Blog over mijn dagelijkse belevenissen gevat in een verhaal, of gedicht
Zoeken in deze blog
donderdag 7 juli 2022
Istanbul
zondag 3 juli 2022
APK
APK
Het is irritant, er zit een steentje in mijn schoen. En ja… niet zo verstandig, ik ben met blote voeten in de schoenen vertrokken. Geen sokken aan. Aangezien ik op een schelpenpad loop is het geen optie om mijn schoen uit te trekken en op één been te gaan staan. Bijna zeker is dat ik mijn evenwicht verlies en met mijn voet nu zonder schoen nog meer steentjes verzamel. Maar een eindje verder weet ik dat er een bankje staat. Het bankje aan de Vliet.
Er komt een hondje naar mij toe en ik weet aan wie die behoort.
Het bankje zal dus bezet zijn. Ik heb er al eerder over geschreven. De man die
al plaats heeft genomen op het bankje ken ik. Nou ja, kennen, dat ook weer niet
echt, ik weet niet eens zijn naam. Een wat oudere man, die op deze plek vaak uit
rust i.v.m. zijn etalagebenen. We komen elkaar regelmatig tegen tijdens een
wandeling. Iedere keer wanneer hij er al zit, klopt hij uitnodigend naast zich,
zonder iets te zeggen. We maken vaak een praatje.
Ik wens hem goedemorgen en ga naast hem zitten. Ik krijg een
aai van de tong van de hond over mijn benen. Ik trek mijn schoen uit, schud hem
ondersteboven heen en weer en trek hem weer aan. ‘Geen sokken’, zegt mijn
buurman. Hij voegt er nog aan toe: ‘Niet zo verstandig!’ Ik weet het, antwoord
ik, maar soms ben ik gewoon lui. Ja, dat gebeurt mij ook wel eens, bromt hij. ‘Ik
moest alweer een tijdje geleden voor de APK en ik had geen zin om een afspraak
te maken.’ Ze vinden altijd wel wat! Ik kijk hem aan, ja, soms kunnen ze wel
wat ontdekken, maar soms ook niet. En de APK is toch verplicht?! Daar kun je
toch niet onderuit?! Al brommend gaat hij verder: nee, niet van de auto, van
mijn lijf. Ze willen weten, of alles nog gesmeerd loopt. Ietwat verbouwereerd
vraag ik: ‘Wil jij dat dan niet weten?’ Ach ja, is zijn reactie, ik voel mij
goed, geniet van het leven. Geniet van alles wat mijn vrouw op tafel zet, de
heerlijke maaltijden die zij klaar maakt. En ik weet, dat we voeding gebruiken
die zo gezond mogelijk is. Ik drink af en toe een biertje, of een glaasje wijn.
En dan komt de uitslag, krijg ik het advies om wat aan mijn gewicht te doen en
mag ik niks meer en krijg ik er ook nog een aantal pilletjes bij. En met een
gefronst voorhoofd kijkt hij in de verte naar zijn hond. Roept hem en voegt
eraan toe: ‘Daarna ga ik mij pas zorgen maken en daar heb ik geen zin in. Dus
blijf ik lekker op mijn manier door gaan. Wat dat betreft ben ik liever lui dan
moe!’ Hij staat op: ‘mijn vrouw wacht op ons hondje en mij, want de koffie zal
ze al wel klaar hebben’. ‘Gisteren heb ik haar nog een bloemetje meegebracht.
Al staand voegt hij er nog aan toe: ‘We genieten op onze leeftijd samen van de
kleine dingen en voelen ons daar gelukkig bij. Is dat niet wat er toe doet?’
Hij heft zijn arm als een groet en wenst mij nog een fijne, maar vooral zorgeloze
dag toe.
Ik vertrek ook en moet nog steeds aan het gesprek denken. Meten
is weten, maar is soms jezelf happy voelen niet belangrijker, dan van alles
maar de wetenschap hebben wat in getallen is vastgelegd? In dit geval dan van
de medische APK? Ik vraag mij dat wel eens af. Na metingen zullen er altijd
bepaalde indicaties zijn die actie vereisen. En niet iedereen zal een meting op
dezelfde manier beoordelen. Iedere situatie kan anders zijn. Het gaat om actie
te ondernemen over het totaal plaatje om, in samen spraak met, tot een
eventuele behandeling te komen.
Moet men dan maar de kop in het zand steken, zoals die man
met het hondje doet? Ik stel mij zelf maar gerust. Hij moppert wel wat, maar
zijn vrouw houdt van hem en zal wel een oogje in het zeil houden.
donderdag 23 juni 2022
Blote voeten...
Ik loop graag op blote voeten, in huis, maar ook buiten. Nu
het zomer is nodigt dit nog veel meer uit. In de vroege morgen de dauw op het
gras en de sprietjes tussen je tenen voelen. De warmte van het zand op het
strand en in de koelte van het zeewater, het natte zand door de golven onder je
voeten voelen verdwijnen. Het is de sensitieve eigenschap van de huid. Niets is
er zo gevoelig als aanraking van de huid. Een vleugje wind, wat als een
aanraking van een veertje de haartjes op je armen laten bewegen. De
vingertoppen die de kleinste oneffenheid van je huid ontdekken. Een pasgeboren
baby laten uitrusten op de borst van de moeder, huid op huid om de stress van
de geboorte te vergeten en de baby zich veilig laten voelen. Aanraken is ons
niet aangeleerd, het zit in ons vanaf de geboorte. Dat is wat aanraken doet.
Het vervelende is dat op blote voeten buiten lopen ook
risico’s met zich meebrengt. Waarschijnlijk heb ik toch op iets scherps
getrapt, want onder de bal van mijn voet heb ik pijn. Ik kan niet zo snel iets
ontdekken. Misschien zit er een splintertje in, maar dan zie ik toch een
sneetje. Een pleister erop en ik trek mijn wandelschoenen aan. Echter erg
comfortabel is het niet en ik krijg steeds meer last van mijn voet.
Ik zit op de dijk op een bankje aan de oever van de rivier ‘De
Kil”. Het is een aangename temperatuur met de zon aan een strakblauwe hemel. Het
is druk op het water diverse schepen met vracht doen golven tegen de kant
slaan, maar ook plezier bootjes vinden tussen de grotere schepen hun weg. Ik
houd van de omgeving van water. De activiteit zien van de schepen bij het in-
en uitvaren van sluizen. De weidsheid en de verdwijnende horizon van de zee. De
zilte lucht en de wind door mijn haren.
Wanneer het even rustig is kijk ik naar het water, naar de
stroming, de bewegingen die soms alle kanten opgaan. Waardoor het zo ontstaat,
ik weet het niet. Waarom is de stroming niet rustig richting naar zee? Ik kan
niet onder water kijken, maar het intrigeert mij wel. Evenals waar al die
schepen naar toe gaan, het leven aan boord en de mensen op de plezierbootjes.
Een jong stel wat al liggend op het dek elkaar zoent, een ouder echtpaar, hij
aan het stuur en zij ontspannen rondkijkend in een ligstoel. Ik heb mijn fiets
tegen het bankje gestald Op een ander bankje iets verder weg, eveneens een
fiets tegen het bankje, waarop een man zit, die net als ik over het water en de
omgeving tuurt. Ik ken zijn gedachten niet. Hij zal vast dingen anders beleven
dan ik. Zo probeer ik soms mensen te analyseren. Op een druk station
bijvoorbeeld. Wachtend op mijn trein en diverse reizigers zie aankomen en
vertrekken. Geliefden die vertrekken en elkaar nog even omhelzen. Mensen met
aktentassen en mensen die met zware koffers zeulen. Allerlei mensen met een
eigen leven. Misschien als ik het zou kunnen ontdekken, mensen die gelukkig, of
ongelukkig zijn, mensen die een gezin thuis hebben, of misschien wel
alleenstaand zijn. Ze gaan voorbij en ik zal ze nooit meer zien. Maar die man
op het bankje even verderop zal vast genieten van de omgeving neem ik dan maar
aan, net als ik doe. Ik zie hem opstaan, nog een slokje water nemen en zie hem
vertrekken. Ik had natuurlijk een praatje kunnen gaan maken, mijn gedachten kunnen
delen. Dikwijls doe ik dat ook. Ik heb het moment laten varen.
Gisteravond ben ik naar een cursus geweest wat ging over
dementie. Het herkennen van de ziekte, hoe ga je om met mensen die dementeren,
het belang van aanraken. Een hand op iemands hand, aanraken als middel tegen
stress.
Fysieke aanrakingen zijn belangrijk voor een mens. We hebben
de gelukshormonen nodig die zorgen voor een veilig gevoel. We kunnen niet
zonder. Als je aangeraakt wordt kun je pijn beter verdragen, je ervaart minder
stress en je voelt je gelukkiger. Het zijn niet alleen woorden die troosten,
maar aangeraakt worden, een arm om je heen, een knuffel. Aanraking is net als
zuurstof en voeding een primaire behoefte.
Dat zat ik dus allemaal te bedenken op dat bankje aan de
rivier op een mooie zonnige dag gisteren. En ja… ik mis als alleenstaande de
aanrakingen, maar ook om op bepaalde momenten fijne belevenissen te kunnen
delen, zoals mijn gedachten aan het water.
vrijdag 10 juni 2022
Ben Seni Çok Sevdim... ik hield zoveel van jou... lyric
Ik hield zoveel van jou…
is de vertaalde tekst van ‘Ben Seni Çok Sevdim’ een Turkse
Lyric’. Afgelopen weekend liepen zoon en ik langs de kade van de Bosporus in Istanbul. Een drukke kade volop levendigheid,
aankomende en vertrekkende toeristen, maar ook forensen via de diverse verbindingsboten
naar de overkant van de stad en naar de overige liggende eilanden. Op aanwezige
bankjes zittende mensen die een ijsje eten, of een broodje simit hebben gekocht
van de verschillende aanwezige kleine kraampjes. Om ons heen een wirwar van
diverse nationaliteiten. Verschillende talen bereikten onze oren, maar ook melodieën
van straatmuzikanten. We stonden stil bij een drietal muzikanten omringd door
een groot aantal luisteraars. Na een aantal songs herkende ik de melodie. ‘Ben Seni
Çok Sevdim’ “Ik hield zoveel van jou’. Ik was weer terug in momenten van
beleving tijdens Turkse series die ik had gezien op Netflix en Youtube. De
omgeving, het proeven van de sfeer en deze muziek gaf een extra dimensie aan
mijn aanwezigheid in deze bruisende, omvangrijke, bijzondere en culturele stad
in het Europese en Aziatische deel van de Turkije.
Nu ik weer thuis ben en nog vol ben van de verse
herinneringen denk ik aan de tekst van deze lyric. De tekst en melodie geven
een weemoedig gevoel van afscheid. Een afscheid dat ik moest nemen van deze
stad, maar ook aan afscheid moeten nemen van liefdes in mijn leven, die
ongemerkt op zo’n moment gevoelens van weemoed oproepen.
Ik hield zoveel van jou…
De kostbare parel van een oester
Jij verbergt je, zoals ik mij verberg
Ik hield zoveel van jou, zo diep, diep, diep
Misschien is het moeilijk te begrijpen mijn stilte
Je leest de woorden uit mijn ogen
Ik hield zoveel van jou, ik hield zoveel van jou
Jouw gouden wimpers in de winterzon
Ik hield zoveel van jou, ik hield zoveel van jou
https://youtu.be/Wce8-aiOKzM
Dat is wat muziek doet, emoties oproepen van belevenissen.
Zo zal deze stad altijd een blijvende herinnering zijn door de het beluisteren
van deze muziek op de kade in Istanbul. Een blijvende herinnering aan de
gesprekken van ons beiden. Een moeder en zoon samen op pad en s ’avonds genietend
op een terras van een drankje met het zicht op de verlichte brug over de
Bosporus.
woensdag 8 juni 2022
Cem Adrian - Ben Seni Çok Sevdim (Official Audio)
donderdag 26 mei 2022
Dauwtrappen en 'Stars in Heaven
Dauwtrappen en “Stars in Heaven’
Het is een prachtige morgen vandaag op Hemelvaartsdag. En ja… ik ben al in de zeventig en heb dus veel herinneringen. Herinneringen horen bij het leven, ze komen herhaaldelijk iedere dag even aankloppen. Ook gebeurtenissen geven daar aanleiding toe. Niks mis mee. Zo ook vanmorgen moest ik bij het wakker worden meteen denken aan dauwtrappen. Ik ben geboren in het Oosten van het land en daar was, is dauwtrappen een begrip. Vroeger nog meer dan nu vermoed ik. Volgens Wikipedia zou de term dauwtrappen ontstaan zijn in de 10e eeuw, waarin men om drie uur ’s nachts opstond om met blote voeten door de dauw van het gras te lopen. Het zou een helende werking hebben. Het werd ook wel ‘Hemelvaren’ genoemd.
In mijn tienerjaren, zo ongeveer van mijn 12e tot
mijn 15e jaar gingen we steevast met een groep meisjes en jongens
dauwtrappen. Niet te voet, maar met de fiets. Dagenlang van tevoren maakten we
al afspraken en was ik opgewonden door het feit, dat ik op stap mocht. En het
spannendste was, dat ook het vriendje Bert, waar ik stevig op verliefd was, ook
van de partij was. En maar hopen op mooi weer en dat het niet zou gaan regenen,
want dan zou mijn uitstapje in het water vallen. Steevast gingen we richting
Apeldoorn, naar de omgeving van Vierhouten op de Veluwe. Broodjes en drinken
mee in de fietstassen. Een meegenomen fles gazeuse heeft de reis niet overleefd.
Wist ik toen veel over koolzuur. We kochten een ijsje bij een ijscokar die
stond op een hoek bij een kruising op de hei waar vier zandpaden samen kwamen.
Op een plekje op de hei legden we een kleed en aten daar onze broodjes. Wat is
er leuker om op die leeftijd met vrienden en vriendinnen zoiets te ondernemen.
Vooral omdat het spanningsveld van gevoelens tussen jongens en meisjes in die
jonge jaren volop aanwezig is. Ik heb eens over mijn eerste vriendje in een
gedicht geschreven:
‘Liggend zij aan zij. Ik dacht hij en hij dacht mij. Zo
mooi, zo puur, zo rein. Een beleven van intimiteit die later nooit meer zo zou
zijn’.
Nu vanmorgen ben ik gaan dauwtrappen, weliswaar niet om drie
uur in de nacht en helemaal niet op blote voeten. Ik heb om negen uur mijn
wandelschoenen aangetrokken en heb een aantal kilometers gewandeld. Ik had mijn
oortjes in en luisterde naar radio 10fm waarop vandaag verzoeken kunnen worden
beluisterd. “Stars in Heaven’. Verzoeknummers van inmiddels overleden artiesten.
Ik moest onderwijl het luisteren denken aan een nummer van
Bon Dylan ‘Knockin’on Heaven’s Door’. Verschillende keren is dit nummer
gecoverd. O.a. ook door Guns N’ Roses. Zij speelden dit nummer in 1992 op een Tribute
Concert in het stadion van Wembley voor de overleden zanger Freddy Mercury. In
de tijd, dat ik een tiener was is er veel goede muziek gemaakt en ik heb er
goede herinneringen aan. Melodieën die mij weer terugbrengen naar belevenissen
tijdens mijn jeugd. Eerste ervaringen die een diepe indruk hebben gemaakt en
die ik nooit vergeet.
Ondertussen tijdens mijn wandeling diverse mooie herkenbare nummers beluisterd. Van het dauwtrappen,
al is het dan niet op blote voeten, heb ik deze morgen genoten. Genoten van de natuur, het weer en vooral van de
muziek op deze Hemelvaartsdag in 2022.
maandag 23 mei 2022
Latten en... Muggen
Op het bureau waarop ook mijn computer staat, lacht een
formulier van Centraal Justitieel Incassobureau in een bakje voor nog te
betalingen facturen mij tegemoet. Een verkeersboete. Nou ja, lachend, eerder
boosaardig grijnzend. Vijf kilometer heb ik te hard gereden en daarvoor hebben
ze de stoutmoedigheid mij daarvoor nog een behoorlijke som aan te rekenen.
Regels zijn regels, dat snap ik ook wel, maar een ietwat lager bedrag zou in
mijn ogen beter passen. Bij het overtreden van hogere snelheidslimieten zou een
hogere boete passen, maar in geval van deze kleine overtreding vind ik het
muggenzifterij.
Over muggen gesproken… Afgelopen week ben ik twee nachten achter
elkaar wakker geworden door het zoemen van een mug rond mijn hoofd. En… ik
vroeg mij af, waarom zijn muggen dikwijls in de nacht actief. Ik heb het
opgezocht. Dat komt voornamelijk omdat
muggen vocht nodig hebben en in de nacht wordt de lucht vochtiger. Muggen weten
je te vinden door receptoren op hun antennes en komen af op geuren van de huid,
zoals zweten en op kooldioxide uit de adem. Trouwens het zijn enkel de
vrouwtjes die steken (bijten) en er zijn maar 30 soorten die dat doen. Nu is
het geval, dat ik alleen in bed lig, dus is er niemand die met lichaamsgeuren
meer ruikt dan ik doe. Dus ben ik sowieso de pineut. Dat was in het verleden
anders. Toen was mijn man altijd de dupe. Ik vond op zolder van lange tijd
terug nog een klamboe en die heb ik nu toch maar opgehangen.
Echter een hor voor het raam lijkt mij toch beter. Dus
daarom maat genomen en gisteren waren vriendin en ik op weg naar een bouwmarkt
om latjes en horrengaas. “Op naar de afdeling latten. Daar kan ik ze dan gelijk
op maat laten zagen”. Latten? Ga jij latten? Vraagt vriendin die slecht had
geluisterd. Lachend zeg ik, wel nee en trouwens met wie? Nou ja een latrelatie
lijkt mij voor singles, die al geruime tijd alleen zijn, een goede manier was
haar antwoord. Ik ben het grotendeels met haar eens. Want de vrijheid die ik nu
bezit is mij veel waard. Zou een beginnende relatie daarop stuk kunnen lopen
wanneer de ene helft wil samenwonen en de ander de voorkeur heeft voor een
latrelatie vroegen wij ons af. De rest van het gesprek ging verloren door het
geluid van het zagen van de latjes. Tegelijkertijd praten en het geluid van de
zaagmachine gaat nu eenmaal niet samen. Of het moet iemand zijn die enorm zaagt
tijdens het praten. Ik vermoed, dat er velen zullen zijn die na geruime tijd
alleen te zijn, en er inmiddels aan gewend zijn geraakt, zullen kiezen voor een
latrelatie. Nadat ik net alleen was, kon ik mij dat niet voorstellen en zag ik
alleen maar uit naar iemand waar ik altijd mee samen wilde zijn. Dat beeld is
nu veranderd.
Samen zetten vriendin en ik het horretje in elkaar en het
past nog ook. We praten nog wat na over mannen en relaties. En… vraagt ze, als
je nu heel gek op iemand bent, zou je dan niet jouw voorwaarde willen
veranderen? Gewoon voor het geluk gaan? Nou, daar moet ik nu op dit moment heel
goed over na denken. Misschien?! Toch moet er altijd een compromis te bereiken
zijn, samen naar een oplossing te zoeken om naar dat geluk te streven, zonder
gelijk de handdoek in de ring te gooien. Daar zou ik dan in eerste instantie
wel voor gaan.
Hoe dan ook, voorlopig is er geen mug meer die mij ’s nachts
plaagt en voorlopig ook (nog) niet iemand anders. Ik kan rustig slapen.
Liefs,
Ik steek niet... ik bijt!
dinsdag 10 mei 2022
Wat is er belangrijker...?
Wat is er belangrijker…
Nu na de lange periode van zoveel mogelijk thuisblijven,
vrienden en familie niet kunnen ontvangen en bezoeken, er geen ontspanning
mogelijk was om restaurant, theater, of een café te bezoeken, zijn velen nu alles weer mag, naar vakanties aan
het zoeken, of al te boeken. Wat heb ik de voorpret gemist van het op reis
gaan. En… binnenkort ga ik op reis! Een stedentrip naar Istanbul. Een stad die
ik altijd al had willen bezoeken, maar nu wordt het dan werkelijkheid. De grote
stad aan de o zo bekende rivier ‘De Bosporus’. Een stad rijk aan cultuur en
historie gelegen in het Europese en Aziatische deel van Turkije. Mijn zoon en
ik trekken binnenkort vier dagen met elkaar op in het oude Constantinopel. Ik
verkeer in goed gezelschap wat betreft kennis van geschiedenis. Zijn interesse
was, is zijn hele leven al geschiedenis, dus hij kan mij vast veel vertellen
over het Ottomaanse- en Byzantijnse rijk. En om mijn aanhef van deze blog aan
te vullen: Wat is er belangrijker… (uit
het boek Grote Panda en Kleine Draak) vroeg Grote Panda … ‘de reis, of de
bestemming?’ ‘Het gezelschap”, zei Kleine Draak. Ik verkeer dus in goed
gezelschap.
Ik ben in het rijke bezit van vier kleinkinderen. Aan ieder van
hen heb ik dikwijls uit het boek ‘Mevrouw Beentjes zoekt een huisdier’
voorgelezen. Iedere keer weer opnieuw! Ze konden er geen genoeg van krijgen.
Mevrouw Beentjes zoekt een huisdier en gaat op reis in gezelschap van een Rode Kater,
die verderop in de straat woonde. Ze bezoeken diverse landen: Patagonië.
Mexico, Japan, Afrika, Californië enz. en ontdekken daar verschillende dieren, een
lama, een aardvarken, een gordeldier, die misschien een huisdier voor Mevrouw
Beentjes kunnen worden. Mevrouw Beentjes en de Rode Kater beleven allerlei avonturen
en steeds weer vraagt Mevrouw Beentjes advies aan de Rode Kater. Maar het eind
van het verhaal is, dat Mevrouw Beentjes aan de Rode Kater vraagt, of hij haar
huisdier wil worden. “Of U het nooit zou vragen’, zei de Rode Kater opgelucht.
Vlak voor de Corona periode heb ik een Single reis gemaakt naar
Venetië. Als single stap je dan aan het begin van de reis in een volle bus met als
gezelschap allemaal onbekenden. Tijdens het veertiendaagse verblijf in
Florence, Venetië en omgeving leerde ik ondertussen diverse mensen uit het
gezelschap kennen. Ik trok na een aantal dagen op met een aantal waarbij het
klikte. De leeftijd varieerde van de jongste 21 jaar en de oudste 78 jaar. Met
ons achten zaten we op een terras, liepen achter een gids aan, zaten op banken
in kerken en deden ’s avonds het licht uit. Leeftijd speelt dus geen enkele rol om
plezierig met elkaar om te gaan. Ik heb leuke, maar ook intieme gesprekken gevoerd.
Gesprekken die verbinden. Er is bij mij geen relatie uit ontstaan, hoewel er
wel een man van mijn leeftijd in onze groep was die mij wat meer aandacht gaf
en om vriendschap vroeg. Eenmaal terug in Nederland is het contact vervaagd. Het
gezelschap waarin ik tijdens die reis verkeerde heeft er aan toe bijgedragen,
dat ik een geweldige vakantie heb gehad.
Als single heb je minder om iets te kunnen delen. Wanneer ik naar
muziek luister, alleen in mijn huis, kan ik genieten van de muziek, maar wat is
het fijner om gevoelens, of interesses te kunnen delen. In mijn herinnering
gebeurde het weleens, dat ik met mijn man spontaan door de kamer danste. Zo is
het ook met de reizen die wij met ons gezin en later zonder kinderen samen
maakten. Tijdens de reis, maar ook later zijn er veel momenten van beleven
waarover nadien nog herhaaldelijk gesproken werd. Wat is er mooier dan samen
iets te kunnen delen. En dan is het gezelschap waarin je verkeert belangrijk.
zondag 24 april 2022
Toeval. Toeval bestaat!?
Toeval. Toeval bestaat!? Toevallig
Zoals ik wel meerdere keren doe, maakte ik vanochtend een
wandeling op het schelpenpad langs de Vliet. Het riviertje de Vliet is een
verbinding tussen de Oude Maas en de Binnenmaas. Geen open verbinding meer,
maar de bootjes die aan een steiger bij de achtertuinen liggen kunnen wel de
Binnenmaas bereiken. De oever kleurt geel van het bloeiende koolzaad. Er waait
een straffe Oostenwind en mijn jasje waait open. Alweer enkele jaren geleden
haalde ik in een blog ook al dit riviertje aan. Iemand schreef toen in een
reactie, dat hij regelmatig deze route nam om te trainen. Misschien, schreef
hij toen, komen wij elkaar eens tegen. Dat zou toevallig zijn geweest en hoewel
ik er dikwijls aan dacht wanneer ik iemand zag hard lopen, wij zijn elkaar
nooit tegengekomen.
Bijzonder vind ik altijd wanneer ik in de polder loop. Een
smal weggetje en ik in de verte een auto zie tegemoetkomen, dichterbij aan de
linkerkant een fietser. Terwijl ik rustig doorloop bedenk ik mij, op welk
moment zullen wij elkaar passeren. Op het zelfde moment, of is de fietser
eerder dan de auto? Het gekke is dan, dat dikwijls wij alle drie op hetzelfde
ogenblik het moment van passeren bereiken. Iedere keer moet ik dan denken aan
de ‘Wet van Murphy’. Maar aan deze wet van Edward Murphy wordt verschillend uitleg
gegeven. Eén ervan luidt: ‘Alles wat fout kaan gaan, gaat dan allemaal fout’.
Echter Murphy was niet zo tevreden over deze uitleg. Zijn zoon kwam met een
andere uitleg: ‘Als het kan gebeuren, dan gebeurt het’. Wat ik mij vaak afvraag
is dit moment van de fietser, de auto, de wandelaar toevallig, of is het de
wens van de gedachte, of misschien toch de ‘Wet van Murphy’?
Op een mooie zonnige dag, nu vijf jaar geleden, nog niet zo
lang na het overlijden van mijn man, liep ik langs de kerk van mijn nieuwe
woonplaats. Ik was er nog nooit binnen geweest, maar de deuren stonden open en
in welk land, of plaats waar ik ook ben en een kerk zie, wil ik er naar binnen,
en voelen of de deuren open zijn. Ik hoorde een organist spelen en nam binnen
plaats op een bank. De organist beëindigde zijn nummer en begon een nieuw
nummer te spelen. Een nummer van Leonard Cohen “Halleluja”. Juist dit nummer
herinnerde mij aan het moment van de herdenkingsdienst van mijn man toen wij in
de kerk allemaal naar dit nummer luisterden. De tranen liepen mij over de wangen
en ik was diep ontroerd. Is dit toeval dat ik besloot om deze kerk binnen te
lopen en dit nummer juist op dit moment te kunnen beluisteren? Ik weet het
niet, maar zo zijn er vaak van deze momenten die, zoals wij het dan noemen,
toevallig plaatsvinden.
Twee maanden geleden was ik op een training over dementie i.v.m.
deelname als vrijwilliger voor het 75+ Senioren onderzoek van de Gemeente en
Welzijn in de Hoeksche Waard. Een tijdje geleden daarvoor had ik een gedicht ‘Vergeten’
gemaakt. Ik besloot het aan de organisatie van de training te sturen. Zomaar,
omdat ik het wilde delen en het wel passend vond. Daaropvolgend kreeg ik een
mail of het gedicht gebruikt mocht worden bij trainingen en of het geplaatst
mocht worden in de dementiewijzer die in de maak was. Het gedicht is geplaatst
en ik sprak de trainster opnieuw, die mij vertelde, dat zij op het moment dat
mijn gedicht binnenkwam nog zochten naar een aanvulling in deze dementiewijzer.
De woorden die zij sprak waren: Toeval bestaat? Toeval bestaat!
Enige dagen later ontving ik een mail, of een blog van mij,
eens geschreven op 50plus match, gebruikt mocht worden in het maandblad 50plus
Magazine. Deze blog wordt geplaatst in de editie van Mei. Ik was verrast, dat
deze momenten bijna op hetzelfde tijdstip plaatsvonden. Toevallig?
Tenslotte nog een verklaring over de wet ‘Wet van Murphy’
die Benjamin Disraeli schreef :
“Wat we verwachten valt zelden voor, wat we het minst
verwachten gebeurt meestal…”
zondag 17 april 2022
'Alles komt goed'
‘Alles komt goed?!’
De aanhef van deze blog was tevens het thema van The Passion
afgelopen Witte Donderdag. “Alles komt goed?!”. Een eeuwenoud verhaal getoond
in een actuele versie. Actueel, bijzonder in deze tijd dat er in een ander land
een oorlog woedt. Opoffering, pijn en leed bij de bevolking van dit land. Maar ‘Alles
komt goed’ is een boodschap van hoop.
En hoop is wat ons op de been houdt. Blijven hopen op een
positieve uitslag. Zo moet ik denken aan mijn geregeld gebruikte uitdrukking ‘Het
komt wel goed’ tijdens de ernstige ziekte van mijn man. “Het komt wel goed’. Ik
zal het nooit meer vergeten. Helaas kwam het niet goed. Na vele ups-and-downs overleed
hij. De hoop op herstel heeft ons doen leven.
Op dit moment van schrijven is Het Paaszondag. De zon
schijnt. De vaas met gele tulpen die ik op een tafeltje voor het raam had
staan, heb ik maar even uit de warmte van de zon gezet. De kleur geel is de
kleur van Pasen. Geel staat voor vruchtbaarheid en nieuw leven. Oorspronkelijk
kom ik uit het Oosten van het land. En daar was het traditie dat mijn ouders op
Paaszondag een schaal gevuld met gekookte eieren op tafel zetten. Lang geleden
mocht er in de vastentijd geen vlees en eieren gegeten worden. En dan eindelijk
na de vastentijd mochten de gelegde eieren opgegeten worden. Met ons gezin rond
de tafel begon het spel ‘Eiertje tikken’. Wie een kapot ei had, had verloren.
Nu ik hier in Zuid Holland woon en het vertelde tijdens een koffieochtend,
keken ze mij verbaasd aan. Nee, die traditie kenden ze niet. Heb de traditie in
mijn gezin voortgezet en ook al woonden wij in Zeeuws Vlaanderen, ieder jaar
met Pasen keken de kinderen uit naar dit spelletje.
Gisteren mijn kinderen bezocht. Zij wonen in het dorp waar
ik inmiddels al zes jaar niet meer woon Mijn grote zoon omhelsde mij en tilde
mij met sterke armen zomaar in de lucht. Van blijdschap mij weer te zien, maar
ook omdat elkaar aanraken nu weer kan. Wat heb ik dat gemist de afgelopen paar
jaar. Met mijn twaalfjarige kleindochter door de vertrouwde omgeving gewandeld.
Samen op een bankje een ijsje gegeten. Ze knuffelde mij en vertelde alsmaar,
dat ze mij zo had gemist.
Hoewel ik nu op de zondagmorgen van Pasen hier alleen achter
mijn laptop zit te schrijven, besef ik mij terdege hoe rijk en gelukkig ik mij
voel. Rijk door de liefde van mijn kinderen.
‘Alles komt goed en hoop doet leven’
Ik wens vanaf deze plaats iedereen Fijne Paasdagen toe en
probeer eens het eiertje tikken.
dinsdag 4 januari 2022
Er was eens...
In deze tijd waarin elkaar aanraken en elkaar op afstand dienen te begroeten mis ik vooral het knuffelen, omhelzen, de kinderen kunnen zoenen. En ja het niet hebben van een partner versterkt misschien nog wel extra dat gevoel van iets missen. Huidhonger noemen ze dat met een mooi woord.
Daarom moest ik denken aan onderstaande beleving gevat in een gedicht.
Er was eens die eerste keer
dat ik zachte lippen voelen mocht.
Ze bewogen en dansten mee
op golven van die oneindige zee.
Ik haast verdronk in de adem van de wind
die mij meenam naar hogere sferen
waarin ik voor eeuwig verblijven kon.
Ik belandde weer op aarde in het vroege ochtendgloren.
Het muurtje waarop we zaten was ruw en hard
en de ladders in mijn panty
vroegen om weer te klimmen naar waar ik vandaan gekomen was.
De zon kwam op in het hartje van de zomer.
Mensen op weg naar hun werk, reden en liepen ons voorbij.
Maar wij, wij hadden ons niet bewogen.
Onze lippen tastten en zochten,
kusten de glans in onze ogen, voelden de warmte van elkaars
huid
en ademden de liefde waarin we verdrinken mochten.
donderdag 16 december 2021
Digitale economie
Misschien was ik gisteren iets te streng. Ik stond aan de kassa bij een Supermarkt. Ik legde mijn boodschappen op de band, na een hele vracht boodschappen dat behoorde bij een ouder echtpaar voor mij. Mijnheer pakte alles in en mevrouw haalde haar pinpas tevoorschijn om af te rekenen. Haar handen beefden en zij was niet in staat de pincode in te toetsen. Ze riep de hulp van haar man in en noemde in ieders nabijheid de pincode op. Het was aandoenlijk om te zien. Ik kon het weer niet laten. Niet laten om mij ermee te bemoeien. Ik zei: “Mevrouw is het niet beter om de volgende keer een andere oplossing te bedenken. Het is beter om de pincode te beschermen.” Met grote ogen en enigszins betrapt keken zij meer aan, maar ook een houding van hulpeloosheid en droefheid, zoiets als van ‘wij kunnen niet anders’. Ik had met hen te doen.
De digitale economie groeit snel en we hebben er allemaal
mee te maken. Jongeren groeien hiermee op en weten niet anders, echter de vele
ouderen die er nu zijn en de groep die er nog aankomt zijn er grotendeels niet
mee opgevoed. Onlangs heb ik op Netflix de documentaire “Social Dilemma”
gekeken en daar wordt je niet vrolijk van. Achter elke digitale beweging van
ons zit een woud van gegevens die voor allerlei doeleinden worden gebruikt. Enkel
en alleen maar om geld. In ons eigen huis zijn we niet meer veilig. Eigenlijk
is wat dat oudere echtpaar deed vergeleken bij wat er achter ligt nog maar een peulenschilletje.
De serie “Kara Para” ( geld witwassen} heb ik daaropvolgend bekeken. Geld is
macht wordt verondersteld, maar of dat het leven gelukkiger maakt?! In deze
serie overwint de liefde in een wereld van bedriegen en rechterlijke dwaling.
Dat oudere echtpaar staat nog steeds op mijn netvlies. Het
is ook maar een voorbeeld van meerdere ouderen die met de digitale systemen
worstelen. Zij hielpen elkaar op dit moment en zullen dat met vele andere zaken
ook doen. Ze hebben elkaar en zorgen voor elkaar. In hun eigen vertrouwde
wereldje kan dat goed, maar de digitale economie maakt hen kwetsbaar.
Neem nu de boosterprik. Online moet er een afspraak gemaakt
worden wil je snel aan de beurt zijn. De digitale mogelijkheden worden
aangeboden, helaas… het werkt niet altijd naar behoren. Telefoonlijnen
overbelast. Een half uur, of driekwart uur in de wacht en dan mag nog blij
zijn, wil je het goede antwoord ontvangen. Geen bevestiging ontvangen na een
digitale afspraak. Van meerdere mensen in mijn omgeving vernomen, dat de jaartallen
die aan de beurt waren een latere afspraak krijgen, dan de jaartallen die later
geboren zijn, waaronder ikzelf.
We worden onbewust gemanipuleerd en ik hou daar allerminst
van. Iedere stap die ik digitaal zet ligt daardoor al grotendeels vast, evenals
de volgende stappen, zonder dat ik daar erg in heb. Wie weet… nee ongetwijfeld
heeft dit schrijven van dit blog invloed. Ik begeef mij namelijk op internet en
actie geeft reactie, in elke vorm dan ook. Echter, dit is geen manipuleren
zoals de geldwolven achter Facebook, Twitter enz… doen. Ik heb hier een eerlijke
bedoeling mee. Onze geest wordt beïnvloedt. Laat het resultaat dan in elk geval
de liefde zijn, zoals bij dat oudere echtpaar. Misschien wel de bedoeling om
iedereen nog meer bewust te maken wat digitale communicatie met ons doet.
woensdag 10 november 2021
Grégoire - Nuages
Als de wind de wolken duwt
https://youtu.be/8vlagVCWP7A
Soms zijn er van die ochtenden, dat ik slecht ontwaak. Mijn lijf niet wil, niet wil opstaan en vrees dat dit gevoel mij de hele dag zal achtervolgen. Ik denk dan vaak aan de tekst van een Franse lyric: Nuage gezongen door Grégoire. Ik hoorde dit lied vaak toen ik in Frankrijk, de Provence woonde. Op warme avonden op het terras luisterden we dan naar radio Vaucluse en kwam deze song vaak voorbij.
Zo goed mogelijk uit het
Frans vertaald.
Als de wind de wolken
duwt, zullen we de zon zien,
en zullen we de pagina kunnen omslaan,
van deze ochtenden, waarin we slecht ontwaken,
deze ochtenden die in de diepten van de slaap,
onze verlangens gegijzeld houden, haal onze hoofden uit deze soep,
Buig de dromen om die je belemmeren.
Si tus me suis, Si tu
me croix aussi (als je mij volgt, als je ook in mij gelooft)
Het beste wat ik dan
kan doen en ook meteen doe is een wandeling maken. Naar buiten, Alles wat
bekend is weer opnieuw ontdekken. Want niets is nooit hetzelfde, ook al denk je
dat, om dat het dezelfde route is, de huizen op dezelfde plek staan. Maar
steentjes onder mijn voeten verplaatsen zich, niet alleen door mij, maar ook
door al die andere voeten die zich op dit pad begeven. De wind die de gevallen
bladeren wegblaast. Ik geniet van de zon, wanneer de wind de wolken duwt. Soms
komt er een poes me tegemoet, die langs mijn benen strijkt en zie ik de zwanen
op de Vliet die statig ergens naar een voor mij onbekende plek gaan. Komen
mensen mij tegemoet en maak ik soms een praatje. Alles lijkt hetzelfde, maar is
nooit hetzelfde. Opnieuw ontdekken lost de mist in mijn hoofd op en de
buitenlucht doet mijn lijf goed.
Tijdens het wandelen
doe ik soms mijn oortjes in en luister dan naar muziek. Ik heb een playlist van
muziek waar ik van houd, alles door elkaar, maar ook muziek waar ik
herinneringen aan heb. Die mij weer brengen in momenten van leuke, ontroerende
en verdrietige ogenblikken. Maar soms ook vergeet ik die playlist en luister ik
naar de radio. Muziek ontroert, maakt vrolijk, muziek verbindt.
Als vrijwilliger werk
ik voor de gemeente aan een signaleringsonderzoek onderzoek 75+ senioren. Als
onderdeel staat er in de vragenlijst ook eenzaamheid. Maar wat is eenzaamheid? Eenzaamheid
is niet zomaar aan te geven, of in woorden uit te drukken. Ik merk dat in de
gesprekken die ik voer. Niet enkel het alleen zijn kan tot eenzaamheid leiden.
Ook in gezelschap, of in een relatie kan iemand eenzaam zijn. Eenzaamheid zit
in jezelf en dat zal iemand op eigen kracht moeten doorbreken. Daar helpen
goede adviezen misschien een beetje bij, zoals aansluiten bij een vereniging,
of activiteit, maar lang niet altijd. Mensen die single zijn voelen zich soms
alleen, maar dat hoeft nog geen eenzaamheid te zijn.
Voelt men zich minder
alleen, nadat men weer een nieuwe relatie is aangegaan? Dat verwachten we wel.
Want het doel waarop singles op een datingsite site verblijven is toch het
verlangen naar opnieuw weer die liefde. Het verlangen die bekende verliefdheid
weer opnieuw te ontdekken en beleven. Iemand tegen je horen zeggen; ‘er schuilt
een bos in je ogen’, of jouw glimlach brengt mij naar de diepten van de zee’. Ik
denk dat dat verlangen naar liefde nooit ophoudt, op welke leeftijd dan ook.
Ik blijf mijn wandelingen
houden om het bekende opnieuw te ontdekken.
vrijdag 8 oktober 2021
Ons huis in de Provence, deel 7
Ons huis in de Provence
Deel 7
Water en elektriciteit
De eerste nacht in onze woning. Het is dinsdagmorgen 18
augustus 2009. We hebben goed geslapen, ondanks het intermezzo van de agenten
midden in de nacht. Het is al een lekkere temperatuur en het beloofd weer een
warme dag te worden. Ik loop het terras op en zet met blote voeten een paar
stappen op het gras. Het is nat! Ik blijf even vol verbazing stilstaan en roep dan
naar boven naar Henk. Er is water! Zo te zien is er gesproeid! Hoe kan ook
anders hier het gras zo groen zijn in deze hoge temperaturen! Het is ’s morgens
acht uur als Henk al op verkenning uit gaat om te zien, of hij kan ontdekken
waar het water voor système d’arrosage (sproei installatie) vandaan komt. Dat
er water is, dat is nu zeker, maar voorlopig hebben we daar nog weinig aan. Het
water komt van een aansluiting aan de kant van de weg. Een gemeentelijke
wateraansluiting vermoeden wij. Henk verandert de tijdschakelaar van elf uur ’s
avonds naar zeven uur ’s avonds en acht uur ’s morgens. Sinds we de datum
wisten dat wij de woning mochten betrekken waren we, via de opzichter, al
begonnen met afspraken proberen te maken met de water- en elektriciteitsmaatschappij.
Maar de opzichter werkte niet erg mee en zelf afspraken maken lukte niet. Er
was nog niet opgeleverd en we hadden de benodigde papieren niet.
Eerst een bakje koffie en onze zoon feliciteren met zijn verjaardag. Maar helaas, dat bakje koffie zit er nog even niet in. Geen stroom om water te koken. We zitten op het terras en enkele van de voorbijkomende mensen zwaaien naar ons. Het zijn vooral wielrenners en groepen wielrenners. Het is tenslotte vakantietijd en de woningen staan langs een toeristische route. Je hoort allerlei talen voorbijkomen, maar toch vooral Belgen. Achteraan een groep komen altijd wat achterblijvers die zichtbaar moeite hebben met het vals plat. De tuin is nog kaal, straks in oktober kunnen we misschien al vast wat struiken planten. Alleen het groene gras steekt wel heel erg af bij het dor gele gras aan de kant van de weg. Ik pak de telefoon. Het lukt mij om afspraken te maken bij de watermaatschappij Saur en de elektriciteitsmaatschappij EDF op maandag 24 augustus. De opzichter zegt ook toe om omstreeks tien uur aanwezig te zijn.
augustus 2013
Ik ren met een paar emmers naar buiten en vang het water
tijdens het sproeien op. Mijn bikini heb ik al aan en gebruik de sproei
installatie als douche. Henk komt erbij staan en opeens beginnen we beiden
onbedaarlijk te lachen. Het is ook een bizarre en bijzondere situatie, maar wat
maakt het uit. We zijn waar we wilden zijn en waar we al zolang naar uitgekeken
hebben. Het moet maar even zo. Het was vandaag 35 graden en om zeven uur in de
avond is het nog warm, dus het is geen afzien. We redden ons wel. Ik zet wat
emmers water in het toilet en de rest is voor de afwas en de was.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar een week later hebben
we dan eindelijk water en stroom. Wij hadden al dagen geworsteld met drinken en
etenswaren om dat redelijk goed en een beetje koel te houden. Vol spanning zien
we die maandag uit naar iedereen. Is iedereen op de afgesproken tijd aanwezig.
De opzichter laat het afweten. Er wordt gebeld en gebeld. De man van de
elektriciteitsmaatschappij vertrekt en beloofd later terug te komen. Alleen de
man van het water had voor ons eindeloos geduld. Hij besefte onze penibele
situatie. Toen er water uit de kraan kwam kon ik hem wel omhelzen. Voor het
plaatsen van de watermeter krijgen we een factuur die we gelijk moeten betalen.
Ik pak mijn portemonnee, maar nee, nee, geen contant geld, maar een cheque. Henk
en ik kijken elkaar aan. Een cheque? Die hebben we niet. Maar die lieve man,
hij regelt het met zijn kantoor. Eindelijk! We kunnen normaal douchen. Later
halen we de cheques bij de Bank op. Die lagen al klaar. Wisten wij veel!
We ‘lenen’ een koelkast uit één van de andere huisjes en
gaan naar de winkel. Etenswaren en drank kunnen we nu gelukkig koel bewaren. We
kopen een elektrisch kookplaatje. ’s Avonds bereid ik de eerste maaltijd in
onze huisje.
25 augustus 2009
Tijdens het wandelen komen we langs het huis van de
burgemeester van Propiac, Madame Nadine Ben Amor. Op dat moment is ze in de
tuin bezig. Ik stap op haar af om een praatje te maken en tegelijkertijd kennis
te maken. Het was leuk om op deze informele manier met de burgemeester te
hebben gesproken. Ze zal ons op de hoogte houden en gaf ons mee, dat wij altijd
om advies bij haar aan mogen kloppen. En… dat we deel kunnen nemen aan activiteiten
en feesten georganiseerd door het Comité des Fètes. Hier in Nederland maak je
niet mee, dat contact met de burgemeester zo laagdrempelig is. In Frankrijk
heeft iedere stad, of dorp hoe klein ook, een burgemeester.
Ik houd een stok uit het raam aan de achterkant van onze woning.
Henk staat bij de schotel die nog een stukje hoger op de berg staat. Een stukje
lager daaronder ligt het zwembad. Ik kan de TV zien achter mij in de kamer. Het
is de bedoeling, dat ik de stok omhoog houd wanneer er beeld is. Ik krijg zo
langzamerhand een lamme arm, en er is nog steeds geen beeld. We vermoeden, dat
er nog geen aansluiting is. Henk haalt de schotel naar beneden en zet hem op
een terrasstoel voor op het terras. En… na een tijdje prutsen hebben we beeld.
Nederland 1,2 en 3, en Franse zenders.
Schorpioenen
Ik ontdek dat er nog andere huurders gebruik maken van onze
woning. Ik vind schorpioenen prachtig, maar liever wel op een afstand en niet
in mijn huis. Ik vind er een in de spoelbak in de keuken en bij het fonteintje
in het toilet kruipen piepkleine nakomelingen. Ze verdwijnen in mijn nieuwe
stofzuiger. Ik ben bij ieder kopje en elke schoen op mijn hoede. Ons leven in
dit andere land is niet anders dan in ons vaderland, maar al die nieuwe
ervaringen maken het wel intenser. In de rustige schemering zitten we op ons
terras en kijken naar de Roche de la Colombe recht tegenover ons huis. Henk heeft
al prachtige foto’s gemaakt van boven af. Ik ben nog niet zover geraakt. Als
het donker wordt klinken we op de mooie omgeving en op het moment van
blijdschap dat we de sleutel kregen. We hebben er vertrouwen in dat binnen
afzienbare tijd de woningen opgeleverd zullen worden en we naar de notaris
kunnen. Als het donker wordt horen we in de verte een uil roepen. De
sterrenbeelden komen tevoorschijn. Ik zie het steelpannetje, de Grote Beer. De
Melkweg glijdt over het huis. Al het aanwezige licht in ons dichtbevolkte Nederland,
maakt het haast onmogelijk volop de sterrenhemel te zien zoals hier.
We nemen deel aan de activiteiten van het dorp. Ik bak een
taart voor deelname aan de taartenwedstrijd wat plaats vindt in het dorpshuis bij het gemeentehuis. Ik word 3e en kom mijn naam tegen in de krant Le Dauphiné van 08 november 2012. We doen
mee aan jeu de boules wedstrijden. En ik knap een kastje op bij de hobbyclub, dat
ik gekocht heb op de antiekmarkt in Buis les Baronnies. We zijn getuige van de jaarlijkse
autoraces op de Col de Propiac.
In de herfst komt Henk na een wandeling terug met
eekhoorntjesbrood. Tenminste dat zegt hij en ik moet hem maar geloven. Erg
zeker ben ik er niet van maar maak het toch klaar. Het was lekker en zonder
nadelige gevolgen.
We genieten. Van ons huisje, van het weer, de prachtige omgeving. Het is een droom, die is uitgekomen. We genieten van de wandelingen, de mooie vergezichten wanneer we eenmaal boven zijn aanbeland. Genieten van de kersen die we plukken van een boom die we onderweg tegenkomen. Stiekem wat druiven proeven van wijnranken die we passeren. De nachtegaal horen die tijdens de nacht ons met zijn zang vergezelt. We genieten van de zwoele avonden en vergeten dan weer hoe we zwetend die dag zo nodig naar die top moesten.
Kortom: "Leven als God in Frankrijk"
Recette tarte
salée avec légumes
Benodigdheden:
1 ronde
taartvorm
1 rouleau de pâte feuilletée
3 eetlepels olijfolie
1 rode paprika
1 groene paprika
1 courgette
1 ui
Teentje knoflook
6 middelgrote champignons
1 groentebouillonblokje,
3
eieren
2
eetlepels bloem
20
cl crème fraiche
3
eetlepels emmentaler rapé
Enkele
plakken brie
Verwarm
de oven voor op 200 gr.
Haal
de paté feuilletee 10 minuten voor gebruik uit de koelkast.
Leg
bakpapier in de taartvorm, of vet in. Leg de paté feuileltee in de taartvorm en
prik er met de vork enkele gaatjes in. Laat het teveel van de paté feuilletee
over de rand hangen en vouw het later over de taart heen.
Hak
de paprika, courgette, ui en champignons in kleine blokjes, bewaar iets voor de
garnering. Pers het teentje knoflook uit en voeg toe aan de groenten.
Verwarm
in een roerbakpan de olijfolie en roerbak hierin de groenten, verkruimel het
groentebouillonblokje en voeg het bij de groenten. Ongeveer 15 minuten.
Om
het pittiger te maken kan er een beetje puree de piment, of peper toegevoegd
worden.Vul de taartvorm met het groentemengsel en garneer met streepjes deeg en bak het in de oven plm. 30 minuten.
maandag 4 oktober 2021
Goudgeel graan
Goudgeel graan
Gevlucht door
oorlog in jouw land,
gedwongen onderweg
vanaf het huiselijk pad.
Een laatste
blik naar wat al niet meer is,
angst verschuilend
achter elke stap.
Onder het
oog van de volle maan,
mijlen ver
van thuis,
kleren onder
stof en grijs.
gaan voeten door velden van goudgeel graan.
In het donker
van de nacht
dwalend over
gesloten grenzen.
Niemand weet
wie je bent,
of je taal kan
verstaan.
Het hart dat
zoveel liefde had
voor wat
eens je vaderland was.
Tussen het rijpe
graan je in stilte bad
voor
vrijheid in je bestaan.
Wolken aan
de hemel schuiven voorbij,
tussen het
goudgele graan zag je in de wolken boven
het land waarin je woonde, het huis waarin je droomde.
Een vlucht dat
als een schaduw over je leven streek.
De hemel
blauw en de akkers grijs,
Onder een
zinderende zon nog een lange weg te gaan.
Stap voor
stap onderweg naar een nieuw thuis
in de hoop
dat er begrip zal zijn voor je bestaan.
donderdag 30 september 2021
Deel 6 Ons huis in de Provence: Als je maar lang genoeg wacht...
Deel 6
Ons huis in de Provence
Lindebloesem
Als je maar lang genoeg wacht…
Het is Juli 2010. Wij verblijven sinds een jaar in ons
huisje. Ik sta op een ladder met mijn hoofd tussen de bladeren en bloesems van
een Lindeboom. Ik heb een kussensloop aan een tak in mijn nabijheid gehangen om
alles wat ik pluk te verzamelen. De bijen zoemen om mij heen en eerlijk gezegd
ben ik daar niet zo blij mee. ‘Buurman’ Leo, staat aan de andere kant. Een Belg
en een Nederlander die in Frankrijk met elkaar klappen tussen de bladeren van
een Lindeboom. Hij stelt mij gerust. Ze doen je echt niks! Een jaar geleden, we
woonden er nog maar kort, stopte deze buurman van Le Village bij ons voor op de
weg. Hij riep, dat hij wilde kennismaken met de nieuwe gebuur. Hier in dit dorpje
zijn het allemaal buren, al woont men dan niet direct naast elkaar. Ik herkende
gelijk de Belgische toon in zijn spreken. Wij woonden tenslotte aan de
Belgische grens in Zeeuws Vlaanderen. Een broer en zus (weduwe) uit België. Zo’n
dertig jaar geleden waren zij naar Franrijk geëmigreerd. In de jaren dat wij er
woonden, zijn het goede en lieve vrienden geworden en gebleven. Na het
overlijden van Henk in Januari 2014 heeft hij de klokken in het dorpje laten
luiden en het overlijdensbericht geplaatst in het mededelingenbord van de
Mairie, het gemeentehuis. Ik had beloofd te helpen met plukken, maar op al die
bijen rondom mij, daar had ik niet op gerekend. Ik had het nog nooit gedaan,
maar het is heerlijk weer en de bladeren geven voldoende schaduw. De bloesems geuren
heerlijk. Het is tijd dat ze geoogst worden. In Juli wordt er in Buis les
Baronnies jaarlijks een feest gehouden ter ere van de oogst. Fêtes du Tilleul. En
op de markt in dit plaatsje liggen dan op de kraampjes vele manden vol. Buis
les Baronnies ligt zo’n zeven kilometer ten oosten vanaf Propiac in het
bergachtige deel van de Drôme. Iedere keer weer bekoren mij bij binnenkomst de
eeuwenoude platanen aan beide zijden van de allée des Platanes. De lindebloesem
die ik nu pluk gaat naar een kennis om op de markt in Buis te verkopen. Van de
bloesems en de bladeren kun je heerlijke thee maken. Ik heb de bloesems
gedroogd en in een linnen zakje op het nachtkastje naast mijn bed gelegd. Nog
lang daarna herinnert de sublieme zomerse geur mij aan het moment dat ik op die
ladder stond.
Er is in de periode tussen Augustus 2008 en eind Juli 2009 veel
gebeurd en ook veel niet gebeurd. Hoopvolle berichten, en daaropvolgend
mededelingen van vertragingen door welke oorzaak dan ook. Tot vier maal toe werd
een opleveringsdatum gemeld. Iedere keer weer een domper wanneer het niet kon
plaats vinden. In het buitenland gaat alles net iets anders dan wat men gewend
is in Nederland. Volgens de site ‘Wonen en leven in Frankrijk’ komen in het
forum diverse voorbeelden hiervan naar voren. Afspraken welke niet nagekomen worden, of verzet
worden, goederen niet op de afgesproken tijd geleverd worden. Deze ervaring
hebben wij tijdens ons verblijf ook meegemaakt. Ongetwijfeld zal dit project, naast
misschien ook wel de heersende Kredietcrisis, met de vertragingen te maken hebben
gehad.
De crisis in deze jaren heeft ook gevolgen voor enkele Belgische
aspirant kopers. Ze vertelden in februari 2009 op een bijeenkomst voor alle
kopers in Antwerpen, dat ze geïnvesteerd hadden in aandelen Fortis welke door
de crisis bijna niets meer waard waren. Door de uitstelling van de oplevering waren
ze niet meer in staat om een huisje aan te kopen.
Buis les Baronnies
Eind Juli 2009
De krekels heten ons met hun gezang welkom en begeleiden ons
onderweg naar ons vakantieadres in Entrecheux, Mas des Amarens. We worden
verwelkomd door Luc en Kries, op dat moment de eigenaren. Ik zal die
vriendelijkheid en behulpzaamheid van hen, toen en later, nooit vergeten. Omdat
er de mogelijkheid bestond dat er in de tweede helft van Augustus 2009 opgeleverd
zou gaan worden, hadden wij op korte termijn dit verblijf geboekt. Kort voor ons
vertrek belde de bouwondernemer uit België ons op met de toezegging dat we half
Augustus gebruik kunnen gaan maken van ons huisje. Ongeloof, blijdschap en nog
zoveel vragen. Is er water? Is er elektriciteit? Hoe komen we in het bezit van
de sleutels? Al de perikelen en
toestanden van het verleden laten wij achter ons. We zijn in een verheugde
stemming. We stouwen de auto vol met de eerste benodigde middelen om in ons
huisje te kunnen verblijven. Slaapzakken, luchtbedden, kaarsen, eerste
benodigdheden servies, enz. en Henk zet de gereedschapskist in de auto. We gaan
het avonturen. Misschien voor een paar maanden?
17 Augustus 2009
Hoeraaa, vandaag hebben we in Carpentras van de opzichter de
sleutels ontvangen. En niet één sleutel, maar de hele bos van het hele project.
Welke sleutel past op ons huisje? We krijgen stickers mee om de sleutels te
merken en tevens het verzoek om ze te kopiëren. We vinden een winkel in
Carpentras en laten tien sleutels bijmaken. Tijdens het wachten zoeken we een
terras op om iets te drinken. Het is bloedheet! Op de gevel van een Pharmacie
hangt een temperatuurmeter en die geeft veertig graden aan. De telefoon gaat.
Het is de bouwondernemer van het project uit België die ons vertelt, dat huisje nummer één
geheel schoongemaakt en gemeubileerd is. Even zijn we beiden stil van
verbazing. Wat overkomt ons ineens. Rond drie uur vertrekken we naar Propiac. Onderweg
barst er een indrukwekkend onweer los. De regen valt met bakken uit de hemel.
Onweersklappen en lichtflitsen volgen elkaar in rap tempo op. Dikke nevel door
laaghangende wolken en regen verhindert ons het zicht. Stenen vanaf de berg
meegevoerd met modderstromen liggen op de weg. Henk ziet een inham en zet de
auto aan de kant.
Het loopt tegen de avond wanneer we onze tuinstoelen uitklappen
op ons terras. Niets herinnert nog aan de hevige onweersbui. Een hagedis schiet
voor mijn voeten langs. We hebben alle sleutels gemerkt en overal binnen in de
huisjes kunnen kijken. Er ontbreken echter de sleutel van de ruimte waar het
water en de elektriciteit zijn aangesloten. Er zou water zijn, was ons door de
opzichter verteld. Echter er komt niets uit de kraan. Bij binnenkomst zien we
de gevolgen van de inbraak die de buren ons hadden gemeld. Er ontbreken de
oven, de koelkast, de afzuigkap en de elektrische kookplaat. Ook is een deel
van het aanrechtblad afgebroken. En ja, dan de inrichting. Alles, letterlijk alles is aanwezig. De slaapzakken en luchtbedden kunnen in de auto blijven. Helemaal
perplex kijken we elkaar aan. We rijden naar Buis om in de Super U flessen water
te kopen en daarna zoeken we een terras op om een hapje eten. Bij terugkomst
maakt Henk een fles wijn open, we steken enkele kaarsjes aan en praten nog even
na over deze bijzondere dag en ontwikkeling van een lang verwachte droom.
Midden in de nacht worden we verschrikt wakker van een fel zoeklicht wat door
onze slaapkamer dwaalt. Buiten op de parking staat een politiewagen. De agenten
staan onder ons raam en vragen of wij toestemming hebben om hier te vertoeven. We
leggen het uit en met vriendelijke verontschuldigen vertrekken ze weer. Natuurlijk
geeft het een goed gevoel, dar er controle is op de huisjes en het terrein. Wel
moeten we even bijkomen.
Wordt vervolgd: o.a. over aansluitingen meters elektriciteit en water.
Propiac les Bains