Schalkhaar, Deventer

 

Mijn roots

Mijn roots

Na mijn trouwen vertrok ik op drieëntwintig jarige leeftijd naar een niet zo’n groot dorp in Zeeuws Vlaanderen en nu woon ik sinds tweeduizendzestien in de Hoeksche Waard. Maar mijn roots liggen in de historische regio Salland in de provincie Overijssel. Om precies te zijn In Schalkhaar en Deventer.

Roots: “Mijn afkomst, mijn oorsprong, waar mijn wortels liggen”.  Mijn culturele identiteit.

De plek waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Het behelst mijn opvoeding, de cultuur van de regio, het dialect, maar ook de jeugdherinneringen. Schalkhaar de plaats waar ik geboren ben, waarin ik de eerste tien jaren ben opgegroeid. Waar mijn vader mij leerde schaatsen en leerde fietsen. Alle belevenissen voor de eerste keer ervaren maken herinneringen intenser.  

Met zoonlief afgelopen week enkele dagen in Deventer verbleven. De stad waar ik de middelbare school heb bezocht, waar ik verliefd ben geworden en waar ik mijn man heb ontmoet. De stad waarin ik als jong volwassene het uitgaansleven heb ontdekt. De levendigheid van een stad heb ervaren. Tijdens de pauze van mijn werk even de stad in om bij goed weer te lunchen op een terras, of de van huis meegebrachte lunch met collega’s te nuttigen op de Welle langs de IJssel. Of een ijsje eten bij de zeer bekende Italiaanse ijssalon.

We hebben op de fiets Deventer en omgeving verkend. Plaatsen bezocht waar ik gewoond, gewerkt heb en naar school ben geweest. Het huis waar ik geboren ben. Wat is het leuk om aan mijn zoon de plekken van mijn jeugdherinneringen te kunnen laten zien en  het vertellen van de bijbehorende belevenissen. Maar wat is alles veranderd in de loop der jaren. Routes die ik in mijn hoofd had naar school, naar het werk, ik herkende ze in 1^e instantie moeizaam. Nieuwe gebouwen, nieuwe wegen en… het is veel drukker.

We logeerden in een  honderdvijftig jaar oud Hotel in het historische centrum van Deventer. Een architectonisch gebouw met tradionele elementen met modern comfort. De brede lange trappen naar de verdiepingen met op iedere verdieping prachtig grote ramen. Op de hoogste verdieping een mooi uitzicht op de Brink en de stad. Wanneer je je ogen sluit kun je je wanen in een film van Sherlock Holmes. De vloeren die kraken, zowel in de oude lift. Er zijn veel oude historische gebouwen verdwenen, maar dit hotel is er gelukkig nog. Het sloot goed aan bij mijn herinneringen en het opnieuw teruggaan naar de regio van mijn roots.

 

Het regent water...

 

Het regent water…

zei eens mijn grootmoeder. Die herinnering komt boven nu het stormt en regent buiten. Mijn Opoe, zoals ik haar in mijn jonge jaren noemde, was dementerend. Hoe haar geestesgesteldheid was in die periode kan ik natuurlijk alleen maar naar raden, of ze op momenten gelukkig was, of boos, of verdrietig. Maar op dat moment in mijn herinnering als kind was ze blij. Het enige wat ze herhaaldelijk riep was: Het regent water! En ze liet zich nat regenen. Op dat ogenblik vermoed ik, was ze gelukkig.

“Bewegen verandert niet alleen je lichaam, maar ook je houding, je geest, en je humeur”.

De Gemeente Hoeksche Waard biedt een gratis vitaliteitscheck aan voor 60 plussers. Ik had het gelezen in het regionale blad, maar legde het naast me neer. Ik vond het niet nodig, want ik weet zelf hoe fit ik mij voel. Ik wandel bijna elke dag, daarnaast pak ik regelmatig de fiets. Terwijl vriendin zich had opgegeven en opmerkte, dat het ook wel iets voor mij zou kunnen zijn. Uiteindelijk toch nieuwsgierig geworden en… ik heb het gedaan. En wat ik al dacht! Alle test waren prima. Ik word wel eens moe van al die goede adviezen her en der om gezond te leven. Al de dwingend aanvoelende reclames die het beter in je vel zitten zullen bevorderen. Zeer populair de laatste tijd, proteïne. Allerlei producten waar dit eiwit is aan toegevoegd. Met een verhoogd prijskaartje! 

Nog een bekende slogan: Meten is weten! Ik heb op het laatst toch besloten om mee te doen, maar word ik bij deze wetenschap er nu gelukkiger van?

“Je lichaam kan bijna alles aan, het is de geest die je moet overtuigen”

Na afloop en evaluatie van de uitslag werd mij diverse mogelijkheden om te bewegen aanbevolen bij sportverenigingen, of bij het aanbod van Welzijn. Wandelen, fietsen, turnen, badminton, jeu des boules. Wandelen in een groep, daar word ik niet gelukkig van. Het liefst bepaal ik mijn eigen tempo en mijn eigen afstand en moment. Tijdens een wandeling kwam ik onderweg in gesprek met een teamleider van gemeentelijke tuinlieden die even een pauze hadden. De wekelijkse groep wandelaars naderde en nodigden mij uit om aan te sluiten. Waarop de teamleider zei: Al is het alleen maar om contacten op te doen, kan het goede reden zijn om mee te lopen. Ja, ik snap het, maar ik word er niet gelukkig van.  

“Doe alles, maar laat het vreugde voortbrengen” Walt Whitman.

Het regent water! Ik begon mijn blog met de herinnering aan de blijheid van mijn grootmoeder toen ze zich nat liet regenen. Nu ik bijna de leeftijd heb bereikt van toentertijd mijn Opoe realiseer ik mij steeds meer om zoveel mogelijk dingen te doen waar ik gelukkig van word, mede de intentie van mijn verhaal.  Daarnaast gebruik ik het gezonde verstand. Het leven is ook kunnen genieten. Dus op zijn tijd lap ik al die goede gezondheidsadviezen aan mijn laars.

Niets moet! 

  

 

Vertrouwen

 

Vertrouwen en hoop

Gedachten malen door mijn hoofd, rennen dan alle kanten op. Ik wil ze opschrijven. Er een verhaal van maken. Een verhaal schrijven over vertrouwen in de toekomst, in het goede van de mens. Al een tijdje zoek ik naar de vorm. Het lukt mij niet. En dat komt allemaal, omdat mijn gedachten over een geheel andere emotie gaan. Emoties over alle ellende die dagelijks over ons heen wordt gestort. En… mijn gedachten dwingen mij haast om te schrijven over wat mensen elkaar aandoen om hun gelijk te krijgen, er niet meer geluisterd wordt naar elkaar, er in de politiek geen samenwerking is, echter verhalen op een manier die niet kwetsend, of haatdragend is. Tegelijkertijd wil ik in dat schrijven benadrukken, dat het merendeel van de mensheid het goed bedoelt. Opstaan voor iemand in de bus, ik maak het dagelijks mee zomaar door een onbekende gedag gezegd te worden. In het dagelijks leven zijn we maar gewoon mensen die naar het werk gaan, de kinderen naar school brengen en alleen maar een gezond, veilig en liefdevol leven willen hebben.  

Iedere dag kijk ik enkele malen naar het journaal. Volg de nieuwsberichten in de krant en de smartphone. Wrede, ellendige berichten over het leed van mensen in oorlogsgebieden. Berichten over spelletjes die machthebbers spelen om te confronteren. Demonstraties die uit de hand lopen door een aansluitende groep mensen die enkel uit zijn om te rellen. Ik noem maar enkele gebeurtenissen uit een lijst van vele.  

“Make love no War”, was in de zestiger jaren een bekende antioorlog slogan ontstaan in Amerika door de Hippiebeweging tijdens de Vietnam oorlog. Oproepen om niet te vechten, maar om te vrijen en lief te hebben, het begin van de seksuele revolutie. Het is nog steeds één van de bekendste slogans en staat nog steeds symbool als protest tegen oorlog en geweld en een oproep tot liefde. Ik was in die tijd twintig jaar en ook ik heb die veel gebruikt. In mijn vriendengroep was het in die tijd populair om diverse slogans te gebruiken, maar ook om ze zelf te verzinnen. Ik kan ze mij niet meer herinneren, maar een veel gebruikte was o.a.: “A man should be like coffee, hot, strong and sweet”.  Het was voor ons jongeren natuurlijk ook het vieren van de steeds groter voelende vrijheid. Dat alles ingezet door de hippiebeweging. Vrijheid op het gebied van seks. Het opheffen van het taboe hier omtrent.

Ik vroeg mijn cursisten een aantal punten op te schrijven die ze leuk, of mooi vinden in hun geboorteland en daar dan een verhaaltje van te maken. Ik licht er een paar zinnen van uit. Eén van de cursisten uit Turkije schreef: ‘Als het maar niet over politiek gaat’, maar ik houd van mijn land en ik mis mijn familie’.  Een andere cursiste schreef: ‘Ik hou van de blauwe zee. En dat ik soms 4 seizoenen op één dag beleef”. Ik maak een aantal cursisten al enkele jaren mee. Ik ken hen verhalen over gemis, wrede behandelingen van achtergebleven familie, haard en huis hebben moeten achter laten. Maar hier in Nederland de kracht hebben een nieuw leven op te bouwen en de taal te leren. De moeite nemen om te integreren en zich aan te passen. Bovendien de liefde voor elkaar hebben, zoals ik bij enkele echtparen in mijn groep heb ervaren.

Liefde overwint alles!

Volgens Ai: Liefde kan een leidraad zijn in het vertrouwen van het goede in de mens, ook als het moeilijk is.

Ai: In de maatschappij kan het een oproep in een gepolariseerde wereld zijn om met meer liefde en minder oordeel naar elkaar te kijken en zo bij te dragen aan een betere wereld.

“Make love no War”

 

 

Nazomer... in de herfst van mijn leven

 

    In de herfst van mijn leven

Herfst

De nazomer is het al begonnen

de bladeren bruin te kleuren,

de dagen korter te laten lijken.

Ik zie het ieder jaar gebeuren.

 

De natuur in opmars naar de Herfst

 

De nazomer is het al begonnen

mijn haren grijs te kleuren

mijn leven korter te laten lijken

meer en meer zie ik het gebeuren

het ontstaan van kreukels in mijn huid

 

In de nazomer is het al begonnen

minder herinneringen kunnen maken.

De tijd veel sneller lijkt te gaan.

Ik neem wat meer mijn rust.

 

Wat had ik je nog graag gekust.

 

De Herfst  is het al begonnen.

Nog steeds mijn dromen over later.

Met blote voeten wandelen langs de kust.

Mijn blik op de einder gericht.

Het einde nog lang niet in zicht.

 

Wat had ik je nog graag gekust.

 

 

 

Veilig voelen, veilig zijn

 

Veilig voelen, veilig zijn

Ooit zei eens een vriend tegen mij: ‘Jij hebt best veel schoenen”! Helemaal niet! Zoveel schoenen heb ik echt niet! ‘Nou, ga ze maar eens tellen’. Kijk maar eens op je schoenenrek. Ja, maar de meeste zijn schoenen van al langer geleden, of gekocht voor een speciale gelegenheid. En ja, ik moet bekennen ik heb enkele exemplaren die weliswaar nieuw zijn, maar die ik waarschijnlijk nooit meer zal dragen, omdat ze ongemakkelijk zaten en zitten. Wel pasten ze mooi bij mijn outfit toentertijd. Ik kon er natuurlijk op wachten: ‘Waarom ruim je ze dan niet op’?

En inderdaad, wanneer ik ze dan ging tellen moest ik bekennen, dat her toch wel meer waren dan in mijn gedachten. In ons land heb je nu eenmaal te maken met vier seizoenen. Ik heb schoenen en laarzen voor de winter, sandalen en open schoenen voor de zomer, schoenen voor onder een rok, of jurk, enkele wandelschoenen, sjieke schoenen en nog een paar, voor mij in elk geval, historische naaldschoenen met een hoogte van meer dan zeven centimeter. Gedragen tijdens een bruiloft van vriendin toen ik heel veel jaren jonger was.

Wellicht had ik die naaldschoenen wel als wapen kunnen gebruiken toen ik als twintig jarige in het schemerdonker van de fiets werd getrokken. Maar die droeg ik toen niet, want ik was op weg naar de sporthal om een wedstrijd te gaan volleyballen. Het is goed afgelopen op een paar schaafwonden en  heftige woede na. En geen enkele angst. Die angst drong pas tot mij door enkele jaren later. Een kind stak achter mijn fiets hardlopend de straat over. De schrik en angst van het horen van de voetstappen achter mij, doorboorde mijn hele lijf. Na dit voorval trad het gebeuren tijdens mijn werk op kantoor weer in alle hevigheid naar voren. Ik was op dat moment alleen op kantoor. De schoonvader van mijn baas kwam achter mijn stoel staan en met mooie woorden begon hij mij aan te raken en pakte mij bij beide borsten. Ik was zeventien jaar. En het gekke is, wanneer ik er nu over nadenk, dat ik het nooit aan iemand heb verteld. Niet aan mijn baas, niet aan mijn ouders, niet aan mijn toenmalige vriendje. Uit verlegenheid, uit schaamte.

De gebeurtenissen van de afgelopen dagen met het overlijden en verkrachting van het zeventienjarige meisje brengen deze herinneringen weer boven. Regelmatig fietste ook ik in mijn jonge jaren na een training, of wedstrijd alleen laat naar huis. Om niet op een fietspad door het plantsoen te hoeven, fietste ik wel om, door drukkere straten met veel verlichting.

Ik was op de fiets toen mijn man, toen nog mijn vriend, mij laat in de avond met zijn auto begeleidde onderweg naar mijn huis. Klaarblijkelijk vond de Politie, dat een vreemd gedrag en hield hem aan. Het was een toevalligheid denk ik zo, maar wel heel oplettend.

Ik heb ervaren wat een impact dat heeft op het vertrouwen. Het heeft mij geleerd om voorzichtig te zijn. Echter de angst blijft altijd onderdrukt aanwezig.

Als meisje, of vrouw moet je je veilig kunnen voelen op straat, of tijdens de nachtelijke uren. Maar helaas, de gebeurtenissen leren ons wel om er vooraf rekening mee te houden. We kunnen zelf ook voorzorgsmaatregelingen nemen. Ik herinner mij nog, dat mijn vader mij als vijftienjarige altijd ophaalde na een feestje. Ik vond dat niet erg. Meestal werd er gedanst en mijn vader hield van dansen. Hij heeft mij op die avonden de wals geleerd. Echter als vrouw er rekening mee moeten houden, dat er iets zou kunnen gebeuren, zou niet nodig moeten zijn.

 

 

 

Mooie route naar Col de Propiac