Mijn vreemdeling
Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,
plaatste mijn vingers op de toetsen.
Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.
Dan jij…, jij nam plaats naast mij.
De openbare ruimte vol met divers publiek.
Je begon te spelen en
nam mij mee
in een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.
Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin
je droomde.
Ik voelde de warmte van onze billen.
Twee onbekenden op een te kleine kruk.
In de cultuur kunnen we verschillen.
Het is de muziek die ons verbindt.
Twee mensen, elk uit een ander land.
Je nam mijn hand, donker op wit,
leidde mijn vingers, ik mocht het ritme volgen
in de emotie die in jouw verleden zit.
Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.
Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,
laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.
In mijn herinnering luister ik met je mee.
