Zoeken in deze blog

vrijdag 9 juni 2023

Mijn hart is de Hemel

 

Liefde die blijft




Vroeger dacht ik als kind altijd, het werd mij ook verteld, dat er een hemel was. Dat daar nu mijn Oma en Opa waren. Vrolijk gekleurde plaatjes hielpen daar een handje bij. Zeker, het helpt natuurlijk bij het verwerken van het verdriet wanneer een geliefde is overleden, te weten dat ze het goed hebben. De oude Egyptenaren geloofden zelfs in een leven na de dood. Het is niet zo vreemd om dat te bedenken. Hoe vaak wordt niet gezegd: ‘Er is meer tussen Hemel en Aarde’. Het zijn onze herinneringen die de gedachten naar de dierbaren sturen. De liefde die men voor elkaar voelde en die nooit verdwijnt. De geur van een bloem, de eerste kus, Muziek die men hoort op cruciale momenten. Een vlinder die voorbijkomt, wanneer men een graf bezoekt. Mijn hart is eigenlijk de Hemel waarin mijn dierbaren verblijven.  

 

Er was altijd een hemel, dacht ik als kind,

een plek waar je heen zou gaan na het aardse bestaan.

Aan een lange dis zag ik mijn oma en opa met vrolijke gezichten,

maar voor dat beeld moest ik zwichten,

nadat mij werd verteld dat er in de hemel engelen leefden,

Hoe zou ik ze dan ooit nog kunnen herkennen

in alle engelen die daar zweefden?

 

Ik lig op het strand, allemaal kleine steentjes rond mijn lijf.

Bij iedere ademteug voel ik ze bewegen,

het is alsof ik drijf.

Ik kijk naar de sterren,

Ik zie een vliegtuig met knipperende lichten en een satelliet.

Met daarachter het heelal, mijn ogen verdwalen in het niets.

 

het niets, maar toch het iets.

Ik lig hier op mijn rug

aan de einder kussen het water en de lucht elkaar.

Het land, de lucht en het water, zo verbonden,

ieder op hun eigen manier.

Het niets is het iets waar onze liefde verblijft,

vanuit het hart worden berichten verzonden.

Ik weet nu, dat dat de Hemel moet zijn.



 

 

 

 

 

 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten