Zoeken in deze blog

dinsdag 29 januari 2019

"Harten Heer"



Harten Heer
Ik had mij er al enkele dagen op verheugd. Wij hadden met onze groep vrienden gepland om de grootste kermis van Nederland te bezoeken. Ons gezelschap bestond uit 5 singles en één stel: Gijs en Hanneke. Gijs een 60 jarige lange blonde man, ex-rechercheur en Hanneke, een volslanke brunette,  werkte in de verzorging. De mannen, Sjoerd en Marcel en de vrouwen Dinie (mijn vriendin), ik en Ina. Allen woonden we in dezelfde wijk aan de rand van een grote stad en al heel lang bevriend en vertrouwd met elkaar. Door overlijden en scheidingen is onze groep wat uitgedund, maar heeft geen invloed op de onderlinge verhoudingen en vriendschap. Sinds de kinderen de deur uit zijn en de meerderheid nu single, zoeken we elkaar wat vaker op. Af en toe spelen we een spelletje kaart “Skip-Bo” en maken er dan een gezellige avond van. We kennen elkaar door de voetbalvereniging in onze wijk. Jaren geleden elkaar treffend, staand langs de lijn, kijkend naar onze voetballende kinderen. Gijs en ik hebben een periode samen in het bestuur gezeten. Hij als voorzitter en ik als penningmeester. Geregeld zagen wij vrouwen elkaar langs de lijn en in de kantine, wanneer de toen nog redelijk jonge mannen hun wedstrijdje speelden. Marcel,  een vriendelijke, wat gezette weduwnaar was van beroep ICT-er geweest en een computerfreak. Nu op 65 jarige leeftijd heeft hij van zijn beroep zijn hobby gemaakt, waar wij dankbaar gebruik van maken om zijn hulp in te roepen wanneer één van onze computers weer eens iets doen wat we niet willen. Wij hadden er zin in die bewuste donderdagavond. Het was nou niet echt de geschiktste dag voor zo’n uitje, omdat de volgende dag enkelen van ons gewoon weer op de werkplek zouden moeten verschijnen. Zeker Sjoerd, want voor hem zou de volgende morgen om 06.00 uur zijn wekker afgaan i.v.m. zijn continudienst in een chemisch bedrijf. Maar met zijn toen 59 jaar was het een fitte man en hij had ons verzekerd dat geen bezwaar te vinden. Stiekem verdacht de rest van de groep hem ervan, dat hij beslist mee wilde, omdat Ina ook van de partij was. Al een tijdje meenden wij op te merken dat Sjoerd bijzonder attent naar Ina toe was. Niet verwonderlijk, want Ina is een prachtige donkerharige vrouw, spontaan en vooral in bezit van veel humor. Als secretaresse is ze in hetzelfde bedrijf werkzaam als Sjoerd. Ze is al 10 jaar gescheiden en sindsdien trekken Diny en ik veel met haar op. Dagje shoppen, een fietstocht maken, of een concert bezoeken.

Heel fit was ik echter die dag niet. Ik had slecht geslapen de nacht ervoor. De reden? Joost mag het weten. Rond zessen hadden we afgesproken om te vertrekken. Het kostte een uurtje rijden, maar dat hadden we er voor over. Na onze auto’s te hebben geparkeerd zochten we in de gezellige drukte een terras op voor een eerste inleidend drankje. De mannen waren al niet meer te houden en we besloten dan ook snel de diverse attracties te gaan beleven. Mijn vriendin Dinie en ik stapten het eerst op de “Break Dance” af. Wij vonden dat we het er wel op konden wagen! Dat het vast niet zo erg kon zijn, als het leek. Na het ritje heb ik besloten nooit, maar dan ook nooit meer hierin plaats te gaan nemen. En vanaf toen gebeurde het….ik zag een speelkaart “Harten Koning” op straat liggen en pakte hem op. . Niets bijzonders zou je denken. Dat is het natuurlijk ook niet. En waarom moest ik hem zo nodig oprapen? Echter Ik liet hem aan de anderen zien, waarop Sjoerd voorstelde, dat wij allemaal naar een waarzegger zouden kunnen gaan. De single mannen onder ons reageerden enthousiast, waren toch wel ietwat benieuwd, of de liefde in hun leven voor hen nog wat in petto had. Er werd links en rechts gegrapt en gedold over van alles betreffende een eventuele voorspelling. Dinie en ik zouden als eersten samen naar binnen gaan, dat ik degene zou zijn, voor wie de voorspellingen zouden worden gedaan. De anderen zochten ondertussen een terrasje in de buurt op. Voorlopig was het nog plezier, met een zekere spanning en verwachting, maar ook hilariteit. Is het manipulatie? Vroeg ik aan mijn vriendin tijdens onze gang naar de waarzegger. We keken elkaar nadenkend aan. Natuurlijk! Was haar eerste reactie. Maar ja, ook al is het manipuleren, het dwingt je wel na te denken over jezelf, vind je niet?! Weet jij al wat je gaat vragen vroeg Dinie mij? Nou nee, Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee hoe het zal gaan, misschien worden er wel helemaal geen vragen gesteld. En zo serieus had ik het nog niet genomen. Wij waren op een kermis en het was vooral uit lolligheid, een tikje balorigheid van de mannen, dat er besloten was het eens te beleven, maar ook deels uit nieuwsgierigheid hoe dat in zijn werk zou gaan. Ik verwacht, zei ik, als er al vragen gesteld gaan worden, deze al wel in mijn antwoorden besloten zullen liggen. En… voegde ik er aan toe: “Je kunt het wonder pas beleven, als je in wonderen gelooft”.

Eénmaal binnen gekomen vervolgden we onze weg in een smal gangetje aan beide zijden bekleed met rode gordijnen. Aan het eind, recht voor ons, stuitten we op twee “bewakers” die hoffelijk de gordijnen voor ons open sloegen. Grote, gespierde mannen, vriendelijk, maar tevens een waakzame houding. Niet echt intimiderend, maar straalden wel uit, dat er met hen niet te sollen was. We kwamen in een ruimte waar het verhaal verteld zou worden. 

Vanachter een tafel stond een jonge, slanke vrouw op uit haar vrolijk, in allerlei kleuren stoffen, gedrapeerde stoel. Ze verwelkomde ons en ik hoorde in haar spreken een accent, wat ik nog niet thuis kon brengen. Het was er donker, verlicht met kleurige kaarsen op standaarden en geurend naar wierook. Rook volop aanwezig, niet alleen van de wierook, maar ook van een sigaret, brandend liggend in een asbak. Muziek van de omliggende attracties luidruchtig binnen doordringend, wat men probeerde te verdrukken door rustige sfeermuziek, wat niet was gelukt. Links op een ronde houten tafel stond een glazen bol, daarnaast een smartphone en voor haar lag een stapeltje speelkaarten. Gewone kaarten, die worden gebruikt om te bridgen, te pesten, of te jokeren. De gevonden kaart “Harten Koning” nog steeds in mijn zak. Vanaf het moment dat ik de “waarzegster” zag kwam een naam in mij op: Gina! Lang donker krullend haar, met ergens bovenop haar hoofd een enorme glinsterende speld waarmee een deel van het haar in een warrige knot was gestoken. Ze was gekleed in een lange zwarte japon met  fel kleurende bloemen, diep decolleté, wat omlijst werd door een om haar schouders gedrapeerde felgroene omslagdoek. Ondertussen de kaarten schuddend, keek Gina mij indringend aan en begon een aantal kaarten blind neer te leggen. Ik voelde de voet van Dinie tegen mijn been, maar bleef mijn blik gericht houden op de “waarzegster”. Gina verzocht mij drie willekeurige kaarten te pakken en aan haar te geven. Ze legde uit dat de eerste kaart een persoonskaart is. In mijn geval een vrouw. Ze legde een “Harten Dame” op tafel. Daarna mijn uitgekozen kaarten. links een “Harten twee”, rechts een “Klaveren twee” en een “Harten negen” er dwars over heen. Door het zien van die “Harten Dame” brandde de “Harten Heer” in mijn zak. Zal ik hem er bij leggen? Ik besloot toch even te wachten totdat het een geschikt moment zou zijn. Ik had door die kaart dan wel de mogelijkheid een geintje uit te halen, maar het moest wel leuk blijven. Gina legde uit, dat de drie kaarten betrekking hebben op het heden, verleden en toekomst. In algemene bewoordingen vertelde ze wat de kaarten als verbinding voor mij betekenen. Soms dacht ik, hé, dit zou zomaar over mij kunnen gaan, echter in het algemeen was het een verhaal waar je echt alle kanten mee uit kunt, behalve wanneer je jezelf toestaat er een waarheid in te zien. Tenminste dat was mijn conclusie. Uiteindelijk haalt ze de drie kaarten weg en blijft de “Harten Dame” alleen op tafel achter. Er ging een gevoel van opwinding door mij heen. Nu, dacht ik, een betere gelegenheid is er niet. Ik haalde de “Harten Heer” uit mijn zak en legde deze kaart er naast. Gina sprong op uit haar stoel, wild gebarend en in een taal roepend, waar wij niets van verstonden. Ze wilde de “Harten Heer” van tafel pakken, echter ik was haar voor. De “bewakers” kwamen binnen stormen en er ontspon zich een heftig gesprek in een andere taal. Inmiddels stonden wij ook, keken elkaar aan, hadden beiden hetzelfde idee. Wegwezen hier. Gebruik makend van de verwarring, vlogen we de gordijnen door en renden naar buiten. Onthutst kwamen we bij de anderen aan en schoven bij hen aan op het terras. Wat was er hier aan de hand? Wat was er voor bijzonders aan deze eenvoudige speelkaart, dat het zo’n heftige consternatie teweeg had gebracht?

Iedereen keek ons verbaasd aan. Wat is er gebeurd, vroeg Gijs ons. Ziet jouw toekomst er zo slecht uit? Ik haalde de “Harten Heer” tevoorschijn en wij vertelden wat ik gedaan had en de ontstellende   reactie van de waarzegster en de “bewakers”. Inmiddels ging de kaart van hand tot hand. Iedereen kwam tot de conclusie dat er op het eerste gezicht niets vreemds aan die kaart was op te merken. Gijs, de rechercheur, de onderzoeker onder ons, wilde wel eens weten hoe daarbinnen de sfeer nu zou zijn. Kom, zei hij tegen Hanneke, we gaan een kaartje kopen en laten ons de toekomst voorspellen. Hanneke zag het niet zitten. Oké, dan ga ik alleen. Na wat discussie, of het misschien beter was met zijn tweeën te gaan, bleef Gijs bij zijn beslissing, maar nam wel het aanbod aan, dat Marcel buiten op hem zou wachten. Het terras was niet ver van de plaats van de waarzegger, echter we hadden van daaruit er geen zicht op. Al snel waren de mannen terug. Gesloten! “Hè, het is pas 9 uur, nog vroeg in de avond”! We keken elkaar verbaasd en met blikken vol ongeloof aan. Zit er geen bel, grapte Jeroen. Lieve allemaal: “ik wil van die kaart af”! Gooide hem resoluut in de groep. “Ik vind dit heel raadselachtig, wat het verband met die kaart is weet ik niet, maar ik heb er geen goed gevoel bij, voegde ik er aan toe”. Marcel raapte hem op, bekeek hem nog eens van alle kanten en merkte daarna op, dat hem de kaart wat dik leek en steviger dan een speelkaart. Opeens herinnerde ik mij, dat ik bij het kopen van een kaartje aan het loket, tevens een visitekaartje had ontvangen. Daarop stonden gegevens en twee mobile telefoonnummers. Ik overhandigde het aan Gijs en hij toetste meteen één van de nummers in. Hij had de telefoon op de speaker gezet en we hoorden dat er door een man werd opgenomen. Gijs legde in het kort uit de reden waarop hij belde, bood  hem tegelijkertijd mijn excuses aan……waarop de man Gijs interrumpeerde om zijn verhaal uit te leggen. Gijs stelde hem toen voor, om een afspraak te maken , of dat nu mogelijk was. Hij stemde ermee in. Gijs legde dit voor aan mij en de groep en wij waren het allemaal met hem eens dat hij het gesprek aan zou gaan. Hij nam Marcel mee en……Marcel stak de speelkaart bij zich.

Inmiddels begon de tijd te dringen om huiswaarts te keren, echter we moesten nog even wachten op de terugkeer van Gijs en Marcel. De tempratuur was nog steeds zacht, dus wat langer verpozen op het terras was niet onprettig. Ina zei ons nog even de benen te willen strekken en nog even ergens een ijsje wilde gaan halen. Iemand zin om mee te gaan? We moeten toch nog even wachten! Sjoerd stond op en nam haar bij de hand. We riepen ze nog na: Niet te lang wegblijven hoor! Te samen verdwenen ze in de drukte. Hanneke, Dinie en ik keken elkaar betekenisvol aan. Zou het wat worden tussen die twee? We bestelden nog een drankje, ondertussen kwamen we toch steeds weer terug op de vraag wat er nu toch met die kaart aan de hand zou kunnen zijn.

Later op de avond begon de drukte op de kermis wat af te nemen. Gevieren zagen we Gijs, Marcel, Hanneke en Sjoerd  gezamenlijk druk converserend naar ons toe komen lopen. Hé, jongens, wij zijn ook nieuwgierig, riep Dinie. Gijs vertelde over het goede gesprek wat ze hadden gehad. Dat ze ons beslist niet de stuipen op het lijf hadden willen jagen, maar dat ze geschrokken waren, omdat wederom zo’n kaart bij hen opdook. Ze waren namelijk de dupe geworden van een poging hun mobile telefoons te hacken. Hè? Evenals wat ik had gedaan, had een klant net zo’n “Harten Heer”, als welke ik gevonden had, in de buurt van de mobile telefoon op tafel gelegd. De waarzegster had er op dat moment niet veel aandacht aan besteed en met een grappige opmerking gewoon teruggegeven. Later op het eind van de avond ontdekte ze de nieuwe App. Ze vond het vreemd en vertrouwde het niet, waarop ze de hulp in heeft geroepen van een bekende die er verstand van had. Het werd steeds interessanter. Marcel, de computertechneut, begon het uit te leggen. Hij pakte de kaart en liet hem ons zien en daarna moesten we hem één voor één allemaal nog eens goed bekijken. Sjoerd kwam erachter: “Volgens mij voel ik in de mantel een chip”. Klopt, bevestigde Marcel. Keurig in de kleuren en lijnen verwerkt, zodat het niet echt opvalt, indien je niet oplettend bent. Maar ja, wie denkt hier nu aan? “Indien deze NFC-chip in de buurt komt van een mobile telefoon, zorgt de data op de NFC-chip ervoor dat er een website geplaatst wordt, of een app gedownload op de telefoon.  Wanneer je deze website, of App opent, kunnen kwaadwillenden die de NFC chip hebben geplaatst jouw data op de telefoon uitlezen”. Dus het is belangrijk, dat je Apps die geplaatst zijn op jouw telefoon, welke je niet vertrouwd, nooit opent.  Het kan dan alleen via een telefoon met een NFC-functionaliteit, voegde hij er aan toe. Er zijn overigens nog tal van mogelijkheden die NFC op de telefoon ons biedt. Marcel inmiddels helemaal op dreef, om ons nog meer mogelijkheden uit te leggen. Winkelen bijvoorbeeld. Je installeert een App, scant de producten in jouw mandje en rekent bij de kassa af, door je mobiel tegen een scanner te houden, welke verbonden is met de kassa. Indien je de telefoon niet beveiligd, of gegevens versleuteld, kun je gehackt worden. Mensen die kwaad willen kunnen met een chip, waarin een zender en ontvanger zit, jouw gegevens stelen. De afstand van die kaart, of die sleutelring, of waar die chip ook in zit, is wel gering, maar wie let er in de drukte op, wanneer er iemand vlak naast je zou staan. Wie weet er of op jullie telefoons een NFC toepassing zit?! In dat geval zou er nu een App geïnstalleerd kunnen zijn, zei Marcel. Ter beveiliging zou je die NFC toepassing uit kunnen zetten en de telefoon versleutelen. Indien je telefoon uitstaat kan er ook niets gebeuren. Maar ja, dan kun je ook niet contactloos betalen en juist op zulke momenten zijn jouw gegevens kwetsbaar.   

Het was een memorabele avond geworden, met voldoende stof om over na te praten, toen we rond elf uur huiswaarts keerden. De volgende dag zou Marcel met de kaart naar de politie gaan , net zoals de mensen van de waarzegster op de kermis hadden gedaan.

“We denken, dat onze gedachten van onszelf zijn, ons denken van onszelf is, zonder te weten, dat ons brein misschien wel gehackt is”.



Namen, feiten en gebeurtenissen zijn in dit verhaal enkel en alleen op fantasie berust. 




        

Geen opmerkingen:

Een reactie posten