Pinky promise

 

Pinky promise…

Is een pinkbelofte. Je steekt elkaars pink in elkaar als een gebaar. Een gebaar van vertrouwen in elkaar om een afspraak, of een geheim te bezegelen. Wanneer kinderen het doen is het lief en aandoenlijk. Je ziet het wel eens in films voorbijkomen. Het gebaar vindt zijn oorsprong in Japan tussen 1600 en 1800 volgens Wikipedia.fr. Wanneer de belofte werd verbroken werd de pink afgehakt. Dus lang niet zo onschuldig zoals het nu is. Of het veel wordt gebruikt, ook door volwassenen, weet ik eigenlijk niet. Ikzelf heb het nooit gedaan. Het is een symbool van een belofte. Elkaar beloven om altijd vrienden te blijven, elkaar te blijven steunen bijvoorbeeld.

Een diepere betekenis is het geven van ringen aan elkaar. Ringen bij een verloving en bij een Huwelijk. Toch houdt een pink belofte ook een verbondenheid in. Een gevoel van vertrouwen in elkaar. Het symbool van een ring is de oneindigheid. Eeuwige verbondenheid. En ja, dat kan ook verbroken worden evenals de pinky promise. Weliswaar met andere gevolgen, maar gelukkig is de straf van het verbreken van de pinky promise nu vervaagd.

Wanneer we op vakanties, of om diverse redenen andere landen bezoeken ontdekken we verschillende levensomstandigheden. Het verschil in communiceren, de Taal, maar ook het verschil in cultuur en in aanraking komen met andere gewoontes dan wij gewend zijn. Een tijdje terug was ik uitgenodigd op een feestje met mijn Turkse vriendinnen in de Hoeksche Waard. Ik heb hen leren kennen door mijn hulp aan hen als taalcoach. Door hen waren diverse gerechten bereid. Voor mij allemaal nieuw. En onder het eten werden de diverse recepten uitgewisseld. Ik vind het mooi om de mogelijkheid hebben ook de gewoonten en de cultuur van hen te ontdekken. Na de gezellige maaltijd werd er muziek aangezet en dansten we gezamenlijk in een kring. Iedereen stak elkaars pink in elkaar bij de Hayal dans. Een volksdans die in Turkije zo wordt genoemd. Door het dansen in een groep symboliseer je het gevoel, wij horen bij elkaar. In Nederland kennen we de Klompendans als volksdans. Hoewel het vaak oubollig werd en wordt gevonden heeft Hans van Maanen in 1987 een ballet met klompen uitgevoerd onder de naam Clogs. Volgens Wikipedia werd dit ballet in 2006 door 475 dansers uit alle werelddelen uitgevoerd voor een vermelding in het Guinnes Book of World Records voor het grootste aantal klompendansers.

Martin Gijzemijter

Breek nooit een belofte

Daarmee wordt heel wat leed bespaard

Een woord dat eenmaal is gebroken

Is voor eeuwig niets meer waard

 

Geur

 

Geur

Op de grote tafel waaraan ik nu zit en ik mijn blog aan het schrijven ben, staat een vaas met gedroogde pioenrozen. De kleuren zijn prachtig oudroze. Ik houd van die kleur. Het doet mij denken aan  vroeger. De oudroze gordijnen in een woonkamer en doet mij denken aan mijn Oma die zo n kleur blouse droeg. Een kleur van tijdloze elegantie. Ikzelf ben nu in het bezit van een trui in deze zachte tint. Bovendien doet mij het denken aan de rozen die ik van mijn lief kreeg tijdens onze verlovingstijd. Bij zijn lange afwezigheid op zee, legde ik een roos tussen de bladen van een boek. Ik kwam er laatst nog één tegen tussen boeken uit die tijd, boeken die ik nooit zal wegdoen. Vervaagde bloemblaadjes in een haast antieke tint uit een lang verleden. Helaas is de geur hiervan verloren, daartegenover heeft deze roos de geur overgenomen van het oude boek. 

“Niets doet het verleden zo volledig herleven als een geur die er ooit mee werd geassocieerd” Vladimir Nabokov

Echter deze pioenrozen die ik in dit afgelopen jaar in de maand Mei heb geplukt en daarna heb gedroogd, is de geur nog steeds aanwezig. Ik kan het niet laten om er af en toe aan te ruiken. Deze pioenrozen hebben ooit in de tuin van mijn moeder gestaan. Wanneer ik de geur weer ruik, denk ik aan haar, maar ook aan de geur die ze verspreiden wanneer ik bij haar op bezoek de geur rook van de bij haar op tafel staande vaas met deze geurende bloemen. Ik zie dan nog de woonkamer voor mij en zie ik haar daar aan tafel zitten. 

Evenals bij muziek worden geuren herinneringen. Simpelweg omdat ze te maken hebben met onze emoties. Tijdens het wandelen in de zomer kwam ik een keer langs een struik kamperfoelie. Door een vleugje wind kwam de geur van de bloemen mij al tegemoet. Het bracht mij weer terug naar de plek waar ik was als kind tijdens een fietstocht met mijn ouders in de omgeving van Diepenveen. Mijn moeder liet mij de bloemetjes ruiken. Doordat mijn moeder mij attendeerde op deze heerlijke geur, ben ik ervan gaan houden. Vast ook de reden, dat we in Propiac te Frankrijk kamperfoelie hebben laten opgroeien tegen de pergola. Al vanaf mijn 22e verjaardag gebruik ik een Eau de toilette Chanel No. 5. Destijds gekregen van wat later mijn eega zou worden. Ik kende het niet, maar door het te blijven gebruiken associeer ik het met de herinneringen.

“Liefde is in de eerste plaats van de geur van de ander houden” Pascal Quinaard

Wat is er heerlijker dan het ruiken van een pasgeboren baby. Kinderen ruiken nog neutraal en bij hen zijn de zweet klieren nog niet zo ontwikkelt. Ieder mens is uniek, in zijn/haar karakter, maar ieder mens heeft ook een eigen geur. En daar houdt je van, of je loopt er hard bij weg. Dus onze keus om verliefd te worden hangt niet alleen van onze zintuiglijke vermogens af, maar ook van ieders geur.

Geef mij maar de geur van pas gemaaid gras, dan denk ik aan de Lente. Of de geur van net gezette koffie. Uitnodigend bij iemand binnen komend. Of… geef mij maar iemand die ik lekker vind ruiken!

          

 

Oktober

 

Wind en regen

Nu we geleidelijk het herfstgetij inglijden en we overal de mooie kleurenpracht van de bladeren zien, moet ik bekennen dat ik altijd een beetje triest wordt van deze periode. De Herfst overgaand in de Winter. Een periode met weinig licht, donkere en korte dagen. Hoewel ik het wel gezellig maak in huis. Kaarsjes die weer branden, de verwarming aan, die geven mij dan weer een warm en knus gevoel. Wanneer de Herfst nadert geeft het mij altijd een gevoel van afscheid. Een afscheid van de lange dagen, de zon die volop schijnt, makkelijk de deur uitgaan, zonder jas, zonder sjaal en zonder handschoenen. Het positieve is, dat ik weer uitzie naar een nieuw begin: De Lente! Vandaar onderstaand gedicht, over afscheid, over nieuw begin.

Oktober

De bomen lijken te zweven,

te dansen op het ritme van de wind.

Standvastig de wortels,

ondergronds elkaar omstrengelen,

alsof men elkaar bemint.

 

De nog zware takken verliezen de gekleurde bladeren.

Doorheen de tijd heeft elk leven een eind en een begin.

Ze zouden mij hebben omarmd

wanneer ik zou vertellen, dat ik bemin.

 

Liefde kan alleen maar helen

na het afscheid bij verdriet en pijn.

Het kleurrijke einde van ieder blad

laat zien hoe waardevol leven kan zijn.

 

De takken kaal, 

de bomen gaan in rust de winter in.

Niet het einde, 

maar wachtend op een nieuw begin.

Weet dat ik bemin.

 

 

 

 

 

 

Bevrijding Deventer Schalkhaar

Schalkhaar, Deventer

 

Mijn roots

Mijn roots

Na mijn trouwen vertrok ik op drieëntwintig jarige leeftijd naar een niet zo’n groot dorp in Zeeuws Vlaanderen en nu woon ik sinds tweeduizendzestien in de Hoeksche Waard. Maar mijn roots liggen in de historische regio Salland in de provincie Overijssel. Om precies te zijn In Schalkhaar en Deventer.

Roots: “Mijn afkomst, mijn oorsprong, waar mijn wortels liggen”.  Mijn culturele identiteit.

De plek waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Het behelst mijn opvoeding, de cultuur van de regio, het dialect, maar ook de jeugdherinneringen. Schalkhaar de plaats waar ik geboren ben, waarin ik de eerste tien jaren ben opgegroeid. Waar mijn vader mij leerde schaatsen en leerde fietsen. Alle belevenissen voor de eerste keer ervaren maken herinneringen intenser.  

Met zoonlief afgelopen week enkele dagen in Deventer verbleven. De stad waar ik de middelbare school heb bezocht, waar ik verliefd ben geworden en waar ik mijn man heb ontmoet. De stad waarin ik als jong volwassene het uitgaansleven heb ontdekt. De levendigheid van een stad heb ervaren. Tijdens de pauze van mijn werk even de stad in om bij goed weer te lunchen op een terras, of de van huis meegebrachte lunch met collega’s te nuttigen op de Welle langs de IJssel. Of een ijsje eten bij de zeer bekende Italiaanse ijssalon.

We hebben op de fiets Deventer en omgeving verkend. Plaatsen bezocht waar ik gewoond, gewerkt heb en naar school ben geweest. Het huis waar ik geboren ben. Wat is het leuk om aan mijn zoon de plekken van mijn jeugdherinneringen te kunnen laten zien en  het vertellen van de bijbehorende belevenissen. Maar wat is alles veranderd in de loop der jaren. Routes die ik in mijn hoofd had naar school, naar het werk, ik herkende ze in 1^e instantie moeizaam. Nieuwe gebouwen, nieuwe wegen en… het is veel drukker.

We logeerden in een  honderdvijftig jaar oud Hotel in het historische centrum van Deventer. Een architectonisch gebouw met tradionele elementen met modern comfort. De brede lange trappen naar de verdiepingen met op iedere verdieping prachtig grote ramen. Op de hoogste verdieping een mooi uitzicht op de Brink en de stad. Wanneer je je ogen sluit kun je je wanen in een film van Sherlock Holmes. De vloeren die kraken, zowel in de oude lift. Er zijn veel oude historische gebouwen verdwenen, maar dit hotel is er gelukkig nog. Het sloot goed aan bij mijn herinneringen en het opnieuw teruggaan naar de regio van mijn roots.

 

Het regent water...

 

Het regent water…

zei eens mijn grootmoeder. Die herinnering komt boven nu het stormt en regent buiten. Mijn Opoe, zoals ik haar in mijn jonge jaren noemde, was dementerend. Hoe haar geestesgesteldheid was in die periode kan ik natuurlijk alleen maar naar raden, of ze op momenten gelukkig was, of boos, of verdrietig. Maar op dat moment in mijn herinnering als kind was ze blij. Het enige wat ze herhaaldelijk riep was: Het regent water! En ze liet zich nat regenen. Op dat ogenblik vermoed ik, was ze gelukkig.

“Bewegen verandert niet alleen je lichaam, maar ook je houding, je geest, en je humeur”.

De Gemeente Hoeksche Waard biedt een gratis vitaliteitscheck aan voor 60 plussers. Ik had het gelezen in het regionale blad, maar legde het naast me neer. Ik vond het niet nodig, want ik weet zelf hoe fit ik mij voel. Ik wandel bijna elke dag, daarnaast pak ik regelmatig de fiets. Terwijl vriendin zich had opgegeven en opmerkte, dat het ook wel iets voor mij zou kunnen zijn. Uiteindelijk toch nieuwsgierig geworden en… ik heb het gedaan. En wat ik al dacht! Alle test waren prima. Ik word wel eens moe van al die goede adviezen her en der om gezond te leven. Al de dwingend aanvoelende reclames die het beter in je vel zitten zullen bevorderen. Zeer populair de laatste tijd, proteïne. Allerlei producten waar dit eiwit is aan toegevoegd. Met een verhoogd prijskaartje! 

Nog een bekende slogan: Meten is weten! Ik heb op het laatst toch besloten om mee te doen, maar word ik bij deze wetenschap er nu gelukkiger van?

“Je lichaam kan bijna alles aan, het is de geest die je moet overtuigen”

Na afloop en evaluatie van de uitslag werd mij diverse mogelijkheden om te bewegen aanbevolen bij sportverenigingen, of bij het aanbod van Welzijn. Wandelen, fietsen, turnen, badminton, jeu des boules. Wandelen in een groep, daar word ik niet gelukkig van. Het liefst bepaal ik mijn eigen tempo en mijn eigen afstand en moment. Tijdens een wandeling kwam ik onderweg in gesprek met een teamleider van gemeentelijke tuinlieden die even een pauze hadden. De wekelijkse groep wandelaars naderde en nodigden mij uit om aan te sluiten. Waarop de teamleider zei: Al is het alleen maar om contacten op te doen, kan het goede reden zijn om mee te lopen. Ja, ik snap het, maar ik word er niet gelukkig van.  

“Doe alles, maar laat het vreugde voortbrengen” Walt Whitman.

Het regent water! Ik begon mijn blog met de herinnering aan de blijheid van mijn grootmoeder toen ze zich nat liet regenen. Nu ik bijna de leeftijd heb bereikt van toentertijd mijn Opoe realiseer ik mij steeds meer om zoveel mogelijk dingen te doen waar ik gelukkig van word, mede de intentie van mijn verhaal.  Daarnaast gebruik ik het gezonde verstand. Het leven is ook kunnen genieten. Dus op zijn tijd lap ik al die goede gezondheidsadviezen aan mijn laars.

Niets moet!