Deel 4
Faucon
Ons huis in de Provence
Aan het lijntje gehouden
Ik heb iets doms, zeg maar gerust iets zeer stoms
gedaan. In een mail naar de notaris had
ik de intentie om netjes de bijbehorende aanspreektitel te gebruiken. Ik wist
dat niet in het Frans te vertalen. Regelmatige omgang met notarissen komt in
mijn dagelijks leven niet voor, hooguit enkele malen in mijn hele aardse
bestaan. Ik heb daarom de vertaalmachine erop losgelaten en klakkeloos
overgenomen. Pas een dag later toen ik nogmaals de vertaling gebruikte van het
gehele schrijven, kwam ik erachter dat er stond Weledele ‘Maitre brûlé’
aangebrande heer. Ik schaamde mij tot diep in mijn tenen. Nu wij hier in Le
Pontet, voorstad van Avignon voor de notaris zitten, heb ik allereerst mijn
excuses aangeboden. Notabene een vrouwelijke notaris, die ik ook nog met ‘Heer’
had aangesproken. Ze moest er wel om lachen en ik nu gelukkig ook. Hoewel,
iedere keer wanneer ik er weer aan terug denk, staat mij nog steeds het
schaamrood op de kaken.
Het is nu 28 Juli 2008 en we hebben onze vakantie gebruikt om tevens deze afspraak met de notaris te maken. En ja, vakantie!. We verblijven in een gîte in Merindol les Oliviers. Het is rond 18.00 uur, wanneer we aankomen en hebben inmiddels trek in iets te eten gekregen. We besluiten na Puymeras via Faucon te rijden en daar op een terras wat te gaan eten en drinken. Faucon ligt op 390 meter hoogte en rondom heb je prachtige vergezichten op de valleien, de heuvels en de Mont Ventoux. We parkeren de auto en lopen via nauwe straatjes en trappen naar boven. We passeren een oudere man die langzaam de helling in het steegje neemt. Het geluid van de stok die hij gebruikt vergezelt het ritme van zijn tempo. Het zijn flinke hellingen in dit dorpje. Het verwondert mij iedere keer weer om oude mensen te zien die toch maar die klim ondernemen. Wij in ons platte landje zijn natuurlijk ook niets gewoon. Toch ben ik stiekem blij, dat ik niet in een omgeving woon waarin ik dagelijks naar boven en beneden hoef om bijvoorbeeld brood te gaan halen.
Op een groot bord wordt bij Restaurant Laurier
het menu aangeboden. Een authentiek en sfeervol restaurant op een prachtig en
rustig pleintje rond een fonteintje. Alle gerechten zijn smaakvol en bereid met
verse lokale producten. We zoeken een geschikt
plekje uit op het terras, zodat we kunnen genieten van de omgeving. We kiezen
beiden een rode wijn, ‘Petit Jo’ van Domaine la Roche Buissière. Tegelijkertijd
heffen we onze glazen en toosten met elkaar op weer een goede aankomst en op
een fijne vakantie.
We kunnen nog steeds niet in onze woning. En de immer
gebruikte uitdrukking van de bemiddelaar (oftewel verkoper), ‘Leven als God in
Frankrijk’ wordt op dit moment aardig teniet gedaan. Het wordt moeilijk in dit
project te blijven geloven. Tot drie maal toe is de opleveringsdatum verzet. Vrije
dagen opgenomen, die steeds weer teruggedraaid moesten worden, omdat het toch
weer niet doorging. Diverse oorzaken werden genoemd, vooral de bewering dat de
notaris alles tegenwerkte.
De elektriciteitsmaatschappij zou niet willen aansluiten,
het slechte weer enzovoorts, enzovoorts. De reden waarom wij nu onze vakantie
gepland hadden was dat begin augustus opnieuw een opleveringsdatum was
voorzien. We vernemen van de notaris, dat ze geen stukken heeft ontvangen en
zij beslist niet de opleveringen van de woningen zou hebben tegengewerkt. Zij
legt uit dat ze na de oplevering alles krijgt aangereikt en dan pas haar
onderzoeken gaat doen, onderzoeken of alle papieren e.d. in orde zijn. Zij
heeft daar twee maanden voor nodig. Pas dan kan de akte getekend worden. Ze
sprak nog net haar ongenoegen niet uit over de projectbemiddelaar, maar ze zei
wel, dat ze niet met hem iets zou gaan drinken. Gelukkig zijn we nu op de
hoogte van de juiste gang van zaken waardoor we voorbereid zijn mocht er
eventueel weer een opleveringsdatum als zoethoudertje ons worden medegedeeld.
Het lastige is natuurlijk de grote afstand. De bouw is daardoor niet door ons
op de voet te volgen. Hier moet ik binnenkort iets op verzinnen.
Inmiddels is de zon achter de bergen verdwenen en rijden we
de boomrijke lange oprijlaan van ons verblijf op. De lichtjes in de bomen zijn
al aan. Het zachte licht valt op de rode, witte en roze oleanders die de laan
kleurrijk en sfeervol aankleden. Het grote huis doemt op. Een authentiek oud
huis, zo ziet het er voor mij uit. Ik ben gecharmeerd van die huizen hier in
deze omgeving die gebouwd zijn met stenen uit de regio. We parkeren de auto en
volgen het bordje ‘Receptie’. In de
ruimte die we betreden staat een heel lange tafel en vele stoelen. Langs de
wand staan op schappen potjes olijven en jam. Aan het eind van de tafel zit een
wat oudere madame. Ze heet ons welkom en legt uit, dat we hier, als we dat
wensen ’s morgens kunnen ontbijten en ’s avonds met andere gasten kunnen
dineren. We krijgen de sleutel en lopen om het huis heen naar ons verblijf. We zijn
beiden stil van verwondering over deze prachtige plek. Ons terras kijkt uit op
een wijnveld en in de verte zien we het lichtje schijnen boven op de toren van de Mont Ventoux. We laten de koffers nog even gesloten en settelen ons op het
terras. Henk haalt uit de auto nog de boodschappen, legt ze in de koelkast en
komt dan weer naar buiten met twee glazen en een fles wijn. Nog even genieten van de
zwoele avond eer we ons bed op zoeken. Morgen gaan we naar Propiac. Het is maar
vier kilometer vanaf hier.
