Zoeken in deze blog

woensdag 8 februari 2023

Aan huis gekluisterd

 

Aan huis gekluisterd


Ik kan mij de lock down in 2020 nog goed herinneren. Mensen in Verpleeghuizen zwaaiend achter de ruiten. Geïsoleerd door een heersende pandemie, die maar niet scheen op te houden. Heftige maatregelingen die ernstige zieken in ziekenhuizen van familie scheidden. Aanraken was uit den boze, terwijl een knuffel juist kan bijdragen aan herstel.

Dit alles lig ik te bedenken onder mijn dekbed. Ik lig te rillen zo koud als ik het heb. Mijn hoofd barst haast uit elkaar, mijn keel is als schuurpapier…Ik heb Corona, of Covid 19, of Omikron, hoe je dit ellendige virus ook mag noemen, of wat het ook mag zijn. Ik weet het niet, het is alleen de uitslag van de test die mij bewees dat ik positief was. Ik voel mij verstopt achter de voordeur, achter de neergelaten jaloezieën, misschien wel achter de plinten waar het stoffig is en waar nog meer leven lijkt verstopt als nu in mijn woning. Het is akelig stil en het wordt steeds stoffiger. Niemand mag binnenkomen, en de stofzuiger heeft voorlopig ook rust. Het leven buiten gaat gewoon door, maar hierbinnen heerst rust, alleen mijn lichaam is hard bezig dit virus buiten de deur te krijgen. Zelfs mijn geluidsinstallatie is ermee opgehouden. Ik heb nu geen energie om er naar te kijken. Wanneer ik probeer iets van het nieuws in de grote wereld mee te krijgen moet ik het zonder geluid doen. Uiteindelijk geeft het niet, mijn hoofd kan geluiden toch nog slecht aan. Regelmatig dommel ik weg en droom de vreemdste dromen. Het herinnert mij als kind eraan toen ik ziek was. Er was altijd mijn moeder, met een strelende hand, een drankje voor de hoest, of een warm kopje thee, of kippensoep. Nu zou ik heel graag kunnen roepen: “Mama!”. Het kind zijn in jezelf raak je nooit kwijt. Ik ben zelf moeder en heb op die manier ook voor mijn kinderen gezorgd. Ik weet hoe het voelt. Ziek zijn zonder iemand in de buurt om je met liefde te omringen, voor je te zorgen, je kunnen verwennen voelt toch wel als een gemis. Mij ellendig voelen benadrukt dit gevoel nog maar eens extra. Soms voelt het eenzaam. Ik ga er uit voor het maken van een kopje thee met honing. Boodschappen regel ik met de buren, die het voor mijn gesloten deur achterlaten.

Nu ik dit schrijf ben ik gelukkig weer aan de beterende hand. Alleen de hoofdpijn is nog wat rest, maar dat schijnt te horen bij de naweeën van dit virus en kan volgens de huisarts nog wel even duren. Kan mij niet heugen dat ik ooit zoveel Paracetamol heb gebruikt. Het is een raar virus.

Enkele dagen voordat de eerste verschijnselen zich voordeden heb ik nog een klassiek concert bezocht en ik heb genoten van de muzikanten die speelden op klarinet en piano. Daarna met vriendin in een nabijgelegen restaurant nog iets gegeten en gedronken. Zoals velen die ziek zijn, of zijn geweest is er vaak een periode voor en na het ziek zijn. Gelukkig waren achteraf mijn ziekteverschijnselen mild.    

Vandaag schijnt de zon en ga ik straks maar eens naar buiten voor een blokje om. Rustig aan mijn verloren conditie weer opbouwen. Alle verstopte muizenissen buiten weer vergeten, mensen spreken, weer deelnemen aan het leven. De stofzuiger tevoorschijn halen  en al de stofresten, ook achter de plinten verwijderen. De jaloezieën ophalen en de zon binnenhalen. De strijd is gestreden. Ik voel me niet meer verstopt.


    

3 opmerkingen:

  1. Beterschap , je weet dat je na deze periode extra weerstand opbouwt , dus dit nadeel heeft ook een klein voordeel voor de toekomst, lieve groet van 😻Barbara

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weet hoe je je gevoeld moet hebben ,zelf ook net hersteld (bijna ) . T ga je goed en de zon doet de rest 👍👍💐💐

    BeantwoordenVerwijderen