Vertrouwen en hoop
Gedachten malen door mijn hoofd, rennen dan alle kanten op.
Ik wil ze opschrijven. Er een verhaal van maken. Een verhaal schrijven over
vertrouwen in de toekomst, in het goede van de mens. Al een tijdje zoek ik naar
de vorm. Het lukt mij niet. En dat komt allemaal, omdat mijn gedachten over een
geheel andere emotie gaan. Emoties over alle ellende die dagelijks over ons
heen wordt gestort. En… mijn gedachten dwingen mij haast om te schrijven over wat
mensen elkaar aandoen om hun gelijk te krijgen, er niet meer geluisterd wordt
naar elkaar, er in de politiek geen samenwerking is, echter verhalen op een manier die
niet kwetsend, of haatdragend is. Tegelijkertijd wil ik in dat schrijven benadrukken,
dat het merendeel van de mensheid het goed bedoelt. Opstaan voor iemand in de
bus, ik maak het dagelijks mee zomaar door een onbekende gedag gezegd te worden.
In het dagelijks leven zijn we maar gewoon mensen die naar het werk gaan, de
kinderen naar school brengen en alleen maar een gezond, veilig en liefdevol
leven willen hebben.
Iedere dag kijk ik enkele malen naar het journaal. Volg de
nieuwsberichten in de krant en de smartphone. Wrede, ellendige berichten over
het leed van mensen in oorlogsgebieden. Berichten over spelletjes die
machthebbers spelen om te confronteren. Demonstraties die uit de hand lopen
door een aansluitende groep mensen die enkel uit zijn om te rellen. Ik noem
maar enkele gebeurtenissen uit een lijst van vele.
“Make love no War”, was in de zestiger jaren een bekende antioorlog
slogan ontstaan in Amerika door de Hippiebeweging tijdens de Vietnam oorlog. Oproepen
om niet te vechten, maar om te vrijen en lief te hebben, het begin van de
seksuele revolutie. Het is nog steeds één van de bekendste slogans en staat nog
steeds symbool als protest tegen oorlog en geweld en een oproep tot liefde. Ik
was in die tijd twintig jaar en ook ik heb die veel gebruikt. In mijn
vriendengroep was het in die tijd populair om diverse slogans te gebruiken,
maar ook om ze zelf te verzinnen. Ik kan ze mij niet meer herinneren, maar een
veel gebruikte was o.a.: “A man should be like coffee, hot, strong and sweet”. Het was voor ons jongeren natuurlijk ook het
vieren van de steeds groter voelende vrijheid. Dat alles ingezet door de hippiebeweging.
Vrijheid op het gebied van seks. Het opheffen van het taboe hier omtrent.
Ik vroeg mijn cursisten een aantal punten op te schrijven
die ze leuk, of mooi vinden in hun geboorteland en daar dan een verhaaltje van
te maken. Ik licht er een paar zinnen van uit. Eén van de cursisten uit Turkije
schreef: ‘Als het maar niet over politiek gaat’, maar ik houd van mijn land en
ik mis mijn familie’. Een andere cursiste
schreef: ‘Ik hou van de blauwe zee. En dat ik soms 4 seizoenen op één dag
beleef”. Ik maak een aantal cursisten al enkele jaren mee. Ik ken hen verhalen
over gemis, wrede behandelingen van achtergebleven familie, haard en huis
hebben moeten achter laten. Maar hier in Nederland de kracht hebben een nieuw
leven op te bouwen en de taal te leren. De moeite nemen om te integreren en
zich aan te passen. Bovendien de liefde voor elkaar hebben, zoals ik bij enkele
echtparen in mijn groep heb ervaren.
Liefde overwint alles!
Volgens Ai: Liefde kan een leidraad zijn in het vertrouwen
van het goede in de mens, ook als het moeilijk is.
Ai: In de maatschappij kan het een oproep in een
gepolariseerde wereld zijn om met meer liefde en minder oordeel naar elkaar te
kijken en zo bij te dragen aan een betere wereld.
“Make love no War”
