. Het water loopt je bij voorbaat al in de
mond. Het lichaam reageert onmiddellijk op datgene wat we waarnemen. Winkeliers
zijn slim en zetten diverse hapjes neer om een product aan te prijzen. Ook ons
geheugen herinnert ons vaak aan onze fysieke momenten. Een stem, muziek, de
smaak, een kus, een geur. Het haalt herinneringen boven waar we emotionele
gevoelens bij hebben. Wanneer ik de muts pak van mijn overleden man, ruik ik
nog steeds zijn geur. Het is aangenaam, ik herinner me weer hoe zijn nabijheid
voelde, maar tegelijkertijd maakt het me ook melancholiek.
Baby’s vanaf 6 maanden steken alles in hun mond. Baby’s lippen
en mond zijn heel gevoelig voor aanraking en geven hun daarbij informatie. Ook
als volwassenen geven onze lippen en mond ons veel informatie over degene waar
we mee zoenen. Kan een kus de basis zijn van onze partnerkeuze? Op het fysieke
vlak proeven we de ander wat betreft, geur, uiterlijk, stemgeluid en aanvoelen.
Je keurt als het ware de ander bewust, of onbewust. Een zoen kan je echter veel
meer vertellen over die ander. Het is een intimiteit die je heel dicht bij
elkaar brengt. Je proeft elkaar, haalt samen adem, beider gevoelens komen heel
dicht samen. Ik kan me mijn eerste zoen nog goed herinneren. Ik was verliefd,
we voelden ons tot elkaar aangetrokken en kreeg mijn eerste kus. Het zette onze
lichamen in vuur en vlam. We kropen in elkaars hart. Een fijne zoen geeft een
intimiteit en daardoor een onvergetelijke connectie op dat moment met elkaar.
Op een datingsite “keuren” we aan de hand van de diverse
profielen hetgeen ons op digitale wijze wordt voorgeschoteld. Aan de hand van
een keuze die we maken en op basis van onze intuïtie plannen we een ontmoeting.
Onze zintuigen doen hun werk en bepalen al voor een groot deel tijdens die
eerste ontmoeting in hoeverre we al afhaken, of er misschien toch nog een
vervolg aan wensen. Een zoen op je mond kan daarbij al veel toevoegen over jouw
indruk op die ander. Lippen die elkaar beroeren, zacht, hard, dwingend, of even
rustend.
Tijdens één van mijn dates hadden we samen een goed contact.
Onze gespreksonderwerpen liepen vloeiend, zijn uiterlijk sprak mij aan, onze
hobby’s kwamen overeen. Totdat bij het afscheid ik een tongzoen kreeg. Het
voelde niet goed bij mij. Een partnerkeuze luistert nauw en heeft alles te
maken met dat het op alle vlakken zal moeten kloppen. Het fysieke, biologische,
persoonlijke en psychologische vlak horen daarbij onlosmakelijk met elkaar overeen
te komen.
Bij een zoen geef je jezelf aan een ander. Je geeft jouw
intimiteit. Je geeft jouw vertrouwen aan die ander. En die ander moet het ook op dezelfde waarde waarderen.
En die eerste
kus! Die kan zeker aan de basis liggen van een relatie.
Liefs,
Riekie
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
maandag, oktober 08, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
zaterdag 29 september 2018
Geluk en onvoorwaardelijke liefde
Geluk en onvoorwaardelijke liefde
Het was na het overlijden van mijn lief, mijn maatje. Nu
zo’n 4 ½ jaar geleden. Ik keek naar zijn foto en dacht, lieve schat, voor mij
gaat het leven door. Helaas zonder jou, maar het is vandaag, dat ik er toch
eens aan moet beginnen. De draad van het leven weer oppakken. Zolang ik hier op
aarde rondloop is het leven er om geleefd te worden. Daar was ik me grondig van
bewust. Afspraken maken. Een auto die naar de garage moet, de tandarts,
oppassen op de kleinkinderen, de tuin, het huis wat geschilderd moest worden. Allemaal
praktische zaken. Maar ook leuke dingen gaan doen en plannen maken.
Wandelingen, vakantie, een leuke fietstocht met een vriendin, met de
kleinkinderen knutselen. Me inschrijven op een dating site. Weer weten dat ik
als vrouw er nog mag zijn. Misschien ooit nog eens weer verliefd kan worden. Het
gaat erom weer het geluk van de liefde te vinden en het leven te omarmen. Geluk
ervaar ik bij de vriendschap van
familie, vrienden en hartsvriendin. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen
en kleinkinderen en van hen krijg ik ook alle liefde terug. Daar valt geen
speld tussen te krijgen. De armpjes van mijn kleindochter om mijn nek, die in
mijn oor fluistert: Jij bent de liefste
oma van de hele wereld. Maar wat is de definitie van geluk? Voor iedereen zal
dat weer anders zijn. Het geluk zit echter vooral in jezelf. Je open stellen
voor al het geluk wat er om je heen is. Helaas zijn we daartoe niet altijd in
staat. We worden daarin gehinderd door allerlei bijkomende zaken. De drukte van
het bestaan, zorgen, ergernissen. We maken onvoldoende tijd om te genieten van
dat ene moment. Geluk kan ook gedefinieerd
worden als een puur gevoel, van emoties, maar ook van verdriet. Deze gevoelens
duren slechts een moment en worden meestal gevolgd door een melancholische
roes. Deze roes kan echter ook een fijn gevoel geven. Momenten van geluk kun je
ervaren op reis, in de natuur, in de liefde, na een heerlijke vrijpartij met
iemand van wie je houdt. Maar ook door het beluisteren en genieten van muziek.
Je blij, of ontroerd voelen, willen dansen, je lief omarmen. Op de gekste
plaatsen, of momenten kun je door het horen van muziek geroerd worden. Herinneringen aan gerelateerde mooie, of verdrietige
gebeurtenissen komen boven, raken je diep van binnen. Ik was op vakantie
en liep een kerk binnen, wat ik overigens altijd doe als ik een deur daarvan open
zie staan. Buiten had ik al het geluid van een orgel opgevangen. Ik ga zitten en
luister. Kort daarop is het muziekstuk afgelopen. De organist begint weer te
spelen en ik werd compleet verrast doordat hij het nummer Halleluja van Leonard
Cohen begon te spelen. Het bracht mij terug naar de kerk, waar tijdens de
afscheidsdienst van mijn man, dit nummer ook werd gespeeld. Ik zat daar maar en
de tranen stroomden over mijn wangen. Echter dit is ook geluk. Het geeft de
mogelijkheid de momenten die we samen hadden weer te beleven. We moeten en
mogen onze herinneringen koesteren, maar er niet in verdrinken. Ons rugzakje
zit vol met allerlei zaken uit het verleden. Dat is nu eenmaal inherent aan
onze leeftijden. Maar we moeten het niet dragen als een ballast, maar beschouwen
als iets wat bij ons hoort. We kunnen er af en toe iets uithalen, delen met een
geliefde, zodat het alleen maar lichter wordt.
Ik ben gelukkig nu, met alle liefde die ik kan geven, maar
ook mag ontvangen van alle lieve mensen om mij heen. Echter in mijn nieuwe
leven is het geluk van de liefde, een partner, nog niet op mijn pad gekomen. Ik
maak me daar voorstellingen van. Hoe het toch zal zijn, om weer een relatie met
iemand aan te gaan? Ik weet wat een verbintenis inhoudt, heb het allemaal
ervaren. Goede, maar ook minder goede momenten. Echter wel met de
vertrouwdheid, welke door de jaren heen samen is ontstaan. Ook dat wil ik weer meemaken.
Zie ik het niet teveel door die roze bril? Ja, dat denk ik wel. Maar wat geeft
dat? Wensen en dromen mag je hebben. Of ze uit zullen komen is een ander
verhaal. Daar wordt aan gewerkt. De toekomst staat open.
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
zaterdag, september 29, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
Date in Frankrijk
In mijn vorige leven, want zo noem ik maar de periode waarin
ik met manlief woonde in ons tweede huis in Frankrijk. De Provence wel te
verstaan. We verbleven er zo’n 9 maanden per jaar. We woonden aan de rand van
een klein plaatsje, tussen de bergen, aan de voet van de Mont Ventoux. Waar de
Mairie het bewind voert over 109 mensen en nog gewoon aanspreekbaar is. Niet
zoals hier in Nederland de Gemeentehuizen steeds verder van de bevolking af
staan o.a. door fusies van diverse gemeenten.
We genoten daar samen van de natuur, de wandelingen in de
bergen en ’s avonds op ons terras van de zwoele avonden. Luisterend naar de
krekels en de maan zien opkomen boven de bergkam. We waren een stel. Samen was
samen en hadden geen uitleg nodig om te vertellen wat ons bezig hield. Wat mis
ik die zwoele avonden, die vertrouwdheid, de gesprekken, maar ook de stiltes.
Na enkele jaren alleen te zijn geweest zit ik weer in ons
huis in Frankrijk. Ik voel me alleen en heb medelijden met mezelf. De avond is
warm en alle deuren staan open. Ik neem een besluit en schrijf me in op een
dating-site, 50plus match. Ik pak een glaasje wijn en vind dit toch wel heel
spannend.
Mijn buurvrouw belt me, of ik zin heb in een glaasje.
Heerlijk buiten op het terras vertel ik haar over mijn dating plannen. Ook zij
is alleenstaand, maar heeft het niet meer zo op mannen. Na enkele nare
ervaringen heeft ze de mannen afgezworen. De waarschuwingen zijn niet van de
lucht. Helaas heeft ze niets positiefs meegemaakt, dus ik begrijp het wel (een
beetje). Maar bij mij wil het er allemaal niet zo in. Ik wil het toch proberen,
want ik hou niet zo van het alleen zijn. Ik mis die vertrouwdheid, die arm, de
intimiteit.
Eenmaal weer thuis check ik mijn mail en wonder boven wonder
er is een melding van een bericht. Maar ik durf niet goed naar de site te gaan.
Het is te spannend. Misschien vind ik hem maar niks en moet ik iemand afwijzen.
Ik durf nog niet. Morgen. Ik sluit de luiken en ga naar bed. Het is nog steeds
warm.
De volgende morgen kan ik mijn nieuwsgierigheid toch niet
bedwingen en open het bericht. Een leuke tekst en het profiel vind ik ook wel
aanvaardbaar. Ik antwoord en vertel dat ik op dit moment in Frankrijk zit.
Verzend het bericht en sluit de computer en breng mijn dag door met
boodschappen doen, een bakje koffie op een terras en in de middag met een boek
onder de boom aan het zwembad.
’s Avonds check ik opnieuw mijn mail en heb een bericht
terug. En wat blijkt. Hij zit ook in Frankrijk zo’n 40 km van mij vandaan en is
daar zijn huis aan het bouwen. We mailen enkele avonden. En het is leuk. Na de
vierde dag besluiten we een afspraak te maken. We zoeken voor de volgende dag
een plaats en restaurant uit, bij ons
beiden bekend. Het was bijzonder. Twee Nederlanders die elkaar in Frankrijk
ontmoeten via een dating-site in Nederland. Hoewel het via de berichten heel
goed klikte, ging het bij de ontmoeting helemaal mis. Er was bij mij geen
enkele klik, of het voelen van een verwantschap. Bij hem was het enkel en
alleen de seksualiteit die een rol speelde. En daar had ik geen zin in. Maar al
met al kijk ik terug op een bijzondere ervaring in het zuiden van Frankrijk.
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
zaterdag, september 29, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
Mijn eerste verliefdheid
We hebben het allemaal meegemaakt. We herinneren ons eerste
vriendje, vriendinnetje als de dag van gisteren. De gevoelens van verliefd zijn
welke dat bij ons teweeg bracht. De puurheid van een liefde, soms nog onwetend
wat er mee te doen.
Mijn vriendje kende ik al vanaf de lagere school. We woonden
vlak bij elkaar en elke dag haalde hij mij van huis op om samen naar school te
gaan. We waren echt goede vriendjes. We verdedigden elkaar, waren dikwijls
samen, konden niet zonder elkaar. Wat heb ik hem gemist toen hij met zijn
ouders ging verhuizen.
Een aantal jaren later kwamen we elkaar weer tegen, allebei
inmiddels zittend op een Middelbare school. Als vanouds hervatten we weer onze
vriendschap. We waren nu beiden 14 jaar en onze gevoelens veranderden van
vriendjes in een vriendschap alleen gericht op ons tweeën. Ik herinner me nog
de vakantieperiode in die zomer, het was lekker lang licht. Al onze kameraadjes
waren ’s avonds op straat. Hij kwam iedere avond op zijn fiets naar onze buurt.
Wat ze nu tegenwoordig noemen “hangplekken van de jeugd” was dat bij ons niet
anders. Misschien met het verschil, dat we niet rookten, of blikjes van één of andere
drank hadden, die we achterlieten. Nee het was enkel om als jongens en meisjes
van dezelfde leeftijd elkaar te ontmoeten. Soms elkaar uitdagend en elkaar
achterna zittend in de gangen achter de huizen. We waren jong en speels,
beleefden alles nog de 1e keer. Niets is zo intens als een
gebeurtenis voor het eerst te ervaren. Tegen de tijd dat het donker werd waren
onze vrienden al verdwenen en waren we alleen met zijn tweeën. Op de hoek van
de straat bleven we maar staan praten totdat mijn ouders mij riepen om eens
naar huis te komen. Het gaf een ontzettend goed en fijn gevoel zo samen te
kunnen zijn. We wilden elkaar elke dag zien en tijdens de vakantie periode was
dat ook mogelijk. Toch verloren we elkaar nadien weer uit het oog.
Ik was inmiddels 16 jaar en op een mooie zomeravond stond hij ineens bij mij voor de deur. Onze vriendschap werd weer zoals het was. Met het verschil dat
hij me nu naar huis bracht en onze vriendschap veranderde in verliefdheid. Onze
eerste zoen, waarbij onze lichamen in brand stonden. Onze eerste vrijpartij.
Die gevoelens hierbij heb ik nooit vergeten. Wat hielden we van elkaar. Onze
liefde hield stand. We gingen ons verloven en wilden gaan trouwen. Echter, mijn
ouders vonden hem niet bij mij passen, het geloof wat o.a. een rol speelde. Ze
hadden al jaren op me ingepraat en ik had het genegeerd. Toch kon ik het niet
meer naast me neer leggen en heb het uitgemaakt. Jaren heb ik er spijt van
gehad.
Liefs
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
zaterdag, september 29, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
vrijdag 28 september 2018
Het weer! Het regent weerrecords.
Het Weer
Niets is zo veelbesproken als het weer in ons koude kikkerlandje, zoals het in het algemeen in Nederland ons klimaat wordt ervaren. Koud is het op dit moment van schrijven allerminst. Met een temperatuur van 36,7 graden zit ik geplakt op mijn stoel. Door transpiratie rollen de druppels gestaag van mijn gezicht. Mijn handen zwetend op het toetsenbord. Op dit moment mag het van mij warm water regenen. Maar ik en de meeste landbouwers zien nog geen bui hangen. De landbouwgrond is gortdroog en over enkele weken zitten de boeren met hun handen in het haar. Hebben een pestbui doordat hun oogsten minder zullen opbrengen. De kippenhouders houden hun hart vast, dat de kwaliteit van eieren minder zal zijn, doordat ze meer water drinken, dan voedsel tot zich nemen. Er worden extra ventilatoren ingezet om de dieren te koelen. Iedereen zit te smachten op een hoosbui. De koeien staan op stal, doordat buiten het gras verdroogd. Ze worden nu overdag gevoerd met wintervoer. Amsterdam ligt 6m onder het zeeniveau. In ons waterrijke land dreigt er nu een tekort aan water. Rivieren stromen niet meer en door hun lage waterpeil wordt het water zilt vanwege het terugvloeien van het zeewater in de rivieren en dat is slecht voor de landbouwgrond. Het regent weerrecords. De warmste nacht ooit, nog nooit zo warm geweest aan het strand. Vandaag op weg met mijn kleinkinderen om verkoeling te zoeken in een Openlucht zwembad. Helaas……..net voor ons werd de poort gesloten en kregen de mededeling: “Vol”. Eén van mijn kleindochters had opeens niet meer zo’n goede bui. We vonden een vennetje en gingen zitten onder een omgekeerde paraplu. Snel het water in voor de broodnodige verkoeling, waarop mijn kleindochter riep: Oma, ik zie allemaal kleine bolletjes en banaantjes en…..het stinkt!! Blauwalg! Ik zag de bui al hangen, twee waterratjes die graag hadden willen zwemmen, maar nu even de teleurstelling in de hitte moesten verwerken. Toen maar een binnenzwembad opgezocht.
Niets is zo veelbesproken als het weer in ons koude kikkerlandje, zoals het in het algemeen in Nederland ons klimaat wordt ervaren. Koud is het op dit moment van schrijven allerminst. Met een temperatuur van 36,7 graden zit ik geplakt op mijn stoel. Door transpiratie rollen de druppels gestaag van mijn gezicht. Mijn handen zwetend op het toetsenbord. Op dit moment mag het van mij warm water regenen. Maar ik en de meeste landbouwers zien nog geen bui hangen. De landbouwgrond is gortdroog en over enkele weken zitten de boeren met hun handen in het haar. Hebben een pestbui doordat hun oogsten minder zullen opbrengen. De kippenhouders houden hun hart vast, dat de kwaliteit van eieren minder zal zijn, doordat ze meer water drinken, dan voedsel tot zich nemen. Er worden extra ventilatoren ingezet om de dieren te koelen. Iedereen zit te smachten op een hoosbui. De koeien staan op stal, doordat buiten het gras verdroogd. Ze worden nu overdag gevoerd met wintervoer. Amsterdam ligt 6m onder het zeeniveau. In ons waterrijke land dreigt er nu een tekort aan water. Rivieren stromen niet meer en door hun lage waterpeil wordt het water zilt vanwege het terugvloeien van het zeewater in de rivieren en dat is slecht voor de landbouwgrond. Het regent weerrecords. De warmste nacht ooit, nog nooit zo warm geweest aan het strand. Vandaag op weg met mijn kleinkinderen om verkoeling te zoeken in een Openlucht zwembad. Helaas……..net voor ons werd de poort gesloten en kregen de mededeling: “Vol”. Eén van mijn kleindochters had opeens niet meer zo’n goede bui. We vonden een vennetje en gingen zitten onder een omgekeerde paraplu. Snel het water in voor de broodnodige verkoeling, waarop mijn kleindochter riep: Oma, ik zie allemaal kleine bolletjes en banaantjes en…..het stinkt!! Blauwalg! Ik zag de bui al hangen, twee waterratjes die graag hadden willen zwemmen, maar nu even de teleurstelling in de hitte moesten verwerken. Toen maar een binnenzwembad opgezocht.
Onder de brandende
zon regent het klachten: “Voor mij hoeft het niet. Kan niet slapen. Het lijkt
wel een deken wat om me heen ligt. Word er zo moe van”. Maar ook voordelen: Zit
al in de sauna, koel mij af met de tuinslang. Ik hoef nu niet naar het
buitenland op vakantie. We slapen nu ’s nachts lekker buiten en bewonderen de
sterren, ondertussen geeft het onze romantiek een boost. En nu hebben we een
goede reden om ijsjes te eten”.
Wij willen altijd van alles weten over het weer. We hebben
Buienradar, de Zonradar, de Onweersradar, de Muggenradar, de Pollenradar. Het
weer mag dan onberekenbaarder zijn dan ooit, door de digitale wijze kunnen we altijd
wel een manier vinden om een droge uitweg te zoeken.
Verkoeling is er echter op komst. Lagedrukgebieden boven
Engeland, Frankrijk en België zijn in voorbereiding de temperatuur wat te
temperen en plaatselijk wat water los te laten. Het zullen druppels worden op
een gloeiende plaat en de diepte niet bereiken, omdat de grond gewoon
dichtgeslagen is door de droogte. Het blijft daarna gewoon zomeren.
“Hondsdagen” Nog 6 weken droog???????
Keep it cool.
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
vrijdag, september 28, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
“Un ami est le plus grand trésor de la vie”
“Un ami est le plus grand trésor de la vie”
“Een vriend is de grootste schat van het leven”
Lang geleden stond dit spreekwoord in één van mijn studieboeken Frans. Meerdere spreekwoorden zijn me bijgebleven, maar deze sprong er voor mij uit en ben ik nooit vergeten. Wat schetst mijn verbazing toen ik in een winkel in Frankrijk op een kaartje, deze tekst weer tegenkwam. Ik zocht een kaartje voor mijn toenmalige vriend en had het niet beter kunnen treffen. Deze tekst was precies toepasbaar in de wijze hoe ik hem kon laten weten, hoe dankbaar ik was voor deze speciale vriendschap. Beiden nog niet zolang weduwe en weduwnaar. We kwamen elkaar bij toeval tegen op de markt. We stonden allebei voor een kraam gordijnstoffen. Ik was hardop aan het berekenen hoeveel stof ik nodig zou hebben voor een gordijn in mijn slaapkamer. Hij mengde zich in de berekening toen hij dacht, dat ik er niet uit kwam. Verontwaardigd keek ik hem aan…….Zijn reactie ziend, zei ik tegen hem, zullen wij het hier samen verder over hebben tijdens een bakje koffie? Was zelf verbaasd over mijn reactie. Mijn agitatie betreffende zijn inmenging was echter bij het 1e kopje al snel verdwenen. We knoopten er een lunch aan vast en hebben daarna nog een stuk gewandeld. Het voelde goed, heerlijke gesprekken. Wel bleek, dat we beiden nog niet echt toe waren aan een relatie. Beiden nog volop in het verwerkingsproces van het verlies van een geliefde. Toch wilden we elkaar niet loslaten. Hieruit is een fijne vriendschap ontstaan. Onvergetelijk ook omdat onze omgang met elkaar ons geholpen heeft vorm te geven aan de voortzetting van ons beider leven.
Het kaartje ligt nu twee jaren later met gekrulde hoeken in
het dashboardkastje van zijn auto. Zo af en toe komt hij het tegen en wordt dan
herinnerd aan deze fijne vriendschap, zo vertelde hij mij onlangs. Nu hij een
vaste relatie heeft houden we af en toe contact omdat we gewoon nieuwsgierig
zijn hoe het met de ander gaat. Maar weggooien dat kaartje…….nooit, zegt hij.
Een dierbare herinnering.
“partir c’est mourir un peu”
“Afscheid nemen is altijd een beetje sterven”. Hieraan moest
ik denken toen wij besloten dat onze vriendschap zou blijven, maar een andere
vorm zou krijgen. Beiden de mogelijkheid te geven om een partner te vinden voor
het verdere leven.
Geregeld komt dit gezegde op verschillende momenten bij mij voorbij.
Bij het uitzwaaien van mijn kinderen en kleinkinderen, mijn familie, maar ook
bij het bij het afscheid nemen van mijn collega’s op de laatste dag dat ik zou
werken. Na het bezoek aan mijn vrienden in Frankrijk, of na het vertrek uit een
ver land, waar ik van genoten heb.
Onlangs een aanleiding waarbij dit gezegde nu nog steeds
door mijn hoofd dwarrelt. Een leuke correspondentie met iemand, hier
tegengekomen op 50 plus. Elkaar nog nooit ontmoet, maar een periode een fijne
berichtenwisseling gevoerd. Veel dingen gedeeld, onderworpen belicht en
meningen uitgewisseld. Het is voorbij, maar betrap me erop dat ik de berichtjes
mis.
Afscheid nemen is altijd een beetje sterven.
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
vrijdag, september 28, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
Maakt zoeken naar geluk ons gelukkig?
Maakt zoeken naar geluk ons gelukkig?
Het digitale tijdperk van nu biedt ons de mogelijkheden om
een partner te gaan zoeken, maar vooral te kunnen vinden. Veelal het vinden
levert niet zoveel problemen op. Een onderzoek door Leidsche Psychologen d.m.v.
het invullen van een vragenlijst gaf aan dat 23% van de ondervraagden binnen 6
maanden een partner had gevonden. Al was een derde van hen die ook al weer
kwijt. Volgens het CBS zijn er meer dan 2,5 miljoen alleenstaanden in ons land.
Verwacht wordt dat dit aantal in 2025 zal stijgen naar 3,3 miljoen. Vrijwel
iedereen daarvan is op zoek naar een partner. Het doel omdat te realiseren
staat bij sommigen bovenaan het verlanglijstje. Elke leeftijdscategorie heeft
andere redenen om een partner te willen hebben, bijvoorbeeld een kinderwens.
Echter senioren zijn vooral weer op zoek naar dat ultieme geluk van het weer
samenzijn. Het zal ons welbevinden schaden wanneer we ons streven naar het
levensgeluk enkel en alleen laten afhangen in het verlangen naar een partner.
Aan niets anders kunnen denken en van mening zijn, dat de wereld weer opengaat
indien men een levensgezel heeft. “Ik moet en zal een partner vinden” draagt
niet echt bij aan het gelukkig voelen. Men wordt ongelukkig in het zoeken naar
het geluk. Vooral wanneer het maar niet lukt iemand te vinden die bij je past. Het
loslaten van de volharding van het moeten vinden van die zo gewenste partner
schept weer de mogelijkheid te kunnen genieten van de gewone dagelijkse dingen.
Ondertussen heeft de ervaring mij geleerd, dat door mijn aanwezigheid op een
datingsite, ik een mogelijke kans heb de liefde van mijn leven eens tegen te
komen. Een mogelijke kans!!! Het is niet meer en niet minder dan dat.
Vroeger, héél vroeger, in elk geval voor de 60er jaren,
ontmoeten we een lief in de kerk, in de kroeg, op de dansschool, of op de
kermis. Dat is nu al lang verleden tijd. Ik had het geluk in die tijd, nu een
halve eeuw geleden, mijn lief te ontmoeten in een besloten nachtclub
“Extase”. Bands, met landelijke
bekendheid, traden er op. Inventief, maar vooral idealistisch, creëerden
jongeren in de 60er jaren zelf uitgaansgelegenheden, zonder sponsering, met een eigen sfeer en muziek. Er ontstonden
daardoor dansgelegenheden, die later uitgroeiden tot algemeen bekende uitgaansgelegenheden.
De Pop scene speelde zich in die tijd af in ongezellige grote zalen, welke
versierd werden met visnetten, druipkaarsen en blauwe Tl-verlichting, om er
toch wat sfeer in aan te brengen. Die zalen waren de voorgangers van de huidige
disco’s. En daar gaan wij 50 plussers nu merendeels niet meer naartoe. Of het
moet zo zijn, dat velen van mijn generatie het For Ever Young Festival onlangs
hebben bezocht. Als grote groep ouderen, welke allemaal de jaren 60/70 hebben
meegemaakt zouden we eigenlijk weer net zo inventief, ondernemend moeten worden
als we in die periode waren. De handen ineen moeten slaan en op creatieve wijze
muziek/dansavonden passend bij onze leeftijden moeten organiseren. Toen konden
en deden wij het ook. Het lijkt wel, of we nu achterover leunen en afwachten
tot het ons wordt aangeboden. Saamhorigheid lijkt steeds meer te verdwijnen,
uitzonderingen, zoals o.a. acties voor ziektes, zoals kanker daargelaten. De
maatschappij schiet door in ïkkigheid”. In een overwaardering van de autonomie.
“Ik kan het lekker alleen”. Ik vermoed dat dit een reden kan zijn, waarom het
zo moeilijk is in de huidige tijd, mensen warm te krijgen, of de noodzaak ervan
te laten inzien, om gezamenlijk iets op
touw te zetten. Wie het weet mag het zeggen.
Als men vroeger op een zeepkist ging staan stroomden de
toehoorders toe en kreeg men aandacht. Nu vragen we aandacht door gebruikmaking
van de technologie. Enigszins passief schrijven we ons in op datingsites. Zittend
voor een scherm, enkel actief door het verplaatsen van de cursor voor het
bezichtigen van foto’s en profielen. Het is een luiheid, waarvan we verwachten
dat het ook nog iets oplevert. Ja, in enkele gevallen gewenste, maar in de
meerderheid ongewenste reacties, waar dan weer aan wordt geërgerd. Het
menselijk dier is vergeten hoe aaibaar het is. De kilheid van het scherm geeft
ons geen enkel idee hoe de mens, die we menen in de pixels op ons scherm te
zien, in werkelijkheid is. We voelen niet bij een aanraking nadat je elkaar toevallig
passeert, we ruiken niet, zien niet de blik in iemands ogen. Naast het surfen
op internet zullen we ook in het echte leven actie moeten ondernemen om mensen
te ontmoeten. Internet daten is enkel maar een hulpmiddel.
De grote liefde in ons leven vinden we niet zomaar. We komen
het misschien tegen op onverwachte momenten. We hebben geen controle over van
wie we gaan houden. Wordt er bij een match aan al onze voorkeuren voldaan, toch
kan dan nog die aantrekkingskracht achterwege blijven.
Liefde is onverklaarbaar.
“Te hard zoeken maakt alleen maar ongelukkig”.
Liefs,
Gepost door
Riekie Jansen Blog: Mijn verhalen en gedichten
op
vrijdag, september 28, 2018
Geen opmerkingen:
Ik schrijf gedichten over wat mij beroerd. Dat kan zijn over de natuur, geluk, verdriet, gebeurtenissen, of belevenissen.
En soms verhalen over de actualiteit.
Abonneren op:
Posts (Atom)