Zoeken in deze blog

Posts tonen met het label Deel 6 Ons huis in de Provence. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Deel 6 Ons huis in de Provence. Alle posts tonen

donderdag 30 september 2021

Deel 6 Ons huis in de Provence: Als je maar lang genoeg wacht...

 

Deel 6

Ons huis in de Provence

                        Lindebloesem

Als je maar lang genoeg wacht…

Het is Juli 2010. Wij verblijven sinds een jaar in ons huisje. Ik sta op een ladder met mijn hoofd tussen de bladeren en bloesems van een Lindeboom. Ik heb een kussensloop aan een tak in mijn nabijheid gehangen om alles wat ik pluk te verzamelen. De bijen zoemen om mij heen en eerlijk gezegd ben ik daar niet zo blij mee. ‘Buurman’ Leo, staat aan de andere kant. Een Belg en een Nederlander die in Frankrijk met elkaar klappen tussen de bladeren van een Lindeboom. Hij stelt mij gerust. Ze doen je echt niks! Een jaar geleden, we woonden er nog maar kort, stopte deze buurman van Le Village bij ons voor op de weg. Hij riep, dat hij wilde kennismaken met de nieuwe gebuur. Hier in dit dorpje zijn het allemaal buren, al woont men dan niet direct naast elkaar. Ik herkende gelijk de Belgische toon in zijn spreken. Wij woonden tenslotte aan de Belgische grens in Zeeuws Vlaanderen. Een broer en zus (weduwe) uit België. Zo’n dertig jaar geleden waren zij naar Franrijk geëmigreerd. In de jaren dat wij er woonden, zijn het goede en lieve vrienden geworden en gebleven. Na het overlijden van Henk in Januari 2014 heeft hij de klokken in het dorpje laten luiden en het overlijdensbericht geplaatst in het mededelingenbord van de Mairie, het gemeentehuis. Ik had beloofd te helpen met plukken, maar op al die bijen rondom mij, daar had ik niet op gerekend. Ik had het nog nooit gedaan, maar het is heerlijk weer en de bladeren geven voldoende schaduw. De bloesems geuren heerlijk. Het is tijd dat ze geoogst worden. In Juli wordt er in Buis les Baronnies jaarlijks een feest gehouden ter ere van de oogst. Fêtes du Tilleul. En op de markt in dit plaatsje liggen dan op de kraampjes vele manden vol. Buis les Baronnies ligt zo’n zeven kilometer ten oosten vanaf Propiac in het bergachtige deel van de Drôme. Iedere keer weer bekoren mij bij binnenkomst de eeuwenoude platanen aan beide zijden van de allée des Platanes. De lindebloesem die ik nu pluk gaat naar een kennis om op de markt in Buis te verkopen. Van de bloesems en de bladeren kun je heerlijke thee maken. Ik heb de bloesems gedroogd en in een linnen zakje op het nachtkastje naast mijn bed gelegd. Nog lang daarna herinnert de sublieme zomerse geur mij aan het moment dat ik op die ladder stond.



Er is in de periode tussen Augustus 2008 en eind Juli 2009 veel gebeurd en ook veel niet gebeurd. Hoopvolle berichten, en daaropvolgend mededelingen van vertragingen door welke oorzaak dan ook. Tot vier maal toe werd een opleveringsdatum gemeld. Iedere keer weer een domper wanneer het niet kon plaats vinden. In het buitenland gaat alles net iets anders dan wat men gewend is in Nederland. Volgens de site ‘Wonen en leven in Frankrijk’ komen in het forum diverse voorbeelden hiervan naar voren. Afspraken welke niet nagekomen worden, of verzet worden, goederen niet op de afgesproken tijd geleverd worden. Deze ervaring hebben wij tijdens ons verblijf ook meegemaakt. Ongetwijfeld zal dit project, naast misschien ook wel de heersende Kredietcrisis, met de vertragingen te maken hebben gehad.

De crisis in deze jaren heeft ook gevolgen voor enkele Belgische aspirant kopers. Ze vertelden in februari 2009 op een bijeenkomst voor alle kopers in Antwerpen, dat ze geïnvesteerd hadden in aandelen Fortis welke door de crisis bijna niets meer waard waren. Door de uitstelling van de oplevering waren ze niet meer in staat om een huisje aan te kopen.


                            Buis les Baronnies

Eind Juli 2009

De krekels heten ons met hun gezang welkom en begeleiden ons onderweg naar ons vakantieadres in Entrecheux, Mas des Amarens. We worden verwelkomd door Luc en Kries, op dat moment de eigenaren. Ik zal die vriendelijkheid en behulpzaamheid van hen, toen en later, nooit vergeten. Omdat er de mogelijkheid bestond dat er in de tweede helft van Augustus 2009 opgeleverd zou gaan worden, hadden wij op korte termijn dit verblijf geboekt. Kort voor ons vertrek belde de bouwondernemer uit België ons op met de toezegging dat we half Augustus gebruik kunnen gaan maken van ons huisje. Ongeloof, blijdschap en nog zoveel vragen. Is er water? Is er elektriciteit? Hoe komen we in het bezit van de sleutels? Al de perikelen  en toestanden van het verleden laten wij achter ons. We zijn in een verheugde stemming. We stouwen de auto vol met de eerste benodigde middelen om in ons huisje te kunnen verblijven. Slaapzakken, luchtbedden, kaarsen, eerste benodigdheden servies, enz. en Henk zet de gereedschapskist in de auto. We gaan het avonturen. Misschien voor een paar maanden?

17 Augustus 2009

Hoeraaa, vandaag hebben we in Carpentras van de opzichter de sleutels ontvangen. En niet één sleutel, maar de hele bos van het hele project. Welke sleutel past op ons huisje? We krijgen stickers mee om de sleutels te merken en tevens het verzoek om ze te kopiëren. We vinden een winkel in Carpentras en laten tien sleutels bijmaken. Tijdens het wachten zoeken we een terras op om iets te drinken. Het is bloedheet! Op de gevel van een Pharmacie hangt een temperatuurmeter en die geeft veertig graden aan. De telefoon gaat. Het is de bouwondernemer van het project uit België die ons vertelt, dat huisje nummer één geheel schoongemaakt en gemeubileerd is. Even zijn we beiden stil van verbazing. Wat overkomt ons ineens. Rond drie uur vertrekken we naar Propiac. Onderweg barst er een indrukwekkend onweer los. De regen valt met bakken uit de hemel. Onweersklappen en lichtflitsen volgen elkaar in rap tempo op. Dikke nevel door laaghangende wolken en regen verhindert ons het zicht. Stenen vanaf de berg meegevoerd met modderstromen liggen op de weg. Henk ziet een inham en zet de auto aan de kant.

Het loopt tegen de avond wanneer we onze tuinstoelen uitklappen op ons terras. Niets herinnert nog aan de hevige onweersbui. Een hagedis schiet voor mijn voeten langs. We hebben alle sleutels gemerkt en overal binnen in de huisjes kunnen kijken. Er ontbreken echter de sleutel van de ruimte waar het water en de elektriciteit zijn aangesloten. Er zou water zijn, was ons door de opzichter verteld. Echter er komt niets uit de kraan. Bij binnenkomst zien we de gevolgen van de inbraak die de buren ons hadden gemeld. Er ontbreken de oven, de koelkast, de afzuigkap en de elektrische kookplaat. Ook is een deel van het aanrechtblad afgebroken. En ja, dan de inrichting. Alles, letterlijk alles is aanwezig. De slaapzakken en luchtbedden kunnen in de auto blijven. Helemaal perplex kijken we elkaar aan. We rijden naar Buis om in de Super U flessen water te kopen en daarna zoeken we een terras op om een hapje eten. Bij terugkomst maakt Henk een fles wijn open, we steken enkele kaarsjes aan en praten nog even na over deze bijzondere dag en ontwikkeling van een lang verwachte droom. Midden in de nacht worden we verschrikt wakker van een fel zoeklicht wat door onze slaapkamer dwaalt. Buiten op de parking staat een politiewagen. De agenten staan onder ons raam en vragen of wij toestemming hebben om hier te vertoeven. We leggen het uit en met vriendelijke verontschuldigen vertrekken ze weer. Natuurlijk geeft het een goed gevoel, dar er controle is op de huisjes en het terrein. Wel moeten we even bijkomen.

Wordt vervolgd: o.a. over aansluitingen meters elektriciteit en water.


                         Propiac les Bains